– In mijn buurt zijn er ’s nachts honden die blaffen en iedereen wakker houden. Is het toegestaan om ze te doden?
– Sommigen reizen in groepsverband.
– Een of twee honden zijn van de buren en worden daar vastgehouden.
– De ene wandelt alleen en als een hond blaft, blaffen ze allemaal of een groot deel van de groep mee.
– Mijn eerste vraag: Is het een zonde om blaffende honden te doden? Is het toegestaan om ze te doden als ze aanvallen?
– Mijn tweede vraag is: zijn er situaties waarin het doden van dieren gerechtvaardigd is?
Beste broeder,
Antwoord 1:
„Hij blafte“
Het is niet toegestaan om de hond te doden, dat is een zonde.
Wat betreft agressieve honden:
Het is een bekend feit dat sommige agressieve honden, ongeacht of ze een eigenaar hebben of niet, een gevaar vormen voor de veiligheid van mensen. Als iemand wordt aangevallen door een agressief dier en geen andere uitweg vindt dan het doden van het dier in het kader van noodweer, dan is dit volgens zowel de islamitische rechtspraak als de Turkse positieve wetgeving toegestaan.
het recht heeft om het agressieve dier te doden.
Omdat het doden van een aanvaller in het kader van zelfverdediging, mits de wettelijke grenzen niet worden overschreden, niet als onwettig wordt beschouwd.
In deze context kan iemand die geen andere manier van ontsnappen heeft, een agressief dier neutraliseren om te voorkomen dat het dier schade toebrengt aan de lichamelijke integriteit van hemzelf of een ander. Afhankelijk van de situatie kan iemand die wordt aangevallen door een agressief dier het dier zelfs doden. Deze daad wordt niet als strafbaar beschouwd.
Ook,
De Maliki-, Sjafi’i- en Hanbali-rechtsscholengangen
In deze zaak hebben ze het vanuit het perspectief van de aangevallen persoon bekeken, die in een onrechtmatige situatie terecht was gekomen. Daarom hebben ze geoordeeld dat degene die gedwongen was het aanvattende dier te doden of te beschadigen, niet verplicht is de waarde van het dier te betalen, aangezien hij zich in een situatie van rechtmatige zelfverdediging bevond en dus geen strafrechtelijke of juridische verantwoordelijkheid draagt.
Volgens de imams van de Hanafi-school van gedachten
aangezien bij zelfverdediging wordt uitgegaan van het feit dat de aanval een misdrijf vormt en een dergelijke kwalificatie bij dierenmisbruik niet mogelijk is, kan in dit geval alleen
Er kan sprake zijn van noodweer, en degene die het aanvattende dier heeft moeten doden, moet de waarde ervan vergoeden.
Dit is immers vereist door het beginsel van bescherming van eigendom.
Antwoord 2:
In de islam, en dus ook in de islamitische jurisprudentie, is het voortbestaan van dieren van essentieel belang. Want het is Allah die het voortbestaan van deze dieren heeft bepaald en hen het leven heeft gegeven. Het doden van wezens wier voortbestaan Allah heeft gewild, is in zekere zin een verzet tegen Allah’s scheppingskracht.
Bovendien is de mens de taak opgelegd om de orde in de wereld te bewaren en de rechten van iedereen te respecteren.
Daarom is het de plicht van de mens om deze taak naar behoren uit te voeren.
Anderzijds zijn dieren, net als mensen, afzonderlijke gemeenschappen die God in hun eigen taal gedenken en prijzen, en die deze taak die hun is toevertrouwd nooit nalaten.
Dieren,
Het zijn wezens die Gods genade en mededogen in sterke mate oproepen. Hun onvoorwaardelijke onderwerping aan Gods wil, hun weerloosheid, hun behoefte aan bescherming en hun onvermogen om hun behoeften te uiten…
(mondeloos-spraakloos)
Dit behoort tot de oorzaken die deze genade teweegbrengen.
Op basis hiervan, in sommige hadiths
dat de situatie van deze onschuldige en arme dieren een soort veiligheidsventiel is dat voorkomt dat mensen die in opstand zijn, straf en rampen overkomen.
wordt erop gewezen.(1)
Het overdadige mededogen en de zorg van God voor dieren zijn dus een van de belangrijkste redenen waarom zelfs mensen die in opstand en onderdrukking leven, van alle zegeningen en rijkdommen kunnen profiteren en hun leven in veiligheid kunnen doorbrengen.
Daarom is er in de islam een specifieke houding ten opzichte van dieren.
achtzaamheid en mededogen
is essentieel. In feite zijn vriendelijkheid en mededogen de belangrijkste kenmerken van een gelovige. (2)
Zelfs een gelovige, die volgens deze fundamentele eigenschap het doden van een dier, dat geslacht mag worden, niet zou moeten schuwen, is terughoudend en onwillig om het te doden, en toont er zelfs een soort schaamte over. (3)
Het is duidelijk dat
Het is essentieel om onschuldige en kwetsbare dieren te beschermen en hun rechten te waarborgen.
Aangezien het voortbestaan van deze dieren en de bescherming van hun rechten van essentieel belang zijn, is het doden van hen of het schenden van hun rechten een even grote misdaad en zonde.
