Kunt u mij informatie geven over het feit dat een moslim haat koestert voor een andere moslim, of dat ze ruzie maken?

– Is het toegestaan om niet met een moslim te praten en met hem/haar bevriend te blijven?

– Mijn tweelingbroer is een jaar geleden in de clinch gegaan met mijn zus en ze hebben sindsdien geen contact meer. We hebben alles geprobeerd om ze te verzoenen, maar het is niet gelukt.


„Laat het maar bij die ene zonde blijven, zegt hij.“

– Wat zijn de nadelen van ruzie maken in de islam?

–


Ik zou het erg fijn vinden als u een mooie tekst zou sturen met verzen uit de Koran en hadiths, en citaten van vrienden van God en geleerden. Misschien kan het als lesmateriaal dienen.

Antwoord

Beste broeder,

De mens is van nature aangewezen op het leven in gemeenschap. Zijn geluk en vrede zijn afhankelijk van het geluk en de vrede van de gemeenschap. Persoonlijk geluk en vrede worden bereikt door het bereiken van geluk en vrede op grootschalige basis. De mens voelt zich vaak gedwongen om de problemen en moeilijkheden waarmee hij te maken krijgt te delen met andere leden van de gemeenschap. Sommige problemen kan de mens immers niet overwinnen met zijn persoonlijke middelen, inspanningen en vaardigheden. Op dat moment komt de gemeenschap, die bestaat uit mensen met verschillende talenten – als een bloementuin, zo zou je kunnen zeggen – in actie.

De samenleving is te vergelijken met een lichaam dat bestaat uit organen met verschillende functies en capaciteiten.

Hoewel de functies verschillen, kan niet gezegd worden dat de ene organen minder waardevol zijn dan de andere. Alleen wanneer alle organen samenkomen met een gemeenschappelijk doel en streven, hebben ze betekenis. Evenzo kan de samenleving, met al haar lagen – geleerden en ongeschoolden, rijken en armen – pas betekenis vinden in eenheid en gezamenlijk leven.

Zoals de Profeet Mohammed (vrede zij met hem) zei:

“De gelovigen zijn als één lichaam, wat betreft liefde, medelijden en mededogen. Wanneer een ledemaat zich ziek voelt, dan delen de andere ledematen in de slapeloosheid en koorts.”

(1)

„De band tussen gelovigen is als één gebouw waarvan de onderdelen aan elkaar verbonden zijn.“

(2)

zijn de belangrijkste argumenten die licht werpen op ons begrip van de samenleving.

In lijn met de woorden van de Profeet (vrede zij met hem) moet elke moslim zijn kijk op andere moslims heroverwegen. Wij zijn van mening dat moslims die, in de naam van de vervallende en bijna verheven waarden en normen van onze tijd, hun moslimbroeder verlaten voor simpele voordelen, die vreugde vinden in diens ellende en verdriet in diens geluk, en die hun woorden en groeten bepalen op basis van bepaalde politieke en religieuze groeperingen, dit punt opnieuw moeten overwegen.

Of ze nu religieus of politiek van oorsprong zijn, vijandige groeperingen, verdeeldheid en onenigheid schaden zowel onze religie als ons maatschappelijk leven. Het leven in gemeenschap kent uiteraard bepaalde principes en regels. Deze principes en regels worden soms als juridisch, soms als religieus en moreel beschouwd. Aannemen of verwachten dat elk individu in de samenleving dezelfde aandacht en gevoeligheid toont bij het naleven van deze principes en regels, is een illusie die niet verder gaat dan een droom. De geschiedenis is immers het duidelijkste en belangrijkste bewijs hiervan.

Als gevolg van schendingen van regels of rechten, of ideologische conflicten tussen individuen in de samenleving, onderbreken of verbreken mensen hun relaties met elkaar. Met andere woorden, ze maken ruzie, ze zijn boos op elkaar. Dit is een fenomeen dat in vrijwel elke samenleving voorkomt. In de Koran en hadiths wordt dit op verschillende manieren…

„gemeenschap van broeders“

In een islamitische gemeenschap, die zo wordt omschreven, wordt natuurlijk verwacht dat de relaties zeer warm en broederlijk zijn.

