Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) σε ένα από τα χαντίθ του…
«Ο κόσμος είναι η φυλακή του πιστού και ο παράδεισος του απίστου.»
1. Ορίζουν.
Πράγματι, αν κοιτάξουμε τις υλικές ανέσεις και την ευημερία που απολαμβάνουν οι άπιστοι, σε σύγκριση με τις δυσκολίες και τις κακουχίες που υφίστανται οι πιστοί, θα κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα αυτού του ιερού χαντίθ.
Ο κόσμος είναι ο τόπος υπηρεσίας και κόπου του πιστού. Διότι υποβάλλεται σε διαρκή δοκιμασία για να κερδίσει την αιώνια ευτυχία. Η δοκιμασία, δε, φέρει μαζί της δυσκολίες και κόπους. Ο πιστός μπορεί να κερδίσει τη δοκιμασία προσαρμόζοντας τον εαυτό του στις υποχρεώσεις της λατρείας και στα καθήκοντα που του επιβάλλει η πίστη.
Ο Θεός, με διάφορες συμφορές και δοκιμασίες, συγχωρεί τις μικρές αμαρτίες και τα λάθη του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο. Μάλιστα, σε ένα ιερό χαντίθ…
“Οτιδήποτε προκαλεί δυσφορία σε έναν πιστό, ακόμα και ένα αγκάθι που τρυπάει το πόδι του, αποτελεί μέσο για την εξάλειψη των αμαρτιών του και την αύξηση της πνευματικής του κατάστασης.”
2
Αναφέρεται ότι έτσι είναι. Από αυτή την άποψη, ο κόσμος είναι ένα είδος τόπου τιμωρίας και δοκιμασίας για τον πιστό. Σε σύγκριση με την αιώνια ευτυχία, η ζωή του, φαινομενικά, περνάει με δυσκολίες και βάσανα.
«Ο κόσμος είναι η φυλακή του πιστού.»
έχει διαταχθεί.
Όσο για τους απίστους,
Η μόνη ελεημοσύνη που θα δουν είναι σε αυτόν τον κόσμο. Δηλαδή, όλη η ευτυχία του άπιστου είναι η φαινομενική άνεση και ευτυχία στη σύντομη επίγεια ζωή του. Επειδή ο άπιστος αξίζει την αιώνια κόλαση, ζει μια μορφή παραδείσου στη γη, ως ανταμοιβή για κάποιες καλές πράξεις του.3 Επειδή η τιμωρία του δεν είναι τέτοια που να εξαλειφθεί με την σύντομη επίγεια ζωή, αφήνεται για την μετά θάνατον ζωή.
Σε τελική ανάλυση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στον κόσμο;
Ορισμένες μικρές υποθέσεις διευθετούνται και εκδικάζονται αμέσως στα τοπικά δικαστήρια, ενώ οι μεγάλες υποθέσεις παραπέμπονται σε μεγαλύτερα κέντρα. Γι’ αυτό οι άπιστοι ζουν, έστω και για λίγο, μια μορφή παραδείσου στη γη.
Αυτό το ζήτημα αφορά μόνο τις υλικές και φαινομενικές πλευρές που εκφράζει το χαντίθ. Διότι, πνευματικά και στην πραγματικότητα, ο πιστός ζει μια ζωή σαν παράδεισος στον κόσμο, ενώ ο άπιστος βιώνει πνευματικά βασανιστήρια, σαν κόλαση. Επειδή το να ζεις άνετα και ευχάριστα είναι κάτι άλλο, και το να ζεις με πνευματική γαλήνη και ευτυχία, με ηθική ηρεμία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ακόμη κι αν φαίνεται δύσκολο με την πρώτη ματιά, η πίστη του πιστού μετατρέπεται σε πνευματικό παράδεισο στην ψυχή του. Αντίθετα, η απιστία του άπιστου κρύβει μέσα της μια πνευματική κόλαση.
Ναι, η άνεση του υλικού σώματος δεν σημαίνει πάντα την άνεση της ψυχής και της συνείδησης.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα σε υλική αφθονία και πλούτο, αλλά βασανίζονται από ψυχικές οδύνες, όπως και άνθρωποι που ζουν μέσα σε υλική φτώχεια, αλλά απολαμβάνουν ψυχική και ηθική γαλήνη και ησυχία. Απόδειξη γι’ αυτό είναι τα κρούσματα αυτοκτονιών που παρατηρούνται και αυξάνονται στις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Εξωτερικά, φαίνεται να περιβάλλονται από κάθε είδους ανέσεις και ευκολίες.
