Drogi bracie/Droga siostro,
„Mój Proroku! Przekazuj ludziom przesłanie Pana z mądrością
(przekonującymi dowodami i pięknymi kazaniami)
Zataczaj ich do wiary. I walcz z nimi przekonującymi i pięknymi argumentami, łagodnymi i miłymi słowami.
(aby zaproszenie przyniosło pożądany skutek)
.”
(Nahl, 16/125)
Prorok (s.a.w.) na podstawie tych i podobnych wersetów pouczał wiernych wiedzą i mądrością, a swoje pouczenia popierał dowodami.
Nie okazywał wściekłości ani przemocy w swoich pouczeniach i napomnieniach.
Spotykał się ze swoimi rozmówcami w serdecznej atmosferze, udzielając im rad z miłością i współczuciem. W wyjaśnianiu prawdy i rzeczywistości zawsze wolał łagodny ton i piękne słowa. Z wielką cierpliwością i zrozumieniem rozwiewał wątpliwości i niepewności. Okazywał szacunek swoim rozmówcom i, aby ich przekonać, mówił wyraźnie i elokwentnie. Nawet nieuzasadnione pytania przyjmował z uśmiechem i traktował poważnie.
Jednym z głównych powodów, dla których jego kazania i pouczenia miały tak duży wpływ, było to, że przebaczał ludziom ich błędy i ich usprawiedliwiał.
Nawet tych, którzy zginęli lub doprowadzili do śmierci jego najdroższego wuja i wielu innych krewnych oraz towarzyszy, przebaczył podczas podboju Mekki. Miał przy tym całą władzę i moc. Mógł ich ukarać, jak tylko zechciał.
Dzięki tym wielkim i szlachetnym cechom wpłynął na dusze otaczających go ludzi, pobudził i rozwinął ich drzemiące zdolności i talenty. Sprawił, że stali się gwiazdami na niebie ludzkości. Rozproszył mgłę ignorancji, która zasnuwała tamte czasy. Zmienił oblicze świata. Wprowadził w życie takie szlachetne cechy jak sprawiedliwość, miłość i wzajemna pomoc. Przyniósł lekarstwa na wszystkie choroby, które zagrażały życiu osobistemu i społecznemu, i z Bożą pomocą uzdrowił świat ludzkości.
Droga do zawodu kaznodziei,
„bieda, ubóstwo, współczucie i refleksja”
To jest droga. To sprawa ratowania wiary. Sprawa wyzwolenia ludzi od straszliwych kłopotów czasów ostatecznych i skierowania ich ku wyższym celom. Sprawa uwolnienia ludzkości od wpływu ciała, szatana i niezwykle zepsutego środowiska społecznego, i sprawienie, by doświadczyła radości służby Bogu. Jeśli człowiek jest w stanie uchwycić ten wysoki ideał jako Boży dar, to pierwszą rzeczą, jaką zrobi, będzie przyznanie się do swojej słabości i ubóstwa w pokonywaniu tego trudnego zadania i poleganie na mocy i miłosierdziu swojego Pana.
Bezsilność i ubóstwo to dwie nieodłączne cechy człowieka;
najbardziej charakterystyczne cechy człowieka. Rzeczywiście, czytając Surę Fatiha, w tłumaczeniu,
„Tobie jedynej oddajemy cześć i od Ciebie tylko pomocy oczekujemy.”
Mówiąc tak, szukamy schronienia u naszego Pana, Pana wszechświata, i oczekujemy od Niego pomocy we wszystkich naszych sprawach, zarówno doczesnych, jak i wiecznych. Ci, którzy służą wierze i Koranu, pracując z całych sił, aby rozkwitło oświecenie w sercach ludzi, świadomi są, że nie osiągną tego wielkiego celu własną siłą i mocą, dlatego też w ubóstwie i nędzy szukają schronienia w sąsiedztwie Boga.
Trzeci krok,
Współczuć buntującym się i grzesznym ludziom, którzy przygotowują się do piekła, i spieszyć im z pomocą z troską lekarza i macierzyńską czułością.
I czwarty krok,
prowadzić tę sprawę w duchu mądrości.
Naszego zmarłego poety narodowego, Mehmeta Âkifa,
„Inspirację czerpie wprost z Koranu.”
Musimy sprawić, by islam przemawiał do rozumów ludzi współczesnych.
Wielki ideał, który przedstawił w swoim wierszu, w pełni zrealizował się w Zestawie Pism Nur. W tym wieku, pełnym pytań i odpowiedzi, na targu idei mógł odnieść sukces tylko taki zbiór pism, który przemawiał zarówno do rozumu, jak i do serca, który potrafił zarówno pokazać, jak i udowodnić swoją rację. I tak się stało.