Maar moslims zijn ook gewoon mensen.

Ze kunnen om vele verschillende redenen met elkaar in conflict zijn geraakt of ruzie hebben gemaakt. Het belangrijkste is in zo’n geval niet dat de ergernis of het conflict verder escaleert, maar dat iedereen zich inspant om de broederlijke band en het recht te herstellen. Islam heeft inderdaad een aantal maatregelen genomen en wegen aangewezen om dergelijke ongewenste gebeurtenissen te voorkomen. De religie Islam, die de situatie van conflict als een gegeven beschouwt, raadt aan dat conflicten tussen gelovigen niet te ver worden uitgebreid en niet langer dan drie dagen duren.(3)

Als er een verwijt tussen mensen is ontstaan en men de eigen ego’s heeft gevolgd, dan wordt het volgende gebod van God toegepast:

„Indien twee groepen gelovigen met elkaar in conflict raken, probeer dan vrede te stichten. Indien de ene groep de andere aanvalt, vecht dan tegen de aanvallende partij totdat zij zich onderwerpt aan Gods wil.“

(strijd).

Als hij terugkeert, regel dan hun zaken eerlijk en rechtvaardig.

(in elk geval)

Handel rechtvaardig. Allah houdt immers van rechtvaardigen. De gelovigen zijn broeders. Vreemd elkaar dus, en vrees God, opdat U genade moge vinden.

(4)

Deze aya wijst op de procedure die moet worden gevolgd bij geschillen die ontstaan als gevolg van fysieke, sociale, culturele en psychologische conflicten tussen de individuen die de samenleving vormen. Eerst wordt geprobeerd de betrokken partijen te verzoenen. Tegen de partij die geen vrede wil sluiten en het geschil voortzet, worden sociale sancties ingezet. Met andere woorden, het verbreken van de individuele relatie met die persoon wordt op een collectief niveau uitgerold.

Zoals in alle zaken, is rechtvaardigheid ook bij het oplossen van geschillen tussen mensen een onveranderlijk principe en gebod. De Profeet (vrede zij met hem) zei ook:

„Het is niet toegestaan dat iemand zijn broeder langer dan drie dagen in de steek laat en met hem bevriend blijft. Twee moslims ontmoeten elkaar, de een keert zich af, de ander ook. Maar de beste van deze twee gelovigen is degene die als eerste de vrede begroet.“

(5)

De Profeet Mohammed (vrede zij met hem) heeft ook gewezen op het feit dat wrok religieus gezien niet wordt goedgekeurd en op de spirituele dimensie van deze situatie met de volgende woorden:

“Op elke maandag en donderdag worden de daden van de mensen aan God voorgelegd. De zonden van elke dienaar die geen partners aan God toevoegt, worden vergeven, behalve degene die vijandigheid koestert met zijn geloofsbroeder. (De engelen) wordt dan gezegd: ‘Wacht met het opschrijven van de zonden van deze twee personen totdat zij zich met elkaar verzoenen.’”

(6)

Deze hadith beschrijft de behandeling die moslims die de banden hebben verbroken en met elkaar bevriend zijn, in de goddelijke aanwezigheid zullen ondergaan, en roept moslims dus op om voortdurend vrede te houden.

De straf die de Eeuwige Profeet (vrede zij met hem) in de hadith heeft genoemd, is voor degenen die hoop hebben op verzoening, vergeving en gratie.

-zoals elke moslim met dit gevoel leeft-

is voor een moslim een sanctie die zeker niet onderschat mag worden. Bovendien

„omkeren“

Er is ook een soort verontwaardiging die wordt omschreven als een houding die wordt getoond tegenover opstandige, goddeloze en onderdrukkende mensen, een sociale sanctie.

