Drogi bracie/Droga siostro,
Dobrze, że widzisz w sobie braki i starasz się je uzupełnić. Należy jednak pamiętać, że przekazanie wiedzy należy do nas, a prowadzenie do prawego drogi należy do Allaha.
„Mój Proroku! Wzywaj ludzi do drogi Pana waszego z mądrością (jasnymi dowodami i pięknymi kazaniami). I walcz z nimi przekonującymi i pięknymi argumentami, łagodnymi i miłymi słowami (aby twoje wezwanie przyniosło pożądany skutek).”
(Nahl, 16/125)
Prorok (s.a.w.) na podstawie tych i podobnych wersetów pouczał wiernych wiedzą i mądrością, a swoje pouczenia popierał dowodami.
W swoich pouczeniach i napomnieniach nie okazywał złości ani przemocy. Spotykał się ze swoimi rozmówcami w serdecznej atmosferze, udzielając im rad z miłosierdziem i współczuciem. Zawsze wolał używać łagodnych słów i pięknych wyrażeń, aby przekazać prawdę i rzeczywistość. Z wielką cierpliwością i zrozumieniem rozwiewał wątpliwości i niepewności. Okazywał szacunek swoim rozmówcom i, aby ich przekonać, mówił wyraźnie i elokwentnie.
Nawet jeśli zadawane pytania były bezsensowne, przyjmował je z uśmiechem i traktował poważnie.
Jednym z głównych powodów skuteczności jego kazań i pouczeń było to, że przebaczał ludziom ich błędy i grzechy. Nawet tych, którzy zginęli lub przyczynili się do śmierci jego ukochanego wuja i wielu innych krewnych oraz towarzyszy, przebaczył podczas podboju Mekki. Miał przy tym całą władzę i moc, mógł ich ukarać w dowolny sposób.
Dzięki tym wielkim i szlachetnym cechom wpłynął na dusze otaczających go ludzi, pobudził i rozwinął ich drzemiące zdolności i talenty. Sprawił, że stali się gwiazdami na firmamencie ludzkości. Rozproszył mgłę ignorancji, która zasnuwała tamte czasy. Zmienił oblicze świata. Wprowadził w życie takie szlachetne cechy jak sprawiedliwość, miłość i wzajemna pomoc. Przyniósł lekarstwa na wszystkie choroby, które zagrażały życiu osobistemu i społecznemu, i z Bożą pomocą uzdrowił świat ludzkości.
Droga do zawodu kaznodziei,
„bieda, ubóstwo, współczucie i refleksja”
To jest droga. To sprawa ratowania wiary. Sprawa wyzwolenia ludzi od straszliwych kłopotów czasów ostatecznych i skierowania ich ku wyższym celom. Sprawa uwolnienia ludzkości od wpływu ciała, szatana i niezwykle zepsutego środowiska społecznego, i sprawienie, by doświadczyła radości służby. Jeśli człowiek potrafi uchwycić ten wysoki ideał jako Boży dar,
pierwszą rzeczą, którą zrobi,
polegać będzie na uznaniu swojej bezsilności i ubóstwa w dokonywaniu tego trudnego zadania oraz na poleganiu na mocy i miłosierdziu swojego Pana.
Bezsilność i ubóstwo to dwie nieodłączne cechy człowieka;
najbardziej oczywiste cechy człowieka. Rzeczywiście, czytając Surę Fatiha, w tłumaczeniu,
„Tobie jedynej oddajemy cześć i od Ciebie tylko pomocy oczekujemy.”
mówiąc tak, szukamy schronienia u naszego Pana, Pana wszechświata, i oczekujemy od Niego pomocy we wszystkich naszych sprawach, zarówno doczesnych, jak i wiecznych. Ci, którzy służą wierze i Koranu, choć dokładają wszelkich starań, aby rozkwitło oświecenie w sercach ludzi, wiedzą, że nie osiągną tego wielkiego celu własną siłą i mocą, dlatego w ubóstwie i nędzy szukają schronienia w sąsiedztwie Boga.
Trzeci krok,
Współczuć buntującym się i grzesznym ludziom, którzy przygotowują się do piekła, i spieszyć im z pomocą z troską lekarza i macierzyńską czułością.
I czwarty krok,
prowadzić tę sprawę w duchu mądrości.
Naszego zmarłego poety narodowego, Mehmeta Âkifa,
„Inspirację czerpiemy prosto z Koranu. / Musimy sprawić, by islam przemawiał do świadomości naszych czasów.”
Wielki ideał, który przedstawił w swoim wierszu, w pełni zrealizował się w Zbiorku Pism Nur. W tym wieku, pełnym pytań i wątpliwości, tylko zbiór pism, który przemawiał zarówno do rozumu, jak i do serca, który potrafił zarówno pokazać, jak i udowodnić swoją rację, mógł odnieść sukces – i odniósł.
