– ตามหลักการของมัทูริดี หากบุคคลหนึ่งปฏิเสธการเป็นมุสลิมด้วยคำพูดด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ยังคงมีความเชื่อในใจ สิ่งนี้เพียงพอสำหรับการเข้าสวรรค์หรือไม่?
– ในนิกายมัทูริดีกล่าวว่า การเชื่อมั่นในใจเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นมุสลิม ดังนั้น ถ้าหากมีคนพูดว่าตนไม่ใช่ชาวมุสลิม แต่เชื่อมั่นในใจ แม้ว่าจะไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนมุสลิมในโลกนี้ เขาจะได้รับการปฏิบัติเหมือนมุสลิมในโลกหน้าหรือไม่?
พี่น้องที่รักของเรา
ศรัทธา
ต้องเกิดจากการที่หัวใจยอมรับ และปากก็ต้องพูดออกมาด้วย
แต่การกล่าวคำสัตย์ที่หัวใจยอมรับด้วยวาจาเป็นเพียงการระมัดระวังเท่านั้น เพราะว่า
ศรัทธา
คือการยืนยัน
ผู้ที่เชื่อมั่นในพระอัลเลาะห์ ทูตของพระองค์ และหลักคำสอนอื่นๆ ด้วยหัวใจของตน คือผู้ศรัทธา นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างมนุษย์กับพระอัลเลาะห์ ส่วนการกล่าวคำว่าตนเชื่อนั้น เป็นเงื่อนไขสำหรับการปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทางศาสนา
(ดู อิบน์ อัล-ฮูมาม, อัล-มุซายะเราะ, หน้า 289)
แต่ถ้ามีคนกล่าวว่าตนเชื่อ แต่ใจไม่เชื่อจริง
เป็นผู้ไม่เชื่อในสายตาของพระอัลเลาะห์
ไม่สามารถปลดเปลื้องความรับผิดชอบในโลกหน้าได้
(กะมาลุดดิน บิน อบู เชริฟ, อัล-มุซามารา, หน้า 288-289)
ตามความเชื่อของนักปรัชญาอิสลามที่นับถือ Maturidi และ Hanefi:
เนื่องจากการยืนยันด้วยใจเป็นเรื่องที่ซ่อนเร้น การกล่าวคำยืนยันด้วยวาจาจึงเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้คำพิพากษาในโลกนี้สามารถบังคับใช้ได้ แต่หากบุคคลนั้นยืนยันด้วยใจ แต่ไม่ได้กล่าวคำยืนยันด้วยวาจา
ผู้ที่ศรัทธาต่อพระเจ้า
ส่วนในเรื่องการปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทางโลกนั้น จะถูกปฏิบัติต่อเหมือนกับผู้ไม่นับถือศาสนา และถือว่าเป็นผู้ทำบาป เนื่องจากละทิ้งการปฏิญาณตัวแม้ว่าจะสามารถทำได้ หากเขาปฏิญาณตัวด้วยวาจาแต่ไม่เชื่อในใจ เขาจะถูกตัดสินให้เป็นมุสลิมในโลกนี้ แต่เป็นผู้ไม่นับถือศาสนาในโลกหน้า เหมือนกับพวกมุนากิฟีน (ผู้แฝงแฝง)
(ซาบูนี, อัล-บิไดเยาะห์, แปลโดย เบกีร์ ทอปาโลอุลู, อังการา 1971, หน้า 87)
ส่วนผู้ที่ถือว่าการกล่าวคำสัตยันต์ด้วยวาจาเป็นหลักสำคัญของศรัทธา
แม้ว่าบุคคลนั้นจะเชื่อในใจ แต่หากไม่ยอมรับความเชื่อด้วยวาจาโดยปราศจากข้อแก้ตัว ก็จะกลายเป็นผู้ไม่นับถือศาสนาอิสลาม
อิหม่ามอะบูนูฟี
และข้อคิดเห็นนี้ซึ่งถูกกล่าวอ้างว่าเป็นของนักฟิเกาะห์ฮะนะฟีที่ติดตามเขา น่าจะเป็นข้อคิดเห็นที่ระมัดระวังมากกว่า
(กะมาลุดดิน บิน อับู ชะรีฟ, หน้า 286; อิบน์ อัล-ฮูมาม, หน้า 287)
เพราะความเชื่อที่หัวใจยอมรับนั้นจะไม่หายไป แม้ว่าบุคคลนั้นจะปฏิเสธด้วยคำพูดในยามยากลำบากก็ตาม ดังนั้นนักฟิเกาะห์ฮะนะฟีในยุคหลังจึงกล่าวว่า การที่หัวใจยอมรับนับเป็นส่วนสำคัญของความเชื่อ ส่วนการที่พูดออกมาด้วยคำพูดนั้นเป็นส่วนที่เพิ่มเข้ามา
(ดู: Harputi, Tenkihu’I-Kelam, อิสตันบูล, 1330, หน้า 253)
คลิกเพื่อดูข้อมูลเพิ่มเติม:
– การกล่าวคำสัตยันต์ด้วยวาจาเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับความศรัทธาหรือไม่?
ด้วยความรักและคำอวยพร…
ศาสนาอิสลามผ่านคำถามและคำตอบ
