– Μετά την τοποθέτηση του νεκρού στον τάφο, γίνεται η νεκρώσιμη ομιλία. Μπορείτε να μας δώσετε πληροφορίες σχετικά με τις διαδικασίες, την ομιλία και τις προσευχές;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η Ταφή των Νεκρών
Όταν η σορός μεταφερθεί στον τάφο και κατέβει από τους ώμους, η εκκλησία κάθεται, εφόσον δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο. Είναι απευκταίο να καθίσουν πριν από αυτό, όπως και να παραμείνουν όρθιοι μετά.
Είναι καλό ο τάφος να έχει βάθος όσο το ύψος ενός ανθρώπου και πλάτος όσο το μισό ύψος. Αρκεί και βάθος όσο το μισό ύψος. Στους τάφους, το ευγενέστερο είναι το λαχίτ. Δηλαδή: Στον τάφο με σκληρό έδαφος, σκάβεται η πλευρά προς την Κίβλα. Εκεί τοποθετείται ο νεκρός. Μπροστά του τοποθετούνται ξύλα, καλάμια ή πλίνθοι. Έτσι, το χώμα δεν πέφτει απευθείας πάνω στο νεκρό, αλλά πάνω σε αυτά τα υλικά. Αυτό αποτελεί ένδειξη σεβασμού προς το νεκρό.
Αλλά αν το έδαφος του τάφου είναι μαλακό ή υγρό και δεν είναι δυνατό να σκαφτεί λάκκος, σκάβεται μια τάφρος σαν χαντάκι. Αυτό ονομάζεται
“σχάκκ = σχίζω”
Λέγεται. Αν χρειαστεί, οι δύο πλευρές χτίζονται με κάτι σαν πλίνθους και τούβλα. Στη συνέχεια, ο νεκρός τοποθετείται ανάμεσά τους. Από πάνω, φτιάχνεται μια οροφή σαν κάλυμμα με πλίνθους ή σανίδες, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αγγίζει τον νεκρό.
Εάν ο πυθμένας του τάφου είναι υγρός και μαλακός, η ταφή με φέρετρο επιτρέπεται. Σε αυτήν την περίπτωση, το φέρετρο μπορεί να είναι κατασκευασμένο από πέτρα ή σίδερο. Αν όμως δεν ισχύει αυτό, η ταφή με φέρετρο είναι απευκταία. Σύμφωνα με ορισμένους νομικούς, η ταφή των γυναικών με φέρετρο είναι καλή, ακόμα και αν το έδαφος δεν είναι μαλακό. Είναι σουννα να στρώνεται χώμα στον πυθμένα ενός υγρού τάφου.
Ο νεκρός τοποθετείται στον τάφο με το πρόσωπο στραμμένο προς την Κίμπλα. Γυρίζεται στο πλάι, με το δεξί του πλευρό στραμμένο προς την Κίμπλα.
Αν υπάρχει δεσμός, θα λυθεί.
Δεν πρέπει να ξαπλώνουν ανάσκελα.
Αυτοί που τοποθετούν τον νεκρό στον τάφο,
“Εν ονόματι του Θεού και σύμφωνα με το έθνος του Αποστόλου του Θεού”
“Στο όνομα του Θεού, του Παντοδύναμου, και του έθνους του Αποστόλου του.”
(θρησκευτικός)
πάνω σου σε θάβουμε.”
λένε.
Ο αριθμός των ατόμων που θα τοποθετήσουν τη σορό στον τάφο ποικίλλει ανάλογα με τις ανάγκες.
Είναι προτιμότερο οι γυναίκες που θα τοποθετήσουν τη νεκρή στον τάφο να είναι συγγενείς εξ αίματος.
Αν δεν βρεθούν τέτοιοι, επιλέγονται από τους ξένους άτομα με καλή φήμη.
Μια κουρτίνα τραβιέται πάνω από τους τάφους των γυναικών μέχρι να ταφούν.
Αν κάποιος διατάξει: «Ο τάδε να με πλύνει, να με κηδεύσει ή να με θάψει», δεν είναι υποχρεωτικό να εκτελεστεί η διαθήκη. Ωστόσο, αν οι κηδεμόνες συναινέσουν, η διαθήκη εκτελείται.
