Beste broeder,
Intentie
Wanneer we het over ‚Gods goedkeuring‘ hebben, denken we in de eerste plaats aan gebed of vasten. Bij het verrichten van deze gebeden verzoeken we om Gods goedkeuring. En dat uiten we meteen aan het begin. Het tegenovergestelde van goedkeuring is hypocrisie.
Vastberadenheid is voor God, hypocrisie is voor de mensen.
In het eerste geval is het essentieel om de goddelijke gunst en genade te bereiken; in het tweede geval is het belangrijk om in de ogen van mensen aantrekkelijk te zijn en hun goedkeuring en applaus te verwerven. Dit is naar mijn mening een andere vorm van bedelen.
In een wereld waar iedereen zijn eigen ego bewondert, is het een grote vergissing om de weg van hypocrisie te bewandelen en de obsessie te hebben om onszelf aan anderen te laten bevalt. Maar zie, het ego verlangt naar misleiding en betreedt deze doodlopende straat bewust en met plezier.
Of we hier op aarde een gelukkig leven leiden en in onze reis naar de eeuwigheid, die met de dood begint, het gelukzalige paradijs bereiken, hangt in de eerste plaats af van onze intentie. Zoals onze intentie bij de verering van God is om Hem te behagen, zo moeten onze intenties bij ons werk in deze wereld ook hoogstaande doelen zijn, zoals: „legale inkomsten verdienen, onze gezinsleden een halal maaltijd voorschotelen, als een voorbeeldrijk persoon anderen aanmoedigen om binnen de grenzen van het halal te werken, een rol spelen in de materiële ontwikkeling van ons land en zo ons land sterker maken tegenover onze vijanden“. Met deze intentie kunnen onze wereldse inspanningen ons in het hiernamaals ten goede komen. In de Vierde Woord uit de Nur Külliyat staat:
„De andere toegestane wereldse daden van degene die gebeden verricht, krijgen, met een goede intentie, de status van aanbidding.“
Hierboven hebben we een paar van deze goede bedoelingen genoemd.
„Andere overtreffen, in de schijnwerpers staan, onze concurrenten jaloers maken, applaus en waardering oogsten“
Zo’n intenties die de begeerte bevredigen, laten de vruchten van onze arbeid alleen in deze wereld achter. Ondanks al onze moeite, kunnen we niets meenemen naar het hiernamaals.
In zijn uitleg van de koranvers die luidt: „Erbij, o mensen, dient gij den Heer, die u en de voorgaande volkeren geschapen heeft, opdat gij de hoogste graad van vroomheid bereiken moogt,“ wijst Bediuzzaman Said Nursi op een zeer belangrijk punt:
De mens moet zijn Heer aanbidden, in de eerste plaats, omdat Hij zijn Heer is. De rangen en gunsten die hij uiteindelijk door deze aanbidding zal bereiken, zijn van ondergeschikt belang. Zijn we hier niet een klein voorbeeld van te vinden in de manier waarop we onze ouderen respecteren?
– Waarom moeten we onze vader respecteren?
Omdat Hij onze Vader is; niet omdat Hij ons geschenken zal geven of een erfenis zal nalaten. Want in dat laatste geval zou onze liefde gemengd zijn met eigenbelang, zou de zuiverheid verloren zijn gegaan en zou ze vervaagd zijn.
Zoals in de heilige Koran staat,
„Dien Allah.“
in plaats van
„Dien uw Heer.“
Door dit te bevelen, wordt de aandacht op dit detail gevestigd.
Wij zullen onze Heer aanbidden, omdat Hij onze Heer is.
We zijn onze Heer oneindig dank verschuldigd voor het feit dat Hij het plan van ons lichaam in een druppel water heeft geplaatst, die druppel heeft gevormd tot een mens en onze ziel heeft uitgerust met gevoelens. En aanbidding is de mooiste uitdrukking van het vervullen van die plicht. Een gelovige die aanbidding begint, geeft door de intentie om Allah te behagen tevens aan dat hij zich bewust is van deze betekenis.
In de Nur Külliyat wordt de intentie vergeleken met de ziel.
„De intentie is een ziel. De ziel van die ziel is oprechtheid.“
(Mesnevi-i Nuriye)
Het zichtbare deel van daden is als het lichaam; de essentie is de ziel. Zoals het lichaam door de ziel tot leven komt, zo worden daden tot leven gewekt en levendig gemaakt door de intentie.
De essentie van de intentie is oprechtheid, wat betekent dat de aanbidding alleen voor de voldoening van Allah wordt verricht, zonder een ander doel na te streven.
In de weg van Allah
Jihad
Iemand die oorlog voert om te veroveren en iemand die oorlog voert om buit te bemachtigen, lijken in eerste instantie hetzelfde te doen.
Maar als de eerste sterft, wordt hij een martelaar, en als hij overleeft, een veteraan. De tweede heeft de eer van martelaarschap al van tevoren verloren. Daarom is er voor hem geen ander aandeel dan de buit.
•••
Een belangrijk punt:
Een mens kan een kleine daad, die hij verricht, door zijn intentie tot een grote daad verheffen. Bij het gebed,
„Wij aanbidden alleen U en wij vragen U alleen om hulp.“
Door te zeggen „alle“ maken we onze intentie universeel. In de Nuru-i-Sufi-teksten wordt bij deze kwestie de aandacht gevestigd op drie gemeenschappen: Wanneer we dit vers lezen, kunnen we alle gelovigen bedoelen. Of we kunnen al onze cellen, organen en zintuigen in ons lichaam bedoelen. Of we kunnen al het geschapen wezen bedoelen dat zijn plichten vervult en zo aanbidding verricht.
•••
Een punt dat bij de intentie nadrukkelijk aandacht verdient, is het volgende:
Net als gebeden, moeten ook het herhalen van de namen van God (virt) en het afleggen van de rosary (tasbih) alleen ter wille van Allah zijn. Alleen dan dragen ze het zegel van oprechtheid en worden ze geaccepteerd. Als iemand een gebed of een tasbih doet om zijn wereldse zaken goed te laten verlopen, wordt de oprechtheid verbroken en bereikt hij niet het gewenste resultaat.
“Die voordelen kunnen niet de oorzaak zijn van die gebeden en zullen niet uitdrukkelijk en doelbewust van Hem worden gevraagd. Want zij ontstaan op een gunstige manier, als gevolg van die zuivere gebeden, zonder dat men ze speciaal verlangt. Als men ze beoogt, wordt de oprechtheid enigszins verstoord. Misschien raakt men de aanbidding kwijt en verliest men waarde.” (Lem’alar)
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
