– Zijn er hadiths of verzen die stellen dat het overbrengen van de boodschap een verplichting is?
– Kunnen we dit kwalificeren als een ‚fard-i ayn‘ of een ‚fard-i kifaya‘?
Beste broeder,
„Laat er een gemeenschap onder jullie zijn die tot het goede roept, het goede beveelt en het slechte weerhoudt. Zij zijn degenen die zalig zullen worden.“
(De Familie van Imraan, 3/104)
Deze aya legt gelovigen een taak, een verantwoordelijkheid op. Deze verantwoordelijkheid is om de goede en slechte waarden, zoals vastgesteld door God zelf of door de Profeet (vrede zij met hem) in overeenstemming met Zijn openbaring, of door mensen met bepaalde kwaliteiten die van deze twee bronnen gebruikmaken, onmiskenbaar aan de mensen te vertellen. Deze taak is de meest eerbare en waardevolle taak op aarde. Als er een waardevollere taak was geweest, dan zou God Zijn profeten, die Hij als uitverkoren schepselen heeft geschapen, met die taak hebben belast.
De meeste exegeten zijn het er over eens dat deze taak in de religieuze zin…
een plicht die door meerdere mensen kan worden vervuld
hebben ze nadrukkelijk benadrukt. In de aya wordt
mijn kind
in de zin van
min
Deze uitspraak, gebaseerd op de betekenis van ‚edat‘ (voorwerp, object), zou elke gelovige diep aan het denken moeten zetten. Want het is een algemeen aanvaarde waarheid dat tegenwoordig maar weinig mensen zich bewust zijn van deze plicht.
Sommige exegeten voegen hieraan toe dat als er geen gemeenschap is die deze verantwoordelijkheid, die de aya oplegt, vervult, de plicht om het goede te bevelen en het kwaad te verbieden vervalt.
verplichte geboden
Dit wijst erop dat de genoemde plicht valt onder de individuele verplichtingen, zoals gebed, vasten, zakaat, enz.
Ja, religie is een systeem van waarden dat in de Koran wordt uitgedrukt en dat goed en kwaad definieert. In die zin kan het worden geïnterpreteerd als het bevelen van het goede, het verbieden van het kwaad en het verkondigen van de religie. In de technische zin kunnen we dit tebliğ en irşad noemen, waarvan we de status van fard-i kifaya of fard-i ayn hebben vastgesteld. Hoewel sommigen…
mededeling
aan mensen die niet in God geloven,
irshad
Sommigen beschrijven het als een actie die gericht is op mensen die wel in iets geloven, maar het niet in de mate waarin het zou moeten, beleven of kunnen beleven. Dit zijn de technische betekenissen die aan de woorden zijn gegeven, gebaseerd op hun etymologische betekenissen, en ze geven de waarheid weer. Maar wij zullen de begrippen ‚tebliğ‘ en ‚irşad‘ in de algemene betekenis gebruiken, zonder deze details te overwegen.
Ja, prediken en voorlichting geven betekent in algemene zin het overbrengen van de religie.
Bij de uitvoering van deze taak zijn, net als bij vrijwel alles, essentiële en secundaire elementen die aandacht verdienen.
De essentiële elementen;
De te verkondigen waarheden, de verkondiger, de ontvanger van de boodschap en de methoden van verkondiging: dit zijn de vier onderdelen.
De secundaire elementen zijn:
Dit zijn zaken die afhankelijk zijn van deze vier belangrijkste principes. In het bijzonder spelen de volgende aspecten een cruciale rol in het succes en de impact van de boodschap: het feit dat de boodschap ons bestaansdoel is, de relatie tussen de boodschap en het individu en de gemeenschap, de profeet en de boodschap, de relatie tussen de boodschap en zaken als ontbering, lijden, beloning en gebed, en het behoud van een balans tussen kwantiteit en kwaliteit.
Eigenlijk is het ook mogelijk om de kwestie van prediking vanuit verschillende invalshoeken te benaderen.
Namelijk;
De prediking is een van de belangrijkste middelen om ervoor te zorgen dat het individu een ware dienaar van God wordt, zijn verbinding met zijn Heer blijvend houdt en hem in geloof en islam tot de hoogste graad van volmaaktheid brengt. De waarheden die worden geprobeerd te beschrijven met begrippen als Abd, âbid, ibadet, ubudiyet, ubudet –
dat alles,
„Ik heb de mens en de djinn geschapen, opdat zij Mij zouden aanbidden.“
We kunnen dit evalueren in het kader van vers 51:56 van de Zariyat-soera.
Op dit punt is de waarheid van de boodschap (tebliğ) er al in besloten. Met bovenstaande omschrijving van tebliğ als ons levensdoel, wilden we hierop wijzen.
Hierbij moet ook zeker het sociale aspect van de boodschap in acht worden genomen.
De mens is een sociaal wezen. Hij is geprogrammeerd om te leven te midden van anderen. Een leven waarin mensen samenleven, vereist enerzijds regels en normen vanwege de onbeperkte gevoelens, gedachten, verlangens, ambities en strevingen van de mens, en anderzijds omdat de wereld een proefvlak is. Dit komt tot uiting in vele gebieden: politiek, economisch, moreel en juridisch.
„rechtstaat“, „deugdzaamheidstaat“, „soevereiniteit van het recht“, „sociale rechtvaardigheid“
Honderden concepten, economische, politieke en morele doctrines, enz., zijn voortgekomen uit deze behoefte. Een feit dat echter, vooral in de afgelopen eeuwen, door de overgrote meerderheid van de mensen is verwaarloosd, is dat dit op de meest volmaakte manier door godsdiensten aan de mens is bekendgemaakt. Aangezien het algemeen bekend is dat andere religies dan de islam vervalst en veranderd zijn, blijkt de islamitische religie de enige bron te zijn. De periodes waarin de islam, sinds de tijd van de Profeet Mohammed (vrede zij met hem), de overhand had en de religie daadwerkelijk de leiding had, zijn het grootste bewijs hiervan.
Klik hier voor meer informatie:
– Wat voor toon moeten we aan de dag leggen in onze boodschap?…
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
