Według szyitów, Omar i Abu Bakr porzucili Mahometa (sas) podczas bitwy pod Uhudem i uciekli, pozostawiając Proroka samego, a przy nim pozostali tylko Ali i kilku innych towarzyszy.
Drogi bracie/Droga siostro,
Po wielkiej klęsce w bitwie pod Badr, pogańscy Mekkańczycy zebrali się w Darun-Nedve i postanowili zebrać armię zysków z karawanu szamskiego, aby zaatakować Medynę i zemścić się na muzułmanach.
Połową zysków z karawanu, wynoszących 50 000 złotych, zwerbowali 2000 żołnierzy z plemion politeistycznych spoza Mekki. Dołączyli do nich mieszkańcy Mekki, tworząc pod dowództwem Abu Sufjana doskonałą armię liczącą 3000 ludzi, z czego siedmiuset było w zbroi, a dwuset na koniach, i ruszyli na Medynę.
Do Proroka (s.a.w.) dotarła informacja, że armia Kurejszyków zbliża się do Medyny. Po konsultacji z towarzyszami Prorok (s.a.w.) podjął decyzję o stoczeniu bitwy poza miastem.
Po piątkowym nabożeństwie, zostawiając w Medynie Abdullaha ibn Umm Maktum jako swojego zastępcę, Prorok (s.a.w.) opuścił miasto. Tego dnia nie dotarł do Uhud, noc spędził w miejscu zwanym „Szajhajn”. Rankiem, wraz z wschodem słońca, dotarł do Uhud i wybrał najbardziej dogodne miejsce do walki.
Prorok Mahomet (s.a.w.) ustawił swoje wojsko tyłem do góry Uhud, w kierunku Medyny. Na wzgórzu Ayneyn po jego lewej stronie umieścił pięćdziesięciu łuczników pod dowództwem Abdullaha, syna Dżubajra.
Na początku wojny, w pierwszej fazie, muzułmanie odnieśli zwycięstwo. Jednakże, zamiast natychmiastowo i skutecznie ścigać uciekającego wroga, rozproszyli się po polu bitwy, zajmując się grabieżą (zbieraniem łupów). Nie wykorzystali w pełni nadarzającej się okazji.
Strzelcy, obserwujący sytuację z wzgórza Ayneyn, mówili do siebie: „Na co tu czekamy? Wojna się skończyła, zwycięstwo odniesiono, idźmy i zbierzmy łupy!” (1) Abdullah ibn Dżubajr:
„Przyjaciele, czy zapomnieliście o rozkazu Proroka (sas)? Nie opuścimy tego miejsca, dopóki nie otrzymamy od niego rozkazu…”
(2) Abdullah nalegał, ale go nie posłuchali. Przy Abdullahu pozostało tylko ośmiu łuczników.
Dowódca prawego skrzydła wrogów, Chalid ibn al-Walid, próbował okrążyć muzułmanów od tyłu, przechodząc przez dolinę Aynayn, którą strzegli łucznicy Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim). Nie udało mu się to, ponieważ łucznicy pilnowali przejazdu. Kiedy zobaczył, że łucznicy opuścili swoje stanowiska, zaatakował jeźdźcami. Zabił Abdullaha ibn Dżubajra i ośmiu jego wiernych towarzyszy, okrążając muzułmanów zajętych zbieraniem łupów. Idolatriści odwrócili się i ponownie zaatakowali. Kobiety, które wcześniej schroniły się na wzgórzach, zagrały na bębnach i zstąpiły w dół. Muzułmanie, zaskoczeni atakiem z przodu i z tyłu, znaleźli się w rozterce. Zamiast wygrać, zaczęli przegrywać. W tym momencie byli rozproszeni i rozdzieleni.
