– Þeir ráðlögðu mér að fara til geðlæknis til að losna við þráhyggjuna; er það nauðsynlegt?
Kæri bróðir/systir,
Það er ráðlegt að sá sem þjáist af þráhyggju leiti til sérfræðings og trúaðs sálfræðings til að losna við þessa sjúkdómsástand. Þetta er þó aðeins ráð.
Lítum okkur aðeins um; fjöll, steinar, plöntur, dýr, tunglið, sólin og stjörnurnar, látum þau öll fara í gegnum hugann okkar í röð. Þetta eru allt efnisleg fyrirbæri, en hversu ólík eru þau hvort öðru!?..
Hugsum líka um það sem við sjáum ekki, geimverur, þyngdaraflið, aðdráttarkraft sólarinnar. Við skulum líka taka tillit til þess að þetta eru allt mjög ólíkir hlutir.
Og þá skulum við halda áfram með hugsunina:
Eins og eldur er ólíkur jörðu, svo er djöfullinn ólíkur Adamssyni. Eins og myrkur er ólíkt ljósi, svo eru djöflar ólíkir englum.
Tvær tegundir verða fyrir guðlegri prófraun:
Menn og djinn.
Bæði eiga sér trúaða og vantrúaða. Í báðum finnast góðir og illir einstaklingar. Báðar tegundirnar eiga sér leiðtoga og óróamenn.
Hér er hinn illskefnasti einstaklingur úr hópi djinnanna, sá sem gerði uppreisn gegn Guði:
Djáfullinn.
Líkami mannsins er sköpuð úr jörðu og sálin er gestur í því húsi. Djinnarnir hins vegar voru sköpuðir beint úr eldi. Fyrsta og stærsta prófraun Satans stafaði einmitt af þessum sköpunarmun, því hann taldi sig vera æðri manninum vegna sköpunar sinnar úr eldi, og var því vísað úr paradís og bölvaður fyrir að neita að hneigja sig fyrir Adam (friður sé með honum).
Djáfullinn
Þar sem þetta er djinn, er líftími hans venjulega lengri en líftími manna. Þessum uppreisnargjarna djinn hefur þó verið gefið langan líftíma að eigin ósk og í raun sem refsingu, og honum hefur verið leyft að plága menn fram að dómsdegi.
Guð almáttugur hefði getað reynt menn einungis með sjálfsþörfum og heimsins ástandi, án þess að djöfullinn kæmi til, og að lokum leitt þá til þeirrar sælu sem þeir áttu skilið eða til refsingar. Að djöfullinn sé þátttakandi í þessu er í raun mikil refsing fyrir hann. Því að því fleiri sem hann hefur leitt á rangar brautir, því meiri verður refsing hans, þar sem hann ber ábyrgð á syndum þeirra.
Hinn alvaldi
nafni hans hefur verið veitt æðsta virðing sem hægt er að veita.
„Eins og það er staðreynt að illir andar í líkamsformi, sem gegna hlutverki djöfulsins, eru til, þá eru líka til illir andar án líkama, sem eru af ætt jinnanna, og það er alveg öruggt.“
(Lem’alar, bls. 82)
Þú sérð einhvern sem reynir að innræta öðrum rangar hugmyndir. Þegar hann talar, horfir hann ekki á handlegg eða fót þess sem hann talar við, heldur í augun. Hann reynir að komast inn í sálina í gegnum augun, að innræta henni eitthvað. Ef þú ímyndar þér að líkamar þessara tveggja einstaklinga hverfi, þá birtast tvær aðskildar sálir. Og önnur þeirra vill blekkja hina.
Þegar þetta er haft í huga, ætti það ekki að koma á óvart að djöfullinn reyni að leiða mannssálina afvega og fá hana til að víkja frá rétta veginum.
Við sjáum að sumir neita tilvist djöfulsins. Eins og höfundur Nurbókarinnar orðar það, er þetta „stærsta brögð djöfulsins“. Eina grundvallarröksemdin fyrir þessari neitun er að djöfullinn sé ósýnilegur.
Nú skulum við spyrja þessa manneskju:
Með hverju afneitar þú djöflinum?
Þannig að eru það hendurnar þínar sem neita tilvist djöfulsins, eða eyrun þín? Er það líkaminn þinn sem neitar, eða fæturnir þínir?
