Beste broeder,
In de tijd van de Tabi’in,
In de hele islamitische wereld waren veel geleerden en hadith-kenners opgeleid.
De meesten van hen hadden het niveau van een mujtahid bereikt en imiteerden elkaar nooit. Ze aanvaardden de kwesties waarop de Sahaba-i Kiram het eens waren, zonder enige twijfel.
Alle gesprekken uit de tijd van de Tabi’in waren gezegend en vruchtbaar vanwege de nabijheid van het licht van de profetie. De geloof van de geleerden die deze gesprekken voerden, waren sterker dan bergen en krachtiger dan staal. Hun geweten was zuiver en hun verstand helder. Zoals de Sahaba de buitenste en binnenste aspecten van de islam uit de zon van de profetie ontleenden, volgden zij hetzelfde pad.
Maar in geschillen tussen de metgezellen van de Profeet, kozen ze degene wiens mening en standpunt ze sterker en beter geschikt vonden voor hun eigen interpretatie. De wetenschap van de ijtihad, waarvan de basis in de tijd van de metgezellen werd gelegd, bereikte zijn hoogtepunt in de tijd van de Tabi’in en ontwikkelde zich tot een zelfstandige wetenschap.
Die periode was dankzij de geleerden inderdaad een tijdperk van wetenschap en wijsheid geworden. De geleerden van die tijd hadden al hun inspanningen gericht op de vooruitgang en verheffing van wetenschap en kennis, met name de wetenschap van de ijtihad (uitvoering van de wet). Want in hun ogen was het hoogste doel het afleiden en ontdekken van gedetailleerde kwesties uit de Koran en hadith om de religieuze problemen van de mensen op te lossen.
De geleerden uit die tijd waren in de ware zin van het woord de erfgenamen van de Profeet (vrede zij met hem). Zij kozen deugd boven de vergankelijke eigenschappen van de wereld, zoals rijkdom, positie, roem en pracht. Deze personen schenkten geen aandacht aan de eer en roem van de wereld, maar de eer en roem lieten hen niet met rust. Een nauwkeurig onderzoek van het leven van deze gelukkige mensen laat zien dat zij niet voor plezier en genot, maar alleen voor deugd en wijsheid in deze wereld kwamen.
Deugd,
Het is een verheven karakter dat ontstaat uit de combinatie van kennis en aanbidding.
De kern en het wezen hiervan is de wil van God, die niet als middel kan worden gebruikt voor materiële of spirituele zaken, zelfs niet voor de hemel. Ja, het gevoel van deugd is veel edeler dan wereldse en zinnelijke genoegens. Wie het niet heeft geproefd, kan het niet kennen; wie het niet heeft ervaren, kan het niet begrijpen.
De geschiedenis van de islam laat ons zien dat…
De meest glorieuze en vruchtbare periode van kennis en wijsheid was de periode van de Tabi’in en de Tabi’i Tabi’in, na de Gouden Eeuw.
In die tijd koesterden alle moslims een diep respect en ware liefde voor de religie. Geloof en de Koran regeerden niet alleen in hun harten en gewetens, maar weerspiegelden zich ook in al hun daden. De overgrote meerderheid van de mensen gaf de voorkeur aan wetenschappelijke bijeenkomsten. Ze leerden van de gebeurtenissen en gesprekken die daar plaatsvonden. In die eeuw richtten alle geleerden hun talenten en capaciteiten volledig op ijtihad (eigen interpretatie van de religieuze wet), en in korte tijd bereikten duizenden geleerden zeer prominente posities in de wereld van ijtihad.
Ibn Abi Hanifa, Imam al-Shafi’i, Imam Malik, Imam Ahmad
Dergelijke genieën en geleerden, verlichte geesten, waren de baken van wetenschap en wijsheid in die tijd. Zij waren de naaste erfgenamen van de zon van de boodschap. De uitzonderlijke kwaliteiten die hen onderscheidden van de geleerden in de daaropvolgende eeuwen, zijn grotendeels te danken aan deze nabijheid. Daarom is het zo dat geen enkele latere geleerde deze geleerden heeft kunnen evenaren. Een wijze blik op die periode laat zien dat de grote geleerden zich altijd hebben beziggehouden met het verheffen van wijsheid en kennis. Zij vonden het hoogste genot en de grootste vreugde in deze bezigheden.
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