Na podstawie tych ustaleń
po pierwsze
Uczy nas, że największym warunkiem, abyśmy mogli przekazać islam zarówno naszym obywatelom, jak i całemu światu, jest uduchowienie się moralnością Koranu.
A drugi to:
Wnioskuje, że aby przekazać prawdę Koranu i przekonania religijne potrzebującym, konieczny jest rozwój gospodarczy.
Musimy całkowicie uznać te dwie rany i podjąć wysiłki na rzecz ich wyleczenia. Dopóki będziemy lekceważyć to i polegać na tymczasowych i niepewnych rozwiązaniach politycznych, będziemy się wciąż toczyć w tym błocie, a co więcej, poniesiemy odpowiedzialność za to, że stajemy się przeszkodą i przesłoną dla dotarcia islamu do potrzebujących serc.
Każdy muzułmanin jest odpowiedzialny za wypełnianie swoich obowiązków.
Pozycja społeczna człowieka wiąże się z pewnymi obowiązkami. Każdy muzułmanin jest odpowiedzialny w zależności od zajmowanego stanowiska. Możemy przyjrzeć się tej kwestii z perspektywy hadisu:
„Kiedy widzisz zło, zwalczaj je ręką, a jeśli nie masz takiej możliwości, zwalczaj je językiem, a jeśli i to jest poza twoimi siłami, zwalczaj je w sercu.”
Proszę bardzo.
Nie każdy może interpretować ten hadis w dowolny sposób. Na przykład, jeśli zobaczymy na drodze coś złego i spróbujemy to naprawić, a w wyniku tego skrzywdzimy kogoś, a ta osoba złoży pozew, to i my zostaniemy ukarani. Jak więc należy rozumieć znaczenie hadisu?
Poprawianie ręką jest obowiązkiem urzędników, czyli państwa i policji; poprawianie językiem jest obowiązkiem uczonych; natomiast nienawiść w sercu jest domeną innych.
Dlatego muzułmanin powinien najpierw żyć zgodnie z zasadami islamu. Następnie, jeśli nie spowoduje to szkody, powinien przekazywać tę wiedzę w sposób uprzejmy i miły. Resztę powinien powierzyć Bogu.
Podobnie jak ktoś, kto chce uprawiać drzewa, zwraca uwagę na następujące kwestie: nasiona muszą być ulepszone, pole musi być odpowiednie do uprawy, sezon musi być odpowiedni do sadzenia, a sadzący musi być ekspertem w swojej dziedzinie. Z tej perspektywy, jeśli ktoś posadzi zepsute nasiona w twardym i nieodpowiednim polu, w nieodpowiednim sezonie, a nie ma pojęcia o sadzeniu, to wszystko pójdzie na marne. Ogrodnik, który posiada te cechy, po wykonaniu swojego zadania nie wchodzi do pola, aby sprawić, by z niego wyrosły kwiaty i róże, ani nie próbuje zrobić z niego drzewa. Robi to, co do niego należy, a wynik pozostawia Bogu.
Podobnie, należy żyć i głosić prawdziwy islam i godną islamu prawde. Przedstawianie myśli i poglądów niezgodnych z islamem jako islamu zaszkodzi zarówno islamowi, jak i temu, kto je głosi, i temu, do kogo są skierowane.
Należy również pamiętać, że serca potrzebujące, w które sieje się ziarno islamu i wiary, muszą być na to gotowe. Próba przekazania tych prawd tym, którzy jeszcze nie są na nie gotowi, może nawet przynieść szkodę.
Bardzo ważne jest również, w jakim okresie roku przekazano tę wiadomość.
Ważne są również takie czynniki, jak otoczenie, stan psychiczny osoby i jej oczekiwania. Każde nasiono zasiane niezgodnie z porą roku może zginąć.
Z drugiej strony, osoba przekazująca islam musi posiadać odpowiednie umiejętności, aby wiedzieć, jak go przekazać, jak w odpowiedni sposób, bez urazy i obrazy, dotrzeć do umysłów, serc i dusz. Powinna być w tym zakresie ekspertem, jak lekarz.
Muzułmanin, który posiada te cechy, po wykonaniu tego, co do niego należy, powierza rozkwit wiary i kwiatów islamu w tych sercach Bogu i nie wtrąca się w Jego zadanie.
Kliknij, aby uzyskać więcej informacji:
Jaki powinien być nasz styl w przekazywaniu przesłania? Jak przekazywać przesłanie osobom, które lekceważą wartości islamskie?
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
