– Υπάρχουν ηγέτες φιλικοί προς τον Θεό, που υπερασπίστηκαν το Ισλάμ, όπως ο Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ, ο Αμπντούλ Χαμίτ και ο Γιαβούζ Σελίμ.
– Ο δάσκαλος Μπεντιουζζαμάν, από την άλλη, λέει: «Αναζητώ καταφύγιο στον Θεό από τον Σατανά και την πολιτική…»
– Λαμβάνοντας υπόψη και τα δύο, ποια πρέπει να είναι η οπτική μας απέναντι στην πολιτική;
– Η ενασχόληση με την πολιτική είναι επιτρεπτή ή αμαρτωλή, εφόσον δεν περιλαμβάνει ψέματα, συκοφαντίες κ.λπ.;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Πρωτίστως, ας σημειωθεί ότι ο Ουστάντ Μπεντιουζζαμάν απομακρύνθηκε από την πολιτική, το έπραξε δε για χάρη της υπηρεσίας του Κορανίου και στο όνομα της διδασκαλίας της πίστης ενός ανανεωτή. Διαφορετικά…
«Κανείς να μην ασχολείται με την πολιτική.»
δεν είπε.
Μετά από αυτή τη σύντομη εισαγωγή, ας περάσουμε στις λεπτομέρειες:
Πολιτική,
Σημαίνει διοικώ το κράτος. Το γεγονός ότι οι σύντροφοι του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) ασχολήθηκαν αμέσως μετά το θάνατό του με την εκλογή χαλίφη, δείχνει πόσο σημαντική είναι η πολιτική, με την έννοια της διακυβέρνησης, στο Ισλάμ.
Στις αυθεντικές αφηγήσεις των χαντίθ, η πολιτική/διοίκηση έχει αξιολογηθεί με διάφορες πτυχές:
«Χαλιφάτο μετά από εμένα»
-ή το χαλιφάτο της προφητείας-
εδώ και τριάντα χρόνια.”
(βλ. Αμπού Νταβούντ, Σουνέτ, 8; Τιρμίζι, Φίτεν, 48; Αχμέντ μπιν Χανμπέλ, 4/272; 5/220, 221)
«Η προφητεία θα διαρκέσει ανάμεσά σας όσο το θέλει ο Θεός, και έπειτα θα την καταργήσει όποτε το θελήσει. Στη συνέχεια, θα υπάρξει χαλιφάτο στο σύστημα της προφητείας. Και αυτό θα διαρκέσει όσο το θέλει ο Θεός, και έπειτα ο Θεός θα το καταργήσει και αυτό…»
-οποτεδήποτε θελήσει-
το καταργεί. Έπειτα έρχεται μια τυραννική εξουσία. Αυτή διαρκεί όσο θέλει ο Αλλάχ, και έπειτα ο Αλλάχ την καταργεί όταν το θελήσει. Στη συνέχεια έρχεται μια δεσποτική εξουσία, η οποία διαρκεί όσο θέλει ο Αλλάχ, και έπειτα ο Αλλάχ την καταργεί όταν το θελήσει. Τέλος, έρχεται ένα χαλιφάτο με σύστημα προφητείας.”
(βλ. Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ, 4/273).
Ο Χαφίζ αλ-Χαϊσάμι, κρίνοντας την αυθεντικότητα του χαντίθ, είπε: «Το χαντίθ το μετέδωσαν ο Αχμάντ μπιν Χανμπάλ, ο Μπεζζάρ (πιο αναλυτικά), και ο Ταμπεράνι (ένα μέρος του). Οι αφηγητές του είναι αξιόπιστοι».
(βλ. Majma’ al-Zawa’id, 5/226)
Φαίνεται ότι μετά τους Χαλίφες Ρασίντ, η πολιτική συχνά ξέφυγε από τα όρια, και παρόλο που υπήρχε ένα κράτος που βασιζόταν στη Σαρία, υπήρξαν παραχωρήσεις από τις ισλαμικές αρχές, η αληθινή δικαιοσύνη υπονομεύτηκε και εμφανίστηκαν διάφορες μορφές καταπίεσης.
Από την άλλη πλευρά,
πολιτική
Πρόκειται για μια αρκετά γενική διατύπωση. Καλύπτει ένα πολύ ευρύ φάσμα, από την οικονομική πολιτική του κράτους μέχρι τον τρόπο διοίκησης ενός διευθυντή εταιρείας, και από τις μεθόδους καθοδήγησης των πνευματικών ηγετών και των προφητών (ειρήνη ας είναι επ’ αυτούς). Ωστόσο, ο σύγχρονος άνθρωπος, παρακολουθώντας τις στείρες πολιτικές διαμάχες σαν αγώνα πυγμαχίας, όταν ακούει τη λέξη «πολιτική», αμέσως του έρχονται στο νου οι κομματικές προπαγάνδες και τα κυβερνητικά προγράμματα.
