Drogi bracie/Droga siostro,
„Po śmierci człowieka wszystkie jego uczynki ulegają przerwaniu, z wyjątkiem trzech rzeczy (nie ma już żadnych uczynków, które przyniosłyby mu nagrodę). Trzy rzeczy, których nagroda trwa: działalność charytatywna (np. meczet, szkoła, kurs Koranu, szpital, studnia, czyli instytucje, które nieustannie przynoszą nagrodę), przydatna wiedza (uczenie, książki i instytucje przekazujące wiedzę przydatną dla religii i świata, dla dobra ludzkości) oraz pobożne dziecko, które modli się za niego po jego śmierci.”
(Müslim, Testament, 14)
Na tę prawdę wskazuje hadis szarif, którego znaczenie brzmi:
W jednym z hadisów Prorok Mahomet (s.a.w.) powiedział:
„Żaden niewierny, który po śmierci znajdzie w Bogu nagrodę, nie chciałby powrócić do tego świata, nawet gdyby otrzymał cały świat i wszystko, co w nim jest. Wyjątkiem są ci, którzy zginęli w walce. Oni pragną powrotu do tego świata, aby znowu zginąć w walce dla Boga, ponieważ widzieli wysoki stopień męczeństwa.”
(Buhari, Dżihad, 6).
Z tego hadisu można również wywnioskować, że męczennicy nie przychodzą na świat po to, by czynić dobro i dobroczynność.
Jednakże, zgodnie z doktryną Ahl-i Sunnet, jest dopuszczalne i możliwe, aby męczennicy – podobnie jak inni święci – czasami objawiali się i udzielali pomocy niektórym ludziom na świecie.
„O tym, którzy zostali zabici na drodze Allaha;
„zmarli”
Nie mówcie tak. Wręcz przeciwnie, oni żyją. Ale wy tego nie rozumiecie.”
(Al-Baqara, 2/154),
„Nie uważaj tych, którzy zostali zabici na drodze Allaha, za martwych! Wręcz przeciwnie, oni żyją i otrzymują pożywienie u swojego Pana.”
(Rodzina Imrana, 3/169)
Werset w tym tłumaczeniu wskazuje, że męczennicy zajmują odmienną pozycję niż inni zmarli i że ich życie w grobie/świecie zaświatów jest bardzo różne od sytuacji innych zmarłych.
W hadisie przekazanym przez Imam Ahmeda ibn Hanbala i wielu innych, za pośrednictwem Ibn Abbas, Prorok Allahu powiedział:
„Kiedy wasi bracia polegli w bitwie pod Uhudem, Bóg wszechmogący umieścił ich dusze w zielonych ptakach, aby mogli pić z rzek raju, jeść jego owoce i odpoczywać pod złotymi lampami zawieszonymi w cieniu tronu. I gdy tylko skosztowali przyjemności jedzenia i picia oraz piękna i uroków miejsc, w których spali…”
„Oby nasi bracia wiedzieli, co Bóg nam dał, aby nie bali się dżihadu i nie wzbronią się przed wojną.”
Powiedzieli: „My cię nie zmuszamy, abyś im to przekazał”. Wtedy Bóg powiedział: „Ja cię zobowiązuję, abyś im to przekazał” i objawił te werset.
W hadisie, który Tirmizi uznał za „hasen” (dobry), a Hakim i inni za „sahih” (autentyczny), przekazanym przez Jabira ibn Abdullaha, czytamy:
„Dżabir (r.a.) powiedział: Spotkałem Proroka (s.a.w.),”
„O, Cabir, widzę, że jesteś smutny, dlaczego?”
powiedział.’
O, Proroku Boży, mój ojciec zginął jako męczennik, pozostawiając żonę, dzieci i długi.
Powiedziałem. Odpowiedział:
'Czy mam ci przekazać dobrą nowinę o tym, jak Bóg przyjął twojego ojca?’
'Tak’
Powiedziałem. Odpowiedział:
„Bóg nigdy nie przemawiał do nikogo inaczej niż za zasłoną. Natomiast Twojego ojca wskrzesił i przemawiał do niego twarzą w twarz.”
„O, mój sługo, proś mnie o cokolwiek, a ja ci to dam.”
powiedział. A on odpowiedział:
„O, Panie mój, ożyw mnie, a ja zostanę zabity po raz drugi na Twojej drodze.”
— powiedział. Bóg Najwyższy:
„Oni już nigdy do mnie nie wrócą.”
tak powiedział, tak rozkazał. A on odpowiedział:
„O, Panie mój, przekaż to dalej za mnie.”
Powiedział to, a Allah Teâlâ objawił ten werset.”
Możliwe jest, że oba wydarzenia miały miejsce, a sprzeczność między tymi dwoma przekazami nie istnieje, ponieważ jedno odnosi się do jednego wersetu, a drugie do kilku. Przekazy wyraźnie wskazują, że te wersety zostały objawione w związku z męczennikami z Uhud. Podobnie, werset z Sūry Al-Baqarah (2:154) został objawiony w związku z męczennikami z Badr. Męczennicy ci zostali obiecani, że wszyscy wierzący, którzy nie dołączyli do nich (czyli ci, którzy przeżyli i nie zostali męczennikami), ostatecznie uwolnią się od strachu i smutku, będą szczęśliwi, radować się i być radosnymi.
Oznacza to, że ciągłe bezpieczeństwo i szczęście religijne i świeckie tych, którzy pozostali, stanowi jeden z powodów dobrobytu i radości, którymi cieszą się męczennicy. Innymi słowy, wiedzą, że przyszli męczennicy, którzy walczą w ich imieniu i jeszcze nie dołączyli do nich poprzez męczeństwo, mimo dzisiejszego cierpienia i trudu, ostatecznie staną się męczennikami, całkowicie uwolnią się od strachu i smutku w tym i przyszłym życiu i będą tak szczęśliwi jak oni. Dlatego, gdyby męczennicy wiedzieli o losie tych, którzy przegrali wojnę, nie zostali męczennikami i cierpią pod okupacją wroga, a zwłaszcza tych, którzy są zagrożeni zagładą swojej religii, musieliby się smucić.
Oznacza to, że Bóg, Najwyższy i Najwspanialszy, albo nie poinformuje męczenników o ich sytuacji, albo nie pozwoli im się tym przejmować, albo też, po poinformowaniu ich, ochroni ich przed tym smutkiem, uszczęśliwiając ich łaską i dobrodziejstwem. Albowiem ci, którzy zginęli na drodze Bożej…
„ci, którzy nie mają żadnych obaw i nie będą się smucić”
jest. (Elmalılı, Tefsir)
Oświadczenie w Koranie, że męczennicy nie umierają, nie oznacza, że nie przechodzą do życia po śmierci. Oznacza to, że nie zdają sobie sprawy ze swojej śmierci. Uważają, że wciąż żyją. Weźmy na przykład dwóch mężczyzn. Obaj znajdują się w pięknym ogrodzie w śnie. Jeden wie, że to sen. Drugi nie zdaje sobie sprawy, że to sen. Który z nich odczuwa większą przyjemność? Oczywiście ten, który nie wie, że to sen. Ten, który wie, że to sen, myśli: „Jeśli się obudzę, ta przyjemność zniknie”. Drugi zaś odczuwa pełną i prawdziwą przyjemność. Zwykli zmarli, ponieważ zdają sobie sprawę ze swojej śmierci, odczuwają mniejszą przyjemność. Natomiast męczennicy, ponieważ nie zdają sobie sprawy ze swojej śmierci, odczuwają pełną przyjemność. (zob. Nursi, Mektubat, s. 6)
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
