Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Από την εποχή του Δαρβίνου, οι εξελικτιστές υποστηρίζουν ότι οι σημερινοί σπίνοι των Γαλαπάγος εξελίχθηκαν από ένα είδος που προήλθε από τη Νότια Αμερική. Αυτά τα πουλιά παρουσιάζονται ως παράδειγμα εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής και ως απόδειξη της βιολογικής ποικιλότητας.
Στην πραγματικότητα, ο Δαρβίνος,
«Η Καταγωγή των Ειδών»
Δεν αφιέρωσε πολύ χώρο στους σπίνους στο βιβλίο του. Οι σπίνοι έγιναν διάσημοι από τους εξελικτιστές του 20ου αιώνα.
Οι σπίνοι των Γαλαπάγος έχουν ομαδοποιηθεί σε 14 είδη. Έξι από αυτά τρέφονται με σπόρους χόρτων στο έδαφος, επειδή
“σπίνοι του εδάφους”
, και οι έξι από αυτούς
“σπίνοι των δέντρων”
ονομάζονται. Εκτός από ένα είδος, όλοι οι σπίνοι των δέντρων τρέφονται με έντομα.
Αυτό που αξίζει να σημειωθεί εδώ είναι ότι κάθε είδος σπίνου έχει δημιουργηθεί με μια δομή ράμφους που ικανοποιεί πλήρως τις διατροφικές του ανάγκες.
Ο Γκραντ και οι συνεργάτες του μελέτησαν τους σπίνους των Γαλαπάγος από το 1970 έως το 1980. Κατέγραψαν τις διαστάσεις του ράμφους, των φτερών και του σώματος των πτηνών που έπιασαν με δίχτυα. Στη συνέχεια, αφού τα σημάδεψαν με ειδικές ταινίες, τα απελευθέρωσαν.
Τα νησιά Γκαλαπάγκος δέχονται έντονες βροχοπτώσεις σε ορισμένες περιόδους, τις οποίες ακολουθούν περίοδοι ξηρασίας. Στα είδη που τρέφονται με σπόρους χόρτου, ο αριθμός των ατόμων με κοντό ράμφος αυξάνεται ανάλογα με τις βροχοπτώσεις και, συνεπώς, με την αφθονία σπόρων χόρτου. Στις περιόδους ξηρασίας, ο αριθμός των ατόμων με κοντό ράμφος μειώνεται καθώς αυτά που τρέφονται με σπόρους χόρτου πεθαίνουν, ενώ ο αριθμός των ατόμων με μακρύ ράμφος, που τρέφονται με άλλες τροφές, αυξάνεται.
Ο Γκραντ και η ομάδα του διαπίστωσαν ότι οι σπίνοι που επέζησαν από την ξηρασία είχαν σώματα ελαφρώς μεγαλύτερα από το κανονικό και ράμφος ελαφρώς πιο φαρδύ. Υπέθεσαν ότι η φυσική επιλογή είχε απορρίψει τους σπίνους που τρέφονταν μόνο με μικρούς σπόρους, ενώ οι σπίνοι με μεγάλο ράμφος, που μπορούσαν να σπάσουν τα κελύφη των μεγάλων και σκληρών σπόρων, είχαν επιβιώσει.
Θεωρούσαν ότι 20 γενιές επιλογής ήταν αρκετές για να μετατραπεί ο μεσαίος σπίνος σε μεγάλο σπίνο. Εάν η ξηρασία εκτιμάται ότι συμβαίνει μία φορά ανά δεκαετία, αυτή η μετατροπή είναι πιθανό να συμβεί σε 200 χρόνια. Στη χειρότερη περίπτωση, αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να συμβεί σε 2000 χρόνια2,3.
Ο Γκραντ και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι οι σπόροι γίνονταν άφθονοι με τις βροχοπτώσεις του 1982-1983 και, κατά συνέπεια, το μέσο μέγεθος του ράμφους των σπίνων του εδάφους επέστρεψε στην τιμή που είχε πριν από την ξηρασία του 1977.
Αυτό το γεγονός εξέπληξε τους εξελικτικούς ερευνητές, οι οποίοι ανέμεναν μια σταδιακή αύξηση στο μέγεθος του ράμφους.
4.
Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν σχετικά με τις αλλαγές στα ράμφη των σπίνων δείχνουν ότι δεν υφίσταται αλλαγή με βάση την εξέλιξη. Το μέσο μέγεθος του ράμφους αυξάνεται ελαφρώς γύρω από μια σταθερή τιμή κατά τις βροχερές περιόδους και μειώνεται ελαφρώς κατά τις ξηρές περιόδους, δηλαδή το μέγεθος του ράμφους παρουσιάζει διακύμανση ανάλογα με τις βροχοπτώσεις. Επομένως, δεν υπάρχει σαφής αλλαγή.