Þeir munu finna spurninguna okkar fáránlega og
„með engum“
og mun bæta við: Ég get ekki skilið tilvist hans. Það er því hugarfarið hjá þeim sem neitar tilvist djöfulsins. Eitthvað ósýnilegt neitar öðru ósýnilegu; sönnunin er „ósýnileiki“.
Hugurinn hugsar í orðum, en hjartað vinnur án orða. Maður elskar ekki blóm eða góðan ilm „í orðum“. Það gerist án orða. En þegar maður vill tjá þessa ást og miðla henni til annarra, þá koma orðin til sögunnar.
Það er í þetta hjarta, sem elskar og óttast án orða og trúir án orða, sem djöfullinn læðist inn, talar við það án orða og hvíslaði að því ýmsum ábendingum. Þetta eru þá hvíslingar djöfulsins…
„hugaró“
svo er sagt.
Nú þegar við erum að tala um innblástur frá djöflinum, langar mig að nefna nokkrar aðferðir sem hann notar til að hafa áhrif á mannkynið:
Fyrsta markmið djöfulsins er að fá manninn til að verða trúlaus. Ef hann nær því ekki, þá dregur hann sig til baka og reynir að koma í veg fyrir að maðurinn tilbiðji. Hann leggur mikið á sig til að halda þjóninum frá þessari göfugu skyldu. Hann hvíslaði ýmsum illum hlutum í hjarta hans. Og maðurinn verður órólegur, því hann heldur að þetta komi frá eigin hjarta.
Að þessu sinni sýnir djöfullinn nýtt spil:
„Maður getur ekki staðið frammi fyrir Guði með svona órólegt hjarta!“
Þegar þjónninn fellur í þessa gildru, hefur djöfullinn unnið sigur. En allir sem hugsa skynsamlega vita að sá sem finnur ekki frið í bæn, mun ekki finna hann með því að hætta að biðja. Sá sem yfirgefur tilbeiðslu og hlýðni og fer á veg syndar og uppreisnar, fjarlægist sífellt meira frá guðlegri náð. Eina útgönguleiðin er að halda áfram að tilbiðja.
Í samtali vorum við að ræða við ungan mann sem hafði orðið fyrir áhrifum af þessu djöfullega spili.
„Alltaf þegar ég byrja að biðja, koma vondar hugsanir upp í huga minn, en þegar ég hætti að biðja, þá hætta þær.“
sagði hann og leitaði að lausn. Ég bauð honum fyrst upp á þetta frábæra lyfseðil frá höfundi Nur:
„Þessi ljótu orð eru ekki orð hjartans þíns. Því hjarta þitt er hrifið og sorgmætt af þeim.“
(Orð, bls. 275)
Svo hélt ég áfram að tala:
Ef þú sæir einhvern slá sjálfan sig í andlitið og gráta, myndirðu þá ekki spyrja: „Af hverju grætur þessi maður ef hann slær sjálfan sig í andlitið? Er það kannski einhver ósýnilegur hönd sem stjórnar hnefanum hans gegn honum sjálfum?“ Þannig er þitt ástand líka.
Samkvæmt þessari ávísun meistarans þýðir það að þú grætur að þessi orð eiga ekki heima í hjarta þínu. Þegar þú hættir að biðja og ferð til dæmis í spilavíti, muntu sjá að þessi slæmu orð hætta. Það þýðir að sá sem á þessi orð er óvinur bænarinnar og vinur spilavítisins. Og hvers vegna ætti djöfullinn að hvíslra að einhverjum sem spilar fjárhættuspil? … Ef hann gerði það, gæti sá sem spilar fjárhættuspil áttað sig á því að það er bannað, og það er ekki í hag djöfulsins. Að láta hann í friði er besta leiðin fyrir djöfulinn.
Þá las ég fyrir hann eftirfarandi málsgrein úr Nur-safninu:
„Þvílíkar hugsanir skaða hvorki guðdómleg sannindi né hjarta þitt. Já, ef maður lítur frá óhreinum holum á himneska sólina og stjörnurnar, á rósir og blóm paradísar, þá smitar óhreinindin í holunum hvorki þann sem horfir né það sem horft er á. Og það hefur engin slæm áhrif.“
(Mesnevî-i Nuriye, bls. 96)
Ég spurði einhvern slíkan aftur að þessari spurningu:
Hefurðu lesið trúarfræðibók?
„Já,“ svaraði hann.
Önnur spurning mín var sem fylgir:
Er „vesvese“ (þráhyggja) meðal þeirra hluta sem ógilda bænina í trúarlegum leiðbeiningum?
Hann svaraði spurningunni minni með undrunarblandnu brosi.
„Í því tilfelli,“
sagði ég,
„Haltu áfram að biðja.“
Hvað sem þér kemur í hug í bæn,
„Komið til bænar, komið til frelsunar“
Þegar þú heyrir kall til bænar, þá skaltu hlaupa til bænar í þeirri vissu að Drottinn þinn kallar þig til sín. Þér gætu komið illar hugsanir í hug þá. En hvort sem þér kemur eitthvað í hug eða ekki, þá hefur þú hlýtt þessu boði með því að fara til bænar. Ef þú sleppir bæn þinni undir því yfirskini að þér komi illar hugsanir í hug, þá hefur þú óhlýðnast boðinu og slík afsökun mun ekki frelsa þig frá sekt. Það sem skiptir máli er að halda boðið og hlaupa til bænar. Að hjarta okkar nái fullkomnu ró í bæn er annað mál. Hér er ástandslýsing og huggunarorð úr Nur Külliyatı um þetta:
„Þar sem eyðilegging og neikvæðar straumhvirflar eru í hámarki á þessum tíma, er guðhræðsla mikilvægasta vörnin gegn þessari eyðileggingu.“
Sá sem uppfyllir skyldur sínar og forðast stórar syndir, mun frelsast.
Í svona miklum og alvarlegum syndum er árangur góðra verka með einlægni mjög sjaldgæfur. Og lítið gott verk hefur mikla þýðingu í þessum erfiðu aðstæðum.“
(Viðhengi við Kastamonu-bréfið, bls. 148)
„Á þessum tíma“
orðalagið er útskýrt í sama bréfi á eftirfarandi hátt:
„Þar sem á hverri mínútu, í núverandi félagslegu lífsstíl, mætir maður hundrað syndum; þá er hann vissulega í þeirri stöðu að hafa unnið hundrað góð verk með guðrækni og ásetningi um að forðast synd.“
Þegar við hugleiðum þessar tvær niðurstöður saman, birtist í huga okkar vígvöllur. Kúlur rigna yfir okkur úr öllum áttum og við leitum að friði í þessu skelfilega umhverfi. Það er augljóst að við munum ekki finna hann. En það þýðir ekki að við ætlum að ganga til liðs við óvininn bara af því að við finnum ekki frið.
Sjáið, syndirnar eru eins og byssukúlur, eins og örvar.
Samfélagslífið í þessari öld er eins og vígvöllur. Maður sem verður fyrir hundruðum árása úr öllum áttum á erfitt með að framkvæma einlæga og friðsæla bæn. En þessi erfiðleiki hefur sérstakt gildi. Það er augljóst að það er ekki sama að standa vakt í stríði og á vígvellinum og að standa vakt í friðartíma á markaðstorginu.
„Jafnvel lítil góð verk eru í þessum erfiðu aðstæðum mjög verðmæt.“
Þessi setning er okkur bæði til huggunar og góðra tíðinda á þessum tímapunkti.
Í sama bréfi er að finna aðra góða tíðindi:
Þar sem það er skylda að láta af synd, þá er það góðu fréttir að með því að láta af hundruðum synda í svona spilltu umhverfi, þá verða hundruð skyldna uppfylltar…
Fyrir nokkrum öldum gátu menn, sem ekki höfðu einu sinni orðið fyrir einu prósenti af þessum syndum, ekki framkvæmt þessar skyldur, heldur fóru þeir áfram á sviði góðra verka, þróuðust í þá átt og juku á sig óskyldar tilbeiðslur. Nú er hins vegar orðið erfiðara að vinna góð verk.
„Þeir sem rækja skyldur sínar og forðast stórar syndir
(stórsyndirnar)
sá sem ekki vinnur, frelsast.“
Úrskurðurinn er ekki aðeins gleðilegt tíðindi, heldur einnig tjáning og vísbending um hrylling þessarar aldar.
Í stað þess að eyða tíma í að dæma öldina, skulum við glíma við okkar eigin sjálf og reyna að hindra það í að hlýða djöflinum. Þegar þeir sem ná árangri í þessu verða fleiri, mun öldin neyðast til að fylgja þessum hamingjusömu mönnum.
Smelltu hér til að fá frekari upplýsingar:
– Hvað er þráhyggja? Geturðu gefið mér upplýsingar um orsakir hennar?
Með kveðju og bæn…
Íslam í spurningum og svörum
