– Zal het afsnijden van de hand van een dief, die daardoor niet meer kan werken, hem niet gedwongen worden om opnieuw te stelen?
– Wat is dit voor afschrikking?
Beste broeder,
Wanneer we zaken niet vanuit een holistisch perspectief analyseren, is de kans altijd aanwezig dat we fouten maken in onze interpretaties. Om het onderwerp niet te veel uit te weiden, laten we ons richten op een specifiek geval van diefstal:
De slachtoffers wier eigendommen zijn gestolen, en de wrede dief die de straf verdient.
Als mensen zullen we deze twee personen met de maatstaf van rechtvaardigheid wegen. Wat kunnen we doen, zodat de bezittingen van de onderdrukten beschermd worden en de hand van de onderdrukker wordt geblokkeerd.
Zonder een afschrikkende straf kunnen we noch de eigendommen beschermen, noch de hand van de dief stoppen. Het grootste bewijs dat straffen zoals gevangenisstraf niet afschrikkend zijn, is het aantal diefstallen dat we tegenwoordig zien. God, die de wijsheid van alles kent, weet dat er een duivelse genade is in het stelen van andermans bezittingen zonder te werken, zonder te zweten en zonder medelijden met het slachtoffer. Hij weet dat mensen met een zwak karakter deze gruwelijke daad niet zomaar zullen laten varen, en dat de enige manier om dit te voorkomen, het afsnijden van de hand van de dief is.
– Er zijn er legio die dit tot een gewoonte hebben gemaakt en onvermoeibaar op zoek zijn naar manieren om veel geld te verdienen.
– Zelfs als hij arm is, is het de plicht van de staat om te voorkomen dat degene wiens hand is afgesneden, en de mensen van wie hij de zorg draagt, honger lijden. Een dief is hierop geen uitzondering. Zoals Hz. Ömer in een periode van hongersnood zei: hij diefstal pleegde, heeft hij niet gestraft en:
– De Koranische bepaling over het afsnijden van de hand van een dief is een zeer moderne bepaling. Want er is nog nooit een tijd geweest met zoveel dieven, straatbandieten, zakkenrollers en overvallers als nu. Iedereen is het erover eens dat de oppervlakkige en ondoeltreffende straffen die tegen hen worden opgelegd, geen afschrikking vormen.
In de islamitische geschiedenis werd deze straf eerlijk toegepast, bijvoorbeeld bij diefstal.
Op dit moment worden er in elke stad ter wereld dagelijks, naast de enorme hoeveelheid buit die door deze misdaden wordt veroverfd, minstens één of enkele hoofden afgeslagen/wordt de eigenaar op wrede wijze vermoord. Meer dan in enig ander tijdperk heeft deze tijd behoefte aan een afschrikkende maatregel om hier een einde aan te maken.
– Interessant genoeg hebben we medelijden met de dief, maar we lijken de situatie van de eigenaar, wiens bezittingen zijn gestolen en wiens hele vermogen, dat hij in tientallen jaren hard werken heeft opgebouwd, door de dief is verwixt, te negeren. Heeft die man geen gezin? Is hij zelf niet in een noodsituatie terechtgekomen?
Dan schiet me te binnen de beroemde uitspraak van Nasreddin Hodja, die vaak werd bekritiseerd omdat hij niet goed voor zijn bezittingen zorgde:
– Op een keer heeft een onwetende, onbeschaafde persoon de islamitische sharia aangevallen door de straf voor diefstal als excuus te gebruiken. Sommige islamitische geleerden hebben daarop een zeer goed antwoord gegeven. Wij vinden dat zowel wij als onze broeder die de vraag stelt, recht hebben om dit te weten.
Volgens de islam moet iemand die ten onrechte de hand van iemand anders afsnijdt, een bloedgeld van vijfhonderd gouden munten betalen. Hoe kan het dan dat een hand, die vijfhonderd gouden munten waard is, wordt afgehakt als hij slechts een halve gouden munt steelt?
Om het leven van een mens te beschermen, is de vergoeding voor een hand vastgesteld op vijfhonderd. Maar om de bezittingen van een mens te beschermen, wordt de hand van een dief als waardeloos beschouwd. Dus een hand die vijfhonderd waard is, verdient het om afgesneden te worden als hij een halve gouden munt steelt. Een andere geleerde gaf het volgende antwoord:
Wat een wijze woorden… Zo moet je Gods wijsheid begrijpen, of in ieder geval proberen te begrijpen.
Als u de relevante verzen aandachtig leest, zult u de antwoorden op uw vragen vinden:
– De islam beschouwt de bescherming van eigendom verkregen uit rechtmatige winst als een van de belangrijkste doelen van de religie en heeft alle mogelijke maatregelen genomen om te voorkomen dat het verloren gaat. In dit verband heeft zij het onrechtmatig veroveren van andermans eigendom, evenals het verspillen en verkwisten van eigen bezittingen, verboden. De straf voor een dief heeft dus niet alleen tot doel de rechtsorde te beschermen, maar ook de goddelijke geboden, dat wil zeggen de religieuze en morele regels, te handhaven.
