– We willen de waarheid spreken, uit eerlijkheid. Daarom gooien we mensen hun gebreken in hun gezicht. Met de mentaliteit: „Ach, laat hun hart maar breken! Ik moet realistisch en eerlijk zijn en hun gebreken en fouten tegen hen zeggen.“ Met die mentaliteit vertellen we mensen hun gebreken en fouten. Daarom maken we ze verdrietig en breken we hun harten.
– Waar zit de fout in deze manier van denken?
– Zijn er in de bronnen verzen en hadiths te vinden die de onjuistheid van deze mentaliteit aantonen?
– Wat zouden dan de juiste gedachten en gedragingen moeten zijn?
Beste broeder,
– Het is niet goed om iemands fouten hem rechtstreeks voor de voeten te werpen.
Alles wat je eerlijk vindt, hoef je niet te zeggen.
„Alles wat je zegt moet waar zijn, maar niet alles wat waar is, moet gezegd worden.“
Men moet zich aan het principe houden.
In de islam worden gebreken in principe verborgen en niet openbaar gemaakt.
In de Koran
-Behalve Abu Lahab-
Het is een belangrijke les voor ons om te onthouden dat we de namen van geen enkele ongelovige moeten noemen en hun gebreken niet moeten aanhalen.
Sommigen:
„Ik roddel niet over hem, ik zeg het hem ook in zijn gezicht…“
Ze gebruiken uitspraken als: „Het is een zonde om erachteraan te zeggen, maar het is geen zonde om het in hun gezicht te zeggen.“ Maar het is ook een zonde om onnodig iemands hart te breken.
Behalve wanneer we verplicht zijn om de waarheid te vertellen, zoals bij een getuigenis, is het niet juist om iemands gebreken rechtstreeks in zijn gezicht te noemen.
In een hadith staat het volgende:
„Dan zal een volk verschijnen dat getuigenissen aflegt zonder dat ze daartoe worden gevraagd. Ze zullen beloften doen, maar die niet nakomen. Ze zullen verraden en zijn onbetrouwbaar. Onder hen zal zwaarlijvigheid wijdverbreid zijn.“
(Bukhari, Shahadat, 9, Fadail, 1; Muslim, Fadail 210, 214; Tirmidhi, Fiten, 45, Shahadat, 56)
Het is hier ook niet de bedoeling dat iemand die niet als getuige is aangewezen, zomaar het woord neemt en getuigt.
Desalniettemin,
„Wil je weten wie de beste getuige is? Dat is degene die getuigt zonder dat er om gevraagd is.“
(Muislim, Fedail, 19/1719)
In de hadith wordt iemand geprezen die getuigt, ook al is hij niet om getuige te zijn gevraagd.
De belangrijkste interpretaties van deze twee hadiths door geleerden zijn de volgende:
a)
De hadith waarin getuigenis afleggen zonder dat er om gevraagd is, wordt veroordeeld.
met respect voor de rechten van anderen
betreft getuigenis.
„De beste getuigenis is die welke ongevraagd wordt afgelegd.“
waar het geprezen wordt
In de naam van God
is de betreffende.
b)
Met getuigenis onder dwang en getuigenis tegen wil en dank wordt in het algemeen bedoeld getuigenis die iemand aflegt zonder dat het hem of haar aanbelangt,
„ongevraagd tussenbeide komen“
zoals iemand die getuigenis aflegt, is een getuigenis. Want degenen die zo graag getuigenis afleggen, zijn meestal
-zoals het afleggen van een getuigenis in het proces, waarbij men zich ten gunste van of tegen de persoon die in de martelarenzaal zit, uitspreekt-
Ze verschijnen met een bepaald doel. Dit is een slechte getuigenis, voortkomend uit slechte bedoelingen.
„De beste getuigenis is die welke ongevraagd wordt afgelegd.“
Hiermee worden bepaalde specifieke situaties bedoeld. Bijvoorbeeld: iemand heeft een recht, maar kan geen getuigen vinden om dat recht te bewijzen.
In zo’n geval zou iemand die verstand van zaken heeft, vanzelf naar die man toe gaan.
„Ik kan getuigen dat dit goed jouw eigendom is.“
Het is een getuigenis die zich afspeelt in de vorm van het zeggen van:
(vgl. Nevevi, Şerhu Müslim, 12/17; Ibn Hacer, Fethu’l-bari, 5/259-260)
Kortom:
De hadith die in zowel Bukhari als Muslim voorkomt en die degen die ongevraagd getuigt veroordeelt, is de meest betrouwbare overlevering. Deze wijst erop dat onnodig praten, zelfs bij het afleggen van getuigenis, niet juist is. Sterker nog, volgens Tirmizi, die enkele geleerden citeert, wordt dit ongevraagd getuigen afleggen veroordeeld omdat de kans groot is dat degene die dit doet, een leugenaar is.
(vgl. Tirmizi, ibid.)
De volgende hadiths werpen ook licht op ons onderwerp:
“Een moslim is de broeder van een moslim. Hij verraadt hem niet, liegt hem niet voor en verlaat hem niet in nood. De eer, het bezit en het bloed van elke moslim zijn verboden voor een andere moslim. Hier ligt de takwa (godsvrucht).”
Het is al genoeg kwaad om een moslimbroeder te minachten en te verachten.
(Tirmidhi, Birr 18)
“Een moslim is de broeder van een andere moslim. Hij onderdrukt hem niet, doet hem geen onrecht aan en verraadt hem niet aan de vijand. Wie de behoefte van zijn moslimbroeder bevredigt, zal Allah ook in zijn behoefte voorzien. Wie een moslim van een moeilijkheid bevrijdt, zal Allah hem op de Dag des Oordeels van een moeilijkheid bevrijden.”
Wie de gebreken en fouten van een moslim verbergt, zal Allah de gebreken en fouten van die persoon ook verbergen.
”
(Bukhari, Mezâlim 3; Muslim, Birr 58)
Klik hier voor meer informatie:
– Moet elke waarheid, omwille van de waarheid, overal gezegd worden?
– Wat was de methode van de Profeet bij het overbrengen van boodschappen en het geven van advies?
– „Wie zijn broer berispt vanwege een zonde, zal die zonde niet begaan voordat die persoon sterft…“
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
