– Υπάρχουν χαντίθ σχετικά με το θέμα. Η Αίσα (ρα) ξεκίνησε το ταξίδι της για να πολεμήσει με τον Αλή (ρα) για το χαλιφάτο;
– Αν είναι έτσι, πώς είναι δυνατόν;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο δολοφόνος του Οθμάν (ρα) ήταν ο αλ-Γαφίκι, ένας Εβραίος από την Υεμένη.
Με το μαρτύριο του Οσμάν (ρα)
Ιμπν Σαμπά,
Η υπόθεση είχε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο. Οι σπόροι της διχόνοιας είχαν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς. Αυτό το οδυνηρό γεγονός εμπόδισε τους μουσουλμάνους να διαδώσουν το Ισλάμ σε άλλες χώρες. Η περίοδος των κατακτήσεων και της διάδοσης του Ισλάμ έληξε, και άρχισε μια περίοδος στασιμότητας και διαμάχης.
Μετά από αυτό το στάδιο
Ιμπν Σαμπά
,
Ετοίμασε ένα νέο σχέδιο για να φέρει αντιμέτωπους τους Χασεμίτες με τους Ομεγιάδες. Δεδομένου ότι ο Οσμάν (ρα) ανήκε στους Ομεγιάδες και ο Αλί (ρα) στους Χασεμίτες, διέδωσε κρυφά ότι ο Οσμάν δολοφονήθηκε από τον Αλί και ότι ο Αλί ήθελε να τον αντικαταστήσει, προκαλώντας έτσι τους Ομεγιάδες.
Ιμπν Σαμπά,
Από τη μια πλευρά, συκοφαντούσε τον Χαζράτ Αλί με αυτήν την άσχημη συκοφαντία, ενώ από την άλλη, προσπαθούσε φανερά να τον αναδείξει χαλίφη, προσπαθώντας έτσι να πείσει τον λαό να πιστέψει αυτήν τη συκοφαντία. Για τον σκοπό αυτό, επέλεξε μια αντιπροσωπεία από την αποστολή που ήρθε από την Αίγυπτο, με επικεφαλής τον Ιμπν-ι Μεϊμούν, εβραϊκής καταγωγής, και την έστειλε στην παρουσία του Χαζράτ Αλί (ρα). Η αντιπροσωπεία είπε στον Χαζράτ Αλί:
“Όπως γνωρίζετε, αυτό το έθνος έχει μείνει ακέφαλο. Και εσείς είστε ο πλέον κατάλληλος για το χαλιφάτο. Σας ζητούμε να αναλάβετε αυτό το καθήκον.”
είπαν. Ο Χαζράτ Αλί (ρα) απέρριψε την πρόταση και τους έδιωξε από το σπίτι του.
Αφού έλαβε τέτοια απάντηση από τον Αλί (ρα), έστειλε μια αντιπροσωπεία από τους κατοίκους της Κούφας στον Ζουμπέιρ (ρα) και μια αντιπροσωπεία από τους κατοίκους της Βασόρας στον Ταλχά (ρα). Ο Ζουμπέιρ και ο Ταλχά, όπως και ο Αλί (ρα), απέρριψαν τις προτάσεις τους για χαλιφάτο και τους έδιωξαν από την παρουσία τους.
Ιμπν Σαμπά,
και όταν δεν κατάφερε να πάρει αυτό που ήθελε ούτε από αυτούς, αυτή τη φορά έστρεψε την προσοχή του σε αυτούς που καθοδηγούσαν και διοικούσαν τους δράστες.
