– Czy odcięcie ręki złodzieja, który nie będzie mógł pracować, nie zmusza go do ponownego kradzieży?
– Jak to może być odstraszające?
Drogi bracie/Droga siostro,
Kiedy analizujemy tematy bez holistycznego podejścia, zawsze istnieje ryzyko popełnienia błędu w naszych interpretacjach. Aby nie przedłużać, skupmy się bezpośrednio na przypadku kradzieży:
Z jednej strony są poszkodowani, którym skradziono mienie, a z drugiej – okrutny złodziej, który zasługuje na karę.
Jako ludzie, zważymy tych dwóch na miarę sprawiedliwości. Co musimy zrobić, aby chronić majątek pokrzywdzonych i powstrzymać ręce krzywdzących?
Jeśli nie ma tu odstraszającego środka, nie możemy ani chronić mienia, ani powstrzymać złodzieja. Najlepszym dowodem na to, że kary takie jak więzienie nie działają odstraszająco, jest dzisiejszy bilans kradzieży. Bóg, który najlepiej zna mądrość wszystkiego, wiedział, że w kradzieży cudzego mienia bez pracy, bez potu i bez współczucia dla ofiary tkwi złowieszcza przyjemność, że ci, którzy mają słabe serce, nie porzucą tego haniebnego czynu łatwo, i że jedynym sposobem na powstrzymanie tego jest odcięcie ręki złodzieja, i wydał swój wyrok.
– Nie brakuje tych, którzy uczynili z tego nawyk i nieustannie dążą do zarobienia jak największych pieniędzy.
– Nawet jeśli jest biedny, obowiązkiem państwa jest zapewnienie, aby ten, komu odcięto rękę, i osoby, za które jest odpowiedzialny, nie umierali z głodu. Złodziej nie jest wyjątkiem. Rzeczywiście, Omar, w czasie głodu, nie karanił złodziei i powiedział:
– Przepis Koranu dotyczący odcinania ręki złodzieja jest wysoce aktualny. W żadnych innych czasach nie było bowiem tylu złodziei, bandytów ulicznych, kieszonkowców i rabusi. Wszyscy zgadzają się, że dotychczasowe, powierzchowne i nieskuteczne kary nie odstraszają przestępców.
W historii islamu kara ta była stosowana sprawiedliwie, w przypadku kradzieży.
Obecnie w każdym mieście na świecie, oprócz ogromnych strat materialnych spowodowanych tymi przestępstwami, co dzień dochodzi do pozbawiania życia właścicieli majątków, a nawet do odcinania im głów – nie tylko odcinania rąk. W dzisiejszych czasach, bardziej niż w jakiejkolwiek innej epoce, potrzebne są skuteczne środki odstraszające, aby temu zapobiec.
– Co ciekawe, współczujemy złodziejowi, ale zdaje się, że nie bierzemy pod uwagę sytuacji właściciela, któremu skradziono mienie, który przez dziesięciolecia ciężko pracował i zgromadził cały swój majątek, a teraz stracił go w całości. Czy ten człowiek nie ma rodziny? Czy sam nie znalazł się w potrzebie?
W głowie od razu pojawia się słynne powiedzenie Nasreddin Hoca, który był celem krytyki za to, że nie potrafił zadbać o swój rozum i majątek:
– Kiedyś pewien nieświadomy i nieuczony człowiek, posługując się karą wymierzaną złodziejom, zaatakował islamskie prawo. Niektórzy uczeni islamscy odpowiedzieli na to bardzo trafnie. Uważamy, że zarówno my, jak i nasz brat, który zadał pytanie, mamy prawo to znać.
W islamie, kto bezpodstawnie odrąbuje komuś rękę, musi zapłacić odszkodowanie w wysokości pięciuset złotych. Skoro tak jest, to jak to możliwe, że ręka, której wartość wynosi pięćset złotych, zostaje odrąbana za kradzież pół złota?
Aby chronić ludzkie życie, odszkodowanie za rękę ustalono na pięćset. Ale aby chronić czyjś majątek, ręka złodzieja uznana została za bezwartościową. Tak więc ręka o wartości pięćset, która ukradła pół złota, zasługuje na odcięcie. Inny uczony odpowiedział tak:
Jakie piękne, mądre słowa… Naprawdę należy tak rozumieć, lub przynajmniej starać się zrozumieć, mądrość Boga.
Po uważnym przeczytaniu wersetów dotyczących tego tematu, znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania:
– Islam uważa ochronę majątku pochodzącego z legalnych zarobków za jeden z podstawowych celów religii i podjął wszelkie środki, aby zapobiec jego zniszczeniu. W tym kontekście zabronił zarówno bezprawnego naruszania cudzego majątku, jak i marnotrawstwa i rozrzutności własnego majątku. Zatem kara wymierzana złodziejowi ma na celu nie tylko ochronę porządku prawnego, ale także zachowanie boskich przykazań, czyli zasad religijnych i moralnych.
