Komt de hebzucht om meer verdienste te vergaren niet voort uit het ego? Waarom proberen we meer te aanbidden en meer verdienste te vergaren?

– Laat de drempel op vijftig punten liggen. Of we nu vijftig punten halen of honderd, we komen toch in de hemel.

– Waarom zouden we proberen meer verdienste te vergaren, waarom zouden we meer vragen?

– Zou dit geen egoïstisch verlangen zijn?

– Is deze situatie niet vooral gebaseerd op egoïstische drijfveren, zoals de hebzucht om meer geld te verdienen en rijk te worden?

– Wat is dan de verklaring?

Beste broeder,

De drempel is niet vijftig punten, maar de goedkeuring van God.

Godsdiensten worden niet beoefend om veel verdienste te vergaren of om een hoge rang in de hemel te bereiken, maar om de goedkeuring van God te winnen. Een godsdienst die beoefend wordt om de hemel te bereiken, is niet oprecht. Het doel van godsdiensten moet zijn om de goedkeuring van God te winnen. Andere doelen kunnen geen reden zijn voor het beoefenen van godsdiensten. Verdienste is bedoeld om mensen te stimuleren.

Men moet zich hierbij ook niet laten misleiden door de fluisteringen van de duivel. De duivel probeert op deze manier mensen te weerhouden van aanbidding. Maar een mens die begrijpt dat aanbidding alleen voor de wil van God is, en dat zelfs het paradijs niet het doel van aanbidding is, zal door de duivel op deze manier niet tot twijfel worden gebracht.

De zegeningen die mensen in deze wereld ontvangen, zijn een genade van God, net zoals de zegeningen in het hiernamaals een genade en weldaad van God zijn. Mensen zullen die zegeningen niet bereiken door middel van aanbidding, net zoals ze de zegeningen in deze wereld niet door aanbidding hebben bereikt.

Godsdiensten worden/moeten alleen worden beoefend omdat God het geboden heeft. Als men bij het verrichten van godsdienstige handelingen iets anders nastreeft, zoals de zegeningen van de hemel, dan wordt de oprechtheid in de godsdienst ondermijnd en bereikt men niet de hoogste perfectie in de godsdienst.

De sleutel tot de hemel is geloof.

De rang en stand in het hiernamaals worden bepaald door aanbidding en het vermijden van verboden dingen. Hoeveel een moslim ook aanbidt, het is nooit genoeg om de hemel te verdienen. Onze aanbidding is immers een dankbetoon voor de zegeningen die we in dit leven hebben ontvangen, en zelfs dat is niet genoeg. De hemel is dus een geschenk van Allah. Moslims die Hem gehoorzamen, zullen Hem tevreden stellen, en daardoor zal Allah hen de hemel schenken. Anders gezegd: we kunnen de hemel niet verdienen door onze aanbidding. En door niet te aanbidden, overtreden we Gods geboden en begaan we zonde, wat helstraf tot gevolg heeft.

De mate van beloning in de aanbidding is de maatstaf voor Gods genoegen met die aanbidding. God is meer tevreden met de aanbidding van Zijn dienaren wanneer zij samen bidden. Degene die deze tevredenheid van God nastreeft en samen bidt, zal meer beloning ontvangen.

De hel is een uiting van goddelijke rechtvaardigheid, terwijl de hemel een uiting is van goddelijke genade.

De almachtige God, die niets nodig heeft en van wie alles afhankelijk is, heeft absoluut geen behoefte aan de aanbidding van zwakke slaven zoals wij. Hij heeft niets van ons nodig.

Want het heelal en alles wat erin is, alles wat er is, is van Hem, is Zijn eigendom.

Als volstrekt hulpeloze en zwakke schepselen zijn wij behoeftig en arm. Onze behoeften strekken zich uit tot in de eeuwigheid; net zoals we een bloem verlangen, verlangen we ook een lente. We kunnen zelfs niet weerstaan aan de wens naar het eeuwige paradijs. Zelfs als de wereld van ons zou zijn, zouden we onze verlangens en wensen niet kunnen bevredigen. In deze situatie kunnen we slechts een klein deel van onze behoeften vervullen. De plaats waar onze behoeften, die zich tot in de eeuwigheid uitstrekken, worden bevredigd, is het paradijs, de bestemming van eeuwige gelukzaligheid.