Είναι αρκετά δύσκολο να εξηγήσεις την πολιτική αντίληψη του Δασκάλου Μπεντιουζζαμάν σε ανθρώπους που είναι τόσο εμμονικά προσηλωμένοι στην πολιτική.
“Κύριοι! Εγώ είμαι με το ρεύμα της πίστης. Απέναντί μου βρίσκεται το ρεύμα της απιστίας. Δεν έχω καμία σχέση με άλλα ρεύματα.”
(βλ. Επιστολές, Δέκατη Έκτη Επιστολή)
Ο σκοπός του Μπεντιουζζαμάν είναι να συμβάλει στη σωτηρία της πίστης των ανθρώπων. Ο απόλυτος αντίπαλός του είναι η απιστία. Επομένως, η άποψη του Δασκάλου για την πολιτική θα κριθεί με βάση αυτό το κριτήριο.
Ο δάσκαλος είναι ένας σπουδαίος ψυχίατρος, ένας γιατρός της καρδιάς. Πλούσιοι, φτωχοί, προϊστάμενοι, υπάλληλοι, ψηφοφόροι και ψηφιζόμενοι, όλοι βρίσκονται στο πεδίο ενδιαφέροντός του.
Και σκοπός του είναι να διδάξει σε όλους την αληθινή πίστη.
είναι να διαφυλάξουν την πίστη τους από τον κίνδυνο.
“Σε αυτή την εποχή, ο πιο σημαντικός κίνδυνος για τους μουσουλμάνους είναι η διαφθορά των καρδιών και η διάβρωση της πίστης από την πλάνη που προέρχεται από την επιστήμη και τη φιλοσοφία. Η μόνη θεραπεία γι’ αυτό είναι το φως, η επίδειξη του φωτός, ώστε οι καρδιές να διορθωθούν και η πίστη να σωθεί.”
(βλ. Λάμψεις, Δέκατη Έκτη Λάμψη)
Ένας άλλος λόγος που ο δάσκαλος έβλεπε με ψυχρότητα τα σημερινά πολιτικά ρεύματα
είναι η μεγάλη ζημιά που προκαλεί η πολιτική μεροληψία στο πνεύμα ενότητας και αλληλεγγύης του έθνους μας.
Στο Ισλάμ, η αγάπη για τον Αλλάχ και η εχθρότητα για τον Αλλάχ είναι θεμελιώδεις αρχές.
Επομένως, όποιος κι αν έχει τις ιδιότητες που ο Θεός απεχθάνεται, απορρίπτει και απαγορεύει, είναι κακός· ενώ όποιος κι αν έχει τις ιδιότητες που ο Θεός εγκρίνει, είναι καλός και ωραίος.
Στην πολιτική, όμως, συχνά χάνεται αυτό το μέτρο. Όσοι δεν συμμερίζονται τις δικές τους πολιτικές απόψεις θεωρούνται κακοί από κάθε άποψη, ενώ όσοι ανήκουν στο κόμμα τους θεωρούνται καθαροί και αθώοι σε κάθε πτυχή. Ο Μπεντιουζζαμάν εκθέτει με ωραίο τρόπο τη μεγάλη ζημιά που προκαλεί αυτή η πλάνη στην καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου με τις ακόλουθες εκφράσεις:
«Προσοχή, προσοχή! Μην αφήνετε τα ρεύματα του κόσμου, ιδίως τα πολιτικά ρεύματα και κυρίως τα ρεύματα που αφορούν τις εξωτερικές υποθέσεις, να σας διχάσουν. Μην αφήνετε τις ενωμένες αιρετικές ομάδες να σας διαλύσουν! Μην αφήνετε το θεϊκό δόγμα «Η αγάπη για τον Θεό και η μνησικακία για τον Θεό» να αντικατασταθεί από το σατανικό δόγμα «Η αγάπη για την πολιτική και η μνησικακία για την πολιτική», με αποτέλεσμα να δείχνετε εχθρότητα σε έναν αδελφό που είναι αληθινός και δίκαιος, και να δείχνετε αγάπη και υποστήριξη σε έναν πολιτικό φίλο που είναι δόλιος, αποδεχόμενοι την αδικία του και γινόμενοι ηθικά συνένοχοι στο έγκλημά του.» (Επιστολή από το Κασταμονί)
Συνοψίζοντας το θέμα, η αποχή από την πολιτική
αιτιολογία
Αυτό είναι δυνατόν να το δούμε στις ακόλουθες εκφράσεις του Μπεντιουζζαμάν:
α)
«Σε αυτή την εποχή υπάρχουν τόσο εξαιρετικά κυρίαρχα ρεύματα που, επειδή τα παίρνουν όλα υπό τον έλεγχό τους, ακόμα και αν ο αναμενόμενος Μεσσίας (ο Κύριος Μεσσίας) ερχόταν σε αυτή την εποχή, θα έπρεπε να προσέχει να μην παρασυρθεί από αυτά τα ρεύματα.»