Επιτρέπεται να προσλαμβάνεις άτομα με αμοιβή για να μεταφέρουν τη σορό ή να σκάψουν τον τάφο.
Σε ένα νεκροταφείο, αν πρόκειται να ταφεί ένας νεκρός σε τάφο που έχει ετοιμαστεί από άλλον, εξετάζεται το εξής: Αν το νεκροταφείο είναι ευρύχωρο, τότε αυτό είναι απεχθές. Αν δεν είναι ευρύχωρο, επιτρέπεται, αλλά πρέπει να πληρωθούν τα έξοδα εκσκαφής.
Σύμφωνα με μια άποψη, είναι απεχθές να σκάβει κανείς τον δικό του τάφο και να τον ετοιμάζει, διότι κανείς δεν ξέρει πού θα πεθάνει. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμιά απεχθής πράξη στην ετοιμασία του σάβανου, διότι η ανάγκη γι’ αυτό είναι συνήθως υπαρκτή.
Ο Άγιος Αμπού Μπακρ (Ραδıyаллаху Ανх) είπε σε έναν άνθρωπο που έσκαβε και ετοίμαζε έναν τάφο για εκείνον:
“Ετοίμασε τον τάφο για τον εαυτό σου, όχι τον εαυτό σου για τον τάφο.”
Ανάγνωση Κορανίου και Επίκληση Υπέρ του Αποθανόντος
Θεωρείται καλό, μετά την ταφή ενός μουσουλμάνου, να παραμείνουν εκεί για όσο χρόνο χρειαστεί για να σφαχτεί και να μοιραστεί μια καμήλα, και να διαβαστεί το Κοράνι. Πολλές φορές.
“Κτήση, Γεγονός, Ειλικρίνεια”
και
Μουαββιζέτευν
τα κεφάλαια, έπειτα
Φατιχά
με
Σούρα αλ-Μπακάρα
Διαβάζεται η αρχή της σούρας. Η αμοιβή της αφιερώνεται στις ψυχές του νεκρού και των άλλων πιστών. Γίνεται προσευχή στον Υπέρτατο Θεό για τη συγχώρεση του νεκρού.
Δεν είναι σωστό οι συγγενείς να αποχωρούν αμέσως μετά την ταφή. Η ψυχή του νεκρού συνηθίζει στην παρουσία τους, προετοιμάζεται για τις ερωτήσεις που θα της τεθούν και αναμένει τη συγχώρεση του Θεού.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) δεν επέστρεφε αμέσως μετά την ταφή ενός νεκρού. Έμενε για λίγο στο μνήμα και απευθυνόταν στο πλήθος λέγοντας:
«Ζητήστε συγχώρεση από τον Παντοδύναμο Θεό για τον αδελφό σας και παρακαλέστε Τον να του χαρίσει ηρεμία. Τώρα θα κληθεί να λογοδοτήσει.»
Στον τάφο ενός μουσουλμάνου που πέθανε σε ηλικία που τον καθιστούσε υπόχρεο θρησκευτικών καθηκόντων
“υπόδειξη”
Η πράξη αυτή θεωρήθηκε θεμιτή. Συγκεκριμένα: Αμέσως μετά την ταφή, κάποιος ενάρετος άνθρωπος σηκώνεται και στέκεται απέναντι στο πρόσωπο του νεκρού. Και του απευθύνει τα εξής λόγια:
Ω τάδε! Ω δείνα!
(Ω Οσμάν! Ω γιε του Ζεϊνέμπ, κλπ.)
) φωνάζει τρεις φορές. Αν δεν ξέρει το όνομα του νεκρού και της μητέρας του:
“Ω Αμπντελλάχ; Ω γιε της Εύας!”