Εβραίος Γαφίκι
έδωσε την ακόλουθη εντολή:
«Συγκεντρώστε τους κατοίκους της Μεδίνας στο τζαμί και πείτε τους να εκλέξουν αμέσως έναν χαλίφη. Διαφορετικά, απειλήστε τους όλους με το σπαθί…»
Οι αντάρτες, με επικεφαλής τον Γαφίκι, συγκέντρωσαν τους κατοίκους της Μεδίνας στο τζαμί, σύμφωνα με αυτή την εντολή, και τους είπαν:
«Εκλέξτε αμέσως έναν ηγέτη. Αν δεν το κάνετε σήμερα, θα σας σφάξουμε όλους, συμπεριλαμβανομένων των Αλί, Ζουμπέιρ και Ταλχά.»
είπαν. Ακούγοντας αυτή την απειλή, οι κάτοικοι της Μεδίνας προσήλθαν στον Αλί (ρα) και τον παρακάλεσαν να δεχθεί το χαλιφάτο. Ο Αλί, λαμβάνοντας υπόψη την ταραγμένη κατάσταση, αναγκάστηκε να δεχθεί το αξίωμα, αν και δεν το επιθυμούσε.
Λίγο αργότερα, ο Ταλχά και ο Ζουμπέιρ (ρα) πήγαν στον Αλί (ρα) και του ζήτησαν να εφαρμόσει το νόμο του Κορανίου και να τιμωρήσει τους δολοφόνους του Οσμάν (ρα). Ο Αλί τους απάντησε:
“Έχετε δίκιο, αλλά το κράτος δεν έχει ακόμα καταστείλει πλήρως τους αντάρτες. Γι’ αυτό πρέπει να περιμένουμε να ελέγξει το κράτος την κατάσταση…”
είπε.
Ο Αλί (ρα) επιθυμούσε να εντοπιστούν και να ανακριθούν οι εγκληματίες ένας προς έναν και να τιμωρηθούν αναλόγως. Η Αΐσα, ο Ζουμπέιρ και ο Ταλχά (ρα) είχαν την εξής άποψη:
«Η στάση έχει κλιμακωθεί, στοχεύει το κράτος και ο χαλίφης έχει μαρτυρήσει. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να βρεθεί ο δολοφόνος του Οσμάν. Πρέπει να θανατωθούν οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετείχαν σε αυτή την κίνηση στάσης. Για το λόγο αυτό, οι στασιαστές πρέπει να τιμωρηθούν αμέσως.»
Ο Αλί (ρα), το Κοράνι
«Ουδείς φέρει το βάρος του άλλου.»
με βάση το κείμενο,
“Κανείς δεν μπορεί να ευθύνεται για το λάθος κάποιου άλλου.”
διαφωνώντας με την άποψή τους, εξέφρασε την αντίθεσή του.
Ο Ζουμπέιρ και ο Ταλχά (ρα), αφού έμαθαν την άποψη του Αλί, συναντήθηκαν με την Αΐσα (ρ.ανχά) στη Μέκκα και αποφάσισαν να πάνε στη Βασόρα για να συγκεντρώσουν δυνάμεις για να επιτεθούν στους στασιαστές.
Όταν ο Χαζράτ Αλί (ρα) έμαθε ότι οι Χαζράτ Αϊσέ, Χαζράτ Ταλχά και Χαζράτ Ζουμπέιρ (ρα) είχαν πάει στη Βασόρα, κινήθηκε με το στρατό του προς τη Βασόρα για να αποτρέψει τη διάσπαση και τον διαμελισμό της ενότητας του κράτους, και στρατοπέδευσε στη θέση Ζικάρ. Ο Χαζράτ Αλί (ρα) επιθυμούσε να λυθεί το ζήτημα ειρηνικά…
Κα’κα
Ο Αλί έστειλε έναν απεσταλμένο του στις Αίσα, Ταλχά και Ζουμπέιρ, ζητώντας του να τους εξηγήσει τις κακές συνέπειες της διχόνοιας, τη σημασία της ενότητας και της ομόνοιας, και ότι όλα θα λυθούν καλύτερα με ειρηνικό τρόπο. Ο απεσταλμένος, υπακούοντας στην εντολή, πήγε στις Αίσα, Ταλχά και Ζουμπέιρ και τους εξήγησε τις απόψεις του Αλί: ότι η θεραπεία αυτής της πληγής είναι η ηρεμία, ότι μετά την αποκατάσταση της ηρεμίας μπορούν να ληφθούν όλα τα μέτρα, διαφορετικά θα προκύψει διχόνοια και διαφθορά, και ότι οι δυσκολίες που θα προκύψουν από αυτό για το Ισλάμ και τους μουσουλμάνους θα είναι μεγάλες. Εκείνοι είπαν:
“Αν ο Αλί συμφωνεί με αυτή την άποψη, τότε δεν υπάρχει πια διαφωνία μεταξύ μας.”
