Drogi bracie/Droga siostro,
Islam jest daleki od wszelkiego rodzaju przesądów i pustych zwyczajów, takich jak wróżbiarstwo, przepowiadanie, zły omen. Wierzenia, które nie przynoszą żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie, szkodzą solidnym przekonaniom muzułmanów i podważają ich oddanie prawdzie i prawu, w żaden sposób nie są tolerowane i nie wolno dopuszczać do ich rozpowszechniania.
Zanim nadeszła światłość islamu, zwłaszcza wśród Arabów, panowały tak liczne przesądy i bezsensowne wierzenia, że ludzie nawet najważniejsze i życiowe sprawy regulowali zgodnie z wymysłem. Na przykład w czasach Jahilii Arabowie straszyli ptaki i jelenie, a jeśli zwierzęta uciekały w prawo, kontynuowali swoje zajęcia lub drogę, jeśli w lewo – odwracali się od tego, co mieli zrobić, uważając to za zły omen. W ten sposób tracili wiele ważnych spraw. Wśród takiego zagubionego narodu pojawił się Prorok Mahomet, który walczył ze wszelkimi pustymi i bezsensownymi zwyczajami i wierzeniami uważanymi za święte przez Arabów, starając się odwrócić ludzi od nich. W jednym z hadisów Prorok (s.a.w.)…
1
Mówiąc tak, zadekretowali, że powszechnie panujące w tamtych czasach błędne przekonania nie mają żadnego podstawowego znaczenia. Arabowie z okresu Jahilii wierzyli również, że sowa powstaje z ducha zmarłego, że w brzuchu człowieka znajduje się wąż, który zabija go z głodu. Właśnie w tym hadisie stwierdza się, że te wierzenia nie mają żadnego znaczenia ani wpływu, nie przynoszą ani szkody, ani korzyści.
Ponadto, pogląd ten o złych wróżbach jest sprzeczny zarówno z nauką, jak i z rozumem i prawdą. Polega jedynie na ulegnięciu pewnym słabościom i poszukiwaniu usprawiedliwień, aby potwierdzić swoje urojenia. Uważanie czegoś za złowieszcze oznacza bowiem oczekiwanie nieszczęścia. Na przykład człowiek, na którego kominie usiądzie sowa, uważa, że spadnie na niego nieszczęście i oczekuje go. W tym tkwi brak nadziei w Boże miłosierdzie i słabość wiary w przeznaczenie.
Albowiem wszelkie dobro i zło dokonują się jedynie z woli Allaha. W każdym kraju i regionie ludzie uważają za złe wróżby różne i odmienne rzeczy. Na przykład w niektórych miejscach uważane są za złe wróżby szczekanie psa, ryczenie osła, czy nocne buczenie sowy, a w innych regionach za złe wróżby uważa się sprzątanie, obcinanie paznokci i pranie bielizny w niektóre dni. Te wierzenia są podobne do tych, które wspomniano w hadisie. Są to wierzenia pozbawione podstaw. Prorok (s.a.w.), który nie aprobował tych niepotrzebnych wierzeń,
2
mówiąc tak, wyraża bezsensowność wierzenia w zły omen, czyli w to, że coś jest złowieszcze, a jednocześnie wskazuje na to, co jest właściwe i pozytywne. Zgodnie z przekazaniem Abu Hurajry (r.a.):
3
Oznacza to interpretowanie czegoś w pozytywny sposób. Przykład tefaułu możemy znaleźć u naszego Proroka (s.a.w.). W czasie pokoju w Hudajbijji politeiści postawili muzułmanów w trudnej sytuacji. Kiedy usłyszano, że delegacja przybywa z ich strony, na czele której stoi [imię], Prorok, korzystając z tefaułu, który wyrażał łatwość i łagodność, powiedział swoim towarzyszom.4
Jeśli ktoś, kto ma wyruszyć w podróż, usłyszy, że ktoś jest wzywany „na drogę”, i uzna to za znak, że podróż przebiegnie pomyślnie, lub jeśli ktoś chory, idąc do lekarza, usłyszy, że ktoś jest wzywany „na drogę” i uzna to za znak, że wyleczy się z choroby, to są to przykłady tefaułu.
Miłość Proroka (s.a.w.) do tefayulu (czynienia dobrych uczynków) wynika z faktu, że wskazuje ona na oczekiwanie dobra i korzyści od Allaha. Ponieważ oczekiwanie korzyści od Allaha, nawet z powodu słabej przyczyny, jest dobre. Natomiast całkowite zrezygnowanie z nadziei na Allaha jest dla człowieka złem.
Jednakże uważanie tych przypisań za wymóg religijny lub traktowanie ich jako absolutnego wyroku jest błędne i stanowi przesąd. W sprawach, w których człowiek nie potrafi przewidzieć, czy coś jest dobre, czy złe, czy przyniesie korzyść, czy szkodę, i waha się, czy coś zrobić, czy nie, zamiast działać w oparciu o przekonanie, że coś jest złowrogie, zaleca się konsultację i zasięgnięcie opinii kompetentnych osób. Ponadto, w hadisie wspomniano o modlitwie i prośbie do Boga (istihare), do której można się zwrócić. W ten sposób w trudnych sytuacjach istihare jest boskim środkiem, który przynosi ulgę duszy.
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
