Drogi bracie/Droga siostro,
Słowo (VHY) jest formą czasownika, a w języku oznacza: mówić potajemnie, rozkazywać, wskazywać, gestykulować, spieszyć się, wołać, szeptać, pisać listy i inspirować (el-Cevherî, es-Sihah; ibn Manzûr, Lisânü’l-Arab, hasło „VHY”).
Słowo to, choć w Koranie używane jest w odniesieniu do Boga, występuje również w odniesieniu do innych. Dlatego też, biorąc pod uwagę znaczenie słownikowe, pojęcie objawienia (wahi) dzieli się na dwa rodzaje: objawienie boskie i objawienie nieboskie (Cerrahoğlu, Ismail, Tefsir Usûlü, 37; Turgut, Ali, Tefsir Usûlü ve Kaynakları, 79-80).
Poniżej przedstawiono przykładowe wersety biblijne, które można przytoczyć jako przykład objawienia nieboskiego:
(Maryja, 19/11)
W tym wersecie słowo „objawienie” (wahy) jest użyte w znaczeniu „nawiązania” lub „sugerowania”.
(Al-An’am, 6/112.)
Słowo „söz konusu edilen” użyte w tym kontekście oznacza „mówione po cichu”, „mówione w tajemnicy”. (Cerrahoğlu, Tefsir Usûlü, 37?).
Koncepcję objawienia dokonanego przez Boga można podzielić na różne części, takie jak objawienie twórcze, objawienie inspiuracyjne i objawienie prawodawcze/prawdziwe.
Objawienie stworzeniowe to rodzaj objawienia, które oznajmia nieożywionym istotom ich szczególne zadania. Bóg, który oznajmia im ich szczególne zadania, wyraża to słowem „objawienie”. W Koranie ten rodzaj objawienia przedstawia się jako objawienie niebu i ziemi. Odpowiednie wersety brzmią:
(Fussilet, 41/12)
(Zilzal, 99/1-5).
Są to boskie przesłania, ustanawiające zasady szczęścia w życiu doczesnym i pozagrobowym dla ludzi i istot duchowych (dżinów), przekazywane za pośrednictwem wybranych i powołanych przez Boga proroków. Można to również określić jako prawdziwe objawienie.
Objawienie Prorokowi Mahometowi (s.a.w.) przybierało różne formy. Niektóre z nich można wymienić następująco:
Jak podaje Aisha (ra), pierwsze objawienie, które otrzymał Prorok (s.a.w.), miało formę snu. Sny Proroka (s.a.w.) objawiały się jak jasny poranek. (Buhari, Bed’ü’l-vahy, 3.)
Czasami zdarzało się, że objawienie było wdzierane w serce Proroka (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim) podczas jego czuwania, bez widocznego objawienia anioła. Można to nazwać pewnym rodzajem objawienia. Ponieważ objawienie to, choć nie jest wersetem Koranu, zawiera jednakże przesłanie prawodawcze:
(Suyutî, İtkan, I/59; Aclûnî, Keşfu’l-hafa, I/231)
Hadis, którego znaczenie brzmi tak, wskazuje na ten rodzaj objawienia.
(Buhari, Bed’ü’l-Vahy, 2).
Znany hadis o Dżibrilu, wspominający o islamie i ihsanie, stanowi przykład tego rodzaju objawienia (Buhari, Iman, 57). Książki historyczne i biograficzne podają, że gdy Dżibril (as) objawiał się w ludzkiej postaci, najczęściej przybierał postać Dihji (ra), jednego z sahabatów (Keskioğlu, Osman, Kur’an-ı Kerim Bilgileri, 30).
Jak przekazuje Aisha, żona Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim), Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) powiedział:
[Buhari, Bed’ü’l-Vahy, 2; zob. także Ibn Kajim al-Dżawzi, Zâd al-Me’ad, (tłum. Şükrü Özen), I/24-25. w sprawie rodzajów objawienia].
(42:51, Szura)
W wersetach tych, podobnie jak w [wersetach] 2:185 i 2:184, podkreśla się trzy formy objawienia, a także wskazuje na rodzaje objawienia pośredniego/bezpośredniego (zob. Subhi Salih, 25.).
(Nisa, 4/163)
Werset ten pokazuje, że prawdziwe objawienie jest wartością wspólną dla wszystkich proroków.
(Zariyat, 51/50).
