Beste broeder,
Ten eerste;
Sommige van onze geleerden in de islamitische jurisprudentie vonden dat ze zelf niet in staat waren tot het uiten van een eigen juridische interpretatie (ijtihad), en kozen daarom ervoor om de grote ijtihad-geleerden na te volgen.
Anderzijds;
In de tweede eeuw nam het aantal rechtgeleiden (mujtahids) in alle gebieden aanzienlijk toe. De gelovigen die een bepaalde rechtgeleide volgden, begonnen de andere rechtgeleiden als ongeschikt te beschouwen en gingen zelfs zo ver dat ze onbeschaafde opmerkingen over hen maakten. Met de tijd ontwikkelden deze uitspraken zich tot conflicten. Ze namen een vijandige houding tegenover elkaar aan. De liefde en het respect tussen de gelovigen maakten plaats voor haat en afgunst. Dit leidde tot het gevaar van zowel wereldse als geestelijke schade. Om dit te voorkomen, gaven de rechtgeleiden buiten de vier grote imams en de geleerden die hen volgden, hun eigen interpretaties op en kozen ze ervoor om de vier imams te volgen. Op deze manier werd eenheid en saamhorigheid onder de moslims bereikt.
Muhammad Seyyid Efendi, een geleerde op het gebied van de methodologie van de Fiqh (islamitische jurisprudentie),
„Medhal“
In zijn werk heeft hij uitgebreid commentaar geleverd op deze kwestie. Ik vind het nuttig om een korte samenvatting van deze verklaringen over te brengen in het hedendaags Turks.
Redenen waarom jurisprudentiegeleerden geen ijtihad (eigen interpretatie van de wet) toepassen:
1.
Het is zo dat de geleerden in de islamitische jurisprudentie niet in staat zijn om de religieuze regels rechtstreeks uit de Koran en de Hadith af te leiden.
2.
Hoewel ze in sommige kwesties in staat waren om zelfstandig een juridische interpretatie te maken (ijtihad), hebben ze in andere kwesties, omdat ze niet in staat waren om in alle kwesties zelfstandig een juridische interpretatie te maken, afstand gedaan van ijtihad en de grote imams gevolgd.
3.
Sommige mensen hebben afgezien van het uitoefenen van ijtihad (zelfstandige juridische interpretatie) om de eenheid en saamhorigheid onder de gelovigen te behouden, vanwege de concurrentie en verdeeldheid tussen de geleerden.
M. Seyyid Efendi citeert hierbij de volgende woorden van Imam Ghazali:
„Om te voorkomen dat men zich in discussies verliest die niets anders opleveren dan verwarring en die de waarheid verdoezelen in plaats van verhelderen, hebben veel geleerden in de jurisprudentie de weg van navolging van de vier imams gekozen in plaats van zelfstandig te redeneren (ijtihad).“
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
