Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αμπούλ-Φαζλ
Ζεϋντίν
Αμπντουρραχίμ μπιν αλ-Χουσεΐν μπιν Αμπντιρραχμάν
αλ-Ιράκι
(απεβ. 806/1404),
Είναι μελετητής και απομνημονευτής των χαντίθ. Δηλαδή, είναι μουχαντίς.
Γεννήθηκε στις 21 Τζεμαζιγιελεύελ 725 (5 Μαΐου 1325) στο Μενσέετ-ελ-Μιχράνι, στις όχθες του Νείλου στο Κάιρο. Ο πατέρας του, Χουσεΐν, κουρδικής καταγωγής, είχε έρθει από την πόλη Ραζνάν, που ανήκει στο Ερμπίλ στο Βόρειο Ιράκ, και εγκαταστάθηκε στο Κάιρο.
Ιρακινός
Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία τριών ετών. Ο Ιράκι, ο οποίος έχει πολύ ισχυρή μνήμη,
Απομνημόνευσε το Κοράνι σε ηλικία οκτώ ετών.
Εκτός από διάφορα άλλα επιστημονικά κείμενα που διδάσκονταν, απομνημόνευσε επίσης το βιβλίο “Ετ-Τενμπίχ” του Αμπού Ισχάκ ας-Σιράζι, το οποίο πραγματεύεται το Σαφιτικό δίκαιο.
Başlangıçta kıraat ve Arapça dil eğitimine ağırlık vererek Abdurrahman b. Ahmed b. Bağdâdî’den ve başkalarından kırâat-i seb’ayı okudu. Bu arada fıkıh, fıkıh usulü ve tefsir alanlarında da kendini geliştirdi. İzzeddin İbn Cemâa’nın teşvikiyle hadise yöneldi. Hadis tahsiline ne zaman başladığı bilinmemekle birlikte on iki yaşında iken hadis öğrenmekte olduğu, ilk hadis dersini Şehâbeddin Ahmed b. Ebü’l-Ferec İbnü’l-Bâbâ’dan aldığı, bu alanda önemli bilgileri Kahire’de Hanefî alimi Alâeddin İbnü’t-Türkmânî’den öğrendiği, ondan ve Abdürrahîm b. Abdullah b. Şâhidü’l-Ceyş’ten Sahîh-i Buhârî’yi okuduğu belirtilmektedir.
Αφού ωφελήθηκε από τους διακεκριμένους μελετητές του Χαντίθ στο Κάιρο
Δαμασκός, Χάμα, Χομς, Χαλέπι, Αλεξάνδρεια, Τρίπολη, Μπάαλμπεκ, Ναμπλούς, Γάζα, Ιερουσαλήμ, Μέκκα και Μεδίνα.
Επισκέφθηκε τα κέντρα γνώσης, κυρίως εκείνα που φημίζονταν για τους μελετητές των χαντίθ, των οποίων είχε ακούσει τη φήμη.
Ο Ιρακί ήταν ιδιαίτερα επιδέξιος στον τομέα των χαντίθ, και οι δάσκαλοί του Αλαΐ, Ιζζεντίν μπν Τζεμάα, Τακίγιουδίν ες-Σουμπκί, Ισνεβί και Εμπου’λ-Φιντά Ιμπν Κεσιρ τόνισαν ιδιαίτερα αυτή την πτυχή του.
Ξεκίνησε να ασχολείται με πνευματικά έργα από πολύ μικρή ηλικία.
Iraki, Gazzali’nin İhyaü ulûmi’d-dîn adlı eserindeki hadislerin kaynaklarını henüz yirmi yaşındayken tespit etti / hadislerin kaynaklarını ortaya çıkardı.
Μετά το 752 (1351), αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στη μελέτη των χαντίθ, περνώντας τον χρόνο του διαβάζοντας, διδάσκοντας και γράφοντας. Αναβίωσε τις συνεδριάσεις υπαγόρευσης χαντίθ, οι οποίες είχαν παραμεληθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα από την εποχή του Ιμπν Σαλάχ ας-Σαχρεζουρί.