παραίτηση από την πολιτική σκηνή
και υποθέτω ότι θα αλλάξει πορεία και θα αναθεωρήσει τον στόχο του.”
(Επιστολή από το Κασταμπόνι, 84η Επιστολή, σελ. 90)
β)
«Αλλά, κατά την παρούσα περίοδο, υπό το πρίσμα των αμελών, των πλανεμένων και εκείνων που πωλούν τη θρησκεία τους για τον κόσμο, μετατρέποντας τα αιώνια διαμάντια σε γυαλί, η ανησυχία μήπως η υπηρεσία της πίστης θεωρηθεί υποτελής ή όργανο ισχυρών εξωτερικών ρευμάτων και υποτιμηθεί η αξία της στα μάτια του κοινού, οδήγησε το Ιερό Κοράνι να μας απαγορεύσει κατηγορηματικά την πολιτική.»
(Επιστολή από το Κασταμπόνι, 92η Επιστολή, σελ. 137)
γ)
«Εάν ειπωθεί:
Γιατί το Ισλαμικό Χαλιφάτο δεν εδραιώθηκε στην Οικογένεια του Προφήτη;
Ενώ αυτοί ήταν οι πλέον άξιοι και δικαιούχοι;
“Η απάντηση:
Η κοσμική εξουσία είναι απατηλή. Η οικογένεια του Προφήτη (Αλ-ι Μπέιτ) ήταν επιφορτισμένη με τη διαφύλαξη των ισλαμικών αληθειών και των διατάξεων του Κορανίου. Όσοι κατέλαβαν το χαλιφάτο και την εξουσία,
Πρέπει να είναι αθώος σαν τον Προφήτη, ή να έχει μια εξαιρετική αρετή και καρδιά σαν τους Χαλίφες Ρασίντ, τον Ουμάρ Ιμπν Αμπντουλαζίζ των Ομεϋαδών και τον Μέχντι των Αββασιδών, για να μην εξαπατηθεί.
”
(Επιστολές, Δέκατη Ένατη Επιστολή, σελ. 100)
δ) «Ποια είναι η σοφία πίσω από την τρομερή και σκληρή μεταχείριση που υπέστησαν εκείνες οι ευλογημένες ψυχές;»
λέτε.
“Η απάντηση:
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Ομεϋαδών, οι οποίοι ήταν αντίπαλοι του Χουσεΐν, υπήρχαν τρεις κύριες αιτίες που οδήγησαν σε αμείλικτη καταπίεση:
Κάποιος:
Μια αρχή της αδίστακτης πολιτικής: “Για την ασφάλεια της κυβέρνησης και τη διατήρηση της τάξης, θυσιάζονται άτομα.”
Δεύτερον:
Η κυριαρχία τους, επειδή βασίζεται στη φυλή και την εθνικότητα, είναι μια σκληρή αρχή του εθνικισμού:
“Για τη σωτηρία του έθνους θυσιάζονται τα πάντα.”
Τρίτον:
Η κληρονομική βεντέτα των Ομεϋαδών εναντίον των Χασεμιτών, που υπήρχε σε ορισμένους, όπως ο Γεζίδης, είχε επιδείξει μια ικανότητα για αδίστακτη σκληρότητα.
(βλ. Επιστολές, Δέκατη Πέμπτη Επιστολή, σελ. 56)
ε)
«Γιατί άλλοτε ασχολιόσουν με τόση θέρμη με την πολιτική, ενώ τώρα, εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια, την έχεις εντελώς εγκαταλείψει;»
“Η απάντηση:
Μια από τις θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης πολιτικής είναι:
«Για την σωτηρία του έθνους θυσιάζονται τα άτομα. Για την σωτηρία της κοινότητας θυσιάζονται οι προσωπικότητες. Για την πατρίδα θυσιάζονται τα πάντα.»
