– Ég sá tvær mótsagnakenndar ákvæði á vefsíðunni ykkar. Í einu stendur að það sé nauðsynlegt að beita hefndarrétti ef maður er drepinn fyrir að hafa framið hjúskaparrof, en í hinu stendur að það sé leyfilegt og hefndarréttur sé ekki nauðsynlegur. Hvað er rétt? Af hverju segið þið mótsagnakennda hluti? Hverju eigum við að trúa?
– Og ég bið ykkur að beina mér ekki að öðrum spurningum, ég hef lesið allar spurningarnar um þetta efni á vefsíðunni ykkar. Ég hef líka lesið um Lian-málið. Reyndar sagði vinur minn, og alveg réttilega, að þá myndi hver og einn drepa konuna sína að vild, og að það þyrfti ekki fjóra vitni, og að refsingar ættu að vera framkvæmdar af ríkinu. Ég hef ekki fengið fullnægjandi svar frá ykkur um þetta.
– Þú segir að það þurfi vitni, að það sé ekki leyfilegt að drepa, en neðst í sömu fatwa stendur að fjórir imamar af fjórum trúarskólum hafi leyft morð. Ég spyr um þessa mótsögn.
– Það er ekki leyfilegt fyrir neinn sem veit með vissu að kona hans eða dóttir hans lifir í ólögmætri sambúð að reyna að drepa hana eða láta drepa hana. Maður kom til spámannsins (friður sé með honum) og spurði hann í þessum orðum:
„Hvað segirðu ef ég kæmi heim og sæi konuna mína í framhjáhaldi með öðrum manni og ég myrti hann?“ „Ég þarf fjóra karlkyns vitni.“ „En ef ég finn þau ekki?“ „Þá beiti ég þig hefndarrétti.“
– Ef maður finnur konu sína eða aðra konu sem er honum náin í framhjáhaldi með öðrum manni og drepur hann, þá er það honum leyfilegt og hann þarf ekki að gjalda fyrir það.
(ed-Dürrü’l-Muhtâr, III, 197, V, 397.)
– Þetta er einnig skoðun Hanbalí- og Shafi’í-skólanna, sem og Maliki-skólans.
(al-Mughni, VIII, 332; al-Muhazzab, II, 225; ash-Sharh al-Kabir, IV, 357.)
– Ef konan hefur framið hjúskaparbrotið af eigin vilja, þá getur eiginmaðurinn, samkvæmt Hanafi og Hanbali skólunum, drepið þau bæði.
Kæri bróðir/systir,
Fyrst og fremst skal tekið fram að það að maður sjái konu sína fremja hjúskaparbrot og drepi hana og þann sem hún heldur framhjá með, hefur tvo þætti: annars vegar út frá sjónarhóli hins síðara lífs og hins vegar út frá sjónarhóli þessa heims.
Það er Allah sem veit um réttlætið í næsta lífi, það er að segja hvort einstaklingur sé réttlátur eða ekki. Ef hann er réttlátur þarf hann ekki að standa reikning í næsta lífi og ber ekki ábyrgð. Ef hann er óréttlátur þarf hann að standa reikning og þola kvalir í næsta lífi.
Hins vegar, samkvæmt alþjóðlegum lagareglum, þarf sá sem drepur eiginkonu sína við það að fremja framhjáhald að sanna það, annars á sá sem það ekki getur sannað yfir höfði sér dauðarefsingu.
Ákvæði Sharia-laganna eru gefin út á grundvelli þess sem er sýnilegt.
Það er tekið ákvörðun um hvort viðkomandi hafi rétt fyrir sér, hvort það séu vitni til staðar og dóminn er framkvæmt í samræmi við það.
Hér eru tvö mismunandi dómar sem eru háðir því hvort maðurinn sem heldur því fram að hann hafi myrt konuna sína þegar hún var að halda framhjá, geti sannað það eða ekki.
Hvað varðar smáatriðin:
– Íslam krefst vitnisburðar fjögurra vitna til að framhjáhald sé sannað. Hins vegar,
Vitnisburður eiginmanns jafngildir vitnisburði fjögurra manna.
Varðandi þetta
„Lian / bölvun“
verður framkvæmt.
Þýðingarnar á viðkomandi versum eru sem hér segir:
„Hver sá sem ákærir konu sína um framhjáhald og hefur enga aðra vitni en sjálfan sig, skal fjórum sinnum sverja við Guð að hann segi satt; í fimmta sinn skal hann segja:
„Ef hann er einn af þeim sem ljúga, þá hvíli bölvun Guðs yfir honum.“
það er að segja. Hvað varðar konuna sem er ákærð um framhjáhald; ef hún sver fjóra sinnum í nafni Guðs að eiginmaður hennar ljúgi, þá fellur refsingin niður. Í fimmta skipti hins vegar,
að hún biðji um að Guðs reiði komi yfir hana ef eiginmaður hennar segir satt
verður það.”
(Núr, 24/6-9)
Það má skilja af þessum versum að það á við um þann sem sér konu sína fremja hórdóm, og um konuna sjálfa.
