Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Όχι, το Ισλάμ, η αληθινή θρησκεία, όχι μόνο δεν ωθεί κανέναν στην αυτοκτονία, αλλά την απαγορεύει και την καθιστά αμαρτία, ανεξάρτητα από τις συνθήκες.
Στο Ισλάμ, από τους κύριους σκοπούς της θρησκείας είναι:
“η προστασία της ψυχής”
ως συνέπεια της αρχής, όπως το να σκοτώσει κανείς άδικα έναν άλλον (1), έτσι και το να αφαιρέσει κανείς τη δική του ζωή
απολύτως απαγορεύεται.
Τα εδάφια του Κορανίου που απαγορεύουν τη δολοφονία ισχύουν και για τις δύο περιπτώσεις. Μάλιστα, υπάρχουν και μελετητές που λένε ότι η αυτοκτονία είναι μεγαλύτερο έγκλημα από τη δολοφονία άλλου.(2)
Στο εδάφιο της Σούρας Νίσα αναφέρεται,
«…μην αυτοκτονείτε…»
Η φράση (3) θεωρήθηκε ως μία από τις αποδείξεις της απαγόρευσης της αυτοκτονίας. Διότι από αυτό το εδάφιο προκύπτει τόσο η άμεση αυτοκτονία όσο και η αυτοκτονία μέσω ακραίων πρακτικών νηστείας.
θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του
Υπάρχουν ορισμένοι που ερμηνεύουν το αποτέλεσμα ως ένδειξη ότι η αυτοκτονία είναι ψυχολογικά απαγορευμένη.
Επίσης,
«Μην θέτετε τον εαυτό σας σε κίνδυνο με τις πράξεις σας.»
Στο εδάφιο (4) αναφέρεται επίσης ότι το άτομο δεν πρέπει να προβεί σε πράξεις που θα οδηγήσουν στον θάνατό του. (5)
Στα χαντίθ (παράδοσεις του Μωάμεθ) υπάρχουν εκφράσεις που επιβάλλουν την αποφυγή της αυτοκτονίας με κάθε τρόπο.
Αυτά τα χαντίθ αποσκοπούν να καταδείξουν ότι η αυτοκτονία αποτελεί ένα ασυγχώρητο και βαρύτατο έγκλημα και αμάρτημα. Όποιος αυτοκτονεί, θα υποστεί αιώνια τιμωρία στην κόλαση με τον ίδιο τρόπο που έπραξε την πράξη του. Εκείνος που αυτοκτονεί ρίχνοντας τον εαυτό του από την κορυφή ενός βουνού, θα ριχθεί αιώνια στην κόλαση. Εκείνος που αυτοκτονεί πίνοντας δηλητήριο, θα υποφέρει αιώνια στην κόλαση πίνοντας από ένα ποτήρι δηλητηρίου. Και εκείνος που αυτοκτονεί με ένα κοφτερό όργανο, θα υποφέρει και θα τιμωρηθεί στην κόλαση με τον ίδιο τρόπο. (6)
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται τη δική του ζωή, η οποία είναι μια παρακαταθήκη του Θεού.
Ακόμη και για τους ανθρώπους που υποφέρουν από μεγάλο πόνο και βάσανα, η αυτοκτονία δεν είναι μια θεμιτή λύση. Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) επισήμανε αυτό το ζήτημα με παραδείγματα τόσο από προηγούμενες κοινότητες όσο και από τους δικούς του συντρόφους. (7)
Η αυτοκτονία, η οποία έρχεται σε σαφή αντίθεση με την αντίληψη περί δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που ορίζει το Ισλάμ,
είναι επίσης έγκλημα από ηθικής άποψης.
Δικαίωμα στη ζωή
είναι ένα φυσικό δικαίωμα, η απόκτησή του δεν οφείλεται σε καμία συνεισφορά του ατόμου. Ο Θεός είναι αυτός που δίνει τη ζωή και μόνο αυτός μπορεί να την πάρει πίσω. (8)
Συνεπώς, αυτός ο άνθρωπος
το δικαίωμα στη ζωή
δεν έχει την εξουσία να καταργήσει ή να αφαιρέσει τη ζωή.
Η αυτοκτονία είναι επίσης
κοινωνικό έγκλημα
Είναι αποδεκτό. Διότι ο άνθρωπος ζει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για την κοινωνία· η ωφέλεια της κοινωνίας είναι καθήκον του. Αντίθετα, ο αυτοκτονών αποφεύγει αυτό το καθήκον και καταργεί τη δυνατότητα να το εκπληρώσει.
Από την άλλη πλευρά, οι ισλαμιστές μελετητές θεωρούν τον κόσμο ως μια στάση και το σώμα ως ένα μέσο μεταφοράς στο ταξίδι του ανθρώπου προς τον άλλο κόσμο, και τονίζουν ότι η προστασία του σώματος είναι θρησκευτικό καθήκον. Ο άνθρωπος που δεν ικανοποιεί τις ανάγκες του σώματός του δεν μπορεί να ολοκληρώσει αυτό το ταξίδι. Γι’ αυτό, η αυτοκτονία είναι μια πορεία αντίθετη με την τάξη της δημιουργίας και τους στόχους που η θρησκεία επιδιώκει να επιτύχει για τους ανθρώπους.(9)
Τόσο η ψυχολογική δομή των ατόμων που τείνουν προς την αυτοκτονία, όσο και οι επιδράσεις του κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος στο οποίο ζουν, έχουν ξεχωριστή σημασία στην εξήγηση αυτού του φαινομένου. Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να θεωρούν την αυτοκτονία ως κατάλληλη λύση για να ξεπεράσουν προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.