Ξεκινώντας από τη Μεδίνα και έπειτα, για έντεκα χρόνια, μέχρι έξι μήνες πριν από το θάνατό του στο Κάιρο, υπαγόρευσε χαντίθ στους μαθητές του σε 416 συνεδριάσεις. Ο Ιμπν Χατζάρ αναφέρει ότι σε αυτές τις συνεδριάσεις υπαγόρευσε τα περισσότερα χαντίθ από μνήμης. Τα κυριότερα κέντρα όπου δίδασκε χαντίθ ήταν τα δαρουλχαντίθ Καμιλίγια και Ζαχιρίγια στο Κάιρο, καθώς και το τζαμί Ιμπν Τουλούν. Δίδασκε επίσης φίκχ στο μεντρεσέ Φαζιλίγια. Επιπλέον, δίδασκε χαντίθ και εξέδιδε φετφάδες σε διάφορες πόλεις της Αιγύπτου και της Συρίας, καθώς και στη Μέκκα και τη Μεδίνα. Στο Κάιρο, εκτός από την εκπαίδευση μαθητών, ασκούσε και το επάγγελμα του ιεροκήρυκα. Στη Μεδίνα, από το έτος 788 (1386) και για τρία χρόνια και πέντε μήνες, εκτελούσε καθήκοντα καδή, παράλληλα με τα υπόλοιπα.
Υπηρέτησε ως ιμάμης και ιεροκήρυκας στο Τζαμί του Προφήτη (Μεσχίντ-ι Νεμπεβί).
Στη συνέχεια, υπηρέτησε ως δικαστής (καδής) στη Μέκκα.
Ιρακινός
Από αυτόν ωφελήθηκαν σχεδόν όλοι οι διακεκριμένοι λόγιοι της εποχής του.
Αμπούλ-Φιντά Ιμπν Κεθίρ,
Kendisi yirmi dört yaş büyük olmasına rağmen, ondan bazı eserler okumuş ve hadis tahrici konusunda ondan faydalanmıştır. Ancak İraki’den en çok faydalananlar Nureddin el-Heysemi, İbn Hacer el-Askalani ve İbnü’l-İraki olarak bilinen oğlu Ebu Zür’a’dır. Heysemi aynı zamanda onun arkadaşı, damadı ve en büyük yardımcısı olmuştur. İraki, Heysemi’yi zevaid konusu üzerinde çalışmaya yönlendirmiş ve bu çalışmalarında ona rehberlik etmiştir. İbn Hacer ise İraki’ye on yıl süreyle talebelik etmiş, onun kendi eserlerinin yanı sıra Tirmizi’nin eş-Şemaili’ni, Darekutni’nin es-Sünen’ini, Ebu Avane’nin es-Şahih’ini, Beyhaki’nin es-Sünenü’l-kübra’sını ve daha birçok eseri ondan okumuştur.
Ο Ιμπν αλ-Ιράκι εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε από τον πατέρα του. Το γεγονός ότι, όταν κάποιος ρώτησε τον Ιράκι ποιοι από τους μαθητές του είχαν απομνημονεύσει τα χαντίθ μετά τον θάνατό του, εκείνος ανέφερε πρώτα τον Ιμπν Χατζάρ, μετά τον γιο του Αμπού Ζουρ’α και τρίτον τον Νουρεντίν αλ-Χεϊσέμι, αποδεικνύει την ιδιαίτερη προσοχή που έδειχνε σε αυτούς τους τρεις μαθητές του.
Ιρακινός
Απέκτησε μεγάλη φήμη χάρη τόσο στην ευσέβεια, την αφοσίωση και την ενάρετη προσωπικότητά του, όσο και στην ικανότητά του στον τομέα των επιστημών των χαντίθ. Πράγματι, ο δάσκαλός του Ιζζεντίν Ιμπν Τζεμάα τον θεωρούσε αυθεντία στα χαντίθ της Αιγύπτου, ενώ ο Ιμπν Χατζάρ δήλωσε ότι δεν είχε δει κανέναν να γνωρίζει την επιστήμη των χαντίθ καλύτερα από αυτόν, και ο Σουγιούτί είπε ότι ο Ιράκι ήταν ο ανανεωτής του 8ου (14ου) αιώνα.
