Hoe is de straf in het graf?

– Welke gedragingen en toestanden leiden tot de straf in het graf?

– Worden we pas ter verantwoording geroepen nadat we in het graf zijn gegaan en de straf voor bepaalde zonden hebben ondergaan?

Beste broeder,

Iedereen, of hij nu sterft en in de grond begraven wordt, of verdrinkt en op de bodem van de zee blijft, of in de buik van een roofdier terechtkomt, of verbrandt en zijn as in de lucht opgaat, zal ongetwijfeld het leven in het graf doorlopen. Nadat een mens in het graf is gelegd,

Münker

en

Nekir

twee engelen, genaamd, kwamen bij hem aan;

„Wie is jouw God? Wie is jouw profeet? Wat is jouw religie?“

zoals ze gevraagd worden. De gelovigen en degenen die goede daden verrichten, beantwoorden deze vragen correct. Voor zulke overledenen worden de poorten van de hemel geopend en wordt de hemel aan hen getoond. De ongelovigen of huichelaars kunnen deze vragen echter niet correct beantwoorden. Voor hen worden de poorten van de hel geopend en wordt de straf daar aan hen getoond. Terwijl de gelovigen in genade, zonder zorgen en in vrede leven, zullen de ongelovigen en huichelaars in het graf gestraft worden.

(zie ez-Zebîdî, Tecrîdi Sarih, vert. Kamil Miras, Ankara 1985, IV/496 e.v.).

Er zijn een aantal verzen en hadiths die het bestaan van straf en genade in het graf aantonen. In een van de verzen staat:

„Farao en zijn volgelingen worden dag en nacht in de hel vuur geworpen. En op de Dag des Oordeels zal worden gezegd: ‚Stort de familie van Farao in het meest verschrikkelijke vuur.'“


(De gelovige, 40/46)

zoals gezegd. Volgens deze opvatting is er dus ook straf in het graf, voordat de dag des oordeels aanbreekt. De Profeet (vrede zij met hem);

„God schenkt de gelovigen in dit leven en in het hiernamaals standvastigheid in hun vaste beloften.“

(Ibrahim, 14/17)

hij heeft verklaard dat de aya over de zegeningen van het graf is neergedaald.

(Bukhari, Tafsir, soera: 14).

In de hadithboeken worden veel hadiths over de straf in het graf (kabir azab) genoemd. Enkele voorbeelden zijn:

De Profeet (vrede zij met hem) liep langs een begraafplaats en zag dat twee overledenen in hun graven werden geplaagd vanwege kleine zonden. De ene overledene had in zijn leven roddelarij beoefend, de ander had zijn urine niet onder controle gehouden. Daarop nam de Profeet (vrede zij met hem) een groene tak, brak hem in tweeën en plantte elk stuk in een van de graven. Toen de metgezellen hem vroegen waarom hij dat deed, antwoordde hij:

„Zolang deze twee takken niet verdorren, is er hoop dat de pijn die zij lijden, zal worden verzacht.“


(Bukhari, Cenaiz, 82; Muslim, Iman, 34; Abu Dawud, Taharat, 26)

hebben ze gezegd.

De Profeet (vrede zij met hem) zegt in een andere hadith:

„Het graf is ofwel een van de tuinen van het paradijs, ofwel een van de putten van de hel.“


(Tirmidhi, Qiyama, 26).

In een andere overlevering staat het volgende:

„Zodra de dode in het graf is gelegd, komen er twee engelen, een met de naam Munkar en de ander Nekir, die zwart en blauw zijn. Ze vragen de dode: ‚Wat zeg je over Mohammed (vrede zij met hem)?‘ De dode antwoordt: ‚Hij is de dienaar en boodschapper van Allah. Ik getuig dat er geen god is dan Allah, en Mohammed is Zijn dienaar en boodschapper.‘ De engelen zeggen dan: ‚We wisten al dat je dit zou zeggen.‘ Vervolgens verbreden ze zijn graf met zeventig arshans (een oude lengtemaat). Daarna wordt het graf van de dode verlicht. Dan zeggen de engelen tegen de dode: ‚Rust en slaap.‘ De dode zegt: ‚Ga naar mijn familie en vertel het hen.‘ De engelen zeggen tegen hem: ‚Rust maar tot de dag des oordeels, zoals iemand die in de huwelijksnacht is en alleen door zijn geliefde wordt gewekt.‘ “

„Als de overledene een huichelaar is, vragen de engelen: ‚Wat zeg je over die Mohammed (vrede zij met hem)?‘ De huichelaar antwoordt: ‚Ik heb gehoord dat de mensen over Mohammed spraken, en ik heb hetzelfde gezegd. Ik weet niets anders.‘ De engelen zeggen dan: ‚Dat wisten we al.‘ Vervolgens wordt de aarde geroepen: ‚Druk deze man zo hard mogelijk samen.‘ En de aarde begint hem samen te drukken, zodat hij voelt alsof zijn botten in elkaar gebroken worden. Deze pijn duurt tot de Dag des Oordeels…“


(Tirmizi, Cenâiz 70).

In de Koran staat het volgende over het leven na de dood van de martelaren:

„Denk niet dat degenen die om Gods wil zijn gedood, dood zijn. Integendeel, zij leven. Zij ontvangen hun onderhoud van hun Heer.“


(De Familie van Imraan, 3/169),

„Noem degenen die om Gods wil zijn gedood, niet doden. Integendeel, zij leven. Maar jullie beseffen het niet.“


(Al-Baqara, 2/154).

Of de straf in het graf (kabir azab) alleen de ziel, het lichaam, of beide treft, is onder geleerden een punt van discussie. De mening dat de straf zowel de ziel als het lichaam treft, verdient de voorkeur; echter, over de aard van de straf is weinig bekend. Ook over de aard van de ziel bestaan verschillende meningen. Volgens de ene mening is de ziel een subtiel (fijn, transparant, doordringend) lichaam. Zoals water in een boom doordringt, zo doordringt de ziel het lichaam. God heeft het tot gewoonte gemaakt om het leven voort te zetten zolang de ziel in het lichaam blijft. Wanneer de ziel het lichaam verlaat, beëindigt de dood het leven. Volgens een andere mening is de ziel als het licht van de zon voor het lichaam. De soefi’s hebben deze mening aangenomen. Een groep die tot de Ahl-i Sunnet behoort, heeft gezegd dat de ziel een essentie is die, zoals rozenwater in een roos, in het lichaam doordringt.

(Aliyyu’l-Kâri, Fıkh-ı Ekber Şerhi, vert. Y. Vehbi Yavuz, Istanbul 1979, blz. 259).

In de Koran staat het volgende:

„Zeg: De ziel is een zaak die alleen mijn Heer kent. Jullie hebben er weinig kennis over.


(Isra, 17/85).

Volgens Abu Hanifa worden profeten, kinderen en martelaren niet ondervraagd in het graf. Abu Hanifa heeft echter de vragen over of de kinderen van ongelovigen in het graf ondervraagd worden, of ze in de hemel terechtkomen en soortgelijke vragen, onbeantwoord gelaten.

(Aliyü’l-Kâri, ibid., blz. 252-253).

Met vrede en gebed…

Islam in vraag en antwoord