Beste broeder,
De zaak die door een van de echtgenoten bij de rechtbank is aangespannen, en de uitspraak van de rechter waarin hij de echtscheiding toestaat en hen scheidt, wordt in de hedendaagse jurisprudentie beschouwd als een grond voor echtscheiding.
„tefrik“
wordt zo uitgedrukt. In klassieke jurisprudentiebronnen wordt deze rechterlijke uitspraak
„ontbinding“
wordt ook zo beschouwd.
Er zijn een aantal belangrijke redenen waarom een rechtbank een „scheiding“ uitspreekt. Dit zijn onder andere: het niet verstrekken van alimentatie (voeding, kleding en huisvesting) door de man aan de vrouw, het feitelijk verlaten van de vrouw door de man, het voorkomen van seksuele relatie bij een van de partners en het bestaan van onenigheid tussen de partners. Wij zullen hier, zonder in andere details te treden, de aanvraag bij de rechtbank door een van de partners beoordelen, die gebaseerd is op onenigheid, de meest voorkomende reden voor scheiding tegenwoordig.
Volgens de Hanafi-, Sjafi’i- en Hanbali-rechtsscholieren,
onenigheid, ongeacht hoe heftig
„tefrik“
Dit kan geen reden zijn, de rechtbank kan zo’n beslissing niet nemen. Volgens hen is het mogelijk om, via een rechterlijk besluit, zaken als het slaan van de vrouw door de echtgenoot, het kwetsen van haar, het beledigen met lelijke woorden, het onterecht verlaten van haar, het afwijzen van haar, die de oorzaak van de onenigheid zijn, te verhelpen, conflicten op te lossen en de echtgenoot –figuurlijk gesproken– tot de orde te roepen en hem te laten stoppen met onderdrukking. Het is essentieel om het gezin te redden met deze maatregelen. (el-Fıkhu’l-İslamî, V/527).
Volgens de Maliki’s echter,
Onverenigbaarheid is een grond voor scheiding, en als de rechtbank de beweringen van de eiser terecht acht, zal zij een „scheiding“ tussen de echtgenoten bevelen.
Volgens deze geleerden is het aanvaarden van „onverenigbaarheid die het gezin tot een hel maakt“ als grond voor scheiding en het „scheiden“ van echtgenoten,
„In de islam is er geen plaats voor het toebrengen van schade aan anderen en het vergelden van schade met schade.“
is ook in overeenstemming met het principe.
Deze „tefrik“-uitspraak, waarbij de echtgenoten door een gerechtelijke beslissing van elkaar worden gescheiden, wordt beschouwd als een echtscheiding door middel van een definitieve scheiding (bâin talak), niet als een herroepelijke scheiding (ric’î talak). (zie supra)
Volgens sommige bronnen zijn de Hanbalitische geleerden het met de Maliki’s eens (zie İlmihal-İslam ve Toplum, TDVY, II/236). Sommige Sjafiitische geleerden zijn ook van mening dat dit een reden voor scheiding is, vooral als de man de nodige alimentatie aan zijn vrouw niet verschafft. De meerderheid denkt echter zoals de Hanafi’s (İbn Abidin; III/590).
Het andere deel van uw vraag kan als volgt beantwoord worden:
In een niet-islamitisch land is een uitspraak van een niet-islamitische rechter bindend voor moslims, mits deze uitspraak in overeenstemming is met de principes van de islam.
Voor een moslim is het natuurlijk het beste om zich in geval van nood tot een moslimrechter of -rechtbank te wenden. In niet-islamitische landen is dit echter niet altijd mogelijk. In dergelijke gevallen is het in noodsituaties toegestaan om zich tot de rechtbank aldaar te wenden en zich te houden aan de uitspraak (zolang deze niet in strijd is met de islam). Want in een land wonen betekent impliciet of stilzwijgend de gebruiken en regels van dat land (die niet in strijd zijn met de islam) accepteren. Dit betekent dat…
„Wat door gewoonte bekend is, is gelijk aan wat als voorwaarde is gesteld.“
is ook in overeenstemming met de jurisprudentiële regel die luidt:
Zoals de bekende geleerden in de jurisprudentie, zoals Izz ibn Abdussalam, Ibn Taymiyyah en Al-Shatibi, stellen, is het in noodsituaties toegestaan om de uitspraak van niet-islamitische rechters/rechtbanken te volgen, met het oog op het algemeen belang, het voorkomen van verdeeldheid en onrust, en het tegengaan van anarchie in de sociale en juridische sfeer. (Het feit dat veel bepalingen van het wereldlijke recht niet in strijd zijn met islamitische bepalingen, mag niet uit het oog worden verloren. Onze kanttekeningen als „niet in strijd met de islam…“ moeten in dit licht worden beoordeeld). (zie: Besluiten van de Raad van de Arabische Liga voor Fatwa en Onderzoek, 3/16/1426-25/4/2005).
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