Ponadto, śmierć Hadżdżara Hamzy w najgorętszym momencie bitwy była dla muzułmanów ogromną stratą. W zasadzie, zaskoczeni nagłym atakiem z przodu i z tyłu, nie wiedzieli, co robić, rozproszyli się, tracąc wielu męczenników. W pewnym momencie wokół Proroka (s.a.w.) pozostało tylko dziewięciu ludzi: dwóch Muhadżirów i siedmiu Ansarów, którzy również jeden po drugim polegli. (3)
W samym środku tego zamieszania, politeista o imieniu Ibn Kamie Elleysi, pomylił Mus’aba ibn Umeyra, chorążego armii muzułmańskiej, z Prorokiem Mahometem (s.a.w.) i zabił go, po czym zaczął głosić, że zabił Mahometa (s.a.w.).(4) W wyniku tej plotki w armii muzułmańskiej wybuchła panika, a muzułmanie, całkowicie zdezorientowani, zajęli się własnym ratunkiem, rozproszyli się jak gwiazdy, które straciły swój punkt odniesienia.
Rasulullah (sas):
O wy, słudzy Boży, przyjdźcie do mnie, zgromadźcie się wokół mnie.
— wołał, ale nikt go nie słyszał.
Muzułmanie, nieświadomi istnienia innych, podzielili się na trzy frakcje.
1)
Ci, którzy kontynuowali walkę, mówiąc: „Jeśli Prorok został zabity, to Bóg jest wieczny. My również zginiemy w Jego imię”, należeli do nich. Anas ibn Nadr (wujek Anasa ibn Malika) był jednym z nich. Został zabity po odniesieniu ponad siedemdziesięciu ran.
2)
Ci, którzy otoczyli Proroka (s.a.w.) i osłaniali Go swoimi ciałami, chroniąc Go przed atakami wrogów. W czasie tej pierwszej paniki przy Proroku (s.a.w.) znajdowało się ponad trzydziestu towarzyszy. Jednakże, w źródłach wymieniono szesnaście osób. Osiem z nich to Muhadżirunowie, a siedmiu to Ansarowie. Muhadżirunowie to: Abu Bakr, Umar, Ali, Abdurrahman ibn Awf, Sad, Talha, Zubajr i Abu Ubayda.
Natomiast spośród Ansarów byli to: Abu Dżanad, Hubab ibn al-Muzir, Asim ibn Sabit, Hars ibn Samme, Sahal ibn Hunajf, Sad ibn Muaz, Sad ibn Ubada, Muhammad ibn Maslama. (5)
3)
Po śmierci Proroka, ci, którzy opuścili pole bitwy, stwierdzili, że nie ma sensu tu dłużej przebywać.(6) Niektórzy z nich wycofali się w góry, inni zaś wrócili do Medyny.
Wykorzystując rozproszenie muzułmanów, politeiści zbliżyli się do Proroka (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim). Rzucony kamień rozciął mu usta, ułamał ząb, a cios mieczem Ibn Kamie’a powalił go na ziemię. Dwa odłamki zbroi wbiły się mu w policzek, raniąc go również w twarz. (7)
Towarzysze Proroka (s.a.w.) nie mogli znaleźć go na polu bitwy. A przecież Prorok (s.a.w.) nie odszedł z miejsca, w którym się znajdował. W końcu Ka’b ibn Malik ujrzał Proroka (s.a.w.) i powiedział:
O wy, wierzący, oto Prorok (s.a.w.) jest tutaj,
— krzyknął. Usłyszawszy głos Ka’ba, muzułmanie natychmiast zebrali się wokół Proroka (sas), powstrzymując atak pogańskich wrogów.(8)
Rozmowa między Abu Sufjanem a Omarym
Gdy ataki politeistów osłabły, Prorok (s.a.w.) wraz z zebranymi wokół niego muzułmanami wycofał się na jedno z wzniesień góry Uhud. Widząc, że muzułmanie zgromadzili się na wzgórzu, Abu Sufjan zajął przeciwległe wzniesienie. Abu Sufjan nie był pewien, czy Prorok (s.a.w.) żyje, i dlatego zapytał głośno trzy razy:
„Czy wśród was jest Muhammad (s.a.w.)? Czy jest tu Abu Bakr? Czy jest tu Umar?”
— zawołał. Prorok (s.a.w.) rozkazał, aby mu nie odpowiadano. Kiedy nikt nie odpowiedział, zwrócił się do politeistów:
„Widzicie, wszyscy są martwi. To już koniec.”
tak powiedziano. Prorok Omar (niech będzie z nim pokój) nie mógł tego znieść.