είπαν.
Και οι δύο πλευρές έμειναν ικανοποιημένες από το αποτέλεσμα. Έτσι, επικράτησε μια κατάσταση σταθερότητας και ηρεμίας. Όλοι, νιώθοντας ασφάλεια και ησυχία, αποσύρθηκαν στις σκηνές τους.
Ο υποκριτής Ιμπν Σαμπά, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα ενοχλημένος από αυτήν την ειρήνη,
συγκεντρώνοντας τους οπαδούς του και λέγοντάς τους:
“Πρέπει με κάθε τρόπο να υποκινήσουμε τον πόλεμο και να βάλουμε τους Μουσουλμάνους να αλληλοσφαχτούν. Αν δεν πετύχουμε κάτι τέτοιο, όλη η προσπάθειά μας θα πάει χαμένη και δεν θα φτάσουμε στον στόχο μας.”
είπε. Και ετοίμασαν ένα νέο σχέδιο για να ξεκινήσουν τον πόλεμο. Σύμφωνα με αυτό το νέο σχέδιο, που θα εφαρμοζόταν τις πρώτες πρωινές ώρες, ο Ιμπν-ι Σεμπέ τοποθέτησε τους άνδρες του γύρω από τις σκηνές του Χαζράτ Αλί (ρα) και των Χαζράτ Ζουμπέιρ και Ταλχά (ρα). Στη συνέχεια, αυτοί επιτέθηκαν στις σκηνές και των δύο πλευρών. Ξυπνώντας από τον θόρυβο, οι Χαζράτ Ζουμπέιρ και Ταλχά (ρα):
“Τι συμβαίνει, τι γίνεται;”
όταν ρωτήθηκαν, οι άνθρωποι του Ιμπν Σαμπά,
“Οι άνδρες του Χαζράτ Αλί (οι κάτοικοι της Κούφας) μας επιτέθηκαν νύχτα.”
είπαν. Σε αυτή την είδηση, ο Χαζράτ Ταλχά και ο Ζουμπέιρ (ρα):
“Κατάλαβα, ο Χαζράτ Αλί δεν ήταν ειλικρινής στο να σταματήσει τον πόλεμο.”
είπαν.
Από την άλλη πλευρά, ο Χαζράτ Αλί (ρα), ο οποίος άκουσε τον θόρυβο:
“Τι συμβαίνει;”
ρώτησε. Και πάλι οι άνθρωποι του Ιμπν-ι Σεμπέ:
“Η αντίπαλη πλευρά μας επιτέθηκε αιφνιδιαστικά τη νύχτα. Εμείς αποκρούσαμε την επίθεση.”
είπαν. Ο Χαζράτ Αλί είπε:
“Κατάλαβα. Ο Ταλχά και ο Ζουμπέιρ δεν συμφωνούν μαζί μας στο θέμα της ειρήνης.”
είπε. Έτσι συνέβη η Μάχη της Τζεμέλ, η οποία στοίχισε τη ζωή σε δέκα χιλιάδες ανθρώπους. Ο Χαζράτ Ταλχά και ο Ζουμπέιρ έπεσαν μάρτυρες σε αυτή τη μάχη. Ο Ιμπν-ι Σεμπέ, με αυτόν τον τρόπο, είχε προχωρήσει ένα σημαντικό βήμα προς τον στόχο του μετά τη δολοφονία του Χαζράτ Οσμάν (ρα).
