Kæri bróðir/systir,
Batınîler
Það á uppruna sinn í Írak.
Síðar náði hún fótfestu á Indlandi, í Pakistan, Íran og sumum svæðum í Afríku. Þessi trúarhópur reyndi að opna leið til valda undir yfirskini trúar og að lokum var stofnað ríki undir forystu Ubeydullahs, afkomanda Ibn Maymuns. Þetta ríki stækkaði síðar frá Damaskus til Marokkó og varð að keisaradæmi. Eftir 270 ára valdatíð hrundi það árið 567 eftir Hijra.
Þessi trúarhópur, sem breiddist út fyrir tíma íslam, hélt því fram að hann stefndi að meintri jafnrétti og almennum friði, þar sem almenningur deildi eignum sínum, öllu sem hann átti, jafnvel konum sínum.
Mezdek
hefur verið sterklega beïnfluð af hugmyndum sem komu frá pervert sem kallast
Þeir telja að imamarnir í þeirra eigin trúarsöfnuði séu sérstaklega blessaðir af Guði, ólíkt öðrum. Að þeirra mati eru imamarnir ófeilbarir, gera ekki mistök, syndga ekki og bera ekki ábyrgð á gjörðum sínum. Því að imamarnir vita hluti sem aðrir vita ekki.
Í raun og veru var það Abdullah ibn Maymun, gyðingur sem snerist til íslam á 9. öld, sem með ásetningi og af pólitískum ástæðum innleiddi þær ranghugmyndir sem við höfum nefnt hér að ofan í ismaili-trúarbragðið. Það var ekki tilviljun að hann valdi ismaili-trúarbragðið. Við getum sagt að hann, Abdullah ibn Maymun, hafi veitt íslam svipað högg og Abdullah ibn Saba, yfirrabbi gyðinga, hafði gert. Eins og ibn Saba kveikti í óeirðum með því að misnota Ali (ra.) og syni hans, þá misnotaði ibn Maymun Ja’far al-Sadiq og son hans Ismail, sem voru afkomendur spámannsins, og dreifði því miður villuleiðandi hugmyndum sínum undir ýmsum yfirskini. Í sögunni er hann sjaldgæft dæmi um blóðþyrstinn mann.
Íbn Maimon
sem að lokum hefur leitt til þess að margir múslimar hafa yfirgefið trú sína.
Íbn Maimon
, sem breytti þessari trúarreglu í leynilegt og pólitískt félag og nefnd.
Hann skipti súfíunum, sem gengu í hans trúfélag, í sjö stig, sem dæmi um sjö meginreglur Zoroastrisma. Hann sjálfur, sem var leiðtogi trúfélagsins, sat í sjöunda stiginu, sem var – guð forði það – embætti „Imamats“, sem var beint frá Guði. Imaminn, sem gegndi þessu embætti, hafði svo mikla vald að hann gat gert það sem var leyfilegt óleyfilegt og það sem var óleyfilegt leyfilegt. Það var ekkert sem var honum bannað.
Þeir sem náðu hátt í þessari sekt, afneituðu sjálfir tilbeiðslu með tímanum og fjarlægðu aðra frá henni, og að lokum leiddu þá til trúleysis. Þeir héldu því jafnvel fram að himnaríki og helvíti væru í þessum heimi og að maðurinn ætti að lifa lífi í ánægju og vellíðan, og afneituðu þannig lífinu eftir dauðann og fengu aðra til að gera það líka.
Í gegnum tíðina, innan greina sem aðhyllast sjítísku trúarstefnuna
eyðileggjandi
þetta hefur verið sértrúarhópur.
Þessir blóðþyrstu anarkistar í Asíu hafa valdið usla í hugsun, trú, siðferði og lífi; þeir hafa raskað ró og friði í íslamska heiminum í mörg ár. Í forsvari þessara anarkista stendur…
Sjeik-i Dsjebel
svo nefndur/nefnd
Hasan Sabbah
og hans himmelske krigere nalkes.
Hasan Sabbah
Hann tilheyrði Bāṭiniyya-greininni innan sjía-íslam og er einn af mestu óróamokurum sjía-hreyfingarinnar í gegnum tíðina.
Hann var sá fyrsti í Asíu sem í raun og veru stofnaði anarkisma sem stofnun.
Alamut-kastalinn
þar hefur hann á kerfisbundinn hátt skipulagt og framkvæmt allar tegundir hryðjuverka.
Hasan Sabbah var óvinur Seljúkveldisins, sem hann taldi trúlaust. Markmið hans var að steypa Seljúkveldið af stóli og útrýma þessu volduga ríki sem stóð í vegi fyrir útbreiðslu sjítískra hugmynda. Til að ná þessu markmiði lét hann reisa garð sem líktist lýsingum af paradís. Í þessum garði lét hann reisa stórkostlegar hallir. Í garðinum og höllunum voru sérþjálfaðir söngvarar og ungar stúlkur sem líktust himneskum nymfum.
Menn Hasan Sabbahs söfnuðu saman hugrökkum og ákveðnum ungmennum á ýmsum aldri frá mismunandi svæðum og fluttu þá til Alamut-kastalans. Þessum ungmennum var fyrst lýst paradís og ánægjum hennar. Síðan voru þau svæfð með fíkniefnum og „látin niður“ í „paradísargarðinn“. Þegar þau vöknuðu og opnuðu augun, sáu þau stórkostlegar hallir, stúlkur eins og huri, litrík blóm og ávaxtagarða, og trúðu því að þau væru komin í paradísina sem Hasan Sabbah hafði lofað. Dagar þeirra liðu í ánægju og vellíðan. Eftir nokkurn tíma voru þau aftur svæfð með fíkniefnum og tekin út úr paradísargarðinum. Nú var það mesta þrá þessara ungmenna að komast aftur í paradísargarðinn Hasan Sabbahs. Með þessum slóttuga áætlun hafði Hasan Sabbah, sjeikurinn af fjallinu, bundið nokkra unga menn sér og gert þá að sínum…
„sjálfsvígssveitir“
hafði breytt því í það ástand.
Þegar sjítaleiðtoginn Hasan Sabbah vildi láta drepa einhvern, kallaði hann til sín einn af þessum ungu mönnum,
„Farðu og drepðu þennan og hinn, ef þú kemur aftur og hefur þetta afrekað, þá sendi ég þig til himna. Ef þú deyrð, þá sendi ég englana mína til að taka þig til himna.“
Þannig að þessir ungu menn, sem brunnu af ást til paradísar, framfylgdu þessari skipun sjeiksins með algjörri undirgefni og drápu manninn sem óskað var eftir, sama hvað það kostaði.
Hasan Sabbah,
Í heil 33 ár hélt hann áfram þessum blóðuga athæfum í Alamut-kastalanum.
Þetta anarkistíska netverk íranskra sjíta hefur haft blóð hundruð þúsunda múslima á samviskunni. Þeir hafa raskað félagslegum friði og sáð hryðjuverki.
Hann var ráðgjafi af Guðs náð, heimsþekktur ráðherra Seljúk-ættarinnar,
Nizam al-Mulk’
þeir myrtu hann.
Lærdar og trúarlegir leiðtogar, sem voru álitnir hindranir í útbreiðslu sjítismans, voru myrtir af fylgismönnum Hasan Sabbah.
Eftir Hasan Sabbah, sjía-sjeikinn, héldu arftakar hans áfram á sömu braut. Seljúk-vesírinn Abú Násir var myrtur af þeim. Kalífinn Mustaršid var einnig drepinn af þessum anarkistum. Eyðileggingarnar sem Bátiníarnir höfðu framið í gegnum tíðina takmörkuðust ekki aðeins við morð á saklausum og varnarlausu fólki; þeir réðust einnig á borgir, rændu karavönum og hikuðu ekki við að úthella blóði, jafnvel í heilögum borgum, og framkvæmdu fjöldamorð. Til dæmis, Abú Tahir, sonur Cennabi, sem tilheyrði Bátiní-grein sjía-trúarinnar, réðst á pílagríma á leið til Mekka árið 311 eftir Hijra með nokkur þúsund ræningjum sem hann hafði safnað í kringum sig, og slátraði flestum þeirra og rændi eigum þeirra.
Árið 317 eftir Hijra réðist sama gengið aftur á pílagríma á leiðinni frá Arafat til Mekka í Hajj-tímabilinu og slátraði þeim öllum. Sumir pílagrímar sem lifðu af þessa fjöldamorð leituðu skjóls í Kaaba, en þessir anarkistar fóru inn í Kaaba og drápu þá þar. Þeir hentu jafnvel líkum sumra þeirra í Zamzam-brunninn. Þeir rændu líka Kaaba-klæðinu.
Abu Tahir fjarlægði og tók með sér hurðina á Kaaba og hinn svarta stein (Hacerü’l-Esved).
Í heil 22 ár, eða allt til ársins 339 eftir Hijra, héldu þeir áfram að hafa svarta steinin í sínum höndum. Stjórnvöld í Bagdad á þeim tíma buðu 50.000 gullpeninga til að fá svarta steinin aftur frá þessum óþverrum, en þeir höfnuðu tilboðinu. Að lokum, undir þrýstingi frá harðvítugum hótunum frá „Mahdi“ Fatimidanna í Afríku, skiluðu þeir svarta steininum.
Með kveðju og bæn…
Íslam í spurningum og svörum