Jak wyrażono w wersecie, Najwyższy Stwórca, którego celem jest przedstawienie swojej istoty, cech i imion, przedstawia swoje cechy, takie jak wiedza, wola, życie i moc, poprzez swoje czyny i dzieła, a także poprzez swój głos/mowę, która w najkrótszy sposób przedstawia te imiona i cechy (Nursi, Şualar, s.103). To, że Najwyższy Bóg, oprócz swoich czynów, przedstawia się również poprzez swoją mowę, rozmawiając z wybranymi osobistościami spośród ludzi, wyraża prawdę i cel objawienia.
Według Bedüzzamana Said Nursi, jednego z największych uczonych naszego wieku, prawda objawienia, o którym zgodnie donosili setki tysięcy proroków i które wykazują dowody zawarte w księgach i tablicach niebieskich, oraz cel przesłania objawienia można udowodnić w pięciu promieniach światła, jak w jasny dzień. (zob. Şualar, Promień Siódmy)
Pojęcie to oznacza, że Bóg Najwyższy jest prawym Bogiem dla stworzeń, które sam stworzył, zwłaszcza dla ludzi, których stworzył w najdoskonalszej postaci.
To, że Bóg, który dał wszystkim żywym istotom zdolność mówienia i zna ich mowę, sam również przemawia i uczestniczy w ich rozmowach, jest konsekwencją Jego boskości i panowania/stworzenia i zarządzania, Jego prawego bóstwa i boskości. To, że Bóg przemawia do ludzi, oznacza, że zwraca się do nich w sposób, który rozumieją, dostosowując się do poziomu ich umysłów, i że z miłosierdziem zstępuje do swoich stworzeń jako Stwórca.
Koncepcja ta wyraża fakt, że Wszechmogący Bóg, jako Stwórca, który stworzył, prowadzi i zarządza wszystkim, zniżył się do poziomu stworzeń, objawiając się im jako dar.
Wysoki Bóg, który stworzył wszechświat z tak ogromnym wysiłkiem, wypełniając go cudami, i który sprawił, że Jego doskonałość jest głoszona tysiącami języków, ogłaszając swoją nieskończoną wiedzę i moc, z pewnością da się poznać również poprzez swoje słowo.
Koncepcja ta oznacza, że Wszechmogący Bóg, który jest Miłosierny i Wszechmiłosierny, odpowiada na prośby ludzi, którzy są od niego zależni we wszystkim, – okazując im miłosierdzie.
Tak jak odpowiada na prośby i wdzięczność prawdziwych ludzi, którzy są najszlachetniejszymi, najdroższymi i najbardziej oddanymi stwórcy istotami, ale jednocześnie najuboższymi, najsłabszymi i najbardziej potrzebującymi, tak samo odpowiada na nie słowem – jest to wymogiem atrybutu stwórczości.
Koncepcja ta odnosi się do komunikacji Najwyższego Boga, wolnego od wszelkich wad, ze swoimi stworzeniami – zwłaszcza z ludźmi – poprzez objawienie, które jest wolne od wszelkich wad.
Atrybut mowy, będący niezbędnym i oświecającym przejawem wiedzy i życia, znajduje się oczywiście w Najwyższym Bogu, który posiada wszechogarniającą, nieskończoną wiedzę i wieczne, nieustanne, nie wyczerpujące się życie, w sposób wszechogarniający, nieskończony, nieograniczony i ciągły. Objawienie jest właśnie przejawem/odzwierciedleniem tej nieskończonej rozmowy/tych niezliczonych słów.
Koncepcja ta oznacza, że Najwyższy Bóg, który nie potrzebuje niczego, objawia się swoim stworzeniom – a zwłaszcza ludziom, którzy są od niego w pełni zależni – jako źródło zaspokajające ich potrzeby, poprzez swój głos, który jest najsilniejszym dowodem na Jego istnienie, sprawiając, że czują się oni w każdej chwili obecni w Jego wiedzy i mocy.
To, że Bóg, który stworzył istoty ludzkie – najurokliwsze, najżyczliwsze, najbardziej niepokojące i potrzebujące oparcia w życiu, najbardziej pragnące znaleźć swojego Stwórcę i Właściciela – i wlał w ich dusze tęsknotę i miłość, jednocześnie stwarzając je ubogimi i słabymi, sam również objawia im swoją istotę, mówiąc do nich i dając im moc i siłę, by mogli znaleźć lekarstwo na wszelkie dolegliwości, jest koniecznością Jego boskości. (por. Nursi, tamże).
Kliknij, aby uzyskać więcej informacji:
OŚWIECENIE…
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