Πράγματι, ο Πίτερ Γκραντ παρομοιάζει την κατάσταση με το εκκρεμές ενός ρολογιού τοίχου και λέει:
«Ο πληθυσμός των σπίνων που υπόκειται σε φυσική επιλογή ταλαντεύεται πέρα δώθε, σαν εκκρεμές ρολογιού τοίχου»5
.
Ο Danny Faulkner, καθηγητής Αστρονομίας και Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, σημειώνει ότι οι διακυμάνσεις στα ράμφη των σπίνων δεν μπορούν να αποτελέσουν απόδειξη της εξέλιξης και προσθέτει:
“Αν έχετε αποδεχτεί την ύπαρξη μικροεξέλιξης προς μια κατεύθυνση, και στη συνέχεια η κατάσταση επιστρέφει ακριβώς στην αρχική της κατάσταση, τότε αυτό δεν είναι εξέλιξη, δεν μπορεί να είναι.”
6
.
Ο Δρ. Τζόναθαν Γουέλς, βιολόγος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, επισημαίνει ότι η Αμερικανική Εθνική Ακαδημία Επιστημών παραπλάνησε το κοινό με δηλώσεις σε ένα βιβλίο που εξέδωσε, και λέει:
“Το φυλλάδιο του 1999 που δημοσιεύθηκε από την Εθνική Ακαδημία περιγράφει τους σπίνους του Δαρβίνου ως «ένα ιδιαίτερα πειστικό παράδειγμα» της προέλευσης των ειδών. Το φυλλάδιο συνεχίζει εξηγώντας ότι οι Γκραντ και οι συνεργάτες τους έδειξαν ότι: «Μια χρονιά ξηρασίας στα νησιά μπορεί να προκαλέσει εξελικτικές αλλαγές στους σπίνους. Εάν οι ξηρασίες συμβαίνουν στα νησιά κάθε δέκα χρόνια, ένα νέο είδος σπίνου μπορεί να εμφανιστεί σε περίπου 200 χρόνια». Αυτό είναι όλο. Δεν αναφέρει ότι η επιλογή αντιστρέφεται μετά την ξηρασία, επομένως δεν υπάρχει καμία αλλαγή με βάση την εξέλιξη μακροπρόθεσμα.”
Σε αυτή τη μορφή, το φυλλάδιο αποκρύπτει ένα πολύ σημαντικό μέρος των αποδείξεων, παραπλανώντας το κοινό και επιδεικνύοντας μια ιδεολογική, όχι επιστημονική, συμπεριφορά.
7
.
Η σύνδεση των διακυμάνσεων στο μέγεθος του ράμφους των σπίνων με την εξέλιξη από τους εξελικτικούς ερευνητές είναι μια εντελώς ιδεολογική προσπάθεια, όχι επιστημονική.
Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ποικιλομορφία των ειδών σπίνων δεν είναι τόσο μεγάλη όσο πιστεύεται. Διάφορες γενετικές μελέτες σε σπίνους έχουν δείξει ότι δεν υπάρχει γενετική διαφορά μεταξύ αυτών των πτηνών.
Ομοίως, το 1999, ερευνητές από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ και το Πανεπιστήμιο Πρίνστον ανέφεραν ότι η μοριακή ταξινόμηση των σπίνων των Γαλαπάγος δεν ήταν δυνατή, καθώς όλοι είχαν παρόμοια μοριακή δομή.9
Εγκυκλοπαίδεια των Επιστημών της Ζωής
αναφέρεται στο ίδιο θέμα ως εξής:
“Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός σαφούς γενετικού φραγμού μεταξύ των ειδών σπίνων του Δαρβίνου.”
Δέκα
.”
Συμπερασματικά, οι σπίνοι των Γαλαπάγος είναι στην πραγματικότητα υποείδη ενός και μόνο είδους. Αυτό που ο Δαρβίνος και οι οπαδοί του είδαν στα νησιά Γαλαπάγος και πρότειναν ως “εξέλιξη”, στην πραγματικότητα είναι δομές που προέκυψαν από παραλλαγές ή συνδυασμούς. Οι σπίνοι με τις διαφορετικές εμφανίσεις είναι παραλλαγές μέσα σε ένα είδος, ή με άλλα λόγια, ποικιλομορφία. Δεν πρόκειται για την εμφάνιση ενός νέου είδους μέσω τέτοιων παραλλαγών.
