Jaka więc kwota majątku jest potrzebna, aby obowiązek odprowadzania zekatu stał się obowiązkiem religijnym?
Drogi bracie/Droga siostro,
Zależy to od rodzaju i wartości majątku, od którego ma być odprowadzona jałmużna. Osoba, która posiada majątek o wartości odpowiadającej nisabowi (minimalnej kwocie), po odliczeniu od niego potrzeb i długów, może obliczyć jałmużnę w przeliczeniu na wartość złota.
To oznacza 2 gramy złota na 80 gramów.
Dzieje się to poprzez przekazanie.
Aby ktoś był zobowiązany do odprowadzania zadośćuczynienia (zakatu), musi być wolny, pełnoletni i muzułmaninem; ponadto musi posiadać majątek o wartości odpowiadającej nisabowi, po odliczeniu długów i podstawowych potrzeb. Wysokość nisabu różni się w zależności od rodzaju gotówki i towarów podlegających zakaćowi.
Mienie podlegające opodatkowaniu podatkiem zekatem dzieli się na pięć kategorii.
Do tej kategorii należą: gotówka, złoto, srebro i waluty; metale i skarby; towary handlowe; produkty rolne i owoce; zgodnie z większością opinii, zwierzęta hodowlane; a według Malikitów również zwierzęta karmione w stajniach przez ponad połowę roku.
Oto kwota, jaką muszą osiągnąć te aktywa, aby zobowiązywały osobę do zapłaty zadołku (zakatu):
a. Gotówka:
Złoto, srebro i gotówka.
Złoto osiąga nisab (minimalną wagę wymagającą zapłaty zadołowania) przy wadze 20 miskal lub 20 dinarów. Dinara to wybita (madrûb) forma miskala, która zgodnie z szariatem waży około 4 gramy, a zgodnie z obyczajem 4,8 grama. Srebro osiąga nisab przy wadze 200 dirhem, co odpowiada 560 gramom zgodnie z szariatem i 640 gramom zgodnie z obyczajem. To, czy złoto lub srebro podlegają zadołowaniu, nie zależy od ich formy – czy to pieniądze, ozdoby, czy też przedmioty gospodarstwa domowego. Nisab papierowych lub metalowych pieniędzy również oblicza się w oparciu o złoto, ponieważ to złoto jest podstawą transakcji. W czasach Proroka Mahometa (s.a.w.) i wśród mieszkańców Mekki podstawą pieniądza było złoto. W przypadku diji (odszkodowania za śmierć) również bierze się pod uwagę wartość w złocie. Osoby zajmujące się wymianą walut, w każdym miejscu, biorą pod uwagę cenę złota przy ustalaniu kursu lokalnej waluty. Innymi słowy, zawsze biorą pod uwagę złoto przy określeniu siły nabywczej różnych rodzajów pieniędzy.
(Ibn al-Hummam, Fath al-Qadir, I, 519-525; Ibn Abidin, Rid al-Muhtar, II, 36-38; al-Maydani, al-Lubab, I, 148 i nast.; al-Shirazi, al-Muhażżab, I, 157 i nast.; Ibn Kudama, al-Mughni, III, 1-16; az-Zuhayli, al-Fiqh al-Islami wa Adillatuhu, II, 759).
Dowody, na których opierają się nakidy nisapowe:
Przekazano, że Hazrat Ali powiedział o Proroku Mahomecie (s.a.w.):
„Jeśli masz dwieście dirhamów srebra i minął rok, musisz zapłacić na nie pięć dirhamów jałmużny. Jeśli nie masz dwudziestu dinarów złota, nie musisz nic płacić. Jeśli masz dwadzieścia dinarów złota i minął rok, musisz zapłacić na nie pół dinara jałmużny.”
(as-Šawkānī, Nayl al-Awtār, IV, 138).
Abu Sa’id al-Khudri przekazał następujący hadis:
„Nie ma zekatu na mniej niż pięć wessaków (1 tonę) daktyli. Nie ma zekatu na mniej niż pięć ukiów (200 dirhemów) srebra. Nie ma zekatu na mniej niż pięciu wielbłądów.”
(al-Šawkānī, tamże, IV, 126, 138).