λέγεται. Και μετά λέγεται το εξής:
«Ω Αμπντελλάχ! Ω γιε της Ζεϊνέμπ! Θυμήσου την ομολογία σου ότι δεν υπάρχει θεός παρά ο Αλλάχ, και ότι ο Μωάμεθ είναι ο αγγελιοφόρος του Αλλάχ, και ότι ο παράδεισος είναι αληθινός, και η κόλαση είναι αληθινή, και η ανάσταση είναι αληθινή, και η ώρα έρχεται, δίχως αμφιβολία, και ότι ο Αλλάχ θα αναστήσει εκείνους που είναι στους τάφους. Και ότι εσύ είσαι ευχαριστημένος με τον Αλλάχ ως Κύριο, και με το Ισλάμ ως θρησκεία, και με τον Μωάμεθ…»
(Σαλλὰ ἀλ-Λαχ Ἀλαίχι Ουα Σάλλεμ)
«Προφήτης, με το Κοράνι οδηγός, με την Κάαμπα κατεύθυνση προσευχής, και με τους πιστούς αδελφούς. Ο Θεός είναι ο Κύριος, δεν υπάρχει θεός παρά μόνο Αυτός. Σ’ Αυτόν ελπίζω, και Αυτός είναι ο Κύριος του μεγάλου θρόνου.»
Σημασία:
«Ω Αμπντουλλάχ! Ω γιε του Ζαϊνέμπ! Σύμφωνα με όσα πίστευες και ακολουθούσες στη ζωή σου:»
«Ασχάδου αν λά Ιλάχα ιλλά Αλλάχ, και αννα Μουχάμμαντουν ρασούλου Αλλάχ»
Πες τη λέξη «μαρτυρία». Χωρίς αμφιβολία, ο παράδεισος είναι αληθινός (υπάρχει). Η κόλαση είναι αληθινή, η ανάσταση μετά θάνατον είναι αληθινή, η ανάσταση είναι αληθινή· δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ο Υπέρτατος Θεός θα αναστήσει όσους βρίσκονται στους τάφους και θα τους συγκεντρώσει στον τόπο της κρίσης. Θυμήσου ότι είχες αποδεχτεί ότι ο Θεός είναι ο Κύριος, η θρησκεία είναι το Ισλάμ, ο Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) είναι ο προφήτης, το Κοράνι είναι ο ηγέτης, η Κάαμπα είναι η κατεύθυνση της προσευχής και οι πιστοί είναι αδέλφια.
Είναι σύνηθες να λέγεται τρεις φορές το εξής:
«Ω Αμπντελλάχ! Πες: Δεν υπάρχει θεός παρά ο Αλλάχ. Πες: Ο Κύριός μου είναι ο Αλλάχ, η θρησκεία μου είναι το Ισλάμ και ο προφήτης μου είναι ο Μωάμεθ. Είθε η ευλογία και η ειρήνη να είναι επ’ αυτού. Κύριε, μην τον αφήσεις μόνο, και Εσύ είσαι ο καλύτερος κληρονόμος.»
Σημασία:
«Ω Αμπντουλλάχ! Πες: Δεν υπάρχει θεός άλλος από τον Αλλάχ. Πες: Ο Κύριός μου είναι ο Αλλάχ. Η θρησκεία μου είναι το Ισλάμ. Ο προφήτης μου είναι ο Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν). Ω Κύριε! Μην αφήσεις αυτόν τον νεκρό μόνο. Εσύ είσαι ο καλύτερος κληρονόμος.»
Ελπίζεται ότι, χάρη σε τέτοιες αναγνώσεις και προσευχές, ο Θεός θα συγχωρήσει τον νεκρό και θα διευκολύνει την απάντηση στις ερωτήσεις του τάφου.
Σύμφωνα με μια άποψη των μελετητών της Χαναφιτικής νομολογίας, η ανάγνωση του Τελκίν (μιας ισλαμικής προσευχής) μετά την ταφή δεν είναι ούτε υποχρεωτική ούτε απαγορευμένη.
Σύμφωνα με τους Μαλικίτες, η νουθεσία (τελκίν) είναι επιθυμητή (μενδούμπ) κατά την ώρα του θανάτου. Μετά την ταφή, θεωρείται απεχθής (μεκρούχ). Σύμφωνα με τους Σαφιίτες και τους Χανμπελίτες, η νουθεσία είναι προτιμητέα (μουσταχάμπ).