Een voorbeeld hiervan zien we in de praktijk van de Profeet Mohammed. Zo bleven sommigen achter bij de veldtocht van Tabuk…

Ka’b ibn Malik, Murara ibn Rabi‘ en Hilal ibn Umayya

Op bevel van de Profeet (vrede zij met hem) sprak gedurende vijftig dagen geen enkele moslim met de drie Sahaba’s, men begroette hen niet, nam hun groet niet aan en toonde hen geen vriendelijk gebaar; ze werden volledig uit de gemeenschap verstoten. Van deze drie overlevenden van de oorlog…

Ka’b,

Hij beschrijft zijn tragische situatie als volgt:

„…toen verbood de Profeet de gelovigen om met ons te praten. Niemand sprak met de drie van ons die niet aan de oorlog hadden deelgenomen. We waren van iedereen vervreemd. De wereld leek me toen zo klein en zinloos…“

Toen ze in de steek werden gelaten door de maatschappij, voelden ze veel spijt en berouwden ze over hun daden.

Uiteindelijk vergat Allah hen en zond de volgende aya neer over hen:

„En God aanvaardde het berouw van de drie overlevenden van de strijd. De aarde, met al haar uitgestrektheid, was hen te klein geworden, hun levens waren hen te zwaar geworden, en zij begrepen dat er geen andere uitkomst was dan zich tot God te wenden…“

(7)

Nadat deze aya was geopenbaard, voegden de drie Sahaba die waren afgewezen zich met grote vreugde bij de gemeenschap.(8)

Dit voorbeeld illustreert een van de fundamentele dynamieken die de noodzaak benadrukt van eenheid onder moslims in vrijwel elk aspect van het leven. Ze omarmen gezamenlijk de religie van God in eenheid en integriteit; wie afwijkt van de sociale samenhang en de algemene consensus, wordt uit die gemeenschap verstoten.

De gebeurtenissen die Ka’b en zijn vrienden overkwamen, benadrukken het belang van het opzetten van een oprechte communicatie binnen een gemeenschap van moslims. Ze laten zien hoe belangrijk duidelijkheid en helderheid zijn in het begrip van de gemeenschap, gebaseerd op vriendschap en broederschap voor het welbehagen van God. Het verhaal benadrukt ook het belang van het op zich nemen van verantwoordelijkheden, het waarderen van gegeven bevelen en het gehoorzamen zonder verzet binnen de wettelijke kaders. Tenslotte toont het verhaal het spijtgevoel dat men kan ervaren wanneer men zich van de moslimgemeenschap afscheidt.

De Heer van de Wereld (vrede zij met hem),

“Breng jullie relaties niet met elkaar te gronde, keer jullie rug niet naar elkaar toe, koester geen wrok en wees niet jaloers. O, slaven van Allah! Wees broeders. Het is niet toegestaan voor een moslim om zijn geloofsbroeder langer dan drie dagen te verlaten en met hem in onmin te leven.”

(9)

Met deze woorden verbood hij moslims om haat jegens elkaar te koesteren, elkaar de rug toe te keren, jaloers te zijn en met elkaar bevriend te zijn.

Ook de boodschapper van God,

„Wie zijn geloofsbroeder een jaar lang in de steek laat en met hem bevriend blijft, begaat een zonde alsof hij zijn bloed heeft vergoten.“

(10),

„Het is een moslim niet toegestaan om langer dan drie dagen met zijn geloofsgenoot in onmin te leven. Wie zijn moslimbroeder langer dan drie dagen verlaat en zo sterft, zal in de hel terechtkomen.“

(11)

De hadissen zijn ook argumenten die benadrukken dat het niet goed is om in de clinch te liggen vanuit een religieus oogpunt.