Według większości prawników islamskich, aby osiągnąć nisab (minimalną kwotę majątku podlegającą opodatkowaniu), złoto i srebro mogą być sumowane. Na przykład, jeśli ktoś posiada sto dirhemów srebra i pięć miskalów złota, których wartość odpowiada stu dirhemom srebra, to podlega to opodatkowaniu. Są one traktowane jako jeden rodzaj.
Według szkoły Szafiitów
nie można ich sumować. Są to odrębne gatunki, jak wielbłądy i bydło. Jednakże, w dzisiejszych czasach, w odniesieniu do łączenia różnych walut i poddawania ich podatkowi zekatu, pierwsze stanowisko jest bardziej właściwe.
b. Zakatowy próg dla metali i skarbów:
Słowo „maden” pochodzi od korzenia „adn” i oznacza w słowniku miejsce stałego zamieszkania. Jako termin obejmuje wszystko, co jest stworzone w ziemi, a nie na jej powierzchni, co jest cenne i wydobywane z ziemi.
Złoto, srebro, miedź, żelazo, ołów, wapno, gips
tak jak. Złom, który został zakopany w ziemi przez niewiernych.
„kenz”
tak się mówi.
Rikaz
oznacza natomiast termin obejmujący zarówno rudę, jak i jej skałę macierzystą.
(Ibn al-Hummam, Fath al-Qadir, I, 537-543; Ibn al-Asir, al-Nihaya, III, 82; Ibn Qudama, al-Mughni, III, 23)
Złoto o cechach charakterystycznych dla muzułmanów,
„Lukata”
podlega jego postanowieniom.
Według Hanafitów,
Złoto i srebro, które można przetopić w ogniu, oraz skarby podlegają zaka’towi w wysokości jednej piątej ich wartości. Prorok Mahomet powiedział:
„Na kopalniach i skarbach (rikaz) należy odprowadzać jedną piątą z podatku religijnego (zakat).”
(Buhari, Musakat, 3, Zakat, 66; Abu Dawud, Lukata, Imara, 40, Diya, 27; Muslim, Hudud, 45, 46; Tirmizi, Ahkam, 38; Malik, Muwatta’, Zakat, 9)
Szkoły myślenia Szafii, Maliki i Hanbali przyjmują, że rikāz oznacza jedynie skarb, i twierdzą, że metale, takie jak złoto i srebro, podlegają zaka’towi w wysokości jednej czterdziestej.
(Ibn Ruszd, Bidajatu-l-Mujtahid, I, 250; al-Fikhu-l-Islami wa Adillatu-h, II, 778 i nast.).
Według Hanafitów
W przypadku złota i srebra wydobytego z kopalni i skarbów, niezależnie od osiągnięcia wymaganego minimum (nisab), cała wydobyta ilość podlega zaka’towi w wysokości jednej piątej i jest rozdzielana zgodnie z zasadami dotyczącymi łupów wojennych. Argumentują oni, że brak wymogu osiągnięcia nisab wynika z ogólnego znaczenia hadisów dotyczących rikazu (złota i srebra).
Natomiast imam Szafi’i, imam Malik i imam Ahmad ibn Hanbal…
Uważają, że w przypadku wydobycia metali również konieczny jest osiągnięcie kwoty nisab, a część, która nie osiąga tej kwoty, jest zwolniona z podatku zekat. W tym przypadku nisab oznacza, że wartość wydobytego metalu musi być równa kwocie nisab dla pieniędzy. Dowodem, na którym się opierają, jest ogólne znaczenie hadisów dotyczących nisab dla złota i srebra.
(as-Šawkānī, tamże, IV, 126, 138; Seyyid Sabık, Fıkhu’s-Sunna, Kair, bez daty, I, 316; al-Kardawī, Fıkhu’z-Zakat, tłum. Ibrahim Sarmış, Stambuł 1984, I, 453).
Z wyjątkiem Malikitów
Według trzech szkół teologicznych, kopalnie mogą być przedmiotem własności prywatnej. Natomiast zdaniem malikijczyków, własność wszystkich kopalni, z wyjątkiem tych należących do niewiernych, którzy przyłączyli się do państwa islamskiego na drodze pokojowej, należy do państwa, a dochody z nich są przeznaczane na cele, do których przeznaczona jest zaka’t.
