– Έχουν συμφωνήσει οι τέσσερις σχολές σκέψης ότι οι ποινές χαντ και η θανάτωση των αποστατών δεν μπορούν να επιβάλλονται από ιδιώτες;
– Αν κάποιος κάνει κάτι τέτοιο, είναι αμαρτία, σωστά; Για παράδειγμα, σε ορισμένες ειδεχθείς δολοφονίες που διαπράττονται στις μέρες μας και στη χώρα μας, ορισμένοι άνθρωποι σκοτώνουν τους δολοφόνους με διάφορους τρόπους, ενώ αυτοί βρίσκονται στη φυλακή κ.λπ., αυτό είναι αμαρτία, σωστά;
– Κάποιος Σαλαφίτης σε ένα άρθρο του αναφέρει: «Σχετικά με την εφαρμογή των ποινών (χουντούντ) σε εμπόλεμη κατάσταση (νταρ αλ-χαρμπ), οι μελετητές γενικά έχουν τρεις απόψεις». Αν αυτό που λέει στο άρθρο είναι σωστό, τότε σύμφωνα με την πρώτη ομάδα, δεν θα έπρεπε τα άτομα να εφαρμόζουν τις ποινές;
– Μου έρχονται συνεχώς εμμονές στο μυαλό σχετικά με αυτά τα θέματα, προσπαθώ να ζω σύμφωνα με τη θρησκεία μου και φοβάμαι να γίνω άπιστος, να βλασφημήσω την οικογένειά μου. Μπορείτε να με διαφωτίσετε σε αυτά τα θέματα;
1. Οι ποινές επιβάλλονται σε κάθε περίπτωση. Δεν λαμβάνεται υπόψη αν η περιοχή είναι εμπόλεμη ζώνη ή ισλαμική επικράτεια. (Ιμάμ Μαλίκ, Ιμάμ Σαφί, Αμπού Σαβρ, Ιμπν Μουνζίρ (Ας τους ελεήσει ο Θεός))
2- Εάν οι μουσουλμάνοι έχουν χαλίφη, τότε η ποινή εφαρμόζεται στο Νταρ-ουλ-χαρμπ. Διαφορετικά, δεν εφαρμόζεται. (Ιμάμ Αμπού Χανίφα (ραχιμεχούλλαχ))
3- Στη γη του πολέμου δεν εφαρμόζεται η ποινή. Αναβάλλεται μέχρι να φτάσει κανείς στη γη του Ισλάμ. (Αχμάντ μπιν Χανμπάλ, Ισχάκ μπιν Ραχαβέιχ και Ιμάμ Εβζα’ί (ραχμετουλλαχί αλεχίμ))
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Επιβολή ενός θρησκευτικού ορίου.
για το σχετικό έγκλημα
να αποδειχθεί με βάση τις ισλαμικές αποδείξεις
απαιτείται.
Για να γίνει αυτή η διάγνωση με ακρίβεια
επίσημοι κρατικοί αξιωματούχοι
(όσοι έχουν εξουσία, όπως ο σουλτάνος, ο αρχηγός κράτους, ο βεζίρης, τα δικαστήρια, ο δικαστής, ο καδής)
Το θέμα πρέπει να διερευνηθεί από τις αρμόδιες αρχές. Διότι η επίλυση αυτών των πολύ σημαντικών ζητημάτων δεν είναι κάτι που μπορεί να αφεθεί στη συνείδηση των ατόμων.
ρ.
– Η εκτέλεση μιας απόφασης που καταδικάζει έναν εγκληματία σε μια συγκεκριμένη ποινή εξαρτάται από την ισχύ της αρχής που την εξέδωσε. Αυτή η ισχυρή αρχή μπορεί να είναι μόνο μια…
κράτος
Είναι πιθανό. Είναι σαφές ότι τα άτομα δεν έχουν τέτοια εξουσία.
Επομένως, η ανάμειξη των ατόμων σε αυτά τα ζητήματα ανοίγει τον δρόμο στην αναρχία. Αυτό, με τη σειρά του, έρχεται σε αντίθεση με τον σκοπό ύπαρξης των ορίων/ποινών που στοχεύουν στη διασφάλιση της ασφάλειας.
Από τις παραπάνω εξηγήσεις γίνεται σαφές ότι,
Η επιβολή των θρησκευτικών ποινών είναι έργο του κράτους.
