– Hoe hebben de Profeet (vrede zij met hem) en de Sahaba dit gedaan?
– Hebben ze een goede daad verricht in de verwachting dat ze daarvoor de goedkeuring van God zouden krijgen, of hebben ze dat zonder enige verwachting van een beloning gedaan?
– Bijvoorbeeld, de profeet Abu Bakr bad op een avond iets in de trant van: „O God, vergroot mijn lichaam zodat het de hel volledig vult en er geen ruimte meer overblijft voor iemand anders om erin te komen“. Het lijkt me alsof hij dit deed zonder enige verwachting van een antwoord…
Beste broeder,
– Bij iedereen
het gevoel van eigenbelang
Dit gevoel bestaat. De manier waarop dit gevoel wordt bevredigd, hangt af van de spirituele bagage van de persoon.
Bijvoorbeeld, zijn oog
-zelfs als het maar tijdelijk is-
Wie een voorbijgaande genade omwisselt voor een voorlopige beloning, zal onvermijdelijk al zijn aandacht richten op het aardse leven en het hiernamaals verwaarlozen. Want deze persoon…
-naar eigen overtuiging-
het grootste voordeel van het aardse leven
het is een lustoord.
Integendeel, als iemand zijn blik richt op blijvende genaden en denkt dat de weg naar die genaden het verlaten van de vergankelijke genoegens van deze wereld is, dan zal hij die genoegens zonder aarzeling opgeven. Want, volgens de overtuiging van die persoon…
De ware smaak ligt in het hiernamaals.
– Evenzo, de enige zorg van sommigen die in het hiernamaals succesvol willen zijn en er een leven naar willen leiden, is…
het is bevrijding uit de hel.
Voor mensen die het ontkomen aan straf als het grootste voordeel beschouwen, is er geen tijd om na te denken over het leven in de hemel, net zoals ze geen tijd hebben om na te denken over het leven op aarde. Omdat ze met al hun zintuigen gefocust zijn op het ontkomen aan straf, kunnen ze zich geen groter voordeel of een grotere genade voorstellen.
Daarentegen beschouwen sommigen hun eigenbelang als een soort paradijs.
zich vestigen in het land van eeuwige gelukzaligheid
Zij zien dit. Zij concentreren zich dan ook met al hun inspanningen op het behalen van de hemel. In hun ogen neemt de hel, net als de wereld, misschien niet zo veel ruimte in.
Dus, elke persoon stelt zichzelf een koers uit om een voordeel te behalen waarin hij oprecht gelooft.
Voor sommigen is het aardse leven het grootste doel, voor anderen is het ontsnappen aan de hel, en voor weer anderen is het binnengaan van de hemel het hoogste streven.
Er zijn nog andere gradaties in dit verband, maar om het verhaal niet te lang te maken, zullen we die hier niet bespreken.
– Voor mensen die al hun voordeel in de goedkeuring van God zien,
hemel en hel
de concepten worden erg vaag.
Voor wie geen groter voordeel of genot dan Zijn goedkeuring kennen, is er niemand anders die hen vreugde en genot kan schenken. Dergelijke mensen wijden hun hele bestaan aan het verwerven van Zijn goedkeuring en beschouwen het doorstaan van alle moeilijkheden op dat pad als een genot.
En juist die woorden die van Abu Bakr overgeleverd zijn, zijn in het belang van dit hoge doel gesproken. Door dit te zeggen…
Hij heeft geen verwachtingen, noch in dit leven, noch in het hiernamaals.
Maar degene die deze woorden sprak, wilde in de plaats van de mensen in de hel terechtkomen, omdat hij zijn grootste voordeel en grootste genot zag in het behalen van Gods goedkeuring. Hij overwoog namelijk om in de hel te gaan, in de hoop dat hij door deze zelfopoffering Gods volk uit de hel zou redden en zo Gods goedkeuring zou verwerven.
– In dit verband zijn de volgende uitspraken van Bediüzzaman Hazretleri een uiting van een gedachtegang die de wil van God boven alles stelt:
„Ik heb geen verlangen naar de hemel en geen angst voor de hel.“
(…) Als onze Koran zonder gemeenschap op aarde achterblijft, wil ik zelfs de hemel niet; die zou dan ook een gevangenis voor mij zijn. Als ik het geloof van mijn volk veilig zie, ben ik bereid om in de vlammen van de hel te branden. Want terwijl mijn lichaam brandt, zal mijn hart een rozenhof zijn.”
(zie Biografie, blz. 630)
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