De Profeet (vrede zij met hem) wist dat er ook in de islamitische gemeenschap onenigheid tussen mensen zou ontstaan, en daarom verbood hij de gelovigen om elkaar langer dan drie dagen te negeren. Hij wees erop dat het langer dan drie dagen ergernis tussen gelovigen zou leiden tot gevoelens van rancune, haat en vijandigheid, en dat dit onvermijdelijk tot conflicten zou leiden. Inderdaad, soms gebaseerd op een rechtvaardige, soms op een onbelangrijke reden, kunnen ergernissen met de tijd omslaan in haat en vijandigheid.

Onze religie, de islam, die evenwicht in alles aanbeveelt, raadt aan om gematigd te zijn in vriendschap en vijandschap, in liefde en haat.

Inderdaad,

„Goed en kwaad zijn niet gelijk. Vergeld kwaad met goed, dan zal degene die je vijand is, je als een vriend behandelen.“

(12)

De aya vat op zeer bondige wijze de te volgen weg en de te nemen houding uit in liefde en haat, vriendschap of vijandigheid.

De vete tussen mensen,

Het kan ontstaan door woorden die in een ruzie uit woede en ergernis worden gesproken, maar soms ook door woorden die door een ander worden overgebracht. Tegenwoordig zien we ook scheidslijnen en verwijten tussen individuen als gevolg van religieuze, ideologische en politieke meningsverschillen die zijn uitgegroeid tot fanatisme en intolerantie. Uiteindelijk worden mensen die dezelfde idealen delen, of zouden moeten delen, geconfronteerd met pijnlijke situaties. De mensheid moet, zoals in het verleden, ook in onze tijd luisteren naar de Profeet Mohammed (vrede zij met hem), die als barmhartigheid is gezonden voor vrede en geluk.

Moslims moeten zich onthouden van woorden en daden die tot verwijstelingen tussen hen kunnen leiden.

Mocht er ondanks alles onenigheid tussen hen ontstaan, dan moeten zij zich inspannen om die onenigheid te overwinnen en de geschillen te beslechten. Islam, die in vrijwel elk opzicht vrede en verzoening tussen mensen predikt (13), roept uiteraard ook op tot actieve betrokkenheid van andere gelovigen bij het beëindigen van onenigheid of conflicten tussen moslims (14). In dit opzicht mag niet vergeten worden dat het verzoenen van geconflicteerde partijen een religieuze en morele plicht is.

In de Koran,

„Vrede is altijd beter.“

Hoewel de reikwijdte van vers (15) beperkt is tot een specifieke gebeurtenis, is de boodschap algemeen. Bijna bij elk conflict is de voorkeurskeuze van de islam vrede en verzoening. God heeft verklaard dat vrede en overeenstemming, vooral in het gezinsleven maar ook in de maatschappij, een goede zaak is. (16) Daarom,

„Vreest Allah en herstel de vrede tussen jullie.“

(17)

We moeten gehoorzaamheid aan zijn geboden als een leidraad voor ons leven beschouwen. De Profeet (vrede zij met hem) raadde moslims aan om te bemiddelen, en hijzelf ging persoonlijk tussen moslims die ruzie maakten en het niet met elkaar konden vinden om hen te verzoenen.

Zoals de Profeet van Allah op een dag tegen zijn metgezellen zei:

„Mag ik jullie iets vertellen dat belangrijker is dan gebed, vasten en liefdadigheid?“ vroeg hij. Zij antwoordden: „Ja, O Boodschapper van Allah!“ De Profeet vervolgde: „Bemiddelen, verzoenen; want een breuk in de banden, zeg ik niet dat het de haren van het hoofd uitrukt, maar het de religie uitroeit.“

(18)

zei hij. Op een dag vochten de inwoners van Kuba, een dorp in de buurt van Medina, met elkaar en gooiden ze zelfs stenen naar elkaar. Toen de Profeet (vrede zij met hem) dit hoorde, zei hij tegen zijn metgezellen:

