– Ποια πρέπει να είναι η στάση κάποιου απέναντι σε αυτούς που τον βρίζουν, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Απάντηση 1:
Η ισλαμική θρησκεία αντιτίθεται σε κάθε είδους κακία και βία.
Διότι το Ισλάμ επιδιώκει να αναδείξει τον άνθρωπο σε άνθρωπο. Τον οδηγεί στο αληθινό επίπεδο της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό, το Ισλάμ, δίνοντας εντολές που οδηγούν τον άνθρωπο σε κάθε είδους τελειότητα και ομορφιά, απαγορεύει και τις πράξεις που τον απομακρύνουν από κάθε είδους αθλιότητα και ασχήμια.
Με βάση αυτούς τους γενικούς κανόνες, μπορούμε να πούμε ότι κάθε πράξη που προσβάλλει και ενοχλεί τους άλλους ανθρώπους είναι αμαρτία και απαγορευμένη.
Διότι η προσβολή των Μουσουλμάνων είναι αμαρτία και καθιστά τον άνθρωπο αμαρτωλό.
Ακόμη και αν ένας άπιστος είναι αθώος και αναμάρτητος, η ενόχλησή του απαγορεύεται στο Ισλάμ. Διότι, ο Προφήτης μας…
(ο Αλλάχ) είπε τα εξής:
«Όποιος καταπιέζει έναν αθώο, εγώ είμαι αναμφίβολα ο εχθρός του».
(Αλ-Χίντι, Κενζου’λ-Ουμμάλ, IV/618; Αλ-Τζαμίου’ς-Σαγίρ, I/1210)
.
Απάντηση 2:
Χαδις σχετικά με την απαγόρευση της βλασφημίας κατά των Μουσουλμάνων:
Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ, ειρήνη και ευλογία σε αυτόν, είπε:
«Το να βρίζεις έναν μουσουλμάνο είναι αμαρτία, το να πολεμάς εναντίον του είναι απιστία.»
(Μπουχάρι, Ιμάν 36; Μουσλίμ, Ιμάν 116)
«Κανείς να μην αποκαλεί κάποιον άλλον ασεβή ή άπιστο. Αν ο κατηγορούμενος δεν φέρει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε η κατηγορία επιστρέφει σε εκείνον που την εκστόμισε.»
(Μπουχάρι, Εντέμπ 44)
Προκαλώ,
Το να βρίζεις, να μιλάς με τρόπο που να προσβάλλει τον άλλον, να θίγεις την τιμή, την υπόληψη, τη θρησκεία, την πίστη του, εν ολίγοις τις ανθρώπινες και μουσουλμανικές αξίες του, σημαίνει να επιτίθεσαι.
Στο πρώτο χαντίθ,
Οι δύο πράξεις αξιολογούνται με δύο ξεχωριστούς όρους.
“Βρισιά εναντίον μουσουλμάνου”
(σιβάβ)
Είναι ανομία· το να πολεμάς έναν μουσουλμάνο.
(κίταλ)
, είναι βωμολοχία.”
παρακαλείται.
Ασέβεια
(Φίσκ) σημαίνει να παρεκκλίνεις από την ορθή πορεία.
“…Ο διάβολος παρέβη την εντολή του Κυρίου…”
(Σπήλαιο, 18/50)
Η σημασία αυτή είναι σαφής στο στίχο. Επομένως, κάθε απόκλιση από το δίκαιο και κάθε παράβαση εκφράζεται με τη λέξη «φίσκ». Το να βρίζεις και να προσβάλλεις άδικα έναν μουσουλμάνο είναι, με αυτή την έννοια, «φίσκ». Ο «φάσικ» σημαίνει ο αμαρτωλός που έχει παρεκκλίνει από το σωστό δρόμο. Το να πολεμάς (κιτάλ) έναν μουσουλμάνο, να επιχειρείς να τον σκοτώσεις και να τον σκοτώνεις επειδή είναι πιστός, είναι απιστία (κυφρ).
Χαδις,
Είναι επίσης δυνατόν να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε το κείμενο ως εξής: “Η διαμάχη με έναν μουσουλμάνο είναι έργο των ασεβών, ενώ η μάχη με έναν μουσουλμάνο είναι έργο των απίστων, τους ταιριάζει. Επομένως, υπάρχει φόβος ότι όσοι ακολουθούν τέτοιο δρόμο θα πέσουν στη λάσπη της ασέβειας και της απιστίας.”
