– Niektóre sufickie traktaty wspominają o Raju Istoty (Zat Cenneti), gdzie nie ma jedzenia, picia, hurii, chłopców-aniołów ani innych błogosławieństw rajskich. Mówi się, że do tego Raju Istoty dostaną się tylko najwierniejsi słudzy Boży.
– Czy to oznacza, że święci, prorocy, czyli ci, którzy osiągnęli najwyższy stopień u Boga, nie będą mogli korzystać z innych błogosławieństw raju?
Drogi bracie/Droga siostro,
Nie znaleźliśmy żadnych przekazów o istnieniu takiego stopnia w raju.
Jednakże, uważa się, że wszechświat jest ulotny, pozbawiony własnego istnienia, a całe istnienie jest istnieniem Boga.
jedność istnienia
, a także do przyjemności, jaką daje patrzenie
Zat Cenneti
tak powiedziano.
Niektóre szkoły sufizmu, które przyjęły ideę jedności istnienia i twierdzą, że nie istnieje żadne istnienie poza Bogiem;
Fenafillah,
czyli
Zanurzyć się w Bogu / Zjednoczyć się z Bogiem / Zniknąć w Bogu
,
To pogląd, zgodnie z którym człowiek powinien zlać całe swoje ja i cielesne pragnienia, aby zniknąć w istnieniu Boga.
Jedność,
Oznacza jedność. Przeciwieństwem jest…
„obfitość”
czyli mnogość. Wielokrotność zostaje zjednoczona, a w rezultacie powstaje jedność. Jeśli zjednoczysz, połączysz pięć oddzielnych liter, z tej jedności powstanie słowo. Pięć, dziesięć słów połączonych razem tworzy zdanie. Zdania na stronie, strony w książce osiągają jedność. Kiedy książka powstanie, dziesiątki tysięcy słów będą określane jedną nazwą.
Książka o wszechświecie
W tym świecie, o którym mówimy, ten sens objawia się w piękniejszy sposób. Setki gałęzi tworzą drzewo, a miliardy komórek łączą się w jedno ciało. Dwanaście planet…
„Układ Słoneczny”
Nieskończona liczba gwiazd tworzy Drogę Mleczną.
Rozważając razem ziemię, niebo, raj i piekło, anioły i duchy, tron i ołtarz, a krótko mówiąc, cały świat istnienia, obserwujemy, że cały ten świat różnorodności został stworzony z tymi samymi boskimi atrybutami. Nieskończone istoty jednoczą się w siedmiu atrybutach. Wszystkie powstały z tej samej woli i tej samej mocy. Te siedem atrybutów są atrybutami tego samego bytu. Wiedza nie może należeć do kogoś innego, ani wola do kogoś innego. Dotykając tego punktu, znajdujemy przed sobą słowo jedności:
Nie ma boga oprócz Allaha…
Te święte słowa wyrażają jedność bóstwa.
Bóg, czyli Bogowie, Pan, Stwórca, Zżywiciel, Władca całego wszechświata są jedni.
Ciało i jedność (istnienie i jedność) są Jego atrybutami.
Istota, którą On stworzył, również nabyła cechy cielesności, ale ta istota nie należy do gatunku istoty Stwórcy. Właśnie po to, aby ta prawda została dobrze ugruntowana w umysłach, mówi się o świętej istocie Boga…
„obowiązkowo istniejący”,
dla istnienia stworzeń
„możliwy do istnienia”
używa się takich wyrażeń.
Obowiązkowy;
istniejący z własnego istnienia,
Istnienie Boga, który jest wolny od stworzenia przez kogoś innego, wieczny i wiecznie istniejący.
Możliwe;
którego istnienie zależy od aktu stworzenia przez Stwórcę,
Istnienie stworzeń, które są skazane na natychmiastowe zniknięcie, gdy tylko ich Stwórca tego zapragnie, a w tym sensie ich istnienie i nieistnienie są równe w stosunku do mocy Stwórcy.