(ez-Zuhajli, tamże, II, 778, 779).
c. Minimalna wartość towarów handlowych:
Arz i liczba mnoga urûz;
obejmuje wszelkie towary handlowe z wyjątkiem złota, srebra, pieniędzy metalowych i papierowych.
Towary, nieruchomości, zwierzęta, produkty rolne, odzież, tkaniny i podobne towary, posiadane w celu handlu, czyli w celu kupowania i sprzedawania.
uruz
należy do tej kategorii.
Aby te dobra podlegały opodatkowaniu podatkiem zekatem, oprócz upływu czasu muszą osiągnąć wartość odpowiadającą nisabowi złota lub srebra. Przy ustalaniu wartości przyjmuje się ceny rynkowe obowiązujące w miejscu, w którym znajduje się dany towar.
(ez-Zeylaî, Nasbu’r-Raye, II, 375-378).
W dzisiejszych czasach, jeśli wartość towarów handlowych osiągnie równowartość 20 miskalów (96 gramów) złota i spełnione są inne warunki, osoba ta jest uważana za posiadacza majątku w wysokości nisabu i musi odprowadzić jałmużnę w wysokości jednej czterdziestej. Ponieważ srebro straciło znaczną część swojej siły nabywczej w porównaniu ze złotem, przestało być miarą przy określaniu nisabu towarów handlowych. Jałmużna od towarów handlowych może być wypłacana w tym samym rodzaju towaru lub w postaci gotówki odpowiadającej jego wartości.
(al-Kāsānī, tamże, II, 21; Ibn Kuddāma, al-Muġnī, III, 31).
d. Minimalna ilość, przy której podlega opodatkowaniu dochód z produktów rolnych i owoców:
Produkty rolne i owoce, w zależności od tego, czy są nawadniane wodą deszczową, czy też poprzez irygację, która wiąże się z kosztami.
podlega opłacie zekatu w wysokości jednej dziesiątej lub jednej dwudziestej.
. Ten zekât
„dziesięcina”
nadaje się mu imię.
Według Abu Hanifi
W przypadku produktów rolnych nie ma mowy o osiągnięciu wymaganego minimum (nisab). Są to produkty, które wyrosły z ziemi dzięki pracy ludzkiej.
pszenica, jęczmień, ryż, proso, arbuz, bakłażan, trzcina cukrowa
Podobnie jak w przypadku upraw objętych podatkiem dziesiętnym (ushr), na ich plonach, niezależnie od ilości, należy pobierać dziesięcinę (ushr), czyli rodzaj zakaatu. Dowodem na to jest ogólne znaczenie wersetów i hadisów dotyczących tego tematu.
„Przy zbieraniu plonów pamiętajcie o ubogich i oddawajcie im należne.”
(Al-An’am, 6/141);
„Wydawajcie na drodze Allaha z tego, co zarobiliście, i z tego, co wyłoniło się dla was z ziemi, z tego, co jest czyste i dozwolone”.
(Al-Baqara, 2/267).
W hadisie czytamy:
„W tym, co wydobywa ziemia, jest dziesięcina.”
(ez-Zeylaî, tamże, II, 384).
Według Abu Jusufa i Ibrahima Muhammada, nisab (minimalna ilość wymagająca zapłaty podatku) dla produktów rolnych wynosi 1 tonę. Nie ma obowiązku płacenia dziesięciny od zbóż, które nie osiągnęły 1 tony (5 wesków), ani od warzyw, które nie przechowują się w dobrym stanie przez rok.
Szafiici, Malikiowie i Hanbaleici
Niektórzy przyjęli 5 wesków jako kwotę nisab dla produktów rolnych. Jednakże, w obliczaniu kwoty wesk istnieją różnice zdań między szkołami teologicznymi.
(al-Kāsānī, tamże, II, 57-63; eş-Şīrāzī, al-Mühezzeb, I, 156 i nast.; Ibn Kudâme, tamże, II, 690-695; Ibn al-Hümâm, Feth al-Qadir, II, 2 i nast.; ez-Zühaylī, tamże, II, 802 i nast.).
Dowodem na istnienie tego nisabu jest przekaz proroka Mahometa;
„Nie ma obowiązku odprowadzania zadośćuczynienia (zakatu) od suszonych daktyli, których jest mniej niż pięć vesaków (jedna tonna).”