Πώς πρέπει οι μουσουλμάνοι να βλέπουν τις διαφωνίες που προέκυψαν μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη;
“Ισμέτ”
δηλαδή,
“προστασία από τις αμαρτίες με θεϊκή χάρη”
Ο χαρακτηρισμός αυτός, όμως, είναι αποκλειστικά για τους προφήτες. Η αλάνθαστη, άψογη φύση είναι αποκλειστικά δική τους. Εφόσον οι Σαχάμπα δεν χαρακτηρίζονται με αυτόν τον χαρακτηρισμό, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι είναι απολύτως αλάνθαστοι. Ωστόσο, όπως ένας μουσουλμάνος δεν εξέρχεται από το Ισλάμ με το να κάνει λάθος, έτσι και ένας Σαχάμπα δεν χάνει την τιμή του Σαχάμπα με το να κάνει λάθος.
Όλοι οι μουτζαχίτ των τεσσάρων ορθόδοξων σχολών σκέψης έχουν αξιολογήσει τις διαφωνίες που υπήρξαν μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη ως εξής:
Κάθε ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους του Προφήτη Μωάμεθ) ήταν ένας μουτζαχίτ (θρησκευτικός μελετητής) από μόνος του.
Σε θέματα που δεν αναφέρονται ρητά στο Κοράνι και στα χαντίθ, η άσκηση ιτζτιχάντ (εξαγωγή νομικών αποφάσεων) είναι πρωτίστως δικό τους δικαίωμα. Στη μεθοδολογία της φικχ (ισλαμική νομολογία) είναι καθιερωμένος κανόνας ότι, εάν κάποιος κατέχει το βαθμό του μουτζταχίντ (αυτός που ασκεί ιτζτιχάντ), δεν υποχρεούται να ακολουθήσει την ιτζτιχάντ κάποιου άλλου. Οι διαφωνίες, οι διαμάχες και οι μάχες που ξέσπασαν μεταξύ των Σαχάμπα (σύντροφοι του Προφήτη) προήλθαν από τις διαφορές στην ιτζτιχάντ. Ας μην υποτεθεί ότι οι εγωιστικές επιθυμίες και οι επιθυμίες είχαν μερίδιο σε αυτές τις διαφωνίες. Διότι, αυτοί είχαν απαλλαγεί από κακές ιδιότητες όπως η μνησικακία, η εχθρότητα και η έχθρα, χάρη στις συζητήσεις με τον Προφήτη. Οι ψυχές τους είχαν καθαριστεί και αγιαστεί από τέτοια ταπεινά πράγματα, αποκτώντας ανωτερότητα.
Ναι, καθένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους του Προφήτη) ήταν ένας μουτζαχίτ (ερευνητής και ερμηνευτής των θρησκευτικών νόμων) στην ίδρυση του Ισλάμ. Όπως είναι γνωστό, όποιος ασκεί ιτζτιχάτ (εξαγωγή νομικών αποφάσεων από τις πηγές του Ισλάμ), αν πετύχει, κερδίζει δύο αμοιβές· αν αποτύχει, κερδίζει μία αμοιβή για την προσπάθειά του. Οι ιτζτιχάτ αυτών των εκλεκτών ανθρώπων, που αφιέρωσαν τη ζωή, το κεφάλι και τα πάντα στο Ισλάμ, και που δεν είχαν άλλο σκοπό παρά την εξύψωση και διάδοσή του, γίνονταν επίσης για την εξύψωση και την προαγωγή του Ισλάμ. Αυτή η αγάπη, αυτή η αποφασιστικότητα, έφτασε σε τέτοιο βαθμό που δεν δίστασαν να εκφράσουν αντίθετες απόψεις στον Προφήτη Μωάμεθ στη Μάχη του Οχούδ.
