Drogi bracie/Droga siostro,
Te wypowiedzi są szkodliwe i szkodzą wierze.
To słowa, które prowadzą mówiącego w przepaść.
Wśród ludu krąży wiele podobnych plotek.
„Bez łapówki nic się nie da załatwić.”, „W dzisiejszych czasach nie ma interesów bez procentów.”, „Czy jest ktoś, kto nie bierze procentów?”
To tylko kilka przykładów takich słów.
Tego rodzaju uogólnienia nie mają żadnego źródła, podstawy ani sensu.
Przede wszystkim
kłamstwo, przekupstwo
i
oprocentowanie
takie zachowania i nawyki, niezależnie od tego, jak bardzo się rozpowszechnią i jak bardzo się nasilą, w żaden sposób
Grzech i to, co jest zabronione, nie znikną.
i nie ulegnie zmianie. Ponieważ grzech jest grzechem, a haram jest haramem.
Zasadniczo, jeśli Bóg Wszechmogący coś zabrania, to znaczy, że jest to złe, a zatem jest haram (zakazane) i grzechem. Jeśli zaś coś nakazuje, to znaczy, że jest to dobre, a zatem jest nagrodą i halal (dozwolone).
Oznacza to, że grzech i zasługa, to, co jest zabronione i dozwolone, są określane przez zakazy i nakazy Allaha.
Dlatego żaden człowiek i żadna siła nie może uchylić grzesznego charakteru i zakazu rzeczy, które zostały zakazane.
Jeśli ktoś mówi kłamstwo, wiedząc, że jest to kłamstwo, popełnia grzech i tym samym przyjmuje na siebie odpowiedzialność i karę religijną. Ale jeśli nie rozróżnia kłamstwa od prawdy, traktując je jako równoważne, przyjdzie dzień, w którym będzie mówił kłamstwo jak prawdę, stanie się to jego nawykiem, aż w końcu nie będzie mógł przestać – i stanie się kłamcą z krwi i kości.
Z czasem zaczyna mu przeszkadzać nawet szczerość i prawdomówność.
Ponieważ kłamstwo jest tak brzydkie, złe i grzeszne dla kogoś, kto zawsze mówi prawdę, nie odstępuje od prawdy, przeżywa życie na prostej drodze i postrzega prawdę jako zasadę życiową; tak samo kłamstwo jest absurdalne, złe i… dla kogoś, kto przy każdej okazji ucieka się do kłamstwa, stosuje kłamstwo, buduje swoje życie na kłamstwie i kłamliwości.
„naiwność”
uważa za.
Wysoki i Wszechmogący Bóg stanowczo przestrzega wierzących przed kłamstwem i kłamliwością, nieustannie wzywając ich do prawdy:
„…Strzeżcie się kłamliwych słów.”
(Al-Hajj, 22/30)
„O wy, którzy wierzycie! Bojcie się Allaha i mówcie prawdę!”
(Jeśli nie będziesz kłamać i powiesz prawdę)
„Bóg naprawi wasze sprawy i przebaczy wasze grzechy…”
(Al-Ahzab, 33/70-71)
Nasz Prorok (s.a.w.) również udziela następujących ważnych rad:
„Radzę wam mówić prawdę, albowiem prawda prowadzi do dobra, a dobro prowadzi do raju. Im częściej człowiek mówi prawdę i dąży do prawdy, tym bardziej jest zapisany jako prawdomówny u Boga. Unikajcie kłamstwa, albowiem kłamstwo prowadzi do zła, a zło prowadzi do piekła. Im częściej człowiek kłamie i dąży za kłamstwem, tym bardziej jest zapisany jako kłamca u Boga.”
(Buhari, Edeb 69)
„Kiedy człowiek wciąż kłamie i ma zamiar kłamać, w pewnym momencie w jego sercu pojawia się czarna plamka. Potem plamka rośnie i całe serce staje się czarne. W końcu zostaje zapisany u Boga wśród kłamców.”
(Muwatta, Kelam 18)
Prawdziwość jest w całości istotą, podstawą i duchem islamu.
Kłamstwo jest oszczerstwem na moc Boga. Kacerstwo we wszystkich swoich formach jest kłamstwem.
Hipokryzja jest rodzajem kłamstwa w czynie.
Podlizywanie się i obłudne zachowania to podłe kłamstwo. Hipokryzja i obłuda to szkodliwe kłamstwo.
Z tego powodu między kłamstwem a prawdą istnieje nieograniczona przestrzeń, są one oddalone od siebie jak wschód od zachodu, i nie powinny się mieszać jak ogień i światło. Albowiem kłamstwo jest podstawą niewiary, pierwszym objawem hipokryzji i podwójnej moralności.
To kłamstwo niszczy wysokie ideały, to kłamstwo zatruwa świat islamu. To kłamstwo psuje świat ludzkości, to kłamstwo sprowadza ludzi do poziomu moralnego i duchowego poniżej norm.