Na podstawie tych ustaleń
po pierwsze
Uczy nas, że największym warunkiem, abyśmy mogli przekazać islam zarówno naszym obywatelom, jak i całemu światu, jest uduchowienie się moralnością Koranu.
A drugi to:
Wnioskuje, że aby przekazać wierzę i prawdy Koranu potrzebującym, konieczny jest rozwój gospodarczy.
Musimy całkowicie uznać te dwie rany i podjąć wysiłki na rzecz ich wyleczenia. Dopóki będziemy lekceważyć to i polegać na tymczasowych i niepewnych rozwiązaniach politycznych, będziemy się wciąż zmagać, a co więcej, poniesiemy odpowiedzialność za stawianie przeszkód i blokowanie dotarcia islamu do potrzebujących serc.
Każdy muzułmanin jest odpowiedzialny za wypełnianie swoich obowiązków.
Pozycja społeczna człowieka wiąże się z pewnymi obowiązkami. Każdy muzułmanin jest odpowiedzialny zgodnie ze swoją pozycją. Możemy przyjrzeć się temu zagadnieniu w świetle hadisu:
„Kiedy widzisz coś złego, powstrzymaj to ręką, a jeśli nie masz takiej możliwości, to językiem.”
(poprawcie),
A jeśli nie możecie mu przeciwdziałać, to przynajmniej w sercu go nienawidźcie.”
(Müslim, Wiara 78; Abu Dawud, Modlitwa,
232)
Nie każdy może interpretować ten hadis w dowolny sposób. Na przykład, jeśli zobaczymy na drodze coś złego i spróbujemy to naprawić, a w wyniku tego wyrządzimy komuś krzywdę, a ta osoba złoży pozew, to i my zostaniemy ukarani. Jak więc należy rozumieć znaczenie hadisu?
Poprawić ręcznie
zadaniem urzędników, czyli państwa i organów ścigania, jest
naprawić za pomocą języka
Zadaniem uczonych jest,
Nienawidzić z całego serca.
natomiast inne należą do innych.
Dlatego muzułmanin powinien najpierw żyć zgodnie z zasadami islamu. Następnie, jeśli nie spowoduje to szkody, powinien przekazywać swoją wiarę w sposób odpowiedni i łagodny. Resztę powinien powierzyć Bogu.
Jak ktoś, kto chce hodować drzewa, powinien zwrócić uwagę na następujące kwestie:
Należy pamiętać, że nasiona muszą być ulepszone, ziemia musi być odpowiednia do uprawy, sezon musi być odpowiedni do sadzenia, a osoba sadząca musi być ekspertem w tej dziedzinie. Z tego punktu widzenia, posadzenie wadliwego nasiona w twardą i nieodpowiednią ziemię, w nieodpowiednim sezonie, przez osobę, która nie rozumie uprawy, spowoduje, że wszystko pójdzie na marne. Po wykonaniu swojej pracy, ogrodnik, który posiada te cechy, nie wchodzi do pola, aby zamienić je w drzewo, aby kwiaty i róże mogły tam wyrosnąć.
Wykonuje to, co do niego należy, a wynik pozostawia w rękach Boga.
Podobnie, należy żyć i głosić prawdziwy islam oraz godną islamu prawdomówność.
Przedstawianie myśli i idei niezgodnych z islamem jako islamu zaszkodzi zarówno islamowi, jak i temu, kto je przedstawia, i temu, do kogo są one skierowane.
Należy również pamiętać, że serca potrzebujące, w które sieje się ziarno islamu i wiary, muszą być na to gotowe. Próba przekazania tych prawd tym, którzy jeszcze nie są na nie gotowi, może nawet przynieść szkodę.
Bardzo ważne jest również, w jakim okresie roku przekazano tę wiadomość.
Ważne są również takie czynniki, jak otoczenie, stan psychiczny osoby i jej oczekiwania. Każde nasiono zasiane poza sezonem może zginąć.
Z drugiej strony,
Osoba przekazująca nauki islamu powinna posiadać odpowiednie umiejętności, aby wiedzieć, jak je przekazać, jak rozsiewać je w sercach i umysłach w sposób odpowiedni, bez urazy i w odpowiednim tonie. Powinna być w tym zakresie tak samo kompetentna, jak lekarz.
Muzułmanin obdarzony tymi cechami, po spełnieniu swoich obowiązków, powierza rozkwit wiary i kwiatów islamu w tych sercach Bogu, nie wtrącając się w Jego zadanie.
Kliknij, aby uzyskać więcej informacji:
– Jaki powinien być nasz styl w przekazywaniu informacji?
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
