Drogi bracie/Droga siostro,
Abu Hurajra (niech Bóg będzie z nim zadowolony) przekazuje: „Prorok (pokój i błogosławieństwo Boga niech będą z nim) powiedział:
„Nie było takiego proroka, którego Bóg by posłał, a który nie byłby pasterzem owiec.”
„Czyż i Ty, o Proroku Boży?”
zapytali.
„Tak, ja też pasterzowałem owce dla mieszkańców Mekki w zamian za pewną ilość krad.”
powiedział.” [Buhari, Iczare 2; Muwatta, 18 (2, 971); Ibn Madża, Ticarat 5, (2149).]
WYJAŚNIENIE:
1.
W tym hadisie stwierdza się, że w życiu wszystkich proroków był okres, w którym byli pasterzami. W przekazaniu Nesai’ego czytamy:
„Właściciele owiec i właściciele wielbłądów chwalili się swoimi stadami. Wtedy Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) powiedział:
„Mojżesz był pasterzem, a został prorokiem. Dawid był pasterzem, a został prorokiem. Ja również, pasąc owce mojego ludu w Cijad, zostałem prorokiem.”
powiedział.
Słowo „karârît”, występujące w hadisie, jest liczbą mnogą od „kîrât”. Czy „kîrât” w hadisie oznacza nazwę miejsca, czy też jest jednym z elementów dinara? Ponieważ „kîrât” zazwyczaj oznacza jednostkę monetarną, podobną do grosza. Ci, którzy twierdzą, że „karârît” oznacza pieniądze, zwracają uwagę, że mieszkańcy Mekki nie znają regionu o tej nazwie. W przekazach, o których wspomnieliśmy w wyjaśnieniu, wspomina się również, że pewien człowiek pasterzował owce w miejscu o nazwie Ciyâd. Ibn Hajar:
„Mógłby zarobić pieniądze na wypasie owiec dla mieszkańców Mekki, a wypasać owce dla własnej rodziny mógłby za darmo.”
przez to jednoczy sprzeczne poglądy.
2.
Uczeni wyjaśniali mądrość, jaka tkwi w tym, że prorocy byli wcześniej pasterzami, w następujący sposób:
„Prorocy, pasąc owce, nabyli doświadczenia w sprawach swoich wspólnot, których prowadzenie powierzono im. Kontakt z owcami rozwija w nich bowiem cierpliwość i współczucie. Cierpliwie pilnowali owiec, zbierali je po rozproszeniu na pastwisku, przenosili z jednego pastwiska na drugie, odpędzali przed nimi dzikie zwierzęta i złodziei. Obserwowali i doświadczali różnic w charakterach zwierząt, ich słabości i potrzeby porozumienia, mimo ich wzajemnych, silnych konfliktów. Dzięki temu przyzwyczaili się do cierpliwości wobec wspólnoty, zrozumieli różnice w ich charakterach i umysłach. Zatem opatrywali rany wspólnoty, współczuli słabym, lepiej się z nimi dogadywali. Ci, którzy przeszli przez doświadczenie pasterskie, łatwiej zniosą trudności związane z tymi zadaniami niż ci, którzy wchodzą w nie nagle. Te cechy nabywa się stopniowo, pasąc owce.”
„W tym doświadczeniu skupiono się na owcach, ponieważ są one słabsze od innych zwierząt, a ich rozproszenie jest większe niż w przypadku wielbłądów i krów. Wielbłądy i krowy można bowiem związać. Owce natomiast zazwyczaj nie są wiązane na pastwiskach. Ponadto, choć owce rozpraszają się bardziej, to szybciej niż inne zwierzęta reagują na polecenia.”
Jak relacjonuje Hazrat Dżabir (niech Bóg będzie z nim zadowolony):
„Pamiętam, jak zbieraliśmy owoce drzewa erak, zwane kebâs, w Merrü’z-Zahrân wraz z Prorokiem (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim). Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) powiedział nam wtedy:”
„Zbierzcie je, te czarne, są lepsze!”
zaproponował mi to. Ja od nich
„Czy wy też kiedyś wypasaliście owce?”
– zapytałem.
„Czy istniał kiedykolwiek prorok, który nie pasterzował owcom?”
odpowiedział.” [Buhari, Et’ime 50, Enbiya 29, Muslim, Eşribe 163, (2050).]
WYJAŚNIENIE:
1.
Merrü’z-Zahrân to nazwa miejsca położonego w odległości jednej doby drogi od Mekki.
2.
Komentatorzy,
„Czy straszyłeś owce?”
pytania
„Czy ty wypasałeś owce, żeby wiedzieć, że czarne owoce zwane kebâs są lepsze?”
Wskazują, że jest on ceniony. Z tego stwierdzenia wynika, że kebâs nie jest uprawiany ani sprzedawany na rynkach, lecz rośnie dziko w górach i jest znany oraz wykorzystywany przez pasterzy. Niemniej jednak, leksykografowie twierdzą, że kebâs jest spożywany również przez ludzi, wielbłądy, a nawet owce.
3.
Uczeni wywodzą z tego hadisu (przekazu z życia Proroka Mahometa) tezę, że spożywanie owoców drzew rosnących dziko w górach jest dozwolone.
4.
Uczeni, wyjaśniając mądrość, jaka tkwi w tym, że prorocy przed objawieniem przechodzili przez okres pasterzowania, podają następujące wyjaśnienie:
„Prowadzenie owiec ma na celu praktykę i zdobycie doświadczenia w zarządzaniu sprawami wspólnoty. Kontakt z owcami rozwija bowiem takie uczucia jak cierpliwość i współczucie. Cierpliwie pilnując owiec, zbierając je po rozproszeniu na pastwisku, przenosząc z jednego pastwiska na drugie, chroniąc je przed drapieżnikami i złodziejami, uczą się o różnicach w ich naturze, ich słabościach i potrzebie jedności, mimo że wiedzą, że owce, pomimo tych różnic, potrafią się kłócić. W ten sposób przyzwyczajają się do cierpliwości wobec wspólnoty, rozumiejąc różnice w poziomie intelektualnym i różnorodność ich charakterów. W ten sposób pojednują skłócanych, współczują słabszym i dobrze traktują ich. Ostatecznie, wytrwałość w tych zadaniach jest znacznie łatwiejsza niż w przypadku nagłego powierzenia im tych obowiązków bez wcześniejszego doświadczenia. A przecież ta cnota została stopniowo nabyta dzięki pasterzowaniu owiec.”
„W tym kontekście wspomniano o owcach, ponieważ są one słabsze od innych zwierząt i łatwiej się rozpraszają niż wielbłądy czy bydło. Zbieranie i kontrolowanie większych zwierząt jest, zgodnie z powszechnie przyjętymi zwyczajami, łatwiejsze. Jednak owce, choć łatwiej się rozpraszają, są też łatwiejsze do zebrania i poddania kontroli niż inne zwierzęta.”
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
