Czy Prorok miał cud ożywiania umarłych? Czy mógłby Pan/Pani podać źródła i ocenić wiarygodność tych przekazów?
Drogi bracie/Droga siostro,
Odpowiedź 1:
Meczezyne Proroka (s.a.w.) dotyczące wskrzeszenia zmarłych:
„Po pierwsze:
Hasan Basri, jeden z najwybitniejszych uczonych z czasów Tabi’in, zarówno w zakresie teologii zewnętrznej, jak i wewnętrznej, oraz ważny i wierny uczeń Imama Alego, relatuje: Pewien człowiek podszedł do Proroka, pokłonił się i zaczął płakać. Powiedział:
„Miałem małą córkę. Zmarła w tym strumieniu niedaleko stąd, wrzuciłem ją tam.”
Prorok Mahomet, pokój i błogosławieństwo niech będą z nim, ulitował się nad nim. Powiedział do niego:
„Chodź, pójdziemy tam.”
Odeszli. Prorok Mahomet, pokój i błogosławieństwo niech będą z nim, wezwał zmarłą córkę.
„O, Fulane!”
powiedział. Nagle, ta zmarła dziewczyna
„Lebbek i sa’deyk!”
Powiedział. Prorok Mahomet, pokój i błogosławieństwo niech będą z nim, powiedział:
„Czy chciałbyś/chciałabyś wrócić do rodziców?”
On powiedział:
„Nie, znalazłem coś lepszego od nich.”
(Kadi Iyaz, as-Sifa, 1:320; Hafaci, Szarh as-Sifa, 3:106)
Po drugie:
Niektórzy ważni imamowie, tacy jak Imam Bayhaqi i Imam Ibn Adi, przekazują od Anasa ibn Malika, że Anas powiedział: Pewna starsza kobieta miała jedynego syna, który nagle zmarł. Ta pobożna kobieta bardzo się zasmuciła. Powiedziała:
„O Boże! Przybyłem tutaj, aby służyć i być wiernym Prorokowi, pokój i błogosławieństwo niech będą z nim, dla Twojej woli. Proszę, daruj mi mojego jedynego syna, który zapewni mi spokój w moim życiu, dla dobra tego Proroka.”
Enes mówi:
Ten martwy człowiek wstał i zjadł z nami posiłek.
(Al-Qadi Iyaz, as-Sifa, 1:320; Ibn Kathir, al-Bidaya wan-Nihaya, 6:292)
Oto fragment Kasidy Burdzie, autorstwa Imama Busiriego, który wskazuje i wyraża ten niezwykły incydent:
„Gdyby znaki te objawiały Jego majestat i dobroć w stopniu odpowiadającym Jego godności, to nie tylko świeżo zmarli, ale być może nawet zbutwiałe kości mogłyby zostać wskrzeszone w Jego imieniu.”
Trzecie zdarzenie:
Wśród przekazujących to, na czele z Imamem Bayhaqim, Abdullah ibn Ubajdullah al-Ansari relacjonuje: „Byłem obecny, gdy Sabit ibn Kays ibn Szemmas zginął w bitwie pod Jemamą i gdy go chowaliśmy. W chwili, gdy wkładaliśmy go do grobu, nagle usłyszeliśmy z jego strony głos:…”
„Muhammad jest Prorokiem Allaha. Abu Bakr jest prawym. Umar jest męczennikiem. A Osman jest miłosierny i dobroczynny.”