Αλλά η τροφή της ψυχής και της καρδιάς του ανθρώπου είναι κάτι άλλο. Η ύλη δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην ψυχή. Γι’ αυτό, ο άνθρωπος με ενεργό νου, όταν δεν μπορεί να κατανοήσει το νόημα και την ουσία της ζωής του, αρχίζει να υποφέρει από χίλια είδη πνευματικών βασανιστηρίων. Τελικά, αναζητά τη λύση στην ακολασία, στα παράνομα παιχνίδια και στις διασκεδάσεις, που θα κόψουν τη ρίζα της σκέψης. Ωστόσο, η επίδραση της ακολασίας και των αμαρτιών στα πνευματικά βάσανα είναι απλώς και μόνο ένας προσωρινός ρόλος ναρκωτικού. Όταν η επίδρασή του περάσει, η ψυχική οδύνη αποκαλύπτεται με όλη της τη φρίκη και μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο τελικά στο να βάλει τέλος στη ζωή του.
Ο πιστός, λοιπόν,
Ακόμα και μέσα σε υλικές δυσκολίες και ταλαιπωρίες, υπομένει και εμπιστεύεται τον Θεό, σκεπτόμενος την αιώνια ευτυχία που τον περιμένει. Αυτή η πνευματική παράδοση οδηγεί σε πνευματική ηρεμία, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην ευτυχία και στις δύο ζωές. Γι’ αυτό,
«Οι αχρείοι και οι πλανεμένοι, ακόμα και στον κόσμο τούτο, υποφέρουν σε μια πνευματική κόλαση, ενώ οι πιστοί και οι ενάρετοι, ακόμα και στον κόσμο τούτο, μπορούν να γευτούν ανώτερες απολαύσεις σε έναν πνευματικό παράδεισο, χάρη στην ισλαμική και ανθρώπινη φύση τους και στις εκδηλώσεις της πίστης τους».
4
Εκφράζεται. Μάλιστα, είναι γεγονός ότι αυτή η ευχαρίστηση και η απόλαυση θα αυξηθούν ανάλογα με το βαθμό της πίστης.
Ναι, είναι βέβαιο ότι η πίστη είναι ο πνευματικός πυρήνας του παραδείσου, ενώ η απιστία είναι ο σπόρος του ζακκούμ της κόλασης.
Γι’ αυτό, ο πιστός πρέπει να προσπαθεί να παραμένει εντός του πλαισίου ζωής που έχει ορίσει ο Θεός, αδιαφορώντας για τις φαινομενικές δυσκολίες, και να μην παραβιάζει τα όρια του απαγορευμένου. Στην πραγματικότητα…
“Ο παράδεισος δεν είναι φτηνός”
Η αιώνια ευτυχία που κερδίζεται με το να παραμένεις εντός των ορίων του επιτρεπτού δεν είναι και τόσο ακριβή.
Εν ολίγοις,
«Όποιος θεωρεί την εφήμερη ζωή ως τον κύριο σκοπό του, ακόμα κι αν φαινομενικά ζει σε παράδεισο, στην ουσία βρίσκεται στην κόλαση. Και όποιος στρέφεται σοβαρά προς την αιώνια ζωή, αξιώνεται την ευτυχία και των δύο κόσμων. Ακόμα κι αν ο κόσμος του είναι άσχημος και γεμάτος δυσκολίες, τον βλέπει σαν αίθουσα αναμονής του παραδείσου, γι’ αυτό τον αποδέχεται, τον υπομένει, και με υπομονή ευχαριστεί…»
5
Υποσημειώσεις:
1. Μουσλίμ, Ζουχδ, 1; Τιρμίζι, Ζουχδ:16, Ιμπν Μάτζε, Ζουχδ, 3.
2. Μουσλίμ, Μπιρρ, 46.
3. Λάμψεις, σελ. 43.
4. Ισορροπίες Πίστης και Απιστίας, σελ. 9.
5. Λόγοι, σελ. 35, 36.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
