W historii islamu pojawiali się bardzo bogaci ludzie, którzy potrafili być wdzięczni. Czy muzułmanin może mieć taki cel: „MUSZĘ ZOSTAĆ BARDZO BOGATY”? Jaki jest zatem stosunek naszej religii do pragnienia bogactwa?
Drogi bracie/Droga siostro,
Chęć wzbogacenia się w celu służby islamowi jest zrozumiała. Należy jednak ustrzec się chciwości i nie ulegać podstępom własnego ja. Zjedzenie choćby jednego kęsa haramu w pogoni za bogactwem jest największym ubóstwem.
Bogactwo wiąże się z pewnymi obowiązkami religijnymi, takimi jak jałmużna (zakāt), pielgrzymka do Mekki (hajj), ofiara (qurban), jałmużna (sadaka) i inne czyny dobroczynne. Chociaż bogactwo jest dozwolone (halal), ponieważ może być wykorzystane do tych praktyk religijnych i pomocy potrzebującym, to bogactwo, którego te obowiązki nie są wypełniane, jest uważane za nieczyste (haram).
Z drugiej strony islam zaleca nie tylko bogactwo materialne, oparte na ziemskich dobrych, tymczasowe i przemijające, ale przede wszystkim bogactwo serca i postępowania (takwa i dobra moralność). Bóg, który stworzył ludzi z różnymi cechami i zdolnościami, obdarzając ich różnymi darami, aby ich doświadczać, zaleca, aby bogactwo nie koncentrowało się w wąskich kręgach bogatych, ale było rozpowszechniane (al-Hašr, 59/7), a w tym celu nakazał bogatym odprowadzanie jałmużny (zakatu) i udzielanie jałmużny. Takie środki przyczyniają się do zmniejszenia różnic materialnych i duchowych między bogatymi a biednymi, sprzyjają wzajemnej pomocy i zbliżeniu ludzi, a tym samym tworzą solidną strukturę społeczeństwa.
Nawet jeśli bogaci wywiązują się ze swoich obowiązków religijnych, nie mogą wydawać swoich zysków na luksus i rozrzutność, tak aby budzić zazdrość u innych. Podobnie jak w zarabianiu pieniędzy, tak i w wydawaniu należy trzymać się zasad moralnych. Skoro wdzięczność za każdy dar należy wyrażać w tym samym rodzaju, wdzięczność za bogactwo wyraża się poprzez pomoc potrzebującym. Z drugiej strony, chciwość, czyli blokowanie pieniędzy i dóbr, uniemożliwiając ich wprowadzenie do obiegu gospodarczego poprzez produkcję, handel, wydatki itp., również jest sprzeczna z zasadami religijnymi. Bóg kocha tych, którzy pracują i zarabiają, a następnie wydają swoje zarobki na pożyteczne i dobre cele. Bogactwo powinno służyć zarówno tworzeniu nowych miejsc pracy poprzez inwestycje, jak i zwiększaniu dobrobytu społecznego poprzez dary, co z kolei pozwala na wyrażenie wdzięczności.
(Słownik Islamu, Zasady bogactwa)
Aby ludzie nie ulegli urokowi i ułudze życia doczesnego, zapominając o życiu pozagrobowym, Bóg w Koranie podkreśla przemijalność i bezwartościowość życia na ziemi, ukazując życie pozagrobowe jako rzeczywistość, którą należy wybrać:
„Życie doczesne jest tylko zabawą i rozrywką. Życie w zaświatach jest prawdziwym życiem. Gdyby wiedzieli, (wybraliby zaświaty)”
(Ankebut, 29/64).
Koran, wymieniając łaski, których pragnie człowiek, wyjaśnia, że nie są one celem samym w sobie w życiu pozagrobowym:
„Ludziom przedstawiono jako coś pożądanego: kobiety, synów, złoto i srebro w dużych ilościach, koni rydwanowych, bydło i uprawy. To wszystko jest tym, co można wykorzystać w tym doczesnym życiu. A prawdziwym schronieniem jest u Boga.”