Διότι, είμαι απολύτως βέβαιος ότι οι τρομερές δολοφονίες που έχουν διαπραχθεί μέχρι τώρα σε όλη την ανθρωπότητα προέρχονται από την κατάχρηση αυτού του νόμου. Επειδή αυτός ο θεμελιώδης νόμος της ανθρωπότητας δεν έχει ένα σαφές όριο, έχει οδηγήσει σε πολλές καταχρήσεις. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, που προέκυψαν από την κατάχρηση αυτού του σκληρού θεμελιώδους νόμου, κατέστρεψαν την πρόοδο της ανθρωπότητας για χίλια χρόνια, και έδωσαν εντολή για την καταστροφή ενενήντα αθώων εξαιτίας ενός εγκληματία. Κάτω από το πρόσχημα του γενικού συμφέροντος, προσωπικές επιδιώξεις κατέστρεψαν μια πόλη εξαιτίας ενός εγκληματία. Παραπέμπω σε ορισμένες συλλογές και υπερασπίσεις του Risale-i Nur, επειδή αποδεικνύουν αυτή την αλήθεια.”
(βλ. Επιστολές από το Εμιρδάγ – Μέρος ΙΙ, Επιστολή 74, σελ. 98)
στ)
«Κάποτε, είδα ως αποτέλεσμα αυτής της φανατικής μεροληψίας το εξής: Ένας ευσεβής λόγιος, καταδίκασε έναν ενάρετο λόγιο που διαφωνούσε με τις πολιτικές του απόψεις, σε βαθμό που τον κατηγόρησε ως άπιστο. Και αντίθετα, επαίνεσε με σεβασμό έναν υποκριτή που συμμεριζόταν τις απόψεις του.»
Αυτές οι κακές συνέπειες της πολιτικής με τρόμαξαν, και είπα: “Αποστρέφομαι τον Σατανά και την πολιτική, με τη βοήθεια του Θεού”.
από τότε αποσύρθηκα από την πολιτική ζωή.”
(βλ. Επιστολές, Εικοστή Δεύτερη Επιστολή, σελ. 267)
γ)
“Είπαν: Δεν βλέπεις την αθεΐα, παίρνει τα ηνία. Πρέπει να βγούμε μπροστά στο όνομα της θρησκείας.”
Είπα: Ναι, είναι απαραίτητο. Αλλά με έναν απόλυτο όρο: τον κινητήριο μοχλό.
αγάπη για το Ισλάμ και θρησκευτικός ζήλος
πρέπει να είναι. Εάν ο κινητήριος μοχλός ή ο προωθητήρας,
πολιτικανισμός ή κομματισμός
είναι επικίνδυνο. Ο πρώτος, ακόμα κι αν κάνει λάθος, ίσως συγχωρεθεί. Ο δεύτερος, ακόμα κι αν πετύχει, είναι υπόλογος.”
“Ειπώθηκε: Πώς θα το καταλάβουμε;”
«Είπα: Όποιος προτιμά τον διεφθαρμένο πολιτικό από τον ευσεβή αντιπολιτευόμενο, με πρόσχημα καχυποψίας, το κίνητρό του είναι η πολιτική. Και όποιος, με πνεύμα αποκλειστικότητας, αποδίδει το ιερό αγαθό του κοινού, τη θρησκεία, κυρίως στους ομοϊδεάτες του, προκαλώντας έτσι σε μια ισχυρή πλειοψηφία τάση εχθρότητας προς τη θρησκεία και την υποβιβάζει στα μάτια των ανθρώπων, το κίνητρό του είναι η φανατική μεροληψία.»
(Συνεισφορές)
Εν ολίγοις
Η ίδια η πολιτική δεν είναι κακή, είναι πολύ καλή. Ωστόσο, είναι γεγονός ότι με το πέρασμα του χρόνου, οι πολιτικοί γίνονται όλο και πιο εγωκεντρικοί και επιδιώκουν όλο και περισσότερο τα προσωπικά τους συμφέροντα. Γι’ αυτό, πολλοί σοφοί, με πρώτους τους τέσσερις ιμάμηδες των τεσσάρων σουνιτικών σχολών, απέφυγαν να ασχοληθούν με την πολιτική και τους πολιτικούς, αρνούμενοι ακόμα και να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Πόσο χώρο δίνει η θρησκεία μας στην πολιτική; Ένας θρησκευόμενος άνθρωπος στην πολιτική…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
