– Wat zijn de principes en methoden van kritiek?
– Waarop moeten de persoon die kritiek levert en de persoon die de kritiek ontvangt, letten?
Beste broeder,
Het betekent het aanwijzen van de gebreken van iets, het blootleggen van de tekortkomingen; het ontdekken van de fouten in een tekst en het blootleggen van de schoonheid in die tekst. Degene die dit doet, wordt een criticus genoemd. In het Turks wordt, in plaats van ‚tenkit‘, de term gebruikt die beschreven wordt als het onderzoeken van een persoon, een werk of een onderwerp met als doel de juiste en onjuiste aspecten te ontdekken en aan te wijzen.
Zoals te zien is, is kritiek een poging om iets dat gebrekkig, onvolledig of problematisch is te corrigeren, met als doel de waarheid en het onfeilbare aan het licht te brengen.
Bovenal -in principe- moet de kritiek/het commentaar gegrond zijn.
Open en eerlijke communicatie is een van de belangrijkste voorwaarden voor gezonde en duurzame interpersoonlijke relaties. Mensen moeten zonder aarzeling informatie, gevoelens, meningen en gedachten met elkaar kunnen delen, elkaar kunnen vertrouwen en erop kunnen vertrouwen dat ze worden gehoord.
Een belangrijke oorzaak van problemen in het sociale leven en op de werkvloer is het gebrek aan open en eerlijke communicatie als gevolg van een gebrek aan vertrouwen. Mensen worden vaak negatief bejegend als ze de waarheid spreken en spijt ze van wat ze gezegd hebben. Vaak vermijden ze daarom open en eerlijke communicatie en het spreken van de waarheid uit angst voor dergelijke reacties.
Ongetwijfeld zijn er verschillende stijlen, soorten en intensiteiten van kritiek die verschillende effecten hebben. Destructieve kritiek, gericht op persoonlijkheidskenmerken, die in de openbare ruimte beledigend is, iemand in de verlegenheid brengt en zijn hoop en enthousiasme vernietigt, is in feite meer een kwaadwillende aanval dan kritiek. Als kritiek wordt ingezet met als doel te vernietigen, te beëindigen en uit te roeien, verandert het in agressief gedrag en start het hoogstwaarschijnlijk een escalerend negatief conflict.
Een dergelijke communicatiestijl vereist een relatiebegrip dat een gezonde cultuur van kritiek mogelijk maakt.
Kritiek moet worden gegeven vanuit de gedachte om een gezonde en duurzame relatie op te bouwen en te onderhouden. Evenzo moet gezonde en nuttige kritiek leiden tot het geduldig en begripvol luisteren naar goedbedoelde, richtinggevende, ondersteunende en verbeterende opmerkingen en suggesties, en tot zelfverandering en -verbetering op basis van die kritiek. In deze zin is bij kritiek niet de persoon die kritiek levert of de persoon die bekritiseerd wordt belangrijk, maar het onderwerp, de situatie of de eigenschap die bekritiseerd wordt.
Om constructief en gezond te zijn, vereist kritiek dat deze gebaseerd is op tolerantie, geduld, begrip, effectief en empatisch luisteren, respect en beleefdheid, en zich richt op ideeën en onderwerpen. Kritiek gericht op personen en persoonlijkheidskenmerken is vaak roddel, beschuldiging, klacht, aanval, emotionele intimidatie en dergelijke, en dat heeft nergens een plaats.
– Hoewel het als algemeen principe geldt om niet te focussen op de persoon, kan het soms nodig zijn om ook naar de persoon zelf te verwijzen als de schade die hij aan anderen toebrengt, voortkomt uit de reputatie die hij geniet, in plaats van uit de kracht van zijn ideeën.
– Ongeacht iemands positie in de wereld, als de ideeën die iemand naar voren brengt niet in overeenstemming zijn met de leer van de islam/de Ahl-i Sunnet, moet de onjuistheid van die gedachte worden aangetoond.
De kritiek moet zodanig zijn dat de normale respect en liefde tussen de criticus en de gecriticeerde niet wordt verstoord. Deze maatstaf geldt zowel voor familieleden als voor vreemden. Een kind dat zijn vader, een leerling zijn leraar of een jongere broer zijn oudere broer kritiseert, moet dit op zeer zorgvuldige wijze doen. En als wij, gewone mensen, grote geleerden als Imam-i Azam en Imam-i Sjafei, of vernieuwers als Imam-i Ghazali en Imam-i Rabbani, willen kritiseren, dan moet dit absoluut binnen de grenzen van het respect dat we voor hen hebben blijven.
– Het lijkt onmogelijk dat iemand die gevoelens en een perspectief koestert als afgunst, jaloezie en uitgeslotenheid, de wil van God in zijn kritiek zou nastreven.
– Gedachten als het verslaan van de tegenstander, het bewijzen dat men de kracht heeft om een bepaalde grote persoon te bekritiseren, het verwerven van een nieuwe missie in de ogen van het publiek, of het nastreven van roem, zijn factoren die de uitvoering van wetenschappelijke, hartelijke en rationele onderzoeken – binnen de grenzen van de redelijkheid – belemmeren.