Ένας μουσουλμάνος μπορεί να αφιερώσει την αμοιβή της προσευχής του, της νηστείας του, της ανάγνωσης του Κορανίου και της φιλανθρωπίας του, είτε σε έναν μουσουλμάνο είτε σε όλους τους μουσουλμάνους, είτε αυτοί ζουν είτε όχι· αυτό επιτρέπεται. Η αμοιβή αυτή δίνεται σε αυτούς και αναμένεται από τη χάρη του Θεού ότι ο καθένας θα λάβει την ίδια αμοιβή.
Είναι απεχθές να ρίχνεται επιπλέον χώμα πάνω από τον τάφο, αλλά σύμφωνα με τον Ιμάμ Μουχάμμαντ, δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό. Είναι επιθυμητό, κατά την ταφή, οι παρευρισκόμενοι να ρίχνουν τρεις χούφτες χώμα πάνω από τον τάφο, λέγοντας την πρώτη φορά: “Minha halaknaküm (σας δημιουργήσαμε από τη γη)”, τη δεύτερη: “Ve minha nuîdüküm (θα σας επιστρέψουμε στη γη)”, και την τρίτη: “Ve minha nuhricüküm tareten uhrâ (και θα σας αναστήσουμε και πάλι από τη γη)”.
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να ρίχνει κανείς νερό πάνω στον τάφο.
Οι τάφοι υψώνονται από το έδαφος κατά ένα σπιθαμή ή λιγότερο. Είναι επιθυμητό να έχουν σχήμα καμπούρας καμήλας. Δεν γίνονται επίπεδοι ούτε ασβεστώνονται. Ωστόσο, ένας κατεστραμμένος τάφος μπορεί να ισοπεδωθεί με χώμα.
Είναι προτιμότερο οι κηδείες να γίνονται κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Η ταφή τη νύχτα δεν είναι αποτρεπτική. Ωστόσο, δεν πρέπει να γίνεται ταφή τη νύχτα, εκτός αν υπάρχει ανάγκη.
Αν κάποιος πεθάνει στο πλοίο και δεν μπορεί να μεταφερθεί στην ακτή λόγω απόστασης ή άλλης αιτίας, και υπάρχει φόβος ότι θα αποσυντεθεί αν παραμείνει, τον πλένουν και τον τυλίγουν σε σάβανο. Στη συνέχεια, προσεύχονται γι’ αυτόν και τον ρίχνουν στη θάλασσα, με το δεξί του πλευρό στραμμένο προς την κατεύθυνση της Κίμπλας.
Σύμφωνα με τον Ιμάμ Αχμέτ, σε τέτοιο νεκρό δένεται κάτι βαρύ για να βυθιστεί. Σύμφωνα με την εξήγηση του Ιμάμ Σαφί, αν βρίσκεται κοντά σε ισλαμική χώρα, ο νεκρός πρέπει να δεθεί σφιχτά ανάμεσα σε δύο σανίδες και να ριχτεί στη θάλασσα, ώστε τα κύματα να τον βγάλουν σε κάποια ακτή και να τον πάρουν οι μουσουλμάνοι για να τον θάψουν. Αυτό μας έχει μεταφερθεί.
Είναι επιθυμητό να ταφεί ο νεκρός ή ο δολοφονηθείς σε ένα από τα νεκροταφεία της περιοχής. Δεν υπάρχει πρόβλημα να μεταφερθεί σε άλλο νεκροταφείο που απέχει ένα ή δύο μίλια πριν από την ταφή. Υπάρχει διαφωνία όσον αφορά τη μεταφορά σε μεγαλύτερη απόσταση. Σύμφωνα με μια άποψη, μπορεί να ταφεί σε απόσταση μεγαλύτερη από την απόσταση που διανύσσεται σε ένα ταξίδι. Σε αυτό δεν υπάρχει καμία αντίρρηση. Ωστόσο, αφού ταφεί, δεν μπορεί πλέον να εκταφεί και να μεταφερθεί, εκτός από αναγκαίες περιπτώσεις, όπως η ταφή σε λάθος τάφο.