– Ludzie we wszystkich epokach i we wszystkich strukturach społecznych potrzebują przede wszystkim dwóch rzeczy: pierwsza to oświetlenie umysłu, serca i sumienia, podnoszące człowieka do cnoty i dojrzałości; druga to zapobieganie tyranii namiętności i naruszaniu praw. W przeciwnym razie nie możemy osiągnąć pozytywnych rezultatów. W historii islamu przeciwna praktyka doprowadziła do wzrostu liczby złoczyńców, zmniejszenia liczby dobrych ludzi i tym samym do zakłócenia równowagi. Dlatego też, zdaniem prawników islamskich, uwięzienie napastnika, który porywa i zabija, lub napastnika, który porywa i narusza mienie i honor, nie było skutecznym i korygującym środkiem. Wiadomo, że tego rodzaju praktyka nie wszędzie zniechęcała złoczyńców i nie miała charakteru naprawczego dla społeczeństwa.
Jednakże stwierdzono, że surowe kary, w połączeniu z poważnym procesem edukacyjnym, mają działanie odstraszające, zniechęcające i powstrzymujące złoczyńców, co z kolei sprzyja wzrostowi liczby osób dobrych i zapewnia bezpieczeństwo oraz spokój.
Ponieważ prawo do bezpiecznego i spokojnego życia, do ochrony mienia i życia oraz do uczestnictwa w życiu społecznym jest naturalnym prawem każdego. Nikt nie ma prawa to naruszać lub uszczuplać. Dlatego też pogląd, że karanie sprawców niewielką karą tylko zwiększa ich zuchwałość, zyskało na znaczeniu. Zatem wydany wyrok, zgodnie z wyrażeniem zawartym w wersecie, powinien być zarówno karą dla tych, którzy popełnili przestępstwo, jak i środkiem odstraszającym dla tych, którzy ulegną swoim żądzom i popełnią przestępstwo.
– Jeśli złodziej żałuje swojego czynu, nawraca się i okaże się, że jego nawrócenie jest szczere, to jego ręka nie zostanie odcięta. Jednakże, aby to ustalić, złodziej musi być przez pewien czas uwięziony i przetrzymywany pod nadzorem.
Dlatego Islam, oprócz odstraszających kar prawnych, podjął również środki religijne, moralne, społeczne i ekonomiczne w celu zapobiegania przestępczości. W tym kontekście Koran nakazuje przeznaczanie części budżetu państwa na ubogich, potrzebujących i znajdujących się w trudnej sytuacji, a bogatym nakazuje udzielanie pomocy ubogim. Z drugiej strony, zezwala na spożywanie i picie rzeczy zabronionych w sytuacjach krytycznych. Jeśli islamskie nakazy dotyczące tego i podobnych kwestii pomocy społecznej zostaną wdrożone, przyczyny prowadzące ludzi do kradzieży w dużej mierze znikną.
– Należy pamiętać o rozróżnieniu między zasadniczym przepisem a sankcją. Sankcje nie są celem systemu prawnego, lecz regulacjami mającymi na celu ochronę i wsparcie zamierzonych przepisów. W dziedzinie prawa rzeczowego jednym z podstawowych nakazów Koranu jest poszanowanie prawa własności i zakaz pozbawiania kogoś mienia bez jego zgody, niezależnie od tego, czy nastąpi to w sposób przymusowy, czy ukryty. Do osiągnięcia celu, jaki ma spełnić ten nakaz, można oczywiście zastosować różne sankcje. Historia ludzkości jest pełna doświadczeń dotyczących tego, które sankcje przynoszą lepsze rezultaty. Trudno jednak stwierdzić, aby metody opracowane w tej dziedzinie osiągnęły satysfakcjonujący poziom sukcesu.
– Wszystko to lepiej wyjaśnia, dlaczego Koran tak mocno podkreśla konieczność wprowadzenia przepisów, które uniemożliwią kradzież – czyn, który z jednej strony deptuje godność człowieka, a z drugiej podważa spokój i bezpieczeństwo społeczeństwa. Koran jednocześnie zaleca stanowcze i zdecydowane podejście wobec tych, którzy uparcie popełniają ten haniebny czyn. Innymi słowy, należy zwrócić uwagę, że określając miejsce kradzieży wśród przestępstw przeciwko mieniu, Koran podkreśla, że czyn ten jest sprzeczny z wiarą i moralnością, a zatem z tożsamością muzułmańską. Zresztą, na tym punkcie skupiają się niektóre hadisy Proroka Mahometa (s.a.w.).
Wydaje się, że ten werset, czytany w odosobnieniu, zawiera jedynie przepis o surowym karze. Jednakże, analizując go w świetle zasad Koranu i praktyk Proroka Mahometa (pokój z nim), można stwierdzić, że zwraca on uwagę na bardzo niepokojący fakt, jakim jest dotarcie do sądu sprawy kradzieży w społeczeństwie, które w pełni wchłonęło islamskie zasady moralne i religijne. Jak wspomniano na początku odpowiedzi, Umar, wychowany w szkole Proroka, jako człowiek stanu, w sprawach kradzieży skupiał się na pytaniu, dlaczego oskarżony ukradł, i w przypadkach, gdy uznał, że nie spełniono podstawowych zasad prawa karnego, nie nakładał kary.
Karę za kradzież wymierza państwo. Jeśli państwo nie wymierza kary, nikt z ludu nie może tego zrobić. W takim przypadku osoba winna powinna okazać skruchę.
–
Aby zastosować karę za kradzież, muszą być spełnione określone warunki. Kliknij tutaj, aby uzyskać więcej informacji:
–
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