“Εμείς βλέπουμε την επιτυχία του Ισλαμισμού στο εξής:”
Görüşlerini açıkça ortaya koymuşlardı. Sahabenin çoğu Resulullah Efendimize (asm) aykırı içtihatta bulunduklarından, Peygamberimiz (asm) onların içtihadına uymak zorunda kaldı. Daha sonra gerçekleşen olaylar Peygamberimizi haklı çıkardı. O zaman Kur’an-ı Azimüşşân’ın nazil olması devam ettiği halde, Cenab-ı Hak ashabı uyarıcı bir ayet bile indirmedi. Herhangi bir ayetle herhangi bir ikazda bulunmadı; bilakis peygamberimize eskisi gibi onlara fikir danışmaya devam etmelerini emretti. Resulullah Efendimiz (asm) de onları ayıplamadı, yine bağrına bastı, şefkatle kucakladı, bu emir gereğince onlarla fikir alışverişine devam etti. Sadece bu hal bile, sahabe-i kiramın, Allah ve Resulü nezdindeki beğenilirliklerini ve dinde içtihat sahibi olduklarını en açık bir şekilde göstermeye yeterlidir.
Τώρα, ας σκεφτούμε με ειλικρίνεια.
Στην Ισλαμική νομολογία, θα κρίνουμε εμείς τους συντρόφους του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), οι οποίοι, αν και είχαν διαφορετικές απόψεις από τον Προφήτη, δεν προειδοποιήθηκαν ούτε από τον Θεό ούτε από τον Αγγελιοφόρο του, για τις διαφωνίες που προέκυψαν μεταξύ τους; Κάποιος με έστω και ελάχιστη συνείδηση, σύνεση και κατανόηση δεν θα πρέπει να καταφύγει σε αυτήν την εγκληματική πράξη. Αν, ξεπερνώντας τα όριά μας, επιχειρήσουμε να κρίνουμε εκείνη την εκλεκτή κοινότητα που έχυσε το αίμα της για τα θεμέλια του Ισλάμ, και δικαιώσουμε τον έναν και επικρίνουμε τον άλλον, δεν θα μπορέσουμε να ρίξουμε ούτε μια κηλίδα σε εκείνα τα αστέρια της καθοδήγησης, αλλά θα έχουμε ετοιμάσει την καταστροφή μας με τα ίδια μας τα χέρια.
Εξάλλου, αυτοί που κρίνουμε είναι οι επιφανέστεροι από τους συντρόφους του Προφήτη.
Μερικοί από αυτούς έχουν ευαγγελιστεί τον παράδεισο. Αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους εμείς κουτσομπολεύουμε, ο Κουράν και ο Προφήτης μας (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) έχουν επαινέσει και δοξάσει. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, και στις διαφωνίες που προκύπτουν μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη, πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο προσεκτικοί και να αποφεύγουμε την αλαζονεία.
Αν η διαφωνία των συντρόφων του Προφήτη δεν ήταν θεμιτή και λογική στα μάτια του Θεού, σίγουρα θα είχε δοθεί μια εντολή για να τους εμποδίσει. Πράγματι, όταν οι σύντροφοι του Προφήτη μιλούσαν δυνατά δίπλα του, κατέβηκε η ακόλουθη προειδοποιητική στίχος:
«Ω εσείς που πιστεύετε! Μην υψώνετε τις φωνές σας πάνω από τη φωνή του Αποστόλου, και μην μιλάτε δυνατά μπροστά του, όπως μιλάτε δυνατά μεταξύ σας. Μήπως, χωρίς να το καταλάβετε, οι πράξεις σας γίνουν μάταιες.»