Ωστόσο, ούτε το Ισλάμ ούτε άλλες θρησκείες θεϊκής προέλευσης βλέπουν με καλή μάτια μια τέτοια μορφή λύσης.
Στην ιστορία του Ισλάμ
μαζική αυτοκτονία
Ποτέ δεν έχει συμβεί τα γεγονότα να μην έχουν συμβεί καθόλου, ούτε η αυτοκτονία να έχει γίνει κοινωνικό πρόβλημα, εκτός από ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις.
Σήμερα, ιδιαίτερα στις δυτικές κοινωνίες
Η αυτοκτονία είναι μια κοινωνική καταστροφή.
έχει πάρει αυτή τη μορφή. Σύμφωνα με τα αρχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το 2000 υπήρχαν περίπου 1.000.000
(ένα εκατομμύριο)
Ο θάνατος του ατόμου οφείλεται σε αυτοκτονία. Τα περιστατικά αυτοκτονίας, τα οποία έχουν αυξηθεί κατά 60% τις τελευταίες πενήντα δεκαετίες, είναι πιο συχνά στους άνδρες και ιδιαίτερα στις σοσιαλιστικές χώρες.
Για παράδειγμα, στη Ρωσική Ομοσπονδία και τη Λιθουανία τη δεκαετία του 1990.
Περίπου εβδομήντα τρεις από τις 100.000,
Στην Εσθονία, εξήντα τέσσερις άνθρωποι πέθαναν από αυτοκτονία, στην Ουγγαρία πενήντα, στο Καζακστάν πενήντα δύο και στη Σλοβενία σαράντα οκτώ. Στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των σκανδιναβικών χωρών που προηγούνται, οι αριθμοί αυτοί κυμαίνονται από περίπου δεκαπέντε έως σαράντα πέντε.
Στις ισλαμικές χώρες, ο αριθμός αυτός δεν υπερβαίνει τα δύο άτομα ανά 100.000.
Σήμερα, είναι γνωστό ότι οι υλικές και ηθικές απώλειες ή οι απειλές απώλειας κατέχουν την πιο σημαντική θέση μεταξύ των παραγόντων αυτοκτονίας. Μεταξύ αυτών:
“σύνδρομο της άδειας φωλιάς”
που ονομάζεται και
η αποχώρηση των ενήλικων παιδιών από το σπίτι
Η κατάσταση που προκύπτει, με τους γονείς να μένουν μόνοι, είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη στη Δύση.
Σε περιπτώσεις όπου οι ηθικές και πνευματικές αξίες έχουν ουσιαστικά υποχωρήσει, ο θάνατος φαίνεται να είναι μια προτιμότερη επιλογή από τη ζωή για εκείνους που δεν μπορούν να βρουν ένα σταθερό στήριγμα.
Επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι το ποσοστό αυτοκτονιών είναι πολύ χαμηλό σε άτομα που είναι αφοσιωμένα στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
(10)
Παρά τις έντονες αυτοκτονικές σκέψεις που προκαλούνται από τις μελαγχολικές καταθλίψεις, οι ασθενείς με ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις σπάνια επιχειρούν να αυτοκτονήσουν, ενώ οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι συχνότερες σε μελαγχολικούς διανοούμενους με χαλαρές θρησκευτικές πεποιθήσεις. (11)
Υποσημειώσεις:
1) Ισραήλ 17/33.
2) Μαχμούντ Σελτούτ, σελ. 419-421.
3) Νουρ, 4/29.
4) Σούρα αλ-Μπακάρα 2:195.
5) Κουρτούμπι, Ιμπν Κεσίρ, Ελμαλή, ερμηνεία του σχετικού στίχου.
6) Μουσνέδ, 3/254; Μπουχάρι, Τζενάζι, 84; Μουσλίμ, Ιμάν, 175.
7) Μπουχάρι, Τζαναίζ, 84.
8) Χιτζρ 15/23; Καφ 50/43; Νετζμ 53/44.
9) Γκαζαλί, Τζαβαχίρ αλ-Κουράν, σελ. 10; Ιχγιά, Ι, 48-49.
10) Adnan Ziyalar, Κοινωνική Ψυχιατρική, Κωνσταντινούπολη 1980, σελ. 263-288.
11) Φεβζή Σαμούκ, «Απόπειρες αυτοκτονίας, ποσοστά και επιλεγμένα μέσα σε διάφορες ηλικιακές ομάδες», Νέο Συμπόσιο, Κωνσταντινούπολη 1982, XX/1, σ. 21-27; Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ της TDV, λήμμα Αυτοκτονία.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