Η δεύτερη χαντίθ,
το να κατηγορείς τους άλλους για ανηθικότητα και βωμολοχία,
“ασεβής”
και
“άπιστος”
επισημαίνει τον κίνδυνο της συκοφαντίας. Αν ο κατηγορούμενος έχει πράγματι τα ελαττώματα που του αποδίδονται, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο κατήγορος δεν ευθύνεται, διότι είπε την αλήθεια. Αν όμως ο κατηγορούμενος δεν έχει τα ελαττώματα αυτά, τότε η κατηγορία στρέφεται εναντίον του κατηγόρου.
Δηλαδή, όποιος αποκαλεί έναν μουσουλμάνο ασεβή ή άπιστο χωρίς λόγο, ο ίδιος περιπίπτει σε κατάσταση ασεβείας ή απιστίας.
Και οι δύο χαντίθ σαφώς υποδεικνύουν ότι η άδικη κατηγορία, η προσβολή και η παρενόχληση ενός μουσουλμάνου όσον αφορά τη θρησκεία και την πίστη του αποτελεί βαρύ αμάρτημα, και καλούν τους μουσουλμάνους να απέχουν από τέτοιες επικίνδυνες και σοβαρά αμαρτωλές πράξεις.
Σύμφωνα με αυτό:
1.
Η βωμολοχία και η προσπάθεια δολοφονίας ενός μουσουλμάνου είναι έργο ασεβών και απίστων. Υπάρχει φόβος ότι ένας μουσουλμάνος που ακολουθεί τέτοιο δρόμο θα καταλήξει στην ίδια κατάσταση με αυτούς.
2.
Η κατηγορία για ανηθικότητα και βλασφημία μπορεί τελικά να εκθέσει τον κατηγορούντα στην ίδια κατηγορία.
3.
Είναι αμαρτία να βλάπτεις και να στεναχωρείς άδικα τους μουσουλμάνους με λόγια, πράξεις ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
4.
Είναι προς το συμφέρον των μουσουλμάνων να ακολουθούν, στο μέτρο του δυνατού, τις διατάξεις και τις προειδοποιήσεις των ιερών χαντίθ.
Απάντηση 3:
– Ποια είναι η απόφαση (ή η ποινή) για την κατάρα ενός μουσουλμάνου;
Κατ’ αρχάς, σύμφωνα με την διάταξη του εδαφίου,
«Οι πιστοί είναι αδέλφια μεταξύ τους…»
(Αλ-Χουτζουράτ, 49/10)
Ακόμη και το να κατηγορούν ο ένας τον άλλον οι μουσουλμάνοι αδελφοί, πόσο μάλλον να διαφωνούν για περισσότερο από τρεις ημέρες, να κουτσομπολεύουν, να κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον, να βάζουν κακά παρατσούκλια, ή ακόμη και να υποψιάζονται ο ένας τον άλλον, απαγορεύεται από τις διατάξεις των Αγίων Στίχων και των Χαδις.
(Μπορείτε να ανατρέξετε στη μετάφραση και την ερμηνεία της Σούρας Χουτζουράτ).
Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε:
«Μην καταριέστε ο ένας τον άλλον με κατάρες, με την οργή του Θεού και με την ευχή να πάτε στην κόλαση.»
[Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 53, (4906); Τιρμίζι, Μπιρρ 48, (1977)]
«Ο πιστός δεν είναι ούτε κατηγορητικός, ούτε καταραμένος, ούτε χυδαίος και άσχημος στις εκφράσεις του, ούτε αισχρός.»
(Τιρμίζι, Μπιρρ 48)
«Όσοι καταριούνται πολύ, δεν θα μπορούν να μεσολαβήσουν την Ημέρα της Κρίσεως, ούτε θα είναι μάρτυρες.»
[Μουσλίμ, Μπιρρ 85, (2598); Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 53, (4907)]
Αν η κατάρα δεν αξίζει σε εκείνον που την υφίσταται, τότε η κατάρα επιστρέφει σε εκείνον που την έριξε. Ας ακούσουμε τον Προφήτη μας:
«Να ξέρετε ότι όποιος καταριέται άδικα κάτι, η κατάρα γυρίζει πίσω σε αυτόν.»
[Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 53, (4908); Τιρμίζι, Μπιρρ 48, (1979)]
Μπορούμε να καταλάβουμε πόσο άσχημο είναι να βρίζεις και να καταριέσαι, και πόσο σημαντικό είναι οι μουσουλμάνοι να προστατεύουν ο ένας τον άλλον, να μην αφήνουν ο ένας τον άλλον να υποφέρει και να συγχωρούν ο ένας τις ατέλειες του άλλου, από τα ευλογημένα λόγια του Προφήτη μας (ειρήνη σ’ αυτόν):
«Μην αφήνετε χώρο στις υποψίες, γιατί οι υποψίες είναι το πιο ψεύτικο είδος λόγου. Μην κατασκοπεύετε, μην ψάχνετε για κουτσομπολιά, μην ανταγωνίζεστε, μην ζηλεύετε, μην μισείτε ο ένας τον άλλον, μην γυρίζετε την πλάτη ο ένας στον άλλον. Ω δούλοι του Θεού, γίνετε αδέλφια, όπως ο Θεός σας έχει διατάξει…»
“Ο Μουσουλμάνος είναι αδελφός του Μουσουλμάνου. Πρέπει να του
(δεν προδίδει)
δεν τον καταπιέζει, δεν τον στερεί, δεν τον ταπεινώνει
(μην καταφρονείς)
…
«Αρκεί για κακό στον άνθρωπο να περιφρονεί τον μουσουλμάνο αδελφό του…»
[Μπουχάρι, Νικάχ 45, Εντέμπ 57, 58, Φεραΐζ 2; Μουσλίμ, Μπιρρ 28-34, (2563 – 2564); Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 40, 56, (4882, 4917); Τιρμίζι, Μπιρρ 18, (1928)].
Καταριέμαι,
Αφού η βωμολοχία αναφέρεται στη γλώσσα του Προφήτη μας (ειρήνη σ’ αυτόν) ως ένα τόσο επικίνδυνο στοιχείο, τότε όσα βρίσκονται πέρα από την κατάρα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα και προκαλούν την οργή του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό:
Ένας πιστός δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά την καθοδήγηση.
Ούτε καν σε έναν άπιστο δεν καταράστηκε ο Προφήτης μας (ειρήνη σ’ αυτόν), πόσο μάλλον σε έναν μουσουλμάνο, χωρίς σοβαρό λόγο.
Ο Αμπού Χουρεϊρά (ο Θεός να τον ευλογεί) αφηγείται: «Είπα στον Αγγελιοφόρο του Θεού (ο Θεός να τον ευλογεί και να τον σώζει):
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού! Αν καταριόσουν τους ειδωλολάτρες, αν τους καταδικάσεις!»
είχε ειπωθεί. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού απάντησε:
«Εγώ εστάλην ως έλεος, όχι ως καταρατής!»
[Μουσλίμ, Μπιρρ 87, (2597)]
Απάντηση 4:
Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι σε αυτούς που βρίζουν και προσβάλλουν;
Πόσο φανερό είναι ότι ζούμε τα πάντα εν ονόματι της Δευτέρας Παρουσίας, πόσο υλικό συγκεντρώνουμε για την Δευτέρα Παρουσία! Από τις διαφωνίες μεταξύ των ανθρώπων μέχρι τις αδικίες, από τις προσβολές μέχρι τις αδικίες, από την ευγένεια μέχρι τον σεβασμό, τα πάντα, μα τα πάντα, αποτελούν ανεκτίμητο υλικό για την Δευτέρα Παρουσία.
Είναι αμαρτία για έναν μουσουλμάνο να βρίζει έναν άλλον μουσουλμάνο. Είτε πρόκειται για αρχική επίθεση είτε για απάντηση, και στις δύο περιπτώσεις είναι αμαρτία. Αν πρόκειται για αρχική επίθεση, η αμαρτία φτάνει στο βαθμό των «κεμπάιρ» (μεγάλων αμαρτημάτων). Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) ορίζει το Ισλάμ ως εξής:
«Μουσουλμάνος είναι εκείνος από τον οποίο ο άλλος Μουσουλμάνος είναι ασφαλής, τόσο από το χέρι του όσο και από τη γλώσσα του.»
(Μπουχάρι, Ιμάν 4, 5, Ρικάκ 26; Μουσλίμ, Ιμάν 64-65)
Σε μια προφητεία του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν), αναφέρεται ότι ένας μουσουλμάνος με κακές ανθρώπινες σχέσεις, ο οποίος όμως έρχεται την Ημέρα της Κρίσης με τις προσευχές, τις νηστείες και τη ζακάτ του, θα υποστεί απώλεια και θα οδηγηθεί σε πτώχευση από άποψη καλών πράξεων, εξαιτίας των κοινωνικών του λαθών.
«Βρισιές κατά Μουσουλμάνου»
υπάρχει επίσης.
(Ριγιαζου’ς-Σαλιχίν, 218)
Σχετικά με το θέμα αυτό, ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε τα εξής:
*
«Αν κάποιος σε προσβάλει και σε κατηγορήσει για ένα ελάττωμα που δεν έχεις, μην τον κατηγορήσεις κι εσύ για το ελάττωμα που έχει. Άφησέ τον, με την αμαρτία να βαρύνει αυτόν και την αρετή να ανήκει σε σένα. Ποτέ μην βρίζεις κανέναν.»
