Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο γενικός όρος για τις αντιλήψεις και τις προσεγγίσεις που θέτουν τις εθνικές αξίες πάνω από τις οικουμενικές, που υποστηρίζουν ότι η αφοσίωση στο έθνος είναι πιο σημαντική από την αφοσίωση στις οικουμενικές αξίες και ότι τα εθνικά συμφέροντα υπερτερούν των ατομικών.
εθνικισμός
Μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες μορφές, από την αγάπη και την επιθυμία για δόξα του έθνους, μέχρι την επιθυμία να υποτάξει άλλες φυλές, θεωρώντας τη δική του ανώτερη. Ως εκ τούτου, δεν αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα ή δόγμα, αλλά σε όλες τις πολιτικές αντιλήψεις που υιοθετούν τέτοια προγράμματα και δόγματα.
Στη χώρα μας
η σύγχυση των εννοιών που επικρατεί σχεδόν σε κάθε τομέα, εκδηλώνεται
“εθνικισμός”
αυτό είναι εμφανές και στην ίδια την έννοια. Επομένως, είναι απαραίτητο να προσδιοριστεί πρώτα η ασυνέπεια και η αντίφαση μεταξύ της έννοιας και του ονόματός της.
Έθνος
η λέξη, με την ερμηνεία που της δίνει το Κοράνι
“θρησκεία”
και
“Σαρία”
εκφράζει την ίδια έννοια με τις λέξεις. Η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο μεταφορικά για να αναφερθεί σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, φυσικά, δεν αναφέρεται σε μια φυλή, μια εθνότητα ή ένα έθνος, αλλά σε όλους τους ανθρώπους που πιστεύουν και δεσμεύονται από τη θρησκεία και το δίκαιο που ορίζει η πραγματική της σημασία: Σύμφωνα με αυτό, η εθνικότητα, η οποία είναι παράγωγο της λέξης, εκφράζει τη θρησκεία και το δίκαιο με τα οποία οι άνθρωποι συνδέονται. Ο εθνικισμός είναι το όνομα της αφοσίωσης στην ίδια θρησκεία και δίκαιο. Ωστόσο, στη σημερινή ευρεία χρήση, η λέξη χρησιμοποιείται αγνοώντας την αρχική της σημασία,
“έθνος”
δημιουργείται σύγχυση και παρανοήσεις, επειδή
“έθνος”
Δεν αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη πίστη, θρησκεία ή σαρία, αλλά σε ανθρώπους που κατάγονται από μια συγκεκριμένη γενιά.
Επομένως, οι αντιλήψεις και οι προσεγγίσεις που βασίζονται στην αφοσίωση σε ένα έθνος δεν θα πρέπει να ονομάζονται εθνικισμός, αλλά, πιο σωστά, εθνισμός ή
εθνικισμός
μπορεί να ονομαστεί με τις λέξεις.
Ο Ισλαμισμός δεν αρνείται τη σημασία των δεσμών αίματος, της συγγένειας και των σχέσεων. Αναγνωρίζοντας τα παραπάνω, προβλέπει την ενίσχυση των δεσμών και την ανάπτυξη των σχέσεων. Γι’ αυτό, στο Κοράνι, οι πιστοί προειδοποιούνται να μην διακόπτουν τους συγγενικούς δεσμούς:
“…να φοβάστε τον Αλλάχ και να μην διαρρηγνύετε τους συγγενικούς δεσμούς.”
(Νίσα, 4/1).
Ωστόσο, το Ισλάμ δεν επιτρέπει στις συγγενικές σχέσεις, και κατ’ επέκταση στις εθνικές, να θεωρούνται η κύρια αρχή που καθορίζει την κοινωνία και ρυθμίζει τις σχέσεις. Η κοινωνία που οραματίζεται το Ισλάμ δεν μπορεί να θεμελιωθεί σε υλικές βάσεις, όπως η συγγένεια αίματος, η καταγωγή ή η κοινή ωφέλεια.
Οι ιδιότητες που οι άνθρωποι κατέχουν εκ φύσεως και πέρα από τη θέλησή τους δεν μπορούν να αποτελέσουν καθοριστική αρχή της ισλαμικής κοινωνίας.
Σύμφωνα με το Ισλάμ, η μοναδική αρχή που καθορίζει τη διαμόρφωση της κοινωνίας και τη ρύθμιση των ατομικών και κοινωνικών σχέσεων είναι η πίστη, στην οποία οι άνθρωποι προσκολλώνται με την ελεύθερη βούλησή τους.
Ο δεσμός της πίστης αποτελεί τη βάση της ισλαμικής κοινωνίας.
Όλες οι ατομικές και κοινωνικές συνθήκες και ιδιότητες αποκτούν νόημα μόνο μέσα από αυτή την κοινή πίστη, τον κοινό δεσμό. Όλοι οι δεσμοί, όπως η συγγένεια αίματος και η κοινή καταγωγή, χάνουν το νόημα και την ισχύ τους ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ενώνει η πίστη. Το Κοράνι αποκαλύπτει αυτό το γεγονός με σαφήνεια και οριστικότητα μέσα από την ιστορία του Προφήτη Νώε (α.σ.). Άνθρωποι που δεν μοιράζονται την ίδια πίστη, δεν μπορούν να θεωρηθούν μέλη της ίδιας κοινωνίας, ούτε καν της ίδιας οικογένειας:
«Ο Νώε φώναξε: “Κύριέ μου!”, είπε, “ο γιος μου ανήκει στην οικογένειά μου, η υπόσχεσή σου είναι αληθινή και εσύ είσαι ο Δικαστής των δικαστών!” (Ο Κύριος) είπε: “Ω Νώε, αυτός δεν ανήκει στην οικογένειά σου. Αυτό που έκανε είναι κακό. Μην μου ζητάς πράγματα που δεν γνωρίζεις. Σου συμβουλεύω να μην είσαι από τους αμαθείς.”»
(Χουντ, 11/45-46).
Εάν δεν επιτευχθεί η ενότητα της πίστης, ακόμη και οι δεσμοί μεταξύ των μελών της οικογένειας, όπου η συγγένεια είναι ισχυρότερη, διαρρηγνύονται και τα αμοιβαία δικαιώματα και υποχρεώσεις τερματίζονται:
«Δεν θα δεις μια κοινωνία που πιστεύει στον Θεό και στην ημέρα της κρίσης να συνάπτει φιλία με όσους είναι εχθροί του Θεού και του Αποστόλου του, ακόμα κι αν αυτοί είναι οι πατέρες, οι γιοι, οι αδελφοί ή οι συγγενείς τους.»
(Αγώνας, 58/22).
«Ω άνθρωποι, αν προτιμάτε την απιστία από την πίστη, μην παίρνετε τους πατέρες και τους αδελφούς σας για προστάτες. Όποιος από εσάς τους πάρει για προστάτες, αυτοί είναι οι άδικοι».
(Αλ-Τάουμπα, 9/23).
Σύμφωνα με αυτές τις γενικές αρχές, ο στόχος κάθε μουσουλμάνου δεν πρέπει να είναι μόνο η τουρκο-ισλαμική ενότητα, αλλά η ενότητα όλων των μουσουλμάνων. Στην ενότητα όλων των μουσουλμάνων συμπεριλαμβάνονται και οι μουσουλμάνοι Τούρκοι.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
