Στο εδάφιο 43 της Σούρας Μαΐντα αναφέρεται: «Πώς γίνεται να σε ορίζουν κριτή, ενώ έχουν την Τορά, που περιέχει την κρίση του Θεού, και μετά να απορρίπτουν την κρίση σου; Αυτοί δεν πιστεύουν ούτε σε αυτήν (την Τορά) ούτε σε εσένα». Με βάση αυτό και παρόμοια εδάφια, μπορούμε να πούμε ότι η Τορά ήταν αυθεντική την εποχή του Προφήτη; Αν ναι, πότε καταστράφηκε η αυθεντική Τορά;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ωστόσο, δεν έχουν παραποιηθεί όλα τα εδάφια της Τορά. Επίσης, αναφέρονται ως Εβραίοι. Όμως, όταν βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, κατέφυγαν στον Προφήτη (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν). Στο ιερό εδάφιο, αυτή η συμπεριφορά τους επικρίνεται.
Η ερμηνεία των σχετικών στίχων έχει ως εξής:
Σύμφωνα με σύνοψη των αφηγήσεων που προέρχονται από Αμπού Χουρεϊρά, Μπερά μπιν Άζιμπ, Ιμπν Άμπας και πολλούς άλλους, η Τορά διέτασσε τον λιθοβολισμό (θάνατο με λιθοβολισμό) για τους Ισραηλίτες που διέπρατταν μοιχεία, και αυτό το έπρατταν. Τελικά, μια μέρα, ένας από τους ηγέτες τους διέπραξε μοιχεία, και συγκεντρώθηκαν για να τον λιθοβολήσουν, αλλά οι επιφανείς και οι σεβαστοί πολίτες της χώρας σηκώθηκαν και το απαγόρευσαν. Στη συνέχεια, κάποιος από τους αδύναμους διέπραξε μοιχεία, και συγκεντρώθηκαν για να τον λιθοβολήσουν. Αυτή τη φορά, η ομάδα των αδυνάμων σηκώθηκε και είπε: “Αυτό δεν είναι σωστό”. Και είπαν: “Έτσι έκαναν μέχρι που ο Προφήτης μας τίμησε τη Μεδίνα”.
Από τον Μπερά μπιν Αζιμπ (ρα) αναφέρεται ότι μια μέρα ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (σ.α.σ.) συνάντησε έναν τέτοιο Εβραίο να περιφέρεται στη Μεδίνα, κάλεσε έναν από τους σοφούς του και τον ρώτησε, είπε, είπε και διηγήθηκε την ιστορία.
Στη συνέχεια, μια γυναίκα από τους προύχοντες των Εβραίων, ονόματι Γιουσρά, διέπραξε μοιχεία με έναν Εβραίο από τους προύχοντες της Χαϊμπάρ. Την συνέλαβαν και έστειλαν μερικούς από τους γιους της Κουράιζα στον Αγγελιοφόρο του Θεού, λέγοντας: «Ήρθαμε να ρωτήσουμε». Σύμφωνα με την αφήγηση του Αμπού Χουρέιρα (ρα):
Είπαν. Τότε ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) σηκώθηκε και πήγε στα σχολεία των Εβραίων, και τους είπε να φέρουν τον Αμπντουλλάχ μπιν Σουρίγια. Σύμφωνα με την αφήγηση ορισμένων από τους γιους της Κουρεΐζα, εκείνη την ημέρα έφεραν μαζί με τον Ιμπν Σουρίγια και τον Αμπού Γιασίρ μπιν Αχτάμπ και τον Βεχμπ μπιν Γεχούδα, και είπαν. Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) μίλησε λίγο, και τελικά έδειξαν τον Ιμπν Σουρίγια, ο οποίος ήταν ακόμα νέος και μικρότερος από τους άλλους, και μονόφθαλμος. Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) έμεινε μόνος μαζί του και του εξήγησε το θέμα, και του είπε, και εκείνος είπε: Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) έφυγε από εκεί, ήρθε και εξέδωσε την απόφασή του, και διέταξε τον λιθοβολισμό και των δύο, του άνδρα και της γυναίκας που διέπραξαν μοιχεία. Ο Μπενί Οσμάν μπιν Γαλήπ λιθοβολήθηκε μπροστά στην πόρτα του τζαμιού μπιν Νετζάρ. Αλλά ο Ιμπν Σουρίγια, παρόλο που είπε αυτό, αργότερα το αρνήθηκε, λόγω της επίθεσης των κακοήθων Εβραίων, και έτσι κατέβηκε η στίχος (…) και το γεγονός της παραποίησης, υπενθυμίζοντας αυτά.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Ικρίμα, του Κατάδε και άλλων, οι Εβραίοι Μπενί Ναδίρ θεωρούνταν πιο αξιοσέβαστοι και τιμημένοι από τους Μπενί Κουρεΐζα. Γι’ αυτό, αν κάποιος από τους Μπενί Κουρεΐζα σκότωνε κάποιον από τους Μπενί Ναδίρ, θανατωνόταν. Αν όμως σκότωνε κάποιον από τους Μπενί Κουρεΐζα, έπρεπε να πληρώσει λύτρα εκατό βεσάκ (1 βεσάκ = 200 κιλά) χουρμάδες. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ιμπν Ζέιντ, ο Χουέι μπν Αχτέμπι όριζε διπλά λύτρα για τους Μπενί Ναδίρ και μονά λύτρα για τους Μπενί Κουρεΐζα. Στη συνέχεια, κάποιος από τους Μπενί Ναδίρ σκότωσε κάποιον από τους Μπενί Κουρεΐζα, και οι Μπενί Κουρεΐζα προσέφυγαν στην κρίση του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν). (…) Αυτό υποδεικνύεται από το κείμενο.
