Drogi bracie/Droga siostro,
(1865-1943) Urodził się w powiecie Başkale w prowincji Van. Jego ojcem był Seyyid Mustafa Efendi. Jego rodowód z matki strony łączy się z Abdulkadirem-i Geylânim. Pradziadkowie, którzy wyemigrowali do Mosulu po inwazji Hulagu na Bagdad (1258), później osiedlili się w Urfie i Bitlis, a stamtąd udali się do Egiptu. Starszy syn rodziny, Molla Muhammed, po pewnym czasie przybył do Van i założył wioskę w południowej części miasta, wśród wysokich gór. W tej wiosce zbudował wielki dervish i dwupiętrowy meczet, nadając jej nazwę Arvas. Rodzina, znana jako należąca do zakonu Kadiri, przetrwała do dziś, kontynuując swoją działalność przez sześćset pięćdziesiąt lat.
Ukończył szkołę podstawową i średnią w Başkale. Następnie uzyskał licencjat od znanych uczonych z różnych regionów Iraku i powrócił do Başkale (1882). Z majątku, który odziedziczył, wybudował medresę i założył bogatą bibliotekę. W tej medresie wykładał przez prawie dwadzieścia lat. W 1880 roku wstąpił do bractwa Halidiyye, a od jej szejchów, w tym od Seyyida Fehima, otrzymał w 1889 roku khilafat (upoważnienie do nauczania) w bractwach Nakshibendi i Kubrawi. łańcuch przekazania wiedzy w bractwie prowadzi za pośrednictwem Seyyida Fehima i Seyyida Taha do założyciela gałęzi Halidiyye w Nakshibendi.
Abdülhakim Arvâsî, na początku I wojny światowej, po inwazji Rosjan na Başkale i uzbrojeniu Ormian, którzy zaczęli grabić mienie muzułmańskiej ludności, musiał wraz ze swoją rodziną liczącą sto pięćdziesiąt osób, na rozkaz rządu, przenieść się w bezpieczniejsze miejsce. Rodzina, zamierzając osiedlić się w Bagdadzie, wyruszyła w drogę, docierając do Mosulu przez Revândiz i Erbil. Przebywała tam prawie dwa lata, po czym, gdy Anglicy zajęli Bagdad, nie mogła tam pojechać i wraz z sześćdziesięcioma sześcioma członkami rodziny, którzy przeżyli, przeniosła się do Adany. Obawiając się, że i Adana może wpaść w ręce wroga, przeniosła się do Eskişehir. W kwietniu 1919 roku przybyła do Stambułu. Po pewnym czasie pobytu w Yazılı Medrese w Eyüp, gościnnie przyjęta przez Evkaf Nezâreti, została mianowana szeychem Kâşgari Dergâh w Eyüp (październik 1919). W Medresetü’l-mütehassisîn prowadził wykłady z historii sufizmu. Oprócz funkcji szeycha, pełnił również funkcję imama i kaznodziei w meczecie Kâşgari.
Pełnił te funkcje aż do zamknięcia tekke (zakładów sufickich). Następnie porzucił działalność zakonu i zajmował się rozmowami na temat sufizmu w budynku dergahu (zakładu sufickiego), który przekształcił w dom. Został aresztowany i wysłany do Menemen w związku z incydentem w Menemen (grudzień 1930), ale okazało się, że nie miał z tym wydarzeniem nic wspólnego. Po uchwaleniu ustawy o nazwach rodzinnych przyjął nazwisko.
Wykładał w meczetach Ağa Camii i Beyazıt Camii w Beyoğlu. Spotkanie i rozmowy z Necipem Fazılem Kısakürekem, ważną postacią intelektualną i artystyczną okresu republiki, przyczyniły się do jego rozpoznania w kręgach intelektualnych. W marcu 1943 roku, na rozkaz stanu wojennego, został wysłany do Izmiru. Po pewnym czasie zezwolono mu na wyjazd do Ankar. Jego grób znajduje się na cmentarzu Bağlum w Ankarze.
1. Rûbıta-i Şerife; wraz z dodatkiem zatytułowanym „List wyjaśniający zasady tarihatu Nakşibendiyye dla początkujących”, 2. wydanie, Stambuł 1342. Praca ta, zawierająca zwięzłe informacje na temat istoty i praktyki Rábity, została uproszczona i opublikowana przez Necipa Fazila Kısaküreka.
2. er-Riyâzü’t-tasavvufiyye; Praca ta, zawierająca informacje na temat sufizmu, jego historii i terminologii, została napisana przez autora podczas jego pracy jako nauczyciel w Medresetü’l-mütehassisînde. Została uproszczona i opublikowana przez Necipa Fazila Kısaküreka pod tytułem „Ogrody Sufizmu”. Oprócz tych dwóch dzieł, listy z odpowiedziami na pytania dotyczące sufizmu i religii, które mu zadawano, znajdują się w książce zatytułowanej „Tam İlmihal-Seâdet-i Ebediyye”.
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