Powiedział. Potem otworzyliśmy i zobaczyliśmy; martwy, bezduszny! Właśnie wtedy, zanim jeszcze Hazrat Umar objął urząd kalifa, zapowiadał swoją śmierć. (zob. Kadı Iyâz, eş-Şifâ, 1:320; Ali el-Kari, Şerhu’ş-Şifâ, 1:649; İbni Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, 6:157-158)
Czwarty incydent:
Ibn Tabarani i Abu Nuajm, w „Delail-i Nubuwet”, relacjonują za pośrednictwem Numana ibn Baszira, że Zejd ibn Harice nagle zmarł na rynku. Przyniesiono go do domu. Między wieczorem a nocnym modlitewnym nabożeństwem, gdy kobiety płakały wokół niego, nagle…
„Ensıtû, ensıtû-Wasz głos”
— powiedział. Potem, płynną mową,
„Muhammad jest Prorokiem Allaha; pokój niech będzie z tobą, o Proroku Allaha”
Powiedział kilka słów, po czym okazało się, że jest nieprzytomny i zmarł. (Ibn Kathir, al-Bidaya wan-Nihaya, 8:291 (różnymi przekazami); al-Haythami, Majma’ az-Zawaid, 5:179-180, dwoma odrębnymi przekazami)
Oto, gdyby nieżyjące trupy potwierdzały jego posłannictwo, a żyjący nie potwierdzali, to z pewnością ci żyjący są bardziej nieżyjący niż nieżyjące trupy, i bardziej martwi niż martwi! (zob. Said Nursi, Mektubat, List XIX)
Odpowiedź 2:
Pierwszy incydent:
W tej kwestii Aliyyu’l-Kari wyraża się w następujący sposób:
„Nie wiadomo, kto jest autentycznym przekazownikiem tej relacji Hasańa Basri. Ja (Kari) jednak widziałem coś podobnego w Delail al-Nubuwwa Bayhaqi. Otóż, Prorok (s.a.w.) zaprosił pewnego człowieka do islamu. Człowiek ten powiedział: „Nie uwierzę w ciebie, dopóki nie wskrzesisz mojej córki”. Prorok (s.a.w.) powiedział: „Pokaz mi jej grób”. Ten pokazał mu. Prorok (s.a.w.) podszedł do grobu tej dziewczyny i zawołał: „O Fulane/O Fulano!” (z imieniem). Zmarła dziewczyna odpowiedziała: „Lebbejk wa sa’dejk!” (Jestem tutaj i jestem szczęśliwa!). Prorok (s.a.w.) zapytał: „Czy chciałabyś wrócić na ziemię?”. Dziewczyna odpowiedziała: „O Proroku Boży! Przysięgam, że nie chcę. Ponieważ widziałam, że sąsiedztwo/bliskość/ochrona Boga jest lepsza niż ta moich rodziców. Widziałam też, że życie pozagrobowe jest dla mnie lepsze niż życie na ziemi”.” (zob. Aliyyu’l-Kari, Şerhu’ş-Şifa, Bejrut, 1421, 1/650-651)
– O tym samym cudownym wydarzeniu wspominają również inne źródła. (zob. al-Kastalani, al-Mawahibu’l-Ladunniyya, Kair, bez daty wydania, 2/296)
Al-Kari wspomina również, że w tym kontekście Prorok, jadąc z towarzyszami do domu Dżabira, zebrał kości owcy, którą zjadł z nimi, i przywrócił je do życia – z Bożą pomocą. (por. tamże)
Drugi incydent
– Ibn Kathir przytacza w tym kontekście przekazy pochodzące z trzech źródeł. (al-Bidāya wan-Nihāya, 6/171, 291, 323)
– W dziele Ibn Abidduny’i „Men Aşe Bade’l-Mevt/Ci, którzy żyli po śmierci” (Beirut, 1413, 1/12), uważanym za pierwotne źródło tej relacji, wydarzenie to zostało przedstawione z pełnym łańcuchem przekazu – jedno pochodzi od Anasa ibn Malika, a drugie od innego narratora. Powyżsi uczeni również mu zaufali, co widać w ich pracach.
– Bayhaqi również przytacza trzy przekazy, wszystkie pochodzące od Anasa ibn Malika, z łańcuchem przekazu. (zob. Bayhaqi, Delailu’n-Nubuwwa, 6/50, 51,52)
Nie natknęliśmy się na nikogo, kto by ten przekaz korygował, ani na nikogo, kto by go poddawał krytyce.
Trzecie zdarzenie:
Ibn Kathir, powołując się na Bayhaqi (Delail, 6/58), podał, że istnieją autentyczne przekazy dotyczące osób, które przemawiały po śmierci. (zob. Ibn Kathir, Ibn Kathir, al-Bidaya wan-Nihaya, 6/174-175)
Niektóre z tych źródeł podają, że wydarzenie to miało miejsce podczas bitwy pod Jemame, inne zaś podczas bitwy pod Camel lub Siffin. Rzeczywiście, Bayhaqi przytacza dwie różne relacje, wskazujące na oba te miejsca. (agy)
Czwarty incydent:
Bajtaki stwierdził, że przekaz, który przedstawił w tej sprawie, jest „autentyczny”. Wskazał również na inne przekazy, które to potwierdzają. (zob. Delail, 6/55-56)
– Al-Buhari również krótko potwierdził ten incydent i umieścił go w swojej kronice, pisząc: „Zajd ibn Haritha należał do tych, którzy zmarli za czasów Osmana i mówili po śmierci” (at-Tarihu’l-Kebir, 3/383).
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