Εν τω μεταξύ, ανακοινώθηκαν και η ηθική τους και ο σκοπός της προσφυγής τους. Ωστόσο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει σαφήνεια σχετικά με την μοιχεία στο πλαίσιο αυτών των στίχων, το γεγονός που προκάλεσε την αποκάλυψη φαίνεται πιο κατάλληλο να είναι ένα φονικό, σύμφωνα με τη δεύτερη αφήγηση. Επομένως, το προηγούμενο γεγονός μπορεί να είναι ένα από τα παρελθόντα γεγονότα στα οποία ο στίχος αναφέρεται με έμμεσο τρόπο (μετάβαση από ένα θέμα σε άλλο), παρά η αιτία της αποκάλυψης. Επίσης, ο Ιμπν Ατίγια είπε, σύμφωνα με την ορθή αφήγηση, ότι ο Αμπντουλλάχ μπν Σαλάμ ήταν αυτός που αποκάλυψε το ζήτημα της λιθοβολίας και ντρόπιασε τους Εβραίους σοφούς.
Η κλήση με τον τίτλο του Προφήτη αποσκοπεί στην ενθάρρυνση, την ανύψωση του ηθικού και την ενίσχυση της καρδιάς, προετοιμάζοντάς τον κατάλληλα για την αποστολή του. Διότι η φράση «να μην σε λυπούν εκείνοι που αμφισβητούν» δεν είναι απλώς μια απαγόρευση προς τους άπιστους να μην προκαλούν λύπη στον Προφήτη (σ.α.ς.), αλλά στην ουσία μια απαγόρευση προς τον ίδιο τον Προφήτη (σ.α.ς.) να μην λυπηθεί.
Και αυτό υποδηλώνει ότι η αφήγηση της αλήθειας και η επιβολή της δικαιοσύνης -κατά συνήθεια- προκαλούν λύπη σε όσους δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοσύνη και το δίκαιο.
Αυτή η φράση εξηγεί εκείνους που βλασφημούν. Δηλαδή, πρόκειται για υποκριτές και Εβραίους που λένε με το στόμα τους, αλλά δεν έχουν πίστη στην καρδιά τους. Η απόφαση δεν περιορίζεται στην αιτία της αποκάλυψης και σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά διατυπώνεται με γενικό (καθολικό) τρόπο, περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά τους, ως εξής:
Η αλήθεια δεν τους αρέσει, βαριούνται να την ακούν, αλλά το ψέμα το ακούν με ευχαρίστηση, το αποδέχονται. Ψέματα, μυθιστορήματα, παραμύθια, προπαγάνδες, κατασκευάσματα, συκοφαντίες, διαβολές, κολακείες, όλα αυτά τα ακούν με μεγάλη ευχαρίστηση. Και αυτή η κατάσταση έχει γίνει γι’ αυτούς συνήθεια. Γι’ αυτό είναι πάντα καταδικασμένοι να ακούν ψέματα. Επομένως,
Διότι αυτά είναι η πηγή της αληθινής απιστίας και του ψεύδους. Προκαλούν τέτοια διαφθορά, που υποτίθεται ότι, σύμφωνα με αυτούς, ο λόγος δεν προορίζεται για να εκφράσει την αλήθεια και να την αποκαλύψει, αλλά για να την συγκαλύψει και να εξαπατήσει. Εκτός από το ότι λένε πάντα ψέματα, διαστρεβλώνουν και τα σαφή και ξεκάθαρα λόγια, ακόμα και τα θεία λόγια και τα ιερά βιβλία.
Έχει ειπωθεί επίσης ότι αυτοί που δεν ήρθαν ήταν οι Εβραίοι της Φεδέκ. Αυτή η παράγραφος δεν αναφέρεται μόνο σε αυτούς που υποκινούν κρυφά, αλλά υποδηλώνει επίσης ότι εξαρτώνται από την πολιτική κατάσταση και τις ξένες υποδείξεις.
