– Ik kijk al jaren naar documentaires over de dierenwereld en de scènes die ik steeds weer zie, hebben me deze vraag doen stellen. In die scènes heb ik herhaaldelijk gezien hoe wilde dieren hun prooi levend verslondden, zonder ze eerst te doden. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe het prooidier het er dan aan toegaat (verschrikkelijke pijn, angst, een gevoel van hopeloosheid, terwijl het lichaam stukje bij beetje wordt opgegeten en het levend sterft).
(barbarie)
.
– Waarom wordt deze pijn al honderdduizenden jaren lang veroorzaakt?
– Waarom sterven kleine baby’s eerder aan ernstige ziekten, waarbij ze soms maandenlang, soms jarenlang lijden, en dat terwijl ze niet eens de plicht hebben om te studeren (als ze die plicht wel hadden, zouden we het over examens etc. hebben)?
– U zei dat het een test is voor ouders; de wereld, het doel van de mens op aarde, de beproeving, enz… Ik ben er helemaal niet tevreden mee…
– Ik vraag me nu af waarom deze dieren zoveel lijden (ze hebben immers geen vrije wil om beloond te worden, ze zullen allemaal stof worden in het hiernamaals), waarom al dit leed in deze wereld en misschien wel in talloze andere werelden die we niet kennen?..
– Goddeloze vraag: is Allah een sadist die al die pijn voortdurend veroorzaakt (misschien wel al miljoenen jaren)?
– Wat zegt de Koran hierover?
Beste broeder,
„Wanneer de wilde dieren bijeengebracht worden, de zeeën in brand staan, de zielen gekoppeld worden, de begraven dochter gevraagd wordt…“
‚Waarvoor is hij gedood?‘
als dat wordt gevraagd… dan begrijpt iedereen wat hij of zij heeft meegenomen.”
(At-Takwir, 81/5-14)
„Geef iedereen wat hem toekomt, zelfs de rechten van een hazenkop zullen worden geëerbiedigd door de rechten van een gehoornde schaap te respecteren.“
(Muislim, Birr 15, 60)
De mens kan dieren niet begrijpen door zichzelf als maatstaf te nemen.
Het is een vaststaand feit dat de pijn die dieren ervaren, ontdaan is van de menselijke hersenperceptie en het besef van dood.
De manier waarop dieren deze pijn ervaren, mag niet vergeleken worden met die van mensen. De perceptiemechanismen van de menselijke hersenen voegen immers verschillende betekenissen en inhoud toe aan de ervaren emoties.
Zo is de pijn die een patiënt voelt als gevolg van zijn ziekte weliswaar mechanisch van aard, maar percepties als wanhoop, eenzaamheid, hulpeloosheid, nietszijn en ellende behoren tot het menselijk bewustzijn.
Eigenlijk komt wat wij ziekte noemen, voort uit onze perceptie van verdriet, droefheid en lijden.
Net zoals dieren geen bewustzijn hebben van eeuwigheid of oneindigheid, hebben ze ook geen begrip van de zonde of het kwaad van hun daden.
Het is bekend dat de pijn wordt getolereerd door tegenhormonen die door de hersenen worden uitgescheiden, of dat de hersenen de perceptie annuleren na een bepaalde frequentie.
Het gevoel van medelijden met dieren is dus een antropocentrische perceptie.
Ook dieren hebben hun eigen smaak:
Bovendien wijst de Koran erop dat zelfs zulke situaties met betrekking tot dieren, die geen betekenisvol inhoud hebben, rechtvaardig geregeld zullen worden en dat dieren, in ruil voor pijn, een gevoel van plezier zullen ervaren.
Het feit dat dieren niet eeuwig in fysieke vorm bestaan, komt voort uit het gebrek aan bewustzijn in hun perceptie en begrip.
Sommige mensen tonen bij deze en soortgelijke vragen een antropocentrische houding en proberen een universele interpretatie te forceren, waarbij ze hun eigen gevoelens en percepties centraal stellen.
Dit leidt er uiteindelijk toe dat God als een mens wordt beschouwd en dat men Hem op een manier probeert te ondervragen die Hij absoluut niet verdient, met onjuiste uitspraken.
Allah is met niets te vergelijken:
Als mens zijn we verbonden met onze wereld. En we zullen verantwoording moeten afleggen over deze wereld.