(Αλ-Χουτζουράτ, 49/2)
Στο Σουράτ αλ-Χουτζουράτ, οι πιστοί διατάσσονται να αποφεύγουν τις κακές υποψίες, ως εξής:
“…Θα ήθελε κανείς από εσάς να φάει τη σάρκα του νεκρού αδελφού του;…”
(Αλ-Χουτζουράτ, 49/12)
Σε αυτό το ιερό στίχο, ο Θεός μας ενημερώνει ότι η συκοφαντία ενός πιστού είναι μια πράξη τόσο άσχημη και ακατάλληλη για έναν πιστό, όσο και η κατανάλωση νεκρού κρέατος. Αν ο συκοφαντούμενος πιστός είναι ένας από τους συντρόφους του Προφήτη, μάλιστα ένας από τους πιο διακεκριμένους, τότε φανταστείτε πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση.
Ο Αγαπημένος μας Προφήτης (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε σε ένα από τα ιερά χαντίθ:
«Όπως η φωτιά κατακαίει τα ξύλα, έτσι και η συκοφαντία κατακαίει τις καλές πράξεις.»
μας προειδοποιεί έντονα να μην προβούμε σε κάτι τέτοιο.
Τόσο για τη σωτηρία της δικής μας μεταθανάτιας ζωής, όσο και για το μέλλον του Ισλάμ,
Είναι απαραίτητο και επιτακτικό να δώσουμε προσοχή σε αυτές τις αλήθειες. Ενώ ο πιστός απαγορεύεται να κακολογεί έναν άλλον πιστό, είναι σαφές πόσο μεγάλη ευθύνη συνεπάγεται η κακολογία, ειδικά για τους κορυφαίους, των συντρόφων του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), οι οποίοι αποτελούν το θεμέλιο του Ισλάμ και την πηγή καθοδήγησης για όλους τους μουσουλμάνους, από την εποχή του Προφήτη μέχρι σήμερα.
Η ασφαλέστερη οδός για τους συνετούς και φρόνιμους ανθρώπους είναι να αποφεύγουν να μιλούν ακατάπαυστα και αλόγιστα γι’ αυτό το θέμα.
Με λίγη σκέψη θα γίνει αμέσως κατανοητό ότι οι άνθρωποι δεν έχουν σταλεί σε αυτόν τον κόσμο για να αναλύουν τα προβλήματα μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη, ούτε για να κρίνουν ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο. Και η διαμόρφωση μιας τέτοιας άποψης δεν μπορεί να είναι ο σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε γι’ αυτό, αλλά για να υπηρετεί τον Θεό με τον οφειλόμενο τρόπο. Δηλαδή, η θρησκεία μας δεν μας καλεί να αναλύσουμε τις διαφωνίες μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη, αλλά να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις της υπακοής.
Οι Αξιότιμοι Σύντροφοι του Προφήτη (ραδıyаллаху анхум эджмаин)
Από τον χαλίφη μέχρι τον απλό στρατιώτη, όλοι έζησαν με την ίδια διατροφή και μοιράστηκαν τον ίδιο ενθουσιασμό. Εργάστηκαν ακατάπαυστα, μέρα και νύχτα, φανερά και κρυφά, για την ανάπτυξη, την εξάπλωση και την ανύψωση του Ισλάμ. Πολέμησαν με τις ζωές και το αίμα τους, φτάνοντας σε αξεπέραστα επίπεδα θυσίας. Από αγάπη για το Κοράνι και τον Προφήτη, αντιτάχθηκαν στις φυλές τους, θυσίασαν τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τα υπάρχοντά τους και τις περιουσίες τους. Προτίμησαν την ψυχή του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) από τις δικές τους ψυχές, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τις μητέρες και τους πατέρες τους. Έχυσαν το αίμα τους στα θεμέλια του οικοδομήματος του Ισλάμ. Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, και μέχρι την Ημέρα της Κρίσης, έγιναν αιτία της επίγειας και της αιώνιας ευτυχίας όλων των μουσουλμάνων.
Είναι χρέος ευγνωμοσύνης, προσευχής και εγκωμίου απέναντι σε όλους αυτούς, χρέος δικαιοσύνης και συνείδησης για όλους εμάς.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
