Beste broeder,
Er is geen specifieke dag om een graf te bezoeken; het kan altijd.
Over het algemeen is het bezoeken van graven aanbevolen voor mannen en toegestaan voor vrouwen. Het bezoeken van de graven van rechtvaardige mensen, ouders en naaste familieleden wordt zelfs aanbevolen. Vrouwen mogen graven bezoeken, mits er geen gevaar is voor onrust, zoals schreeuwen, haaruitvallen of overdreven eerbetoon aan de graven. De Profeet (vrede zij met hem) raadde een vrouw die bij het graf van haar kind aan het huilen was tot geduld aan, maar hield haar niet tegen om het graf te bezoeken.
(Bukhari, Cenâiz, 7, Ahkâm, ll; Muslim, Cenâiz, 15).
Anderzijds wordt overgeleverd dat ook Aisha, de vrouw van de profeet Mohammed, het graf van haar broer Abdurrahman ibn Abi Bakr bezocht.
(Tirmizi, Cenâiz, 61).
De Profeet (vrede zij met hem) verbood het bezoeken van graven gedurende een periode, toen het geloof in het lot nog niet verankerd was en de gewoontes van de Jahiliyya (de tijd van onwetendheid) nog voortbestonden, maar hij maakte het later weer toegestaan. In een hadith staat:
„Ik had jullie het bezoeken van graven verboden. Jullie mogen nu graven bezoeken.“
(1).
De hadiths die melden dat de Profeet (vrede zij met hem) vrouwen die de graven te vaak bezochten vervloekte (2), stammen uit de periode waarin het verboden was om de graven te bezoeken. Tirmizi heeft dit uitdrukkelijk verklaard.
(Tirmizi, Cenâiz, 60).
Aisha (r.anha) en Ibn Abdilbar zijn van deze mening.
Volgens de gezaghebbende mening van de Hanafi-school is het bezoeken van graven door vrouwen toegestaan, op voorwaarde dat er geen overdreven gedrag plaatsvindt, zoals het uit de haren trekken of het opnieuw opwekken van verdriet. Dit komt omdat de toestemming in de hadiths ook vrouwen omvat.(3)
Uit de geschiedenis blijkt dat het bezoeken van graven ook werd gedaan om hulp te vragen aan de doden, of zelfs om ze te aanbidden.
Dit was de reden waarom de Profeet Mohammed (vrede zij met hem) het bezoeken van graven in de beginjaren van de islam verbood. Joden en christenen hadden de graven van personen die zij als heilig beschouwden, tot plaatsen van aanbidding gemaakt. In de tijd van de Jahiliyya werd er voor graven geknield en werden er afgoden aanbeden. Afgodendienst begon met respect en eerbied voor beelden van bekende personen, en uiteindelijk leidde dit respect tot de aanbidding van afgoden.
Het doel van de islam was om het geloof in de eenheid van God (tawhid), de erkenning van God als de enige schepper en beïnvloeder en de aanbidding van alleen Hem, in de harten te vestigen. Oorspronkelijk verbood de Profeet Mohammed (vrede zij met hem) het bezoeken van graven, omdat hij dit gevaarlijk achtte. Maar nadat het geloof in de eenheid van God zich goed had gevestigd en goed begrepen werd door de moslims, werd het bezoeken van graven toegestaan.
Want het bezoeken van graven brengt zowel voor de levenden als voor de doden voordelen met zich mee. De Profeet (vrede zij met hem) bezocht tijdens zijn reis naar Mekka het graf van zijn moeder Amina, huilde en bracht ook de mensen om hem heen tot tranen. Het bezoeken van graven door moslims was toegestaan (4). Deze toestemming, ja zelfs de aanmoediging tot het bezoeken, is vastgelegd in bekende overleveringen (5).
Voetnoten:
1) Zie Muslim, Cenâiz, – 106, Edâhi, 37; Abu Dawud, Cenâiz 77, Eşribe, 7; Tirmidhi, Cenâiz, 7; Nasa’i, Cenâiz, 100; Ibn Majah, Cenâiz, 47; Ahmad ibn Hanbal, I, 147, 452, III, 38, 63, 237, 250, V, 35, 355, 357.
2) Zie Tirmizi, Salât, 21; Cenâiz, 61; Nesaî, Cenâiz, 104; İbn Mâce, Cenâiz, 49.
3) Zie Tirmizi, Cenâiz 60, 61; Ibn Abidin, Reddü’l-Muhtâr, Istanbul 1984, II, 242.
4) Zie Ibn Majah, Cenâiz 48; Nasai, Cenâiz 101; Muslim, Cenâiz 36; Abu Dawud, Cenâiz 77.
5) Zie Ibn Mâce, Cenâiz, 47; Tirmizî, Cenâiz, 60.
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