We kunnen uitleggen dat God onze aanbidding niet nodig heeft en dat wij het zijn die Hem nodig hebben, met behulp van het volgende voorbeeld:

Als we ziek zijn, gaan we naar de dokter. Nadat de dokter onze ziekte heeft vastgesteld, schrijft hij een recept. Dan dringt hij er bij ons op aan om de medicijnen op de voorgeschreven tijd te nemen. De dokter wil niets liever dan dat zijn patiënt zo snel mogelijk geneest en zich beter voelt. Tegen deze goede bedoelingen van de dokter in,

„Dokter, heeft u er zelf baat bij dat ik deze medicijnen slik? Heeft u een belang bij het voorschrijven van deze bittere en onaangename medicijnen?“

Dat zouden we niet moeten zeggen, want het is niet gepast en we zouden onszelf belachelijk maken.

Zoals in dit voorbeeld, zijn wij als mensen geestelijk ziek. We lijden geestelijk aan de wonden die zonde en twijfel in ons hart en onze ziel hebben geslagen. En daarom heeft onze God ons geboden te bidden, als een zalf op onze wonden, als een medicijn tegen onze geestelijke kwalen, om onze gevoelens en verlangens te reinigen van de vuil van de zonde, ze te polijsten en te verlichten, en zo genezing te vinden van deze geestelijke kwalen. Terwijl de zaak zo duidelijk en helder is, komen sommigen toch…

„O God, waar heb je behoefte aan onze aanbidding, waarom dring je er zo op aan dat we je aanbidden?“

dat wij zeggen, is duizend keer onzinniger en belachelijker dan dat de patiënt de dokter aanvalt.

Daarnaast kunnen we de wijsheid achter de uitspraak van God, dat Hij degene die zijn plicht als dienaar niet nakomt en de aanbidding verlaat, in dit leven met geestelijke benzin en in het hiernamaals met zware straf zal treffen, als volgt verduidelijken met een voorbeeld:

Wanneer iemand die de bevolking in leven, bezit of eer heeft geschonden, wordt gepakt en voor de rechter wordt gebracht, veroordeelt de rechter de dader tot een straf die past bij zijn misdaad. Niemand zal medelijden met hem hebben, omdat hij de straf verdient.

„Wat jammer.“

zegt hij/zij niet.

De almachtige God, die over absolute rechtvaardigheid en macht beschikt, zal degene die de verering van God verlaat en daarmee de rechten van alle schepselen schendt, in deze wereld geestelijke benauwdheid en in het hiernamaals de helse straf opleggen. Dat is ook rechtvaardigheid.

Inderdaad, elk levend en onlevend wezen looft zijn Schepper in zijn eigen taal en vervult de hem toegewezen taak volledig. De aarde bijvoorbeeld, verzorgt elk zaadje dat erin wordt gezaaid en helpt het te ontkiemen. Water vervult zijn taak perfect door de wereld leven te schenken. Vuur doet wat van hem verwacht wordt door het koken van voedsel, het verwarmen van mensen en vele andere taken te verrichten.

Wanneer de mens de kosmos niet met geloof bekijkt en zijn plichten en verplichtingen jegens God verwaarloost, kan hij ook de aanbidding van de schepselen niet zien, beschuldigt hij hen van willekeurigheid en ontkent hij uiteindelijk hun bestaan. Omdat hij ontkent dat zij door God aangestelde wezens zijn, schendt hij hun rechten en begaat hij onrecht. Daarom neemt de straf toe in verhouding tot het aantal schepselen, terwijl de straf voor de mens zelf slechts één is.

Bovendien, degene die niet aanbiddt, begaat onrecht tegen zijn eigen ziel. In de eerste plaats zijn de ziel, het lichaam en alle leden van de mens een bruikleen. De mens heeft noch een prijs betaald voor al zijn zegeningen, noch is hij in staat om die te betalen. Met welke kracht hebben we bijvoorbeeld onze ogen verkregen, of zouden we, als we ze zouden kopen, hun waarde kunnen inschatten en betalen? Aangezien de ware eigenaar van deze zegeningen Allah is, heeft Hij ze niet zonder functie achtergelaten. Vooral tijdens het gebed, ontvangen al onze zintuigen en gevoelens hun deel.

Wanneer iemand de aanbidding van God verlaat, wordt hij beschouwd als iemand die al zijn organen, gevoelens en verfijnde vermogens in een staat van inactiviteit heeft gebracht.

Op deze manier begaat hij ook onrecht tegen zijn eigen ziel en maakt hij zichzelf strafwaardig.

Iemand die bewust of onbewust deze onderdrukking en onrechtvaardigheid begaat, straft zichzelf, omdat hij de straf voor al deze daden in deze wereld en in het hiernamaals zal ondervinden.

Klik hier voor meer informatie:

– Waarom bidden we?

Met vrede en gebed…

Islam in vraag en antwoord