(Τζαμιούσ-Σαγίρ, 1/66)
*
«Ο πιστός δούλος του Θεού, όταν θυμώνει, δεν αδικεί. Δεν αμαρτάνει για χάρη αυτού που αγαπά. Δεν καταστρέφει ό,τι του έχει ανατεθεί. Δεν ζηλεύει. Δεν αμαυρώνει την τιμή του άλλου. Δεν βρίζει και δεν κακολογεί τους γύρω του. Ομολογεί το δίκαιό του, ακόμα και αν δεν υπάρχουν μάρτυρες. Δεν βάζει κακά παρατσούκλια στους άλλους.»
(Τζαμιούσ-Σαγίρ, 2/1375)
* «Προσοχή! Η δολοφονία ενός πιστού είναι χαρακτηριστικό των απίστων. Η βωμολοχία εναντίον ενός πιστού είναι χαρακτηριστικό των ασεβών. Δεν επιτρέπεται σε έναν πιστό να εγκαταλείψει τον αδελφό του, μη μιλώντας μαζί του, για περισσότερο από τρεις ημέρες.»
(Τζαμιούσ-Σαγίρ, 2/1435)
*
«Το να σκοτώνεις μουσουλμάνο ταιριάζει σε άπιστο. Το να βρίζεις μουσουλμάνο είναι αμαρτία.»
(Τζαμιούσ-Σαγίρ, 3/2912)
* «Το να βρίζει κανείς την τιμή ενός μουσουλμάνου είναι από τις μεγάλες αμαρτίες. Το να ανταποδίδει κανείς μια βρισιά με δύο βρισιές είναι από τις μεγάλες αμαρτίες.»
(Τζαμιούσ-Σαγίρ, 3/3491)
*
«Η αμαρτία των λόγων δύο ανθρώπων που βρίζονται μεταξύ τους, εφόσον ο βριζόμενος δεν ξεπερνά τα όρια, βαρύνει εκείνον που άρχισε πρώτος να βρίζει.»
(Μουσλίμ, Μπιρρ, 68)
Άρα, δεν πρέπει να ξεπερνάμε τα όρια. Λοιπόν;
1.
Δεν πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που ξεκινούν τις βρισιές.
2.
Αν ο άλλος αρχίσει να βρίζει, πρέπει να υπομείνει όσο το δυνατόν και να μην κατέβει στο δικό του επίπεδο. Πρέπει να το αφήσει στα χέρια του Θεού. Δεν πρέπει να ξεχνά ότι η δικαιοσύνη του Θεού είναι αληθινή.
3.
Πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι, αν δεν ανταποκριθούμε, η άλλη πλευρά θα το μετανιώσει και θα ζητήσει συγγνώμη.
Σε αυτή την περίπτωση, η υπόθεσή του θα είναι στα χέρια μας. Αν τον συγχωρήσουμε, τον γλιτώνουμε από το να εμφανιστεί ενώπιόν μας την Ημέρα της Κρίσης. Αν δεν του συγχωρήσουμε το χρέος, ακόμα κι αν ζητήσει συγγνώμη, θα πάρουμε το δίκαιό μας οπωσδήποτε μια μέρα. Ή, ακόμα κι αν εμείς δεν το ξέρουμε, ο Θεός (ο Παντοδύναμος) θα πάρει το δίκαιό μας από αυτόν. Και σε εμάς θα χαρίσει την ανταμοιβή και την ευαρέσκειά Του για την επιτυχία μας και την αξιοπρέπειά μας, για να μην διαταράξουμε την ειρήνη.
4.
Αν δεν καταφέρουμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας, αυτή τη φορά θα είναι χειρότερα.
-γιατί αυτό συνιστά τυραννία-
δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην απλή αντιγραφή.
5.
Τότε ακριβώς, οι πολύ έντονες παραινέσεις του διαβόλου αντηχούν στα αυτιά μας. Ο διάβολος μας τυφλώνει. Πρέπει να καταφύγουμε στον Θεό από την αδικία.
6.
Δυστυχώς, οι υποκινήσεις του λαού και οι παραινέσεις του διαβόλου συγκλίνουν σε αυτό το σημείο.
Ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν πρέπει να τους ακούμε.
Αν ο υβριστής ή ο προκαλών την γλωσσική διαμάχη είναι ο άλλος, έχουμε το δικαίωμα να ανταποδώσουμε με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν μας μένει κανένα δικαίωμα μετά την ανταπόδοση, διότι το δικαίωμά μας έχει αποκατασταθεί με την ανταπόδοση της ύβρεως.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
