Czym są zniechęcenie i rozpacz? Żałowanie przeszłych błędów i grzechów jest czymś dobrym, ale może prowadzić do utraty nadziei. Jak możemy się od tego uwolnić?

Odpowiedź

Drogi bracie/Droga siostro,

Oba szkodzą duszy: ZNEJDAŻENIE I ZNĘCANIE…

Dwa największe wrogowie naszego świata duchowego. W najprostszym ujęciu,

rozpacz

„być pewnym, że się trafi do piekła”

jeśli jest to koszmar


„pewnie zna swój raj”

jest. Innymi słowy,

rozpacz

„Zrezygnować z nadziei na Boże miłosierdzie”;

jeśli jest to koszmar


„Uważać się za bezpiecznego przed Jego karą.”

Jednakże to Bóg jest Stwórcą zarówno dobra, jak i zła. Człowiek, zwracając się do przyczyn dobra i zła, wybiera rażą lub piekło.

Prosić należy człowieka, a odpowiadać ma Bóg.

Jednakże samo pragnienie nie wystarcza do osiągnięcia celu. Wszystko istnieje tylko dzięki woli i stworzeniu przez Boga.

W Słowie Bożym:

„kierunek”

Linia zgody, wyrażona w ten sposób, ma dwóch wrogów: przesadę i niedostateczność.

Jeden z nich prowadzi człowieka ku górze, a drugi ku nieszczęściu. Ziemia

„kierunek”

Biorąc pod uwagę to, co reprezentują, zbliżanie się do słońca jest przesadą, a schodzenie do warstwy magmowej jest niedostatecznością; oba te czynniki palą i niszczą człowieka.

Jeden z elementów tego, co wyprowadza człowieka z równowagi, to właśnie przesada.

„rozpacz i obrzydzenie”

wśród osób, które nie potrafią skutecznie oddawać się kultowi religijnemu i czynić dobro.

„beznadzieja”

choroba daje o sobie znać. Natomiast u ludzi, którzy mimo osiągnięcia sukcesu nie potrafią opanować swojej próżności, kończy się to pychą i wyniosłością.

„potworek”

choroba objawia się w dwóch formach. Pierwsza to niedostateczność, druga to nadmiar. Obie są szkodliwe.

Źródło rozpaczy jest określone w Mesnevî-i Nuriye w następujący sposób:


„Przyjacielu! Ten, kto nie potrafi wykonać uczynków i być posłusznym, boi się kary i popada w rozpacz.”

(Mesnevî-i Nuriye, s. 65)

Pierwszą chorobą, na którą zachoruje człowiek wierzący w życie pozagrobowe, ale nie potrafiący kontrolować swojego ego w kwestii praktykowania islamu, jest zwątpienie. Osoba dotknięta tym stanem powinna pamiętać o dobroci, łasce i przebaczeniu Boga, myśląc, że Jego miłosierdzie jest na tyle szerokie, że przykryje wszystkie grzechy. W ten sposób, samą siebie…

„ktoś, kto na pewno trafi do piekła”

w ten sposób uwalnia się od chorób oczu i chroni się przed nieszczęściem.

W Koranie zawarta jest następująca nauka na ten temat:


Powiedz: „O wy, niewierzący, którzy przesadziliście w grzechach przeciwko sobie! Nie tracić nadziei na miłosierdzie Allaha! Albowiem Allah przebacza wszystkie grzechy. On jest przecież przebaczający i miłosierny!”

(Zümer, 39/53)

W przypadku choroby próżności mamy do czynienia z sytuacją przeciwną do rozpaczy. Osoba ta starała się żyć zgodnie z islamem, ale uznając ten boski dar za własne zasługi, zaczęła rościć sobie prawo do przewagi nad innymi i zachorowała na chorobę gwarantowania sobie raju.

Przepis na wyzdrowienie z tej choroby został również opisany w Mesnevî-i Nuriye w następujący sposób:


„Ufać swoim czynom jest grzechem. To wciąga człowieka w błąd. Ponieważ człowiek nie ma prawa do doskonałości i dobroczynności, które czyni; nie są one jego własnością, nie może na nie polegać.”

(Mesnevî-i Nuriye, s. 65)

W tym momencie wsłuchanie się w boskie ostrzeżenie zawarte w Koranie otworzy drogę do zbawienia:


„Każde dobro, które cię spotyka, pochodzi od Boga. A każde zło, które cię spotyka, pochodzi od twojej własnej woli.”

(Nisa, 4/79)


Cokolwiek nazywamy dobrem,

Wszystko to zostało przekazane ludziom przez proroków, a Allah stworzył wszystkie niezbędne warunki do ich realizacji. Na przykład, mówienie prawdy jest dobre. Tak jak to dobro zostało przekazane ludziom przez boskie księgi i proroków, tak samo to Allah stworzył wszystkie niezbędne warunki do mówienia prawdy, takie jak usta, język, ślinianki, gardło, mózg, układ nerwowy i powietrze.

Kiedy człowiek o tym pomyśli, uświadamia sobie, jak niewielki udział ma w tym dobru. W takim dobru, które może powstać dzięki zbiegowi tysięcy boskich cudów, udział człowieka polega jedynie na skłonności do tego pięknego czynu i na tym, by swoją wolną wolę skierować w tym kierunku.

Wiedząc o tym, zamiast chwalić się i być pewnym siebie, należy podążać drogą wdzięczności i pokory wobec Boga. Ci, którzy nie podążają tą drogą, wpadają w otchłań.

Kliknij, aby uzyskać więcej informacji:

– HIRS

– Czy osoba, która popełniła grzech, może uwolnić się od niego poprzez skruchę?


Z pozdrowieniami i modlitwami…

Islam w pytaniach i odpowiedziach

Najnowsze Pytania

Pytanie Dnia