– Gætirðu útskýrt mikilvæga þætti varðandi uppgjöf?
Kæri bróðir/systir,
Trúin er próf fyrir bæði karla og konur. Þetta próf, þótt það sé erfitt fyrir fólk og þótt það skilji ekki alltaf tilganginn, þá verða þau að lúta dómi Guðs ef þau vilja vera múslimar.
Íslam,
Undirgefni krefst þess að maður treysti á Guð/setji traust sitt á hann. Þetta traust leiðir til hamingju í þessu lífi og í hinu. Eins og Bediüzzaman orðaði það,
„Trú krefst einingar, eining krefst undirgefni, undirgefni krefst trausts, og traust krefst hamingju í báðum heimum.“
(Orð, tuttugasta og þriðja orðið, þriðji punkturinn).
Það þýðir að sá sem trúir á Guð verður að vera honum undirgefinn. Því að trúa á Guð þýðir að trúa á nöfn hans og eiginleika og að öll þessi nöfn og eiginleikar séu góð. Í upphafi Kóranversanna lýsir hann sjálfum sér…
Rahman
og
Rahim
að hafa góða trú á Guð, sem kynnir sig sem slíkan, að halda að allt sem hann gerir sé gott,
„Við sjáum hvað Guð gerir, því allt sem hann gerir er gott.“
Það er nauðsynlegt að planta þeirri hugmynd í hjartað.
Eins og eitthvað getur verið gott í upphafi en slæmt í lokin, þá er alltaf möguleiki á að eitthvað sé slæmt í upphafi en gott í lokin. Þetta er skýrt tekið fram í Kóraninum:
„Þótt þér líkið það ekki, þá er stríð yður skylt. Það getur verið að það sem þér líkið ekki sé yður til góðs. Og það getur verið að það sem þér þráið sé yður til ills. Guð veit hvað verður, en þér vitið það ekki.“
(Al-Baqarah, 2:216).
Þar sem Guð, sem við trúum á, er vitur, þá gerir hann ekki tilgangslausa hluti; þar sem hann er réttlátur, þá fremur hann ekki óréttlæti; þar sem hann er miskunnsamur, þá er hann afar umhyggjusamur við þjóna sína, þannig að þær þjáningar sem okkur henda eru eins og áminning í formi umhyggjusamrar áminningar.
Trúin krefst einingar, einingin krefst undirgefni, undirgefni krefst trausts, og traust krefst hamingju í báðum heimum.
Ef við útskýrum þessi hugtök nánar, þá eru trú og undirgefni hugtök sem styðja hvort annað. Trúmaður án undirgefni er ekki fullkominn trúmaður, og sá sem ekki trúir getur auðvitað ekki verið undirgefinn. Sá sem trúir er kallaður trúmaður, sá sem undirgefur sig er kallaður múslimi.
Tilgangur og ástæða þess að maðurinn er sendur í þennan heim er að þekkja skapara alheimsins, trúa á hann og tilbiðja hann. Því að hinn alvaldi Guð,
„Ég hef aðeins skapað menn og djinn til þess að
(Þeir þekkja mig og)
Ég hef þá skapað til þess að þeir skuli þjóna mér.“
(Al-Dhariyat, 51:56)
Það er því tilgangur sköpunar mannsins að þekkja Guð, trúa á hann og staðfesta tilvist hans og einingu með sterkri trú.
„Sá sem þekkir hann og hlýðir honum er sæll, jafnvel þótt hann sé í fangelsi. Sá sem gleymir honum er í fangelsi, jafnvel þótt hann sé í höllum, og er óhamingjusamur.“
(Bediüzzaman Said Nursi, Şualar, bls. 208)
Til að ná sönnu frelsi í þessu lífi og í hinu síðara þarf að hafa sterka trú. Því að trúin gerir mann að manni og gerir hann að konungi í þessum heimi. Hamingja í þessu lífi og í hinu síðara er aðeins í Íslam og í trúnni. Ef þú vilt njóta lífsins og finna ánægju í því, þá lífgaðu líf þitt með trúnni, skreyttu það með því að framkvæma skyldur þínar og verndaðu þig með því að forðast syndir. (sjá Orð, bls. 146) Spámaður okkar (friður sé með honum) segir í einum af hadísum sínum:
„Þykðu lífið áður en dauðinn kemur, æskuna áður en ellin kemur, og frítíðina áður en of mikið af vinnu kemur.“
(Fethu’l-barî, 14/9)
Það þýðir að lífið er ekki tilveruleysi án tilgangs, og dauðinn er ekki endanlegt ekki-tilvera. Þvert á móti er lífið eins og keppnisvöllur góðra verka, prófssalur; dauðinn er hins vegar tímamót sem gerir okkur kleift að fara yfir í ríki hins eilífa lífs, þar sem við fáum laun fyrir verk okkar í þessum heimi.