Αυτή η δουλειά δεν είναι για μεμονωμένα άτομα.
– Στο Κοράνι, η εφαρμογή των ποινών ορίζεται ως εξής:
η αναφορά στους αποδέκτες με αόριστο και πληθυντικό τρόπο
, υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση δεν είναι τα άτομα,
το κράτος είναι ο προστάτης και ο εκπρόσωπος της κοινωνίας
δείχνει. Για παράδειγμα:
«Τον άνδρα και τη γυναίκα που μοιχεύουν, μαστιγώστε τους με εκατό μαστιγιές!»
(Νουρ, 24/2),
«Κόψτε τα χέρια του κλέφτη, άνδρα ή γυναίκα.»
(Μιαδέ, 5/38),
«Σε όσους συκοφαντούν τις σεμνές γυναίκες… να τους δώσετε ογδόντα ραβδισμούς!»
(Νουρ, 24/4)
σύμφωνα με τα εδάφια που αναφέρονται στην επιβολή των ορίων
είναι καθήκον του κράτους
υποδηλώνει.
Επίσης:
«Όποιος αλλάξει θρησκεία / αποστατήσει, να τον σκοτώσετε.»
(Μπουχάρι, αριθ. χαντίθ: 3017)
,
«Όποιος πίνει κρασί, χτυπήστε τον με μαστίγιο/ραβδί.»
(Τιρμίζι, αριθ. χαντίθ: 1444)
σύμφωνα με τις εκφράσεις των στίχων και στα ιερά χαντίθ
Χρησιμοποιήθηκε πληθυντικός αριθμός, υποδηλώνοντας ότι ο ομιλητής απευθύνεται στο κράτος.
δείχνει.
– Σύμφωνα με τη σουνιτική σχολή Χαναφί
,
-είτε μουσουλμάνος είτε ραχίμ (υπό την προστασία του κράτους)-
Είναι πολίτης μιας ισλαμικής χώρας και
«νταρουλχάρπ»
Αν διαπράξει έγκλημα που επισύρει ποινή, δεν θα του επιβληθούν οι ποινές αυτές. Διότι η επιβολή των ποινών εξαρτάται από την ισχύ των αρμόδιων αρχών. Το ισλαμικό κράτος δεν έχει εξουσία να κυβερνά ανθρώπους σε ξένες χώρες. Επειδή δεν υπάρχει κράτος που να επιβάλλει τις ποινές αυτές εκεί, οι ποινές αυτές δεν επιβάλλονται/δεν μπορούν να επιβληθούν.
(βλ. V. Zuhayli, el-Fıkhu’l-İslami, 8/119)
Σύμφωνα με τις τρεις σουνιτικές σχολές σκέψης εκτός από τη Χαναφιτική
Είτε είναι μουσουλμάνος, είτε ζιμμή, είτε μυστέμιν, όπου και αν διαπράξει έγκλημα στον κόσμο, σίγουρα θα υποστεί την τιμωρία του.
(Το Ισλαμικό Κράτος θα τον τιμωρήσει τη στιγμή που τον συλλάβει).
Ιμάμ Σαφί’
Οι δηλώσεις του/της [όνομα] είναι πολύ σαφείς επί του θέματος:
«Μια αλήθεια σύμφωνη με το Κοράνι και τη Σούννα, την οποία οι μουσουλμάνοι μπορούν εύκολα να κατανοήσουν και να αποδεχτούν ομόφωνα, είναι η εξής: Ό,τι είναι επιτρεπτό στη γη του Ισλάμ, είναι επιτρεπτό και στη γη της απιστίας. Ό,τι είναι απαγορευμένο στη γη του Ισλάμ, είναι απαγορευμένο και στη γη της απιστίας. Όποιος…»
(οπουδήποτε και αν βρίσκεται)
Αν κάποιος διαπράξει μια αμαρτία, ο Αλλάχ τον τιμωρεί όπως θέλει, και το γεγονός ότι βρίσκεται σε μια χώρα απίστων δεν τον σώζει από αυτή την τιμωρία.”
(Ζουχαϊλί, 8/120)
– Εν ολίγοις;
μεταξύ άλλων καθηκόντων
Η επιβολή των ποινών χαντ (had) είναι επίσης καθήκον του ισλαμικού κράτους.
(βλ. Σιντίκ Χασάν Χαν, Ικλίλου’λ-Κεράμε, σελ. 23)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