Bediüzzaman Said Nursi, w formie pytań i odpowiedzi, określa, jakie stanowisko należy zajmować wobec prawdy i kłamstwa:
„Pytanie: Czego przede wszystkim potrzebujemy?”
Odpowiedź:
Prawdziwość.
Pytanie: Jeszcze?
Odpowiedź:
Nie kłamać.
Pytanie: A potem?
Odpowiedź:
Szczerość, lojalność, poświęcenie, wytrwałość, to solidarność.
Pytanie: Dlaczego?
Odpowiedź:
Istota niewiary (lub: Istota bluźnierstwa)
(istota)
…kłamstwo jest przeciwieństwem wiary, a istota wiary to prawda…”
(zob. Dyskusje)
Oznacza to, że traktowanie kłamstwa jako czegoś prostego, ocenianie go jako zwykłego słowa, nieobawianie się kłamstwa, brak zdecydowanego stanowiska wobec kłamstwa i obojętność wobec niego są postawami nieodpowiednimi dla wierzącego.
Ktoś, kto uczynił kłamstwo swoim nawykiem, a nawet ma zły nawyk, że nie potrafi robić niczego bez kłamstwa, naraża się na poważną stratę, jaką jest zagrożenie wiary i przekonań.
Człowiek może popełniać błędy, grzeszyć, popełniać błędy, ale nie może popełniać takich czynów, które, jak kłamstwo, zagrażałyby jego wierze.
Jak powiedział nasz Prorok (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim),
„Wierzący może przybrać wszelkie cechy, ale nigdy zdrady i kłamstwa!”
(Musnad, 5/252)
Ta prawda jest przedstawiona w jeszcze bardziej uderzający sposób w innym hadisie:
Pewnego dnia zapytano Proroka: „Czy wierzący może być tchórzem?”
Nasz Prorok odpowiedział:
„Możliwe.”
Kiedy zapytano: „Czy wierzący może być skąpy?”, Prorok odpowiedział:
„Możliwe.”
polecił.Kiedy zapytano: „Czy wierzący może być kłamcą?”, Prorok odpowiedział:
„Nie, nie może być.”
polecił.
(Suyûtî, Tenviru’l-Havalik, 2/154)
Z hadisu wynika, że wiara i kłamstwo nie mogą istnieć obok siebie; jeśli jedno istnieje, drugie musi zniknąć.
Pewnego razu Prorok (s.a.w.) wyjaśnił, że wiara i prawda są nieodłączną jednością.
Abdullah ibn Sufjan (r.a.), z plemienia Sakafi, przekazuje następujące przekazanie:
Prorokowi Mahometowi (s.a.w.),
„O, Proroku Boży, daj mi radę na temat islamu, tak abym po Tobie nie musiał pytać nikogo więcej.”
powiedziałem.W związku z tym nasz Prorok,
„Powiedz: Wierzę w Allaha, a potem bądź prawym.”
polecił.
(Müslim, Wiara 13)
Przyzwyczajenie się języka do kłamstwa, bezrefleksyjne uciekanie się do kłamstwa, zepsuje serce, a tym samym wiara, a w końcu i raj, ujdą z rąk. Jak stwierdzono w hadisie,
„Wiara człowieka nie będzie prawdziwa, dopóki jego serce nie będzie prawdziwe; a serce nie będzie prawdziwe, dopóki jego język nie będzie mówił prawdy. Człowiek nie wejdzie do raju, dopóki jego sąsiad nie będzie pewien, że jest wolny od zła…”
’
(at-Targib wa-t-Tarhib, 3:353)
Ponieważ człowiek, który przyzwyczaił się do kłamstwa, podważył zaufanie ludzi do siebie, oszukał ich i dopuścił się zdrady. Prorok wskazuje również na ten niebezpieczny stan rzeczy:
„Jak wielką zdradą jest kłamstwo wobec muzułmańskiego brata, który ci ufa i mówi prawdę.”
(Abu Dawud, Edeb 79)
Z tego punktu widzenia, za wszelką cenę, nawet jeśli poniesiemy pewne straty materialne, nawet jeśli wiemy, że grozi nam niebezpieczeństwo, nie powinniśmy dopuścić, aby kłamstwa dotarły do naszej dzielnicy.
Ostrzeżenie naszego Proroka (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim) w tej sprawie ma ogromne znaczenie:
„Nawet jeśli widzicie niebezpieczeństwo w prawdzie, nie odstępujcie od prawdy. Albowiem tylko w niej leży zbawienie.”
(at-Targib wa-t-Tarhib, 3/590)
W tym celu powołując się na okoliczności, czas i panujące warunki, podając jako wymówkę trudności ekonomiczne, powołując się na problemy z utrzymaniem rodziny.
„nie traktować kłamstwa jako czegoś niewinnego”
Nie powinniśmy tego robić i w żadnym wypadku nie powinniśmy tego dopuszczać w naszym języku.
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