De kritiek van iemand wiens nieuwsbron niet betrouwbaar is, is gedoemd te mislukken.
Omdat de gekritiseerde persoon mogelijk is beschuldigd van leugens, zijn woorden zijn verdraaid of op zijn minst verkeerd begrepen. Daarom moet men zeer voorzichtig zijn met nieuws van goddeloze en huichelachtige nieuwsbronnen en er altijd rekening mee houden dat er vertekeningen in hun berichten kunnen zitten.
– Haat en woede jegens een gemeenschap mogen geen belemmering vormen voor een rechtvaardige, medelevende en evenwichtige behandeling van die gemeenschap. Critici dienen daarom terecht te criticeren, om een rechtvaardiging te laten zien, en kritiek mag niet gebaseerd zijn op onrechtvaardigheid en persoonlijke belangen.
– Niet-constructieve kritiek is ofwel scheldsel ofwel een ruzie. Als kritiek vernietigend en beledigend is, is het geen kritiek meer, maar een ruzie. Mensen die ruzie maken, proberen op elke mogelijke manier een antwoord te vinden op hun tegenstander. De Koran beschrijft de eigenschappen van mensen die ruzie maken en wijst erop hoe zinloos het is om te discussiëren zonder kennis over een onderwerp, zonder een leidraad of een verhelderend document.
– De persoon die kritiek levert, moet stoppen met het uiten van kritiek en de kritiek daar laten eindigen zodra de ander de kritiek persoonlijk neemt en zichzelf begint te verdedigen.
– Met inachtneming van de menselijke psychologie is het, afhankelijk van de situatie, in overeenstemming met de profetische ethiek om kritiek te uiten zonder namen te noemen, zodat de geadresseerde zijn deel van de kritiek accepteert en de situatie verbetert.
Men moet weten dat hij mensen niet afstootte en wegjaagde, maar dat hij hen benaderde met een taal die aantrok en won. Dit is een taal waarbij lichaam, woord en hart met elkaar in harmonie zijn. De Koran getuigt ervan dat de Profeet (vrede zij met hem) de gelovigen met zachtmoedigheid benaderde, zelfs wanneer hij hen terechtstelde.
Hoe oprecht en oprecht de kritiek is, of met andere woorden, hoe meer ze gericht is op Gods welbehagen, hoe effectiever ze zal zijn. Degene die gecritiseerd wordt, moet de goede bedoelingen van de criticus begrijpen en zijn oprechtheid zien. Anders kan de geadresseerde in de verdediging schieten. De Koran keurt op geen enkele manier de partners die de polytheïsten als goden aanbaden goed en erkent geen enkele waarheidswaarde. Bij elke gelegenheid benadrukt hij de zinloosheid van wezens die naast God als goden worden aanbeden. Maar de Koran scheldt hen nooit en verbiedt ook het schelden.
– Mensen met zelfvertrouwen ervaren kritiek niet als een probleem, maar als een positieve ervaring. Kritiek kan namelijk veel voordelen hebben. Vaak worden misverstanden en onduidelijkheden dankzij kritiek opgelost, wat kan leiden tot nieuwe vriendschappen.
– De persoon die wordt bekritiseerd, moet zich, ongeacht de toon van de kritiek, eerst en vooral op het onderwerp concentreren als hij of zij op zoek is naar de waarheid. Als hij of zij zich vastbijt in de persoon die de kritiek uit, mist hij of zij het punt en verhindert hij of zij de groei van zijn of haar overtuiging.
– Kritiek is niet alleen gericht op anderen. Zelfkritiek is ook noodzakelijk. Dit wordt ook wel zelfkritiek genoemd. Zelfkritiek kan ook worden toegepast op gemeenschappen en samenlevingen, en verwijst in dat geval naar gemeenschappen en samenlevingen die zichzelf herzien, hun fouten identificeren en kiezen voor een oplossing. De Koran geeft hierover een belangrijke waarschuwing en wijst erop dat we, terwijl we anderen tot het goede aansporen, onszelf niet moeten vergeten.
Kritiek op onderzoek is onvermijdelijk onderhevig aan de invloed van emotionele schommelingen.
Kritiek die rechtstreeks op de persoon gericht is, is niet alleen nutteloos, maar zaait ook nieuwe haat en vijandigheid.
Door de ideeën van de andere partij te negeren en te reageren met vooroordelen en vooringenomenheid, wordt het probleem niet alleen niet opgelost, maar wordt het zelfs verergerd.
Alleen maar kritiek leveren, levert meer schade dan voordeel op.
Iemand die zich bewust is van zijn fouten en zwaktes, zal zijn kritiek milder uiten en begripvoller omgaan met de ander.
Partijdige kritiek versterkt corruptie en voedt gewelddadig gedrag. In plaats van de „wij“ en „zij“-onderscheiding, moeten „rechtvaardigheid“ en „waarheid“ als maatstaf worden genomen.
Wanneer kritiek wordt gehoord en verinnerlijkt, krijgen gedachten nieuwe dimensies en diepgang.
Een kritiek die vanuit het perspectief van de ander wordt geformuleerd, met als doel de goedkeuring van God te winnen, is religieus van aard en dat is een .
Klik hier voor meer informatie:
–
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