– Mensen hebben in elk tijdperk en elke samenleving twee dingen het meest nodig: hetgeen de geest, het hart en het geweten verlicht en de mens tot deugd en volwassenheid verheft; en hetgeen de tirannie van het ego en het schenden van rechten voorkomt. Anders is een positief resultaat onmogelijk. In de islamitische geschiedenis heeft een tegengestelde aanpak geleid tot een toename van slechte mensen, een afname van goede mensen en een verstoring van het evenwicht. Daarom zijn gevangenisstraf voor wegovervallers en moordenaars, en voor hen die eigendommen en eer schenden, volgens islamitische juristen geen afschrikkende of corrigerende maatregel geweest. Het is bekend dat een dergelijke maatregel niet overal de moed van slechte mensen breekt en de samenleving hervormt.
Maar het is gebleken dat zware straffen, in combinatie met een serieuze opleiding, een afschrikkende werking hebben, de moed van de slechte mensen breken, de slechte mensen afschrikken, en daardoor de goede mensen in de meerderheid brengen en veiligheid en rust realiseren.
Want veilig en vreedzaam leven, en de bescherming van leven en eigendom, is een natuurlijk recht van iedereen. Niemand heeft het recht om dit te vernietigen of te schaden. Daarom is de mening gangbaar geworden dat het straffen van daders met een lichte straf alleen maar hun moed vergroot. Het uit te spreken vonnis moet daarom, zoals de verzen aangeven, zowel een straf zijn voor de daders als een afschrikking voor degenen die hun eigen ego volgen en misdaden plegen.
– Als de dief berouw toont, zich bekeert en blijkt oprecht te zijn, wordt zijn hand niet afgehakt. Om dit echter vast te stellen, moet de dief wel enige tijd gevangen worden gehouden en onder observatie worden geplaatst.
Daarom heeft de islam, naast afschrikkende straffen, ook religieuze, morele, sociale en economische maatregelen genomen om criminaliteit te voorkomen. Zo wordt in de Koran voorgeschreven dat een deel van de staatskas aan armen, behoeftigen en noodlijdenden moet worden toegewezen, en worden de rijken aangemoedigd om de armen te helpen. Bovendien is er toestemming gegeven om in noodsituaties verboden dingen te eten en te drinken. Als de islamitische voorschriften op dit gebied en soortgelijke kwesties van sociale hulp worden nageleefd, zouden de oorzaken die mensen tot diefstal drijven, grotendeels verdwijnen.
– Een punt dat niet over het hoofd mag worden gezien, is het onderscheid tussen de primaire regel en de sanctie. Sancties zijn geen doel van het rechtssysteem, maar regelingen die de bescherming en handhaving van de beoogde regels garanderen. Een van de fundamentele geboden van de Koran op het gebied van eigendomsrecht is het respecteren van het eigendomsrecht en het niet, zonder toestemming van de eigenaar, op welke manier dan ook, een goed afnemen. Om het beoogde doel van dit gebod te bereiken, kunnen uiteraard verschillende sancties worden overwogen. De geschiedenis van de mensheid staat immers vol met ervaringen over welke sanctie het meest succesvol is. Het is echter niet eenvoudig te zeggen dat de in dit gebied ontwikkelde methoden een bevredigend niveau van succes hebben bereikt.
– Dit alles maakt begrijpelijker waarom de Koran enerzijds benadrukt dat er regelingen getroffen moeten worden die voorkomen dat diefstal, een daad die de menselijke waardigheid schaadt en de vrede en veiligheid van de samenleving ondermijnt, de kans krijgt om zich te ontwikkelen, en anderzijds een harde en vastberaden houding tegenover degenen die aan zo’n afschuwelijke daad volharden, aanbeveelt. Met andere woorden, bij het bepalen van de plaats van diefstal onder de misdaden tegen eigendom, moet worden opgemerkt dat de nadruk wordt gelegd op het feit dat deze daad, vanuit geloof en moreel oogpunt, onverenigbaar is met de islamitische identiteit. Dit punt wordt inderdaad ook in sommige hadiths van de Profeet (vrede zij met hem) benadrukt.
Deze aya, die op zichzelf gelezen alleen een zware strafmaat lijkt te bevatten, kan in het licht van de principes van de Koran en de praktijken van de Profeet (vrede zij met hem) worden geïnterpreteerd. Dan blijkt dat de aandacht wordt gevestigd op het zeer zorgwekkende feit dat in een samenleving die de religieuze en morele geboden van de islam heeft geïnternaliseerd, een daad die als diefstal kan worden beschouwd, tot een gerechtelijke procedure kan leiden. Zoals aan het begin van het antwoord is aangegeven, heeft bijvoorbeeld de staatsman Omar, die in de school van de Profeet is opgeleid, bij diefstallen eerst de vraag gesteld waarom de verdachte had gestolen, en in gevallen waarin hij tot de conclusie kwam dat een voorwaarde van de basisprincipes van het strafrecht niet was vervuld, besloten om geen straf op te leggen.
De straf voor diefstal wordt opgelegd door de autoriteiten. Als de autoriteiten die straf niet opleggen, kan niemand anders uit de bevolking dat doen. In dat geval moet de persoon in kwestie berouw tonen.
–
Voor het opleggen van een straf voor diefstal zijn bepaalde voorwaarden nodig. Klik hier voor meer informatie:
–
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