Αυτοί που, κρυφά, διαστρεβλώνουν τα λόγια και προσθέτουν δόλο στις προθέσεις τους, προκαλώντας τους ψευδείς ακροατές, λένε και υποκινούν βλασφημίες εναντίον εσένα και όσων έρχονται στο δικαστήριό σου. Και αυτοί οι ψευδείς ακροατές παρασύρονται από αυτούς και τρέχουν προς τη βλασφημία. Επομένως, μην σε στεναχωρούν αυτοί. Γιατί αυτοί είναι άνθρωποι που ο Θεός δεν θέλησε να καθαρίσει τις καρδιές τους. Έχει διαφθείρει και σφραγίσει τις καρδιές τους με αυτόν τον τρόπο. Χωρίς αμφιβολία, αν ο Θεός ήθελε να καθαρίσει και τις δικές τους καρδιές, θα ήταν δυνατόν να σωθούν, αλλά δεν το θέλησε. Δεν το δοκιμάζει. Διότι η βούληση του Θεού είναι η αρχή των αιτιών. Το δικαίωμα και των δύο αυτών μερών είναι (…) Δηλαδή, αυτοί…
Δωροδοκούνται, δικάζουν ή προσπαθούν να δικάσουν μια υπόθεση που ξέρουν ότι είναι ψευδής. Λαδώνουν το ψέμα για ένα απλό συμφέρον, επιδιώκουν την απάτη και την εξαπάτηση, ακούν ψευδομάρτυρες, ακόμη και με δωροδοκία, ψευδομαρτυρούν, παίρνουν χρήματα και διαδίδουν τα ψέματα των αδικούντων και των ψευδών, σκαρφίζονται ψέματα και αποσπούν χρήματα.
Η λέξη “χάραμ” (haram), που σημαίνει απαγορευμένο, προέρχεται από τη ρίζα “χάραμ” (haram) και αναφέρεται στην καταστροφή, την εξάλειψη. Στις αναγνώσεις των Ιμπν Κεσίρ, Κισαΐ, Αμπού Τζαφάρ και Γιακούμπ, η λέξη προφέρεται με φωνήεν “α” (α). Ονομάζεται έτσι επειδή το απαγορευμένο (haram) δεν φέρνει ευλογία και καταστρέφει σπίτια και οικογένειες. Σε ένα ιερό χαντίθ…
Αναφέρεται ότι η λέξη “Σουχτ” περιλαμβάνει κάθε είδους αμαρτία. Ωστόσο, χρησιμοποιείται κυρίως για να περιγράψει μια ντροπή, μια ατιμία, κάτι που ο κάτοχός του νιώθει υποχρεωμένος να κρύψει, και αφορά απλές και ταπεινές επιδιώξεις. Πράγματι, αναφέρεται ότι ο Χαζράτ Ομέρ, ο Οσμάν, ο Αλί, ο Ιμπν Αμπάς, ο Αμπού Χουρέιρα και ο Μουτζαχίντ έκαναν την εξής διευκρίνιση. Κάποιοι πρόσθεσαν, άλλοι αφαίρεσαν ορισμένα στοιχεία. Ο Ιμπν Μεσούντ αναφέρθηκε ρητά και στο δώρο της μεσολάβησης (δωροδοκία).
Ας κάνουν ό,τι θέλουν, δηλαδή είναι ελεύθεροι. Αυτό είπαν οι Ατά, Νεχάβι, Σα’μπί, Κατάδε, Ιμπν Τζερίρ, Εσάμ, Αμπού Μουσλίμ, Αμπού Σέβρ. Αλλά οι Ιμπν Αμπάς, Μουτζαχίντ, Ικρίμα, Χασάν, Ατά-ι Χορασάνι, Ομέρ μπ. Αμπντουλαζίζ και Ζουχρί είπαν το αντίθετο. Ωστόσο, η λέξη “ακύρωση” (νεσχ) είχε αναφερθεί και σε άλλα ένα-δύο σημεία.
Οι Χαναφίτες νομικοί επίσης είπαν ότι η άρνηση να εκδώσει απόφαση δεν είναι επιτρεπτή. Σύμφωνα με αυτό, όταν οι ιμάμηδες ζητούν δίκη, είναι υποχρεωτικό για τους μουσουλμάνους δικαστές να εκδώσουν απόφαση. Ωστόσο, είπαν ότι δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά προαιρετικό (ελεύθερο) να εκδίδουν απόφαση μεταξύ των μερών που έχουν συμφωνήσει με τους μουσουλμάνους για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Εάν η απόφαση περί ελευθερίας ερμηνευθεί ως αίτηση από μία πλευρά και η υποχρεωτική απόφαση ως αίτηση με τη συναίνεση και των δύο πλευρών, τότε η βοήθεια και η διαμεσολάβηση φαίνονται δυνατές χωρίς να χρειάζεται κατάργηση.
Τώρα, διατάσσεται να δηλωθεί ότι η ιδέα της προσφυγής σε διαιτησία δεν πηγάζει από την αλήθεια και την καλή πίστη, αλλά γίνεται αποκλειστικά με σκοπό την αναζήτηση μιας λύσης στις επιθυμίες τους:
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