Zoals reeds vermeld, is er aandacht besteed aan de strafbaarheid van onrechtmatige daden jegens dieren. Diep gelovige en vrome mensen waren immers vol van mededogen en genade, vooral jegens weerloze en onschadelijke dieren, en vermeedden zorgvuldig het schenden van hun rechten. Er zijn hiervan vele voorbeelden. Zelfs sultans vertoonden dezelfde gevoeligheid.
Dit is de algemene kijk van de islam en de islamitische jurisprudentie op dieren.
Desalniettemin
Het is toegestaan om bepaalde dieren te doden, op basis van verschillende redenen.
Om het te formuleren in de terminologie van de Usul, is het doden van sommige dieren uit hoofde van een uitzondering toegestaan.
Zoals in deze zin
het is toegestaan om dieren te doden die van nature schadelijk en gevaarlijk zijn en waarvan bescherming anders niet mogelijk is.
is gegeven.
Maar de belangrijkste reden die hier wordt aangevoerd, is dat de persoon of personen zich in een direct gevaar bevinden, wat betreft hun leven, bezittingen of andere eigendommen. Het is dus zeker niet zo dat een dier, hoe gevaarlijk het ook is, dat zich op een afstand bevindt, per se gedood moet worden.
De redenen voor het doden van deze dieren zijn dat ze nauw samenleven met mensen en dat ze van nature schadelijk zijn. Een wespensteek is bijvoorbeeld een inherent onderdeel van het gedrag van een wesp.
(onlosmakelijk verbonden)
is.
Andere redenen waarom dieren het leven kunnen worden ontnomen zijn:
– Rechtmatige zelfverdediging,
– Voeding,
– Levensonderhoud,
– Door dieren overgedragen, dodelijke ziekten die de gezondheid van het milieu bedreigen,
– Medische en wetenschappelijke noodzaak,
– En het is een vorm van aanbidding.
In dit kader moeten ook de bestrijding van insecten en andere dieren zoals vliegen en muggen in huizen en de bestrijding van insecten en andere dieren ter bescherming van producten worden beschouwd. Deze situaties vallen onder de zaken die door universele dierenrechten en dierenbeschermingswetten worden toegestaan.(4)
Indien, binnen de hierboven genoemde gerechtvaardigde redenen, een dier op een of andere manier van het leven moet worden beroofd, dan moet dit gebeuren op een uiterst humane manier (5), waarbij moet worden afgezien van marteling en wrede behandeling, en van barbaarse doodsvormen zoals verbranding (6). Want
De straf met vuur is alleen voorbehouden aan Allah, de Heer van het vuur.
Aangezien mededogen, vriendelijkheid en barmhartigheid fundamenteel zijn in de islam, is het niet toegestaan om dieren door verbranding te doden. Evenzo is het verboden om dieren te doden door het opzettelijk verbranden van bossen en velden (brandstichting), wat een zware religieuze verantwoordelijkheid met zich meebrengt. (7)
Islam is dus niet alleen een regelgever van fundamentele dierenrechten, maar ook een ware beschermer ervan. De geschiedenis staat vol met concrete voorbeelden hiervan.
Anderzijds is de bescherming van de betreffende rechten niet alleen overgelaten aan het geweten, maar zijn er ook sancties getroffen voor schendingen van deze rechten.
Daarnaast moeten we benadrukken dat de dreiging van een hiernamaalselijke straf een van de belangrijkste afschrikkende elementen is tegen deze overtredingen.
Kortom,
In de islam is het uitgangspunt het behoud van dieren. De uitzondering dat het doden van dieren is toegestaan, is beperkt en heeft een smalle reikwijdte. Deze gevallen betreffen meestal noodsituaties van vitaal belang.
Arbitrair gedrag is volledig verboden.
We moeten benadrukken dat het uiterst onrechtvaardig en subjectief is om de islam te beschuldigen op basis van bepaalde wrede daden die door sommige mensen tegen dieren worden begaan als gevolg van onwetendheid, nalatigheid en andere egoïstische gevoelens.(8)
Bronnen:
1) Taberani, Evsat, 8/40-41; Haythami, Mecmaü’z-zevâid, 10/227.
2) Serahsî, Mebsût, 10/209; Imam Rabbani, Mektûbât, Istanbul, ty, 1/104; Aclûnî, Keşfu’l-hafa, 2/11; Akseki, Ahlâk Dersleri, blz. 264, 268.
3) Abu Dawud, Jihad, 110; Ibn Majah, Diyaat, 30; Ahmad ibn Hanbal, 1/293.
4) Zie de Wet inzake de bescherming van dieren, nr. 5199 van 24 juni 2004, art. 8-9, 12-13.
5) Muslim, Sayd en Zebaih, 11; Abu Dawud, Dahaya, 12.
6) Zie Abu Dawud, Jihad, 112, Edeb, 164.
7) zie M. Yaşar Kandemir-İ. Lütfü Çakan- Raşit Küçük, Riyâzu’s-sâlihîn Tercüme ve Şerhi, Istanbul, 1998, VII, 44-47; Esen, “Een overzicht van dieren vanuit het perspectief van de Fiqh”, Internationaal Symposium over Milieu en Religie, I, 108.
8) Zie Sabri Erturhan, Fiqh-uitspraken over het doden van dieren. Bilimname, 27/2: 97-121; Mehmet Ergün, Het recht op noodweer tegen een agressief dier in het vergelijkend recht. Tijdschrift voor Internationale Sociale Onderzoeken, Jaargang: 12, Nummer: 65, Augustus 2019.
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