Ο Ζεϊνουντίν αλ-Ιράκι απεβίωσε στις 8 Σαμπάν 806 (20 Φεβρουαρίου 1404). Ο Ιμπν Χατζάρ, εκφράζοντας τη λύπη του με ένα μακροσκελές ελεγείο, παρείχε παράλληλα πληροφορίες για τα σημαντικά έργα του.
Μερικά Έργα
1. Ιχμπάρουλ-Ιχγιά…
Σύμφωνα με τις πηγές, το έργο, το οποίο αποτελείται από τέσσερις τόμους και ολοκληρώθηκε το 751 (1350), είναι το πρώτο και το πιο εκτενές από τα τρία βιβλία που έγραψε ο συγγραφέας για την εξαγωγή των χαντίθ του Ιχγιά ουλούμιντ-ντιν. Τα άλλα δύο έργα του για το Ιχγιά είναι τα ελ-Κεσφούλ-μουμπίν και ελ-Μουγνί. Το τελευταίο έργο έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας.
2. Περιορισμός και διευκρίνιση.
Αυτή είναι η πρώτη από τις δύο μελέτες του συγγραφέα πάνω στην *Εισαγωγή* του Ιμπν Σαλάχ, την οποία ο ίδιος θεωρεί ως το πιο πολύτιμο έργο στον τομέα των μεθόδων του χαντίθ. Ο Ιράκι, διατηρώντας την οργάνωση της *Εισαγωγής* ακριβώς όπως είναι, εξήγησε τα μέρη που θεώρησε απαραίτητα, εξέφρασε τις αντιρρήσεις του σε ορισμένα σημεία και επεσήμανε τις αβάσιμες κριτικές που ασκήθηκαν στον Ιμπν Σαλάχ.
3. αλ-Εφφίγια.
Ο Ιρακί συνόψισε την Μουκαντίμα του Ιμπν Σαλάχ σε 1002 στίχους και ονόμασε το έργο του
“Εγχειρίδιο για αρχάριους και υπόμνημα για προχωρημένους”
το ονόμασε. Το έργο του, που έγινε διάσημο ως αλ-Αλφίγια, όπως και τα παρόμοιά του, σχολιάστηκε αργότερα από τον Ιράκι με τον τίτλο Φετχ αλ-Μουγίς.
4. Σύγκλιση των αλυσίδων μετάδοσης και ταξινόμηση των κειμένων.
Σε αυτό το έργο, το οποίο ο Ιρακί ετοίμασε για τον γιο του Αμπού Ζουρ και ολοκλήρωσε το 775 (1373-74), συγκέντρωσε ένα μέρος των χαντίθ που σχετίζονται με τις διατάξεις, τα οποία αναφέρονται με τις πιο αξιόπιστες αλυσίδες μετάδοσης, ειδικά στο ελ-Μουσνέντ του Αχμέντ μπιν Χανμπάλ και στο ελ-Μουβάττα του Ιμάμ Μάλικ, και τα ταξινόμησε ανάλογα με τα ονόματα των βιβλίων και των κεφαλαίων, και στο τέλος του έργου…
“Πύλες της Λογοτεχνίας”
συγκέντρωσε τις ηθικές παραδόσεις υπό τον τίτλο
5. Συμπλήρωμα στο Μιζάν αλ-Ιτιντάλ.
Έχει δημοσιευθεί ένα έργο που παρέχει πληροφορίες για 787 αφηγητές, τους οποίους ο Zehebî δεν συμπεριέλαβε στο Mîzânül-itidâl, παρόλο που θα έπρεπε να επικριθούν.
Ο Ιρακί έχει επίσης συγγράψει έργα όπως τα Nazmü Minhâci’l-vüsûl, Tekmiletü Şerhi’t-Tirmizî, Kitâbü’l-Erbaîn, et-Tüsâ’iyyât και ed-Dûrerû’s-seniyye.
(βλ. Εγκυκλοπαίδεια Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκικής Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, λήμμα Ιρακι Ζεϋνουντίν).
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