Σύμφωνα με τους Μαλικίτες
Ένα πτώμα μπορεί να μεταφερθεί σε άλλο τόπο, είτε πριν είτε μετά την ταφή, υπό τις εξής προϋποθέσεις: Η μεταφορά δεν πρέπει να προκαλεί φθορά στο σώμα, ούτε να είναι ασέβεια ή να προκαλεί αναστάτωση. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος για τη μεταφορά. Τέτοιοι λόγοι μπορεί να είναι ο φόβος πλημμύρας, η επιθυμία της οικογένειας να επισκέπτεται τον τάφο ευκολότερα, ή η πεποίθηση ότι ο νέος τόπος ταφής είναι ευλογημένος…
Αν δεν πληρούνται καμία από αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, η μεταφορά του είναι αμαρτία.
Σύμφωνα με τους Χανμπαλίτες
Επιτρέπεται η μεταφορά των νεκρών σε άλλο τόπο, είτε πριν είτε μετά την ταφή, εφόσον υπάρχει σοβαρός λόγος. Για παράδειγμα, η μεταφορά σε τόπο ταφής δίπλα σε ενάρετο πρόσωπο ή σε ιερό τόπο… Αρκεί να υπάρχει η πεποίθηση ότι η οσμή του σώματος δεν θα αλλάξει.
Σύμφωνα με τους Σαφιίτες,
Η μεταφορά των νεκρών σε άλλα μέρη είναι κατ’ αρχήν απαγορευμένη. Αν έχουν έθιμο να θάβουν τους νεκρούς τους σε τόπο εκτός της πόλης τους, μπορούν να τους μεταφέρουν εκεί. Επίσης, είναι σουννέ (συνιστάται) να μεταφέρονται σε Μέκκα, Μεδίνα, Ιερουσαλήμ και κοντά σε νεκροταφεία ενάρετων ανθρώπων όσοι πεθαίνουν εκεί, αρκεί να μην έχει αλλοιωθεί η μυρωδιά τους. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να πλυθούν, να τυλιχτούν σε σάβανα και να τελεστεί η νεκρώσιμη προσευχή πριν από τη μεταφορά. Διαφορετικά, η μεταφορά τους είναι απαγορευμένη.
Όσον αφορά τη μεταφορά μετά την ταφή,
Αυτό επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση ανάγκης, όπως η ταφή νεκρού σε γη που έχει καταληφθεί παράνομα. Σε αυτή την περίπτωση, επιτρέπεται η μεταφορά του νεκρού σε άλλο τόπο κατόπιν αιτήματος του ιδιοκτήτη.
Σύμφωνα με την εξήγηση του Ιμάμ Μαβερντί, η ταφή χωρίς πλύσιμο, η πλημμύρα του τόπου ταφής και η υγρασία είναι από τις αιτίες που καθιστούν αναγκαίο το άνοιγμα του τάφου και τη μεταφορά του νεκρού σε άλλο μέρος.
Ο κηδεμόνας του νεκρού, από την επόμενη μέρα της ταφής μέχρι την έβδομη μέρα, πρέπει να δίνει ελεημοσύνη στους φτωχούς, αφιερώνοντας την αμοιβή στον νεκρό. Αυτό είναι σουνέτ (προφητική παράδοση). Αν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, πρέπει να προσευχηθεί δύο ρεκάτ (μονάδες προσευχής) και να αφιερώσει την αμοιβή στον νεκρό. Ωστόσο, είναι απεχθές (μεκρούχ) για τους συγγενείς του νεκρού να διοργανώνουν γεύματα την πρώτη και την τρίτη μέρα ή μετά από μια εβδομάδα. Αντίθετα, είναι επιθυμητό (μουσταχάμπ) για τους γείτονες ή τους μακρινούς συγγενείς του νεκρού να ετοιμάζουν φαγητό και να το προσφέρουν στους συγγενείς του νεκρού, επιμένοντας να φάνε. Διότι οι συγγενείς του νεκρού μπορεί να μην είναι σε θέση να ετοιμάσουν φαγητό για τον εαυτό τους.
Επιτρέπεται στους συγγενείς του θανόντος να παραμείνουν στο σπίτι τους για τρεις ημέρες, προκειμένου να δεχτούν συλλυπητήρια.
(Ομέρ Νασουχί Μπιλμέν, Μεγάλη Ισλαμική Κατήχηση)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