Friðurinn er í trúnni.
Þetta jarðneska líf er tímabundið; hið eilífa líf er í hinum heiminum. Ef þetta jarðneska líf er lifað í samræmi við boðorð Guðs, þá mun það þjóna sem mikil blessun bæði í þessu lífi og í hinum heiminum. Þess vegna ætti maður að lifa lífi sínu í samræmi við trú okkar, í hreinleika og heiðarleika, og þannig ávinna sér eilíft líf. Þeir sem eyða þessu jarðneska lífi, sem er mjög stutt miðað við hið eilífa líf, í ólögmætum nautnum og ánægjum, munu þjást mikið í þessu lífi og munu vissulega fá sína refsingu í gröfinni og í hinum heiminum. Hinn almáttugi Guð;
„Hver sem víkur frá minni áminningu, hlustar ekki á bók mína og vanrækir að minnast mín, honum verður þröngt í lífinu og við munum vekja hann upp á dómsdegi blindan og leiða hann fyrir rétt.“
(Taha, 20/124)
gjör svo vel.
Sönn hamingja og friður finnast einungis í trúnni og í sannleika trúarinnar. Þeir sem lifa lífi sínu í samræmi við boðorð Guðs verða gagnlegir einstaklingar, bæði fyrir fjölskyldur sínar og samfélagið sem þeir lifa í.
Einasta frelsi mannsins í þessum heimi og í hinum er trúin. Ef maður þjónar Guði eins og ber að, framkvæmir tilbeiðslu sína af einlægni og leggur sig í líma á þessari leið, þá getur hann vonast eftir miskunn Guðs. Guð lofar því að fyrirgefa syndir réttlátra þjóna sinna, breyta illsku þeirra í góðverk og gera þá að erfingjum paradísar sinnar, sem er full af blessunum:
„Þú munt aldrei sjá þjóð sem trúir á Guð og á dómsdaginn, taka þá sem eru óvinir Guðs og sendiboða hans, í vináttu og kærleik, jafnvel þótt þeir séu foreldrar þeirra, börn þeirra, bræður þeirra eða ættmenn þeirra. Guð hefur skrifað trúna í hjörtu þeirra og styrkt þá með anda frá sér. Hann mun leiða þá inn í garða þar sem ár renna undir, og þeir munu dvelja þar að eilífu. Guð er ánægður með þá og þeir eru ánægðir með hann. Þetta eru þeir sem eru á Guðs hlið. Og vissulega, þeir sem eru á Guðs hlið, þeir eru þeir sem munu ná árangri.“
(Baráttan, 58/22)
Fyrir þann sem velur hið gagnstæða er það að lifa í þægindum og vellíðan nánast draumur. Lífið í þessum heimi leggur á trúlausa manneskju óbærilegar byrðar. Það er ómögulegt fyrir mann að takast á við erfiðleika og komast í gegnum þá án þess að verða fyrir áhrifum á sálarlífið, nema hann treysti á Guð og setji traust sitt á hann.
Fyrir hinn trúaða er ástandið hins vegar allt annað. Trúin veitir honum innri frið og ró. Guð leiðir þessa þjóna sína á rétta veginn til sín og umbunar þeim margfalt fyrir góðverk þeirra. Það mikilvægasta er að hann bjargar þeim frá því að verða hópur sem verður fyrir vonbrigðum og leiðir þá til frelsunar. Þetta er án efa eitt af skýrustu dæmunum um miskunn og kærleika Guðs til þeirra sem trúa.