(Rodzina Imrana, 3/14).
Te wersety zachęcają człowieka do dążenia do nagród wiecznych i nieustannych w życiu pozaziemskim, ukazując tym samym ich nieporównywalną wartość w porównaniu z błogosławieństwami tego świata. Z tego punktu widzenia, zachęcanie człowieka do duchowych zalet przytłoczy jego pragnienia ziemskich dóbr. Jak bowiem przekazuje Prorok Mahomet (s.a.w.), życie pozaziemskie jest centralnym punktem, podstawowym celem i celem nadrzędnym; życie na tym świecie powinno być ułożone zgodnie z tym, co jest ważne w życiu pozaziemskim.
„Boże, życie to tylko życie w zaświatach.”
(Buhari, Rikak, 1; Dżihad, 33, 110; Muslim, Zakat, 109; Nasai, Zakat, 80).
Prorok Mahomet (s.a.w.) tak wyraził swoje podejście do dóbr doczesnych:
„Nawet gdybym miał złota tyle, co góra Uhud, ucieszyłoby mnie, gdyby nawet jeden dirham z tego, co trzymałem na spłatę długów, nie pozostał u mnie przez trzy noce.”
(Buhari, Temenna’, 2; Rikak, 14; Muslim, Zakat, 31, 32; Ibn Madża, Zuhd, 8).
Prorok Mahomet (s.a.w.) ułożył swoje życie zgodnie z zasadą wystarczalności i zadowolenia z tego, co ma (Ahmed b. Hanbel, VI / 19). Zadowolenie nie należy rozumieć jako lenistwo lub brak pracy.
Przekonanie
To znaczy pogodzić się z tym, co Bóg przeznaczył człowiekowi. Sa’d ibn Abi Waqqas tak radził swojemu synowi:
„Synu! Kiedy prosić o bogactwo, proś też o zadowolenie. Bo bogactwo nie ubogacą tego, kto nie jest zadowolony.”
Jak wynika z tej rady, przekonanie jest cechą duchową i moralną.
Przekonanie, pogląd
Czasami może to oznaczać podążanie złotym środkiem w praktykowanych praktykach religijnych. Jak na przykład Abdullah ibn Amr ibn al-As, który udał się do Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim), aby poprosić o radę dotyczącą modlitwy i postu. Mimo, że Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) zalecił mu umiar, Abdullah ibn Amr, twierdząc, że jest w stanie na więcej, później, gdy osłabł i zestarzał się, żałował swoich słów i powiedział:
„Oby tylko zadowolił się tym, że oddaje cześć Bogu tak, jak nakazał mu to Prorok (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim).”
(Ahmed ibn Hanbal, II / 200).
Prorok Mahomet (s.a.w.), wskazując, że Kaanaat jest niekończącym się skarbem, zawsze modlił się w następujący sposób:
„Boże, spraw, abym był zadowolony z tego, co mi dałeś, i pobłogosław mi to, co mi dałeś.”
(Keşfü’l-Hafâ, II / 151).
Prorok Mahomet (s.a.w.) podsumował przekonanie i jego konsekwencje w następujących zwięzłych słowach:
„Bądź zadowolony z tego, co masz, a staniesz się tym, kto najbardziej dziękuje Bogu.”
(Ibn Maję, Zühd, 24).
(Słownik Islamu, artykuł „Kanaat”)
Kliknij tutaj, aby uzyskać więcej informacji:
Bogactwo, które przynosi nieszczęście
Czy mógłbyś/mogłabyś wyjaśnić hadis mówiący o tym, że ubodzy wejdą do raju przed bogatymi?
Jak z perspektywy boskiej sprawiedliwości można zinterpretować różnice w udziale ludzi w dobrych rzeczach tego świata?
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