(al-Šawkānī, tamże, IV, 126, 138, 141)
jest to hadis.
e. Wymagany minimalny stan zwierząt, aby podlegały opłacie zekatu:
Wół, krowa i owca,
podlega zaka’towi. W przeciwieństwie do Abu Jusufa i Imana Muhammada, Abu Hanifa
konie
Uważa on również, że konie nie podlegają opłacie zekatu. Zasada, zgodnie z którą konie nie podlegają zekatu, chyba że są trzymane w celach handlowych, stała się podstawą fatwy.
Zakat na wielbłąd wynosi pięć sztuk.
W hadisie czytamy:
„Nie ma zekatu na mniej niż pięciu wielbłądów.”
(al-Šawkānī, tamże, 126, 138).
Na pięć wielbłądów odprowadza się jałmużnę w postaci jednej owcy, na dziesięć wielbłądów dwie owce, a na piętnaście wielbłądów trzy owce.
(al-Kāsānī, tamże, II, 31 i nast.; Ibn al-Hümām, tamże, I, 494 i nast.; eş-Şīrāzī, al-Mühezzeb, I, 145 i nast.).
Wymagany minimalny stan stadny bydła,
Określa to hadis przekazany przez Muaza ibn Dżabala (zm. 18/639):
„Hazreti Muaz powiedział:
Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) wysłał mnie do Jemenu i nakazał pobierać jałmużnę w następujący sposób: od trzydziestu sztuk bydła – samicę lub samca w wieku dwóch lat; od czterdziestu sztuk bydła – samicę w wieku trzech lat; a od każdego obciążonego zwierzęcia – jednego dinara lub ubranie o tej samej wartości.
(Tirmizî, Humus, 1966, II, 388; Ibn Mâce, Sünen, I, 577).
Zgodnie z tym, trzydzieści lub mniej sztuk bydła są zwolnione z podatku zekatu.
W przypadku owiec i kóz, nisab wynosi czterdzieści.
W mniejszej ilości nie ma podatku (zakat). Dowodem jest przekaz Enesa (ra) z listu Abu Bakra (ra):
„Na trzydzieści do stu dwudziestu owiec i kóz pasących się na pastwisku należy wypłacić jałmużnę w wysokości jednej owcy lub kozy. Na sto dwadzieścia do dwóchset owiec i kóz należy wypłacić jałmużnę w wysokości dwóch owiec lub kóz; na dwieście do trzystu owiec i kóz należy wypłacić jałmużnę w wysokości trzech owiec lub kóz.” (Tirmizî, Sunen, II, 387; Ibn Mája, Sunen, I, 574, 577).
Nie ma co do tego wątpliwości, że konie trzymane w celach handlowych podlegają opłacie zekatu. Jeśli chodzi o konie nie trzymane w celach handlowych…
Według Abu Hanifi,
Na tych zwierzętach również należy odprowadzać zaka’t. Właściciel ma swobodę wyboru: może odprowadzić jeden dinar za każdego konia, albo wycenić konia i odprowadzić pięć dirhemów za każde dwieście dirhemów, podobnie jak w przypadku towarów handlowych. W hadisie czytamy:
„Na każdego konia, który jest sâime (czyli jest karmiony na pastwiskach przez większą część roku), należy odprowadzić jałmużnę w wysokości jednego dinara lub dziesięciu dirhemów.”
(ez-Zeylaî, Nasbü’r-Râye, II, 357 i nast.; İbnül-Hümâm, tamże, I, 502).
Z wyjątkiem zbóż i owoców, nie można łączyć różnych gatunków, aby osiągnąć wymaganą kwotę. Zwierzęta dzielą się na trzy gatunki: wielbłądy, bydło i owce. Nie można łączyć jednego gatunku z innym. Owoce również nie mogą być łączone. Suszone daktyle nie mogą być dodawane do suszonych winogron, pistacji lub orzechów laskowych. Jednak towary handlowe można łączyć z gotówką, a gotówkę z towarami handlowymi, aby osiągnąć wymaganą kwotę.
(Ibn Kudama, tamże, II, 730).
(Şâmil İA)
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