„Trú er bæði ljós og kraftur. Já, sá sem öðlast sanna trú getur ögrað alheiminum og, í samræmi við kraft trúarinnar, losnað undan þrýstingi atburðanna.“
(Bediüzzaman, Orð, bls. 314)
Trú þarf einingu.
Tevhid,
Það þýðir að viðurkenna tilvist og einingu Guðs. Það er líka
„Það er enginn guð nema Allah.“
Þetta er tjáð með orðunum um einingu Guðs (kelime-i tevhid). Með þessum orðum játar maður að Guð er einn, að hann á sér engan jafningja eða líkama, og að það er enginn annar guð sem á skilið að vera tilbeðinn en Guð.
„Múhammed er sendiboði Guðs“
Vitnisburðurinn felur einnig í sér að viðurkenna að Múhameð spámaður (friður sé með honum) sé sendiboði frá Guði. Guð almáttugur hefur verndað sendiboðann sinn gegn því að gera mistök eða villast í boðskap sínum. Að hlýða honum er talið sem hlýðni við Guð sjálfan:
„Sá sem hlýðir sendiboðanum, hlýðir Guði.“
(Nisa, 4/80)
Sá sem hlýðir honum, fer til Paradísar, en sá sem óhlýðnast honum, fer til Helvíti. Guð almáttugur hefur varað okkur við því að óhlýðnast honum og bannað okkur það með þessum orðum:
„Ég sver við Drottin, að þeir trúa ekki fyrr en þeir hafa gert þig að dómaranum í því sem þeir deila um, og þar til þeir samþykkja dóminn þinn án nokkurs vafa í hjörtum sínum.“
(Nisa, 4/65)
Í þessu versi vekur hinn almáttige Guð athygli okkar á þremur atriðum:
1.
Að leita álits spámannsins í öllum málum.
(Að taka spámanninn Múhameð sem dómsvald í dag, þegar fræðimenn hafa ólíkar skoðanir.)
2.
Að finna hvorki fyrir óróa né óþægindum í hjarta okkar vegna dóms hans.
3.
Að beygja sig fyrir honum í fullkominni undirgefni.
„Hver sem óhlýðnast Allah og sendiboða hans og fer yfir mörk hans, þann mun Allah varpa í eld sem hann mun dvelja í að eilífu, og hann mun þola niðurlægjandi kvalir.“
(Nisa, 4/14)
Sá sem viðurkennir tilvist og einingu Guðs og staðfestir að allt sem spámaðurinn Múhameð (friður sé með honum) hefur boðað frá Guði sé rétt, telst hafa trúað.
Einlæg trú á einingu Guðs krefst einnig undirgefni.
Sá sem trúir á Guð og sendiboða hans, á að hlýða og vera undirgefinn boðum og fyrirmælum Guðs og sendiboða hans. Í versinu 59 í Súru Nisa er þessu beint athygli gefið:
„Ó þið sem trúið! Hlýðið Guði og hlýðið sendiboðanum og þeim sem ráða yfir ykkur. Ef þið trúið á Guð og á síðasta dag, þá vísið því sem þið deilið um til Guðs og sendiboðans. Það er betra og réttara.“
Sá sem trúir á Guð og sendiboða hans, á að hlýða boðum Guðs og sendiboða hans. Kóraninn segir þetta skýrt og ákveðið og gefur til kynna að hinir trúuðu hafi engan annan valkost en algjöra hlýðni:
„Þegar Allah og sendiboði hans ákveða eitthvað, þá eiga trúaðir karlar og konur ekki lengur neitt val, heldur verða að hlýða.“
(Al-Ahzab, 33/36)
Undirgefni krefst þess að maður treysti á Guð.
Afhending
þýðir að treysta á Guð og gera hann að umboðsmanni sínum. Trúandi maðurinn þarf að þekkja sína eigin veikleika og (andlega) fátækt.
„Hasbunallahu ve ni’mel vekil“ (Allah er okkur nægilegur. Hann er hinn ágætasti ráðgjafi.)