Οι εξελικτικοί βιολόγοι ονομάζουν “μικροεξέλιξη” την επιλογή των παραλλαγών ενός είδους μέσω της φυσικής επιλογής. Οι παραλλαγές δεν αποτελούν απόδειξη της εξέλιξης, διότι η παραλλαγή είναι η εμφάνιση διαφορετικών συνδυασμών της υπάρχουσας γενετικής πληροφορίας. Η παραλλαγή δεν προσθέτει νέα χαρακτηριστικά στη γενετική πληροφορία.
Ακόμα κι αν οι σπίνοι των Γκαλαπάγκος ζευγαρώσουν με διαφορετικούς συνδυασμούς ή εκτεθούν σε διαφορετικά κλίματα για χιλιάδες χρόνια, το μόνο που θα προκύψει είναι νέες παραλλαγές, αλλά θα παραμείνουν σπίνοι.
Εν ολίγοις, η ιστορία των σπίνων των Γαλαπάγος δεν είναι ένα επιστημονικό συμπέρασμα, αλλά ένας ιδεολογικός τρόπος σκέψης που βασίζεται στον αθεϊσμό και παρουσιάζεται με το μανδύα της επιστήμης.
Υποσημειώσεις:
1 Timothy A. Mousseau, Alexander E. Olvido, «Γεωγραφική Παραλλαγή», Εγκυκλοπαίδεια των Επιστημών της Ζωής, 2000, ğ.els.net.
2 Peter R. Grant, «Φυσική επιλογή και οι σπίνοι του Δαρβίνου», Scientific American, Οκτώβριος 1991, σελ. 82-87.
3 Peter R. Grant, B. Rosemary Grant, “Ειδογένεση και υβριδισμός στα νησιωτικά πτηνά”, Philosophical Transactions of the Royal Society of London B 351, 1996, σ. 765-772; Peter R. Grant, B. Rosemary Grant, “Ειδογένεση και υβριδισμός πτηνών στα νησιά”, σ. 142-162 στο Peter R. Grant (επιμ.), Εξέλιξη στα νησιά, Oxford University Press, Οξφόρδη, 1998.
4 Peter R. Grant, B. Rosemary Grant, “Ειδογένεση και υβριδοποίηση στα νησιωτικά πτηνά”, Philosophical Transactions of the Royal Society of London B 351, 1996, σ. 765-772; Peter R. Grant, B. Rosemary Grant, “Ειδογένεση και υβριδοποίηση των πτηνών στα νησιά”, σ. 142-162 στο Peter R. Grant (επιμ.), Εξέλιξη στα Νησιά, Oxford University Press, Oxford, 1998.
5 Peter R. Grant, «Φυσική επιλογή και οι σπίνοι του Δαρβίνου», Scientific American, Οκτώβριος 1991, σελ. 82-87.
6 Gailon Totheroh, “Evolution Outdated”, 2001, http://ğ.discovery.org/viewDB/index.php3?program=CRSCstories&command=view&id=596.
7 Gailon Totheroh, “Evolution Outdated”, 2001, http://ğ.discovery.org/viewDB/index.php3?prog ram=CRSCstories&command=view&id=596.
8 James L. Patton, “Γενετικές διεργασίες στα Γκαλαπάγκος”, Βιολογικό Περιοδικό της Λινναίας Εταιρείας, τόμ. 21, 1984, σ. 91-111; Nancy Jo, “Καρυοτυπική Ανάλυση των Σπίνων του Δαρβίνου”, σ. 201-217, R.I. Bowman, M. Berson, A.E. Leviton (επιμ.), Μοτίβα Εξέλιξης στους Οργανισμούς των Γκαλαπάγκος, Καλιφόρνια: Ειρηνικός Τομέας, AAAS, Σαν Φρανσίσκο, 1983.
9 A. Sato, C. O’hUigin, F. Figueroa, PR Grant, BR Grant, H. Tichy, J. Klein,
“
«Φυλογένεση των σπίνων του Δαρβίνου, όπως αποκαλύπτεται από τις αλληλουχίες mtDNA», Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, τόμος 96, τεύχος 9, 27 Απριλίου 1999, σελ. 5101-5106.
10 Michaela Hau, Martin Wikelski, «Τα σπίνια του Δαρβίνου», Εγκυκλοπαίδεια των Επιστημών της Ζωής, 2000, ğ.els.net.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