„Lżesz, wrogu Boga, wszyscy, o których pytasz, są zdrowi i są tutaj.”
odpowiedział. Abu Sufjan:
„Wojna to gra w kości, dziś odrobiliśmy Bedirowi, mamy przewagę…”
– powiedział z dumą. Umar (ra):
„Ci, którzy zginęli z naszej strony, są w raju, a ci z waszej strony w piekle.”
odpowiedział.
„O, Umarze, dla Boga, powiedz prawdę. Czy to my zabiliśmy Mahometa (sas)?”
„Prorok (s.a.w.) jest w dobrym zdrowiu i słyszy te słowa.”
„O, Umarze, bardziej wierzę twoim słowom niż słowom Ibn Kamie. Nie rozkazałem, by zrobiono coś złego waszym zmarłym (9), ale też nie uznałem tego za coś złego. Spotkajmy się w przyszłym roku w Badr.”
powiedział. Na to Hazrat Umar odpowiedział:
„Mogłoby się tak stać!”
odpowiedział(a). (10)
Po tej rozmowie między Hz. Omerem a Abu Sufjanem, politeiści opuścili Uhud. Przybyli z Mekki, aby zabić Proroka Mahometa (sas), zdobyć Medynę i zniszczyć muzułmanów, unicestwić islam. Ale Bóg wlał im strach w serca. Mimo że wiedzieli, iż mają przewagę i że Prorok (sas) żyje, nie odważyli się kontynuować walki. Wrócili, nie biorąc nawet jednego jeńca.
Trzy fazy bitwy pod Uhud
Bitwa pod Uhud składała się z trzech faz:
W pierwszym etapie
Muzułmanom udało się odnieść zwycięstwo, zabijając ponad dwudziestu wrogów i rozpraszając politeistów.
W drugim etapie
Z powodu tego, że rzucili się do zbierania łupów, porzucając pościg za uciekających politeistów, oraz z powodu tego, że oddział łuczników, któremu Prorok (s.a.w.) nakazał nie opuszczać swoich stanowisk, porzucił swoje zadania, muzułmanie ponieśli porażkę, tracąc siedemdziesięciu męczenników.
W trzecim etapie zaś
Rozproszonym muzułmanom udało się zebrać wokół Proroka (sas) i przeprowadzić kontratak, powstrzymując tym samym atak wroga.
Po odejściu politeistów z Uhud, Prorok (s.a.w.) kazał pochować męczenników w ich krwawych szatach, bez obmycia, po dwóch lub trzech w jednym grobie.
11)
Modlitwy pogrzebowe odprawił osiem lat później.
(12)
Kliknij, aby uzyskać więcej informacji:
Bitwa pod Uhud.
Przypisy:
1. zob. Surę Al-Imran, 152
2. Al-Buhari, 4/2627 i 5/2930; Tecrid Tercemesi, 8/457460 (Hadis nr 1269)
3. Muslim, 3/1415, (Hadis nr 1789)
4. Ibn Hiszam, 3/77
5. Ahmed Zeynî Dahlan, es-Siretu’n-Nebeviye, 1/237
6.
„Muhammad jest tylko prorokiem. Przed nim też przychodzili prorocy. Czyż gdyby on zginął lub został zabity, wy mielibyście się cofnąć na swoich piętach?…”
„ (Rodzina Imrana, 3/144)
7. Al-Buhari, 5/35; Al-Mubtah, 3/1416 (Hadis nr 1790); Ibn Hiszam, 3/84; Zad al-Ma’ad, 2/234
8. Ibn Hiszam, 3/88; Zadu’l-Mead, 2/235
9. Kobiety z plemienia Kurejsz, wykorzystując samotność pola bitwy, wzięły zemstę za zabitych w bitwie pod Badr, obcinając uszy i nosy poległym, a następnie rozcinając im brzuchy i wycinając wątroby.
10. zob. Buhari, 4/26 i 5/30; Tecrid Tercemesi, 8/457 (Hadis nr 1269) Zâdü’l-Meâd, 2/236-238
11. Zâdü’l-Meâd, 2/246
12. Al-Buhari, 2/94; Tecrid Tercemesi, 4/655 (Hadis nr 661).
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
Komentarze
denizli747
Niech cię Bóg błogosławi.
