Kæri bróðir/systir,
„Sýndu okkur frumgerðirnar og uppruna þeirra sýnishorna og skugga sem þú hefur sýnt okkur.“ (Orð)
Með ofangreindu orðatiltæki er okkur kennt að blessanirnar í paradís hafi yfirburði sem eiga skilið að vera í paradís, og það er einnig bent á að líkami okkar í þessari veröld sé aðeins skuggi af líkamanum í paradís. Þetta er því um endursköpun mannsins á þann hátt að hann verði verðugur hins eilífa heimalands.
„gleði hins síðara lífs“
segjum við.
Stundum lendum við í spurningum sem ég myndi kalla áráttuhugsanir.
„Væri það ekki betra ef hinir trúuðu færu beint til hins sæla ríkis án þess að smakka dauðann?“
Það hefði aldrei orðið gott, hvað þá betra.
Eigandi þessarar spurningar
upprunalega
með
skuggi
hann hafði ekki tekið eftir því. Samkvæmt þessari tilgátu hefði skugginn þurft að nýta sér upprunalega hlutinn. En hvort það mætti kalla það nýtingu, veit ég ekki. Það er eins og að ímynda sér að maðurinn í draumnum borði í vöknum heimi…
Við þetta tækifæri langar mig að deila með ykkur einni minningu:
Ég varð að ganga fótgangandi frá einum enda borgarinnar til hins. Þegar ég kom heim var ég alveg þreyttur. Þá kom það allt í einu í huga minn:
„Með þessum fótum kemst maður ekki til himnaríkis. Þessar óendanlegu víddir verða ekki ferðaðar með fótum sem gefa upp öndina eftir nokkra kílómetra.“
Seinna áttaði ég mig á því að hugurinn minn gat aðeins fylgst með einu málefni í fjörutíu til fimmtíu mínútur í senn.
„Með þessu heilalagi kemst maður ekki til himna.“
sagði ég. Ég hugsaði um augun mín, sem voru þreytt af lestri og fundu huggun í svefni;
„Með þessum augum kemst maður ekki til himna.“
sagði ég við sjálfan mig.
Ég færði fram fleiri og fleiri dæmi, og þessi sannleikur tók algerlega yfir í huga mínum:
„Með þessari skuggalegu tilveru kemst maður ekki til hins ótrúlega.“
Með hinni miklu náð sem dauðinn er, mun maðurinn losna úr þessari skuggalíku tilveru og öðlast, með upprisunni, tilveru sem hentar hinu síðara lífi…
Með kveðju og bæn…
Íslam í spurningum og svörum