Oto święty, który wyznaje zasadę jedności istnienia, jak to wyraził Mistrz Bediüzzaman.
„Skupiając uwagę na istnieniu Wajib al-Wudżud (Boga), postrzega inne istoty jako słaby cień w porównaniu z istnieniem Wajib al-Wudżud i orzeka, że nie są one godne nazwy istoty.”
Ten ukochany sługa, zbliżając się do swojego Pana, pokonuje odległości i wkracza w stan duchowego odurzenia, który nazywamy „istighrakiem”, tracąc przytomność. Zapomina o stworzeniach, które pozostawił daleko za sobą.
„Nie ma istoty, która istniałaby poza Nim”
czyli
„Nie ma boga prócz Niego”
der.
To słowo
mówione w stanie ekstazy, w stanie mistycznego odurzenia
jest oczywiste. Ponieważ,
Gdyby nie On, nie istniałoby żadne inne istnienie, a tym samym nie dałoby się wypowiedzieć tych słów.
Ale osoba, która to powiedziała, w tym momencie nie była w stanie o tym myśleć. Zresztą, gdyby wyszła z tego stanu i doszła do zmysłów, już by tak nie mówiła.
Jedność istnienia
w Mesnevî-i Nuriye
„W jedności (Tawhid) tkwi zanurzenie i jest to jedność zmysłowa, która nie mieści się w umyśle.”
tak nakazuje. Zwraca się uwagę, że tego stanu rzeczy nie da się wyjaśnić rozumem. W Lem’alara natomiast…
„Nie ma istoty, która istniałaby poza Nim”
Nazwanie kogoś słońcem porównuje się do nazwania słońca lśniącym zwierciadłem, które odbija i symbolizuje słońce. Chcielibyśmy nieco rozwinąć tę wspaniałą metaforę.
Kiedy trzymasz lustro naprzeciwko słońca, słońce widzi się w tym lustrze. Lustro rozświetla się jego światłem. I zaczyna same świecić. Gdyby to lustro było świadome, nosiłoby w sercu światło słońca, wierzyło w nie i wiedziało, że wszystkie kolory, światło i ciepło, które posiada, pochodzą od słońca, byłoby mu wdzięczne. Załóżmy, że to świadome lustro zbliża się do słońca. Im bliżej, tym więcej światła otrzymuje od słońca, tym bardziej świeci, a z drugiej strony, tym bardziej się nagrzewa, płonie. Im bliżej słońca znajduje się lustro, tym mniejszy obszar w nim pozostaje poza obrazem słońca.
I w końcu całe lustro wypełni się blaskiem słońca.
W jego sercu nie ma już miejsca na nikogo innego. Im bliżej się zbliża, tym bardziej światło staje się intensywne, a lustro przestaje widzieć samego siebie; w intensywnym żarze i świetle traci świadomość, wchodzi w stan ekstazy. Nie ma już ani go samego, ani światła. Jest całkowicie otoczony słońcem i nie widzi nic poza słońcem. I właśnie w tym stanie,
„Nie ma nic poza Słońcem.”
Jeśli tak mówi, to jest to wyraz jego duchowego pijaństwa. Nie należy oceniać tych słów rozumem i wydawać na ich podstawie werdyktu.
W tym stanie jest on usprawiedliwiony i nie ponosi odpowiedzialności za to, co powiedział. Ponieważ nie ma już w nim duszy, która ponosiłaby odpowiedzialność.
Oto scena bliskości, której nie da się pojąć umysłem ani wyrazić słowami.
Zbliżanie się przyjaciela do swojego Pana…
Stan, w którym serce tonie w miłości dzięki objawieniom piękna Boga, a jaźń, egoizm i osobiste istnienie rozpuszczają się i zanikają dzięki objawieniom majestatu Boga…
Z pozdrowieniami i modlitwami…
Islam w pytaniach i odpowiedziach