Zoals Allah-u teâlâ de naam van geduld heeft, zo heeft Hij ook de naam van wraaknemer tegen onrecht.
God is verheven boven alle gebreken die voortkomen uit onze gedachten.
Alles wat een dier overkomt, is een zegen:
De ontberingen die dieren lijden, zijn een zegen voor hen. Ze zullen eeuwig van die zegen profiteren.
De Barmhartige
naam,
„die met Zijn genade in alle behoeften van alle levende wezens voorziet, met name in hun levensonderhoud“
betekenis heeft.
De naam Al-Rahman (de Barmhartige) vereist dat dieren, als beloning voor het onverzaagd vervullen van hun taken, in het hiernamaals een speciaal geluk zullen bereiken. Een voorbeeld en bewijs hiervan is de martelaarschap die degenen die hun leven voor God opofferen, bereiken. Zoals die martelaar zijn leven voor God opoffert, zo leeft elk dier ook door de middelen die God hem heeft geschonken, en vervult hij de natuurlijke taken die God hem heeft gegeven, en opoffert hij in zekere zin zijn leven in dit proces. Hun leven wordt ook ‚vernietigd in dienst van de plicht en in de strijd‘.
Daarom zal het feit dat dieren ook een spirituele beloning ontvangen en in het hiernamaals een geestelijk genot ervaren, een aparte manifestatie van de naam Al-Rahman zijn.
Elke diersoort ervaart smaken anders:
Elk soort dier is een aparte wereld. De mens is slechts één van miljoenen soorten. Net zoals wij niet kunnen weten welke voldoening elk diersoort in dit leven vindt, kunnen wij ook de geestelijke beloning in het hiernamaals niet bevatten.
Zoals de genot en plezier die een vogel in de lucht, een vis in de zee of een gazelle in het bos in dit leven ervaren, verschillen, zo zullen ook hun geestelijke genot en plezier in het hiernamaals verschillen, afhankelijk van hun individuele aard. We kunnen alleen maar rationeel oordelen dat dit verschil moet bestaan. Maar we kunnen de aard en de kwaliteit van deze verschillende genot en plezier niet begrijpen.
Omdat dieren geen verstand hebben, denken ze niet na over de pijn van de dood. Ze hebben ook geen probleem met het verlaten van deze wereld. Ze voelen alleen iets aan van de slacht.
Elk levend wezen zal de dood proeven:
Aangezien elke ziel de dood zal proeven, vallen dieren ook onder deze regel.
God, in Zijn oneindige wijsheid, heeft het dierenrijk verdeeld in twee groepen: vleeseters en planteneters. Als alle dieren planten zouden eten, zouden alle dierenlijkjes achterblijven. Volgens deze hypothese zouden, aangezien insecten geen vlees eten, de lichamen van meer dan anderhalf miljoen diersoorten op de aarde achtergelaten worden, of zouden ze allemaal begraven moeten worden.
Door een deel van de dieren als voedselbron voor andere dieren te creëren, manifesteert de goddelijke wijsheid zowel de naam Rezzak (de Voorziener) als de naam Kuddus (de Heilige), waardoor de reinheid en netheid van de aarde wordt verzekerd.
Dieren maken geen vorderingen:
Elk levend wezen heeft zijn eigen specifieke aanbidding en gebed. Degenen die zich stoorden aan het feit dat een dier dat zijn taak heeft voltooid en het tijd is om uit deze wereld te vertrekken, wordt verscheurd en opgegeten door een ander dier, of zoals mensen doen, wordt geslacht en opgegeten, vergeten het volgende:
Er is een belangrijk verschil tussen het doden van een mens door een ander en het slachten en eten van een dier: „Als de mens niet gedood was geworden en in leven was gebleven, had hij deze religieuze plichten kunnen verrichten, deze goede daden kunnen doen en deze kennis kunnen verwerven om tot volmaaktheid te komen en grote vooruitgang te boeken in zijn spirituele ontwikkeling,“ kunnen we denken. Maar voor dieren is er geen sprake van dergelijke vooruitgang en ontwikkeling.
Kortom,
Allah is Al-Hakim (de Wijze), Hij doet niets zinloos of nutteloos; Hij is Al-Rahim (de Genadevolle), Hij handelt met genade.
Men moet vertrouwen op Zijn wijsheid en genade, Hem vertrouwen en Hem werkelijk geloven…
Met vrede en gebed…
Islam in vraag en antwoord
