Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σε τέτοιες καταστάσεις, το καθήκον μας είναι να μην παρασυρθούμε από την αμέλεια, να μην υπακούσουμε στον διάβολο και στις επιθυμίες μας, να είμαστε συγχωρητικοί και να καταπνίγουμε τον θυμό μας. Στο στίχο αναφέρεται με την εξής έννοια:
Ακόμα και αν το άτομο που μας θυμώνει είναι η μητέρα ή ο πατέρας μας, έχει ειπωθεί ότι:
Ακόμα κι αν οι γονείς μας δεν είναι μουσουλμάνοι, δεν πρέπει να υπακούμε τυφλά στις απαιτήσεις τους που έρχονται σε αντίθεση με το Ισλάμ, αλλά οφείλουμε να τους φερόμαστε καλά και να τους μιλάμε με ευγένεια. Ακόμα κι αν χάσουν τον έλεγχο και μας προσβάλουν, εμείς θα τους φερόμαστε καλά και δεν θα τους προσβάλουμε.
Αν η μητέρα ή ο πατέρας μας κακομεταχειρίζεται εμάς και τα αδέλφια μας, φυσικά θα τον/την νουθετήσουμε με καλά λόγια, και αν αυτό δεν αποδώσει, θα δράσουμε με τον τρόπο που επιτρέπουν οι συνθήκες μας, προκειμένου να προστατεύσουμε όσους βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, σύμφωνα με τη θρησκεία και τα έθιμα.
Διότι ο Παντοδύναμος Θεός μάς δοκιμάζει.
Όσον αφορά τις κατάρες και την παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων:
Οι κατάρες και οι εκφράσεις του τύπου “δεν συγχωρώ το δικαίωμά μου” που γίνονται χωρίς να υπάρξει πραγματική παραβίαση δικαιώματος ή “δίκαιη” αιτία για να καταραθεί κανείς…
Ο Θεός αφήνει την πόρτα της μετάνοιας ανοιχτή ακόμα και για ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση, αρκεί το άτομο να έρθει σε επαφή με τον Κύριό του με ειλικρίνεια και αφοσίωση!
Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα από αυτήν την ευρεία και μακροσκοπική προοπτική.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