„Kom met ons mee, dan zullen we hun ruzie oplossen.“

hij had een aanbod gedaan en was naar Cuba gegaan.(19)

In een andere overlevering heeft hij ook gezegd:

„Wie vrede sticht tussen mensen en daartoe woorden overbrengt met goede bedoelingen, en wie met goede bedoelingen liegt, is geen leugenaar.“

(20)

Zoals bekend, wordt liegen in de islam beschouwd als een grote zonde. Dat het in deze context is toegestaan om een leugen te vertellen om ruzia tussen echtparen of andere mensen te verhelpen, laat zien hoe belangrijk bemiddeling is als religieuze en morele plicht. Omdat de religie het verbiedt om langer dan drie dagen in conflict te blijven, zouden ruziënde moslims, in plaats van hun conflict te prolongeren, dit moeten overwegen, net zoals onze voorouders deden:

„De ergernis van een moslim tegen een moslim duurt maar tot de hoofddoek droog is.“

Men zou, uitgaande van wat hij zei, de bemiddelingspogingen van degenen die dat willen, als een middel tot verzoening moeten beschouwen.

In de Koran,

„In hun geheime gesprekken zit meestal geen goed; behalve in die van hen die goede doelen nastreven, zoals het geven van liefdadigheid, het verrichten van goede daden en het herstellen van vrede tussen mensen. Wie dit doet om de gunst van Allah te winnen, zullen wij een grote beloning geven.“

(21)

Zoals in de Koran staat beschreven, moet bemiddeling, net als andere goede daden, zonder eigenbelang en puur uit Goddelijke genade worden verricht. Alleen bemiddeling met deze intentie heeft een morele waarde.

Hoewel onze religie bemiddeling als een grote deugd beschouwt, wordt het verspreiden van geruchten om ruzie te zaaien (kovuculuk) als een grote zonde beschouwd.(22) De Profeet (vrede zij met hem),

„Degene die verdrijft, kan de hemel niet binnengaan.“

(23)

door dit te zeggen, wees hij aan hoe groot een zonde zo’n gedrag religieus gezien is. Het is echter wel gezegd dat het vertellen van onwaarheden om ruziënde echtparen of twee mensen te verzoenen, niet als liegen beschouwd wordt. Want de Profeet (vrede zij met hem) zei:

„Wie de vrede tussen mensen herstelt en daartoe met goede bedoelingen een boodschap overbrengt, of die met een goed doel liegt, wordt niet als een leugenaar beschouwd.“

(24) heeft bevolen.

Ook overlevert Muslim, in een vervolg op deze hadith, een overlevering van Umm Gulsüm (r.anh.) met de volgende inhoud:

„Ik heb nog nooit gehoord dat liegen in iets is toegestaan, behalve in drie gevallen: in de oorlog, bij het bemiddelen tussen mensen, en tussen een vrouw en haar man, en een man en zijn vrouw.“

-voor de orde in het gezin-

in hun uitspraken…“

(25)

In een hadith die door Abu Dawud in zijn Sunan is overgeleverd, zei de Profeet (vrede zij met hem):

„Ik beschouw iemand die liegt met de bedoeling om mensen te verzoenen niet als een leugenaar.“

(26)

heeft hij gezegd. Zoals in de hadiths staat.

„Lügen om mensen te verzoenen wordt niet als liegen beschouwd.“

het woord,

„Er is geen zonde aan deze leugen“

Dit betekent dat de hadith niet stelt dat leugens in deze situatie geen leugens meer zijn, maar dat er geen zonde aan verbonden is.

Ongetwijfeld is een leugen, of deze nu wordt verteld om een conflict op te lossen of om een ander doel te bereiken, in wezen een leugen. Echter, omdat de leugen hier niet met de bedoeling is verteld om iemand te misleiden, wordt deze niet als zonde beschouwd. Sterker nog, wie zo handelt, verricht volgens de woorden van de Profeet (vrede zij met hem) een verdienstelijke daad en verdient evenveel beloning als iemand die vast, bidt of zakaat geeft. (27)

De islamitische religie,

nodigt zijn leden altijd uit tot samenhorigheid.