Það er ekkert annað að gera en að segja þetta. Að treysta á Guð og setja von sína á hann er nauðsynlegt skilyrði til að öðlast hamingju bæði í þessu lífi og í hinu síðara. Fyrir þann trúaða sem trúir á Guð og sendiboða hans, hlýðir þeim og gefur sig undir boðorð þeirra, er það að treysta á Guð öruggasta athvarfið.
Tevekkül,
Það er að treysta á Guð. Að vera í því ástandi að treysta á Guð (tawakkul) þýðir að trúa því að það sem Guð hefur ákveðið muni óhjákvæmilega gerast.
Að treysta á Guð þýðir að fela Guði það sem er utan seilingar manns, eftir að maður hefur gert allt sem í hans valdi stendur.
Að treysta á Allah, hinn besta verndara, er að vera í tawakkul. Að vera í tawakkul er að leita hjálpar einungis hjá Allah. Að vera í tawakkul er að fylgja sunna hins heilaga spámanns (friður og blessun séu yfir honum) í því að framkvæma það sem þarf að gera.
Hér ber að taka fram að það að treysta á Guð þýðir ekki að hafna orsökum algerlega. Þvert á móti, það þýðir að líta á orsakir sem slæðu hins almáttuga, að fylgja þeim og að telja aðgerðir í átt að orsökum sem eins konar virka bæn, að biðja aðeins Guð um niðurstöður, að vita að þær koma frá honum og að vera honum þakklátur.
Aðeins með því að treysta á og leggja sig undir vilja Guðs getur maður losnað undan þrýstingi og erfiðleikum sem fylgja ógæfum og áföllum. Eftir að hafa gert sitt besta og leitað allra leiða, mun sá sem treystir á Guð hljóta hamingju og sælu bæði í þessu lífi og í hinu.
(sjá prófessor Mehmet Soysaldı, Gülistan tímaritið, 75. tölublað, mars 2007)
Niðurstaða:
Fyrsta skrefið á leiðinni að hamingju í báðum heimum er trúin…
Hinn trúaði;
„Það er ekkert þorp án þorpshöfðingja. Það er engin nál án nálameistara, hún getur ekki verið án eiganda. Það er enginn bókstafur án skrifara. Þess vegna getur þetta land, sem er svo ótrúlega vel skipulagt, ekki verið án stjórnanda.“
segir hann. Og heldur áfram,
„Guð er til. Jörðin, himinninn og allt sem í þeim er, tilheyrir honum. Ég tilheyri honum líka.“
Með þessum orðum hefur nú skapast tengsl milli þjónsins og Drottins hans.
Tevhid;
Það er að sjá Guð í öllu sem við upplifum í lífinu, efnislegu og andlegu, og að sjá Guð í öllu án þess að festast í orsökum og afleiðingum, í kjölfar sterkrar trúar. Það er að sjá merki og kjarna miskunnar í öllu og að lofa hann óendanlega.
Þriðja þrep hamingjunnar í báðum heimum;
að gefast upp. Að leggja sig í hendur Guðs, að vera honum undirgefinn.
Uppgjöf;
Það þýðir að vera sáttur við það sem örlögin hafa ákveðið, það er að segja, að vera sáttur við það sem Guð hefur ætlað okkur, jafnvel þótt það sé ógæfa eða Unglück.
Að treysta á Guð;
Síðasta skrefið á leiðinni til hins friðsæla vorlands. Það er að fela málið í hendur Guðs. Að leita skjóls hjá honum er að treysta á hann. Það þýðir að gera það sem þarf, að grípa til ráðstafana og síðan að láta þyngdina hvíla á hans almáttuga hönd.
Trúandi og múslimi verður ekki fyrir vonbrigðum þegar hann missir það sem honum er kært, af ýmsum ástæðum… Því að sá sem trúir veit:
Ef hann er til, þá er allt til!
Ef hann hefur gefist upp, þá er byrði heimsins létt fyrir hann núna.
Og ef hann hefur fullt traust [á Guð], þá er hann vissulega með okkur.
Sá sem er í fylgd Guðs, hins alvalda sem ræður yfir jörð og himni, er í friðsælu vorlandi frá þessari veröld til eilífðar.
Með kveðju og bæn…
Íslam í spurningum og svörum