Úrskurðurinn er að þau skuli bölva hvort öðru.
Í ýmsum frásögnum um þetta mál er fjallað um ástæðuna fyrir opinberun ofangreindra versna, þar sem vitnisburður eiginmannsins er talinn jafngilda fjórum vitnisburðum og konan getur bjargað sér frá líkamlegri refsingu með þessum Lian-eiði.
(sjá Razi, Maverdi, Kurtubi, Ibn Ashur, viðkomandi stað)
– Má maður drepa þann sem hefur framhjáhaldið með konu hans?
Hér eru tvær skoðanir fræðimanna:
Í fyrsta lagi:
Úrskurður sem er eignaður Hz. Ali:
Sagt er að Ali hafi svarað spurningu um þetta efni á eftirfarandi hátt:
„Ef maður drepur mann sem hefur framið hjúskaparrof með konu hans án þess að hann hafi fjóra vitni, þá er hann líka
-til samanburðar-
verður drepinn. Ef erfingi hins myrtaða játar þetta einnig, þarf hvorki að hefna morðingjans né greiða blóðpening.“
Í öðru lagi:
Úrskurður sem er eignaður Ómari kalífa:
Samkvæmt sögninni, þegar kalífinn Umar var að borða morgunmat, kom maður hlaupandi að honum með blóðugt sverð í hendi og settist hjá honum. Þá kom hópur fólks hlaupandi á eftir manninum og…
„Ó, emír al-múminín! Þessi maður hefur drepið vin okkar, ættingja okkar.“
sögðu þeir. Ómar.
„Hvað segir þú?“
spurði hann. Maðurinn svaraði:
„Ó, emír hinna trúuðu! Ég…“
(með sverði mínu)
lærin tvö á konunni minni
(tvö fótleggirnir hans/hennar)
Ég skaut á milli þeirra, og ef það var einhver þarna, þá hef ég hann drepið.“
sagði hann/hún.Þá sagði Hz. Ömer (og sneri sér að mönnum hins myrta):
„Hvað segir þú?“
spurði hann. Mennirnir:
„Það er enginn vafi á því að þegar þessi maður sveiflar sverðinu sínu,
(okkar)
maðurinn okkar
(í mittið)
„Hann stakk sér á milli miðjunnar og tveggja ávöxtanna á konu hans.“
sögðu þeir. Þá tók Ómar kalífur sverðið af manninum, sveiflaði því aðeins og gaf honum það svo aftur og bætti við:
„Sjáðu til, ef þeir…“
(þeir sem drýgja hór, með konu þinni)
ef þau gera sama hlutinn, þá skaltu snúa aftur til þíns eigin starfs
(það þýðir að þú getur drepið hann aftur þegar þú sérð svona sjónarspil aftur)
sagði hann/hún.
(Mustafa b. Sad ed-Dimaşki, Metalibu Üli’n-nuha, 6/42)
Ibn Qayyim al-Jawziyya
Samkvæmt þessu er enginn munur á dómi Ómars og Alís. Sumir hafa haldið að það væri ágreiningur á milli þeirra, því þeir hafa aðeins skoðað þessi dómar á yfirborðinu. Sannleikurinn er sá að:
Dómur Hz. Alis byggir á þessari lögfræðilegu reglu: Ef maður sér konu sína fremja hór með öðrum manni, en drepur hann án þess að geta framvísað fjórum vitnum, þá skal hann sjálfur drepast í hefndarskyni (því samkvæmt versum í Súru an-Nūr er eina lausnin í þessu tilfelli að sverja eið um það. Að drepa manninn án þess að gera það er í andstöðu við þessi vers).
Aðalástæðan fyrir því að Hz. Ömer gaf leyfi til að drepa þann sem drýgði zina var:
það er einnig nauðsynlegt að forráðamaður/forráðamenn hins látna játist þessu.
Reglan sem vinir okkar hafa samþykkt er nefnilega þessi:
„Ef erfingjar hins myrta játa að um hórdóm hafi verið að ræða, þá þarf hvorki að hefna morðingjans né að greiða blóðpening.“
(sjá Zadüu’l-Mead, 562-563)
Einn af hinum þekktu fræðimönnum Hanbali-skólans.
Ibn Kudame
og gaf upplýsingarnar hér að ofan og umrædda fatwa frá Hz. Ömer,
að sögn forráðamannsins
hefur tengt. Síðan
„Imam Shafi’i, Imam as-Sawr og Ibn al-Mundhir“
samkvæmt fatwa frá Hz. Ali
„Ef maður sér konu sína í framhjáhaldi við annan mann, en drepur hann án þess að geta framvísað fjórum vitnum, skal köttur hans drepinn í hefndarskyni.“
eftir að þeir höfðu samþykkt úrskurðinn’
„að hann þekki engan sem er ósammála þessari skoðun“
hefur einnig bætt við.
(sjá al-Mughni, 8/270)
Með kveðju og bæn…
Íslam í spurningum og svörum