Het is de bedoeling dat deze unie gebaseerd is op de religie van God.

„Grijp gezamenlijk de touwen van Allah vast, en laat ze niet los…“

(28)

De betreffende aya benadrukt dit punt. De Koran wijst namelijk op hoe de pre-islamitische samenleving, een model van een volledig verzwakte samenleving, door de Koranische leer werd verlicht en tot een voorbeeldige samenleving werd verheven.(29) Islam verzet zich bovendien, op diverse manieren, tegen elke vorm van religieuze, ideologische en politieke verdeeldheid en scheiding. Zelfs op individueel niveau keurt het scheidingen, verwijten en wrok tussen leden van de gemeenschap niet goed.(30) Dergelijke verdeeldheid en scheidingen zijn immers vrijwel gelijk aan het einde van een samenleving.

De Koran benadrukt dat verdeeldheid en onenigheid de belangrijkste oorzaak zijn van de zwakwording of het verlies van de kracht van een samenleving.

“Onderwerpt u aan God en de Profeet; twisten niet, anders zult u in angst verkeren, zult u falen en zult u uw kracht verliezen…”

(31)

Deze vers uitdrukt die waarheid.

Kortom, mensen hebben behoefte aan eenheid en saamhorigheid.

In onze tijd hebben we deze eenheid en saamhorigheid meer dan ooit nodig. Een van de factoren die deze eenheid en saamhorigheid ondermijnen, is het verbreken van de banden tussen mensen. Andere leden van de gemeenschap zouden mogelijke conflicten moeten oplossen in plaats van ze te verergeren. Gelovigen mogen nooit vergeten dat hun missie niet is om te vernietigen, maar om te herstellen.

Klik hier voor meer informatie:

ONVRIENDELIJKHEID.

Voetnoten:

1. Al-Bukhari, Salât, 88; Muslim, Birr, 65.

2. Muslim, Birr, 18.

3. Al-Bukhari, Edep, 57, 62; Muslim, Birr, 23, 25.

4. Hucurât, 9-10.

5. Bukhari, Edeb, 62, Isti’zan, 9; Muslim, Birr, 23, 24, 28.

6. Muslim, Birr, 36. Zie ook Abu Dawud, Adab, 47.

7. De bekering, 118.

8. Al-Bukhari, Al-Maghazi, 79.

9. Al-Bukhari, Adab 57, 58, 62; Muslim, Birr 23, 24, 28.

10. Abu Dawud, Edeb, 47.

11. Abu Dawud, Edeb, 47.

12. Fussilat, 34.

13. Al-Baqara, 208; An-Nisa, 114; Al-Anfal, 1, 61; Al-Hujurat, 9-10.

14. Hucurât, 9-10.

15. Nisâ, 128. Zie voor soortgelijke verzen: Bakara, 208; Nisâ, 114; Enfâl, 1, 61; Hucurât, 9-10.

16. Nisâ, 128.

17. Al-Anfal, 1.

18. Tirmidhi, Sıfat al-Qiyama, 56.

19. Al-Bukhari, Sulh, 2.

20. Al-Bukhari, Vrede, 1.

21. Nisâ, 114.

Artikel 22, lid 10-14.

23. Al-Bukhari, Edeb, 50; Muslim, Iman, 169-170.

24. Al-Bukhari, Sulh, 2; Muslim, Birr, 101.

25. Muslim, Birr, 101.

26. Abu Dawud, Edeb, 50.

27. Abu Dawud, Edeb, 50.

28. De familie van Imraan, 3103.

29. Al-Imran, 103.

30. Zie ook Al-Imran, 105; Al-Anfal, 46.

31. Al-Anfal, 46.

Met vrede en gebed…

Islam in vraag en antwoord