„… Nawet jeśli waszym władcą zostanie Abisyński niewolnik, słuchajcie go i bądźcie mu posłuszni. Posłuszeństwo powinno trwać, dopóki nie zostaniecie postawieni przed wyborem między islamem a śmiercią…” Przeczytałem taki hadis. Kto go przekazał i jaki jest jego stopień autentyczności?
Drogi bracie/Droga siostro,
W tych przekazach podkreśla się konieczność posłuszeństwa władcom.
„Nawet gdyby nad was mianowany został niewolnik etiopski, z uszami i nosem obciętymi, posłuszni bądźcie mu i słuchajcie jego rozkazów, o ile będzie was prowadził i rządził zgodnie z Księgą Allaha.”
(Ibn Madża, Dżihad, 39; Buchari, Ahkam, 4)
tak powiedział. W innym hadisie czytamy:
Relacja przekazana przez Al-Buhari’ego od Anasa (niech Bóg będzie z nim zadowolony):
„Posłuszni bądźcie i słuchajcie, nawet jeśli nad was zostanie ustanowiony niewolnik z Abisynii, czarny jak suszone winogrona”.
W przekazach odnotowanych przez Muslima, Abu Zarr powiedział:
„Mój przyjaciel (Prorok Mahomet) powiedział do mnie:”
„Radził mi, żebym posłuchał i uległ rozkazom, nawet gdyby był to niewolnik z odciętymi rękami.”
tak stwierdza.
Komentatorzy, jak również
„suszone winogrona”
zarówno jak i
„z odciętymi rękami”
Twierdzą, że tymi słowami miało być wyrażone, iż władca jest niskiego pochodzenia i brzydki z wyglądu, a zatem należy mu być posłusznym niezależnie od jego pochodzenia i wyglądu.
Inna wersja brzmi następująco:
„…Posłusznie słuchajcie i poddajcie się władzy, nawet jeśli waszym władcą zostanie Abisyński niewolnik.” Niech każdy z was kontynuuje posłuszeństwo, dopóki nie zostanie postawiony przed wyborem między islamem a ścięciem. W takim przypadku niech podłoży głowę pod nóż. Bez matki, bez religii, co mu pozostanie w tym świecie i w zaświatach?”
W tym hadisie bunt przeciwko imamowi jest wymieniony jako jeden ze znaków końca świata:
„Przysięgam na Zasadę, która ma w swej mocy moją duszę, że świat się nie skończy, dopóki nie zabijecie swojego imama, nie skierujecie mieczy na siebie nawzajem i dopóki źli nie staną na czele waszego świata.”
W niektórych przekazach posłuszeństwo władcy jest porównywane do posłuszeństwa Bogu:
„Kto mi jest posłuszny, ten jest posłuszny Bogu. Kto mi jest nieposłuszny, ten jest nieposłuszny Bogu. Kto jest posłuszny mojemu rozporządzeniu, ten jest posłuszny mnie. Kto jest nieposłuszny mojemu rozporządzeniu, ten jest nieposłuszny mnie.”
(por. al-Buhari, Ahkam 1; al-Buhari, Imara 33; an-Nasai, Bay’at 26; Ibrahim Canan, Kütüb-i Sitte Tercüme ve Şerhi, Akçağ Yayınları, V/64-65)
Zgodnie z tym, są to rządy muzułmańskie, które nakazują sprawiedliwość i prawo.
„ulü`l-emr”
należy im się posłuszeństwo i należy wypełniać ich rozkazy, o ile nie są one sprzeczne z wolą Allaha (cc).
Uczeni z kręgu Ahl-i Sunnet
Wszyscy uczeni zgodzili się co do konieczności wybierania głowy państwa spośród sprawiedliwych, władczych i roztropnych osób, które dobrze znają się na sprawach administracyjnych, politycznych i wojskowych. Posłuszeństwo głowie państwa wybranemu w ten sposób jest, zgodnie z opinią ogółu uczonych, obowiązkiem.
Jednakże, także uczeni z kręgu Ahl-i Sunnet uznali za konieczne posłuszeństwo wobec głowów państwa, którzy doszli do władzy w wyniku przymusu i presji, niezależnie od tego, czy byli na to zasługujący, czy nie.
Ponieważ bunt przeciwko władzy państwowej prowadzi do wielkiego zamieszania i zła.
Wiadomo, że zamknięcie drzwi, przez które wdarły się rozłam, chaos i anarchia wywołane buntem, jest niezwykle trudne. Czasami chaos ten może nawet kosztować życie narodów i państw.
Zalecenie cierpliwości w obliczu niesprawiedliwości i krzywd ze strony władców, które przekazał Prorok Mahomet (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) swojej ummie, nie jest wezwaniem do uległości tyranom, lecz raczej mądrością, która ma na celu uniknięcie większych krzywd i szkód, które mogłyby narzucić się na skutek buntu i naruszyć integralność państwa i narodu.
Meczytahidi, mujadżidowie i inni uczeni islamscy rozróżniali całkowicie nieposłuszeństwo od buntu. Nigdy nie byli posłuszni nikomu w sytuacjach sprzecznych z poleceniami Allaha.
Jednakże zdecydowanie nie podjęli ani nie podżegali do buntu.
Wręcz przeciwnie, nie szczędili wysiłków i starali się powstrzymać wiernych od buntu, będąc w tym wszystkim przykładem dla wszystkich muzułmanów swoimi czynami.
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
