Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Διότι, η σαφής και ρητή βλασφημία κρίνεται ως απιστία όταν συνίσταται σε ειλικρινή απόρριψη του Θεού και όλων των θεμελιωδών αρχών της πίστης, ή οποιασδήποτε από αυτές, με την καρδιά, την αποδοχή αυτής της απόρριψης με το νου και την ομολογία της με τη γλώσσα, δηλαδή την ρητή έκφραση της απιστίας. Διαφορετικά, πρέπει να ερμηνευτεί με καλή πρόθεση και να θεωρηθεί ότι ειπώθηκε με άλλο σκοπό.
Ορισμένοι από τους Μουταζιλίτες και τους Χαριζίτες, που δεν ανήκουν στην σουνιτική παράδοση, το λένε και προσπαθούν να το εξηγήσουν ως εξής:
Αυτή η απόφαση, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται σωστή, είναι προϊόν μιας εσφαλμένης σκέψης που αγνοεί τη φύση του ανθρώπου. Ο Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί, δίνει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα στο έργο του “Λεμ’αλάρ” ως εξής:
Ναι, όπως είπε ο Μπεντιουζζάμ, ο άνθρωπος έχει μια τάση να βλέπει τις απίστευτες απολαύσεις του παραδείσου πολύ μακριά και γι’ αυτό να τις παραμελεί, προτιμώντας τις άμεσες, αμαρτωλές απολαύσεις. Είναι σαν τον άνθρωπο που, πεινασμένος, μπαίνει στο πλησιέστερο εστιατόριο, και επειδή το διπλό σουβλάκι που παρήγγειλε θα αργήσει δέκα-δεκαπέντε λεπτά, αρχίζει να τρώει το ξερό ψωμί που έχει μπροστά του, γεμίζοντας το μισό στομάχι του με αυτό.
Όπως είπε και ο Μπεντιουζζαμάν, ο άνθρωπος φοβάται περισσότερο ένα χαστούκι που πρόκειται να δεχτεί αμέσως, παρά μια φυλάκιση σε κελί που θα τον βρει σε ένα μήνα. Δηλαδή, σύμφωνα με αυτό το συναίσθημα, η κόλαση είναι πολύ μακριά γι’ αυτόν, και ο Αλλάχ είναι έτσι κι αλλιώς συγχωρητικός.
Έτσι, ο άνθρωπος, με αυτές τις σκέψεις, «παρόλο που είναι πιστός, μπορεί να υποκύψει στις αμαρτίες και, με την υποστήριξη της ψυχής του, να πέσει στην αμαρτία. Ναι, η διάπραξη μεγάλων αμαρτιών δεν προέρχεται από απιστία. Αλλά αν αυτές οι αμαρτίες δεν καταστραφούν αμέσως με μετάνοια, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην απιστία. Ας ακούσουμε και πάλι τον Μπεντιουζζάμάν:
(Λάμψεις, Δεύτερη Λάμψη)
Επομένως, επειδή οι πιστοί που διαπράττουν μεγάλες αμαρτίες δεν γίνονται άπιστοι, δεν είναι σωστό να τους χαρακτηρίζουμε άπιστους ή να τους προσβάλλουμε με υποτιμητικά λόγια. Ο πιστός είναι σαν διαμάντι. Πρέπει να προσπαθούμε να καθαρίσουμε αμέσως το λερωμένο διαμάντι και να το επαναφέρουμε στην αρχική του κατάσταση. Δηλαδή, αντί να απορρίπτουμε έναν πιστό που έχει αμαρτήσει, πρέπει να τον στηρίζουμε και να τον βοηθάμε να καθαριστεί από την αμαρτία του.
Μπορεί να μην μας αρέσουν οι ιδιότητες των απίστων, όμως δεν είναι σωστό να τους κοροϊδεύουμε, επειδή είναι άνθρωποι. Δεν θα αγαπήσουμε την απιστία τους, αλλά οφείλουμε να αγαπήσουμε την ανθρώπινη πλευρά τους.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